ردپاها درباره‌ی ورود انسان به آمریکا چه می‌گویند؟

مهاجرت گونه‌های ما از آفریقا در حدود 100000 سال پیش آغاز شد. به غیر از قطب جنوب، قاره‌های آمریکا جزو آخرین قاره‌هایی بودند که بشر به آن رسید، پیشگامان اولیه از پل زمینی برینگ که در حال حاضر غرق شده است عبور کردند پلی که زمانی سیبری شرقی را به آمریکای شمالی متصل می‌کرد.

گاهی اوقات در عصر یخبندان پلیستوسن، که 10000 سال پیش به پایان رسید، صفحات یخی بزرگ بخش اعظم اروپا و آمریکای شمالی را می‌پوشاند. آب به دام افتادا در این صفحات یخی سطح دریا را پایین آورد و به مردم این امکان را داد تا با عبور از روی پل از آسیا به قطب شمال و از آنجا به آلاسکا بروند. اما در اوج آخرین چرخه‌ی یخبندان، مسیر آن‌ها به سمت جنوب قاره آمریکای توسط یک صفحه‌ی یخی وسیع قاره ای مسدود شد.

دانشمندان تاکنون معتقد بودند که انسان‌ها تنها زمانی توانستند به جنوب قاره‌ی آمریکا بروند که این مانع یخی شروع به ذوب شدن کرد – 16500 سال پیش. اما مجموعه ای از ردپاهای فسیلی کشف شده نشان می‌دهد انسان‌ها اولین بار هزاران سال پیش پا به این قاره گذاشته اند.

این ردپاها، که در پارک ملی وایت سندز در نیومکزیکو کشف شد، از گروهی از نوجوانان، کودکان و چند تنی از بزرگسالان به جا مانده است و قدمت آن اواسط آخرین اوج یخبندان، یعنی حدود 23000 سال پیش برآورد شده است. این قدمت آن‌ها را به طور بالقوه قدیمی‌ترین شواهد به جا مانده از گونه‌های ما در قاره‌ی آمریکا می‌کند.

یافته‌ها این نظریه را تأیید می‌کند که انسان‌ها قبل از آخرین اوج یخبندان در قسمت جنوبی آمریکای شمالی حضور داشته اند – نظریه ای که تاکنون بر اساس شواهد مورد مناقشه و به طور بالقوه غیرقابل اعتماد بوده است.

تغییر شکل ردپاها

به معنای واقعی کلمه ده‌ها هزار رد پای فسیلی در وایت سندز وجود دارد. ردپاهایی که داستان‌هایی از نحوه‌ی تعامل انسان‌های ماقبل تاریخ با ابرقهرمان‌های منقرض شده‌ در عصر یخبندان مانند ماموت‌های کلمبیایی و تنبل‌های بزرگ زمینی را روایت می‌کنند.

ردپاها در حاشیه یک تالاب بزرگ – شاید هم دریاچه ای پس از فصل بارندگی، رسوب کرده اند، اما در جاهای دیگر بیشتر شبیه پهنه‌های آبی تکه تکه هستند. مشکل تا به امروز مربوط به قدمت این ردپاها بود. محققان می‌دانستند که آن‌ها قبل از انقراض مگاپائوها نقش بسته‌اند، اما زمان دقیق آن‌ها را نه.

این موضوع در سپتامبر 2019 هنگامی که تیم تحقیقاتی ردپاهایی با رسوبات دست نخورده در بالا و پایین آن‌ها یافت تغییر کرد. درون آن رسوبات لایه‌هایی حاوی صدها بذر علف مارپیچ معمولی ( این گیاه بومی قاره‌ی آمریکا و اروپا است و در آب‌های شیرین مانند دریاچه‌ها رشد می‌کند) وجود داشت. این دانه‌ها، پس از تعیین قدمت به وسیله‌ی رادیوکربن، سن ردپاها را مشخص می‌کنند. تجزیه و تحلیل‌ها نشان می‌دهد که سن بذرها بین 21000 تا 23000 سال است و این نشان دهنده‌ی این است که انسان‌ها طی حداقل دو هزاره، بارها از این مکان عبور کرده اند.

