امروز میکروفون روکیدا را رو به روی رومن تیری می‌گذاریم. او هنرمند و عکاس علاقه مند به پیانو متولد 1988 است. او را باید در نزدیکی شهر مونپلیه جست و جو کنید. مونپلیه جایی در جنوب فرانسه قرار دارد.
رومن گفت: کشف موارد غیر عادی، ساختمان‌های رها شده و آنچه که فراموش شده است من را جذب می‌کند. فکر می‌کنید مردم کدام منطقه از شهر را رها کرده‌اند؟ شهر ارواح می‌تواند بهترین سوژه عکاسی باشد.
چرا یک شهر می‌میرد؟ چرا مردم یک شهر را مرده می‌دانند؟ در هر حال زمانی که مردم محلی را رها می‌کنند، آرامش باقی می‌ماند. آرامشی که نتیجه جای خالی زندگی است.
یکی از موضوعات جذاب برای عکاسی، پیانوهای رها شده است. چندین و چند عکس از آن‌ها را می‌توانید در آلبوم تصاویر رومن تماشا کنید.
تصویر اول: کاخ نعنا، کشور ایتالیا
احتمالا در اولین نگاه می‌پرسید: این کاخ واقعا رها شده است؟ آیا می‌توانم در آنجا زندگی کنم؟ اگر جواب سوال را پیدا کردید، حتما با روکیدا در میان بگذارید.
رومن گفت: کشف این قلعه به سال 2008 باز می‌گردد. زمانی که ارتفاعات یک شهر کوچک در فرانسه را جست و جو می‌کردم. تقریبا تمام ساختمان ویران شده بود.
مردم هر چه بود و نبود را غارت کرده بودند. صاحب اصلی قلعه به احتمال زیاد فرار کرده است. دلیل فرار را نمی‌دانیم. شاید هم بعد از مرگ پدر، فرزندان به زندگی در قلعه علاقه نداشتند.
طبقه اول کاخ یک پیانو به بازدید کنندگان سلام می‌کند. یک ساز با دنیایی از خاطرات که در میان یک اتاق مخروبه قرار دارد. شومینه خانه شکسته و شکسته باقی مانده است.
هر آنچه که ارزشمند به نظر می‌رسید را از خانه خارج کرده‌اند. تنها یک پیانو باقی مانده. دلیل غارت نشدن پیانو به احتمال زیاد وزن زیاد و ابعاد بزرگ آن است.
در نگاه رومن، پیانو روح قلعه است. حتی در اوج ویرانی روی پاهای خود ایستادگی می‌کند. قلعه نعنا من را به سمت مکان‌های متروکه جذب کرد. کم کم از خانه دور شدم.
پیانوهای بی دندان
برای کشف سوژه‌های جذاب به شهرهای مختلف سفر کردم. رومن برای دیده شدن باید تفاوت خود را به تصویر می‌کشید. کلید تفاوت او ترکیب پیانو و عکاسی بود.
او ساختمان‌ها را برای پیدا کردن یک ساز جست و جو می‌کند. پیانوهایی که در بیشتر موارد دندان ندارند. همان شاهکارهای موسیقی که در گذر زمان تخریب شده‌اند.
در قدم‌های اول عکاسی برای من یک سرگرمی بود. در ادامه عکاسی را به عنوان یک شغل ادامه دادم. زمان هرچه هست و نیست را پاک می‌کند. رومن به جاودانگی پیانوها فکر می‌کرد.
او از سال 2014 بیش از صد پیانو متروکه را کشف کرده است. برای کشف صد پیانو پای خود را در چهارصد خانه متروکه گذاشت. شما برای رویای خود چه کارهایی انجام می‌دهید؟
تصویر دوم: پله فیروزه‌ای، کشور لهستان
ما کلمه درستی برای توصیف زیبایی پله‌ها پیدا نمی‌کنیم. شما چطور؟
تصویر سوم: کازینو، کشور رومانی
زمان‌هایی نه چندان دور موسیقی در این سالن قطع نمی‌شد. نور هرگز خاموش نمی‌شد. زندگی هر ساعتی از شبانه روز ادامه داشت. هر دیوار برد و باخت‌های زیادی را دیده است.
رومن در ادامه گفت: من نوازنده پیانو هستم. یک نوازنده آماتور که تلاش می‌کند یک قطعه از باخ، بتهوون یا ساتی را اجرا کند. عکاسی حرفه خانوادگی او حساب می‌شود. مادرش متخصص عکاسی از اشیا تاریخی بود.
شروع عکاسی رومن به 15 سال پیش باز می‌گردد. او گفت: پیانو در فرهنگ فرانسه ریشه دارد. یک سرگرمی که می‌تواند به علاقه و در نهایت به شغل تبدیل شود.
ترکیب عکاسی و موسیقی ساده نیست. در این ترکیب ما از وسیله‌ای تصویر برداری می‌کنیم که برای ایجاد صدا ساخته شده است. صدایی که در تصویر به گوش نمی‌رسد.
در ادامه گفت: برای ثبت هیچ کدام از تصاویر صحنه سازی انجام نشده. نحوه قرار گرفتن هر کدام از آن پیانوها به خودی خود یک معجزه بود. بسیاری از این تصاویر در قاره اروپا ثبت شده اما رویای من به مرزها تمام نمی‌شود.
برای مطالعه قسمت دوم مقاله هنر و پیانو در قاب عکس روی این لینک کلیک کنید.
منبع: boredpanda.com