ردپاهای وایت سندز شواهد بی‌چون و چرائی ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد مردم همانطور که قبلاً تصور می‌شد در آخرین اوج یخبندان در قاره‌ی آمریکا بوده اند، نه مدتی بعد از آن. این برای شناخت ما از مردم قاره‌ی آمریکا و ترکیب ژنتیکی آمریکایی‌های بومی یک دستاورد بزرگ است.

دانشمندان با استفاده از DNA بومیان آمریکایی مدرن دریافتند که اجداد آن‌ها در قالب چند گروه از آسیا آمده اند، برخی از آن‌ها از نظر ژنتیکی تفکیک شده اند. علت این تفکیک شدن مشخص نیست. در حال حاضر، شواهد ردپای جدید نشان می‌دهد که اولین آمریکایی‌ها در جنوب ورقه‌ی یخ آمریکای شمالی جدا شده بودند، اما پس از ذوب شدن این ورقه به دیگران ملحق شد.

این اکتشاف گمانه زنی‌هایی را نیز درباره دیگر محوطه‌های باستان شناسی در قاره‌ی آمریکا را دوباره باز می‌کند. یکی از آن‌ها غار Chiquihuite در مکزیک است. باستان شناسان اخیراً ادعا کرده اند که شواهد موجود در این غار نشان می‌دهد که انسان‌ها حدود 30 هزار سال پیش – 7000 سال قبل از اینکه انسن‌ها ردپای وایت سندز را به جای بگذارند، در قاره‌ی آمریکا سکنی گزیده اند.

اما اعتراضاتی به برخی از یافته‌های غار Chiquihuite وارد است، زیرا تفسیر ابزارهای سنگی دشوار است و ابزارهایی مانند سنگ‌ها می‌توانند از طریق فرایندهای طبیعی شکل بگیرند. ابزارهای سنگی می‌توانند بین لایه‌های رسوب و سنگ نیز حرکت کنند اما ردپاهای فسیلی نمی‌توانند. آن‌ها روی یک بستر تخت ثابت شده اند پس شواهد معتبرتری از زمان دقیق به جا ماندن ردپای انسان ارائه می‌دهند.

ردپای نوجوان

اکثر ما تمایل داریم اجداد خود را درگیر نبردهای مرگ و زندگی – مجبور به نبرد با عناصر صرفاً برای زنده ماندن – تصور کنیم. با این حال، شواهد وایت سندز حاکی از یک محیط پر جنب و جوش و نسبتاً آرام است که نوجوانان و کودکان زمان خود را با هم در یک مکان سپری می‌کنند.

این شاید چندان شگفت آور نباشد. کودکان و نوجوانان بیشتر از بزرگسالان پرانرژی و پر تحرک هستند و بنابراین آثار بیشتری بر جای می‌گذارند. بزرگسالان کم تحرک تر هستند و آثار کمتری از خود به جا می‌گذارند.

اما تفسیر دیگری از شواهد ردپای جدید این است که نوجوانان بخشی از نیروی کار در این گروه‌های اولیه جمع آوری کننده‌ی شکار بودند. این احتمال وجود دارد که این ردپا‌ها از جوانان به جا گذاشته شده که وسایل را برای والدین ماقبل تاریخ خود حمل و جا به جا می‌کردند.

در هر صورت، افرادی که ردپای خود را در وایت سندز بر جای گذاشته اند، اولین نوجوانان آمریکایی شناخته شده بودند. ردپای آن‌ها که بر روی سنگ نقش بسته است نشان از ادای احترام آن‌ها به نیاکان خود است، اجدادی که ما اکنون می‌دانیم هزاران سال زودتر از آنچه تصور می‌شد از طریق پل زمینی طولانی وارد قاره‌ی آمریکا شده اند.