نجوم، هوا و فضا

ناسا اسامی فضانوردانی که توسط یک فضاپیمای تجاری ساخت آمریکا به پایگاه فضایی بین‌المللی  پرواز خواهند کرد را منتشر کرد.

گروه توسط یک موشک که توسط ناسا و شرکای تجاری خود یعنی بوئینگ و اسپیس ایکس است، به فضا خواهد رفت. امروز، آمریکا در رویای یک دستیابی بزرگتر در فضا است. جیم بریدنستین از مدیران ناسا در این باره می‌گوید:

” خبر اعلام شده امروز باعث بیشتر‌ شدن توجهات به آمریکا شده و مارا به قویترین ملت در فضا تبدیل می‌کند”.

۹ فضانورد به عنوان خدمه اولین پرواز بوئینگ CST-100  استارلاینر و اسپیس ایکس کرو دراگون، انتخاب شده‌اند.

به گفته مارک گیر، مدیر مرکز فضا جانسون در هیوستن:” مردان و زنانی که برای این پرواز انخاب شده‌اند، طلایه‌دار  شروع دورانی جدید برای فضانوردی‌های انسان خواهند بود”.

بعد از اینکه هر کمپانی تست‌های مربوط به گروه پرواز خود را به اتمام رساند. ناسا فضاپیما و سیستم را در جهت انجام عملیات و پرواز  به پایگاه فضایی، برای خدمه آماده خواهد کرد.

در طول ۱۸ سالی که ناسا در فضا حضور دارد، آژانس فضایی تحقیقاتی در زمینه‌های زیست شناسی، زیست فناوری، فیزیک و علوم فضایی انجام داده است که با هزاران نتیجه در زمینه تکنولوژی  همراه شده است.

به گفته ناسا، به کمک  قابلیت‌های جدید بوئینگ و اسپیس ایکس در زمینه پرواز‌های فضایی، هفت فضانورد در ایستگاه فضایی باقی می‌مانند که به تحقیقات علمی و پژوهش‌ها در زمینه شناسایی و کاهش چالش‌ها در سفر‌های فضایی بلند مدت بپردازند.

در ادامه به معرفی فضانوردان این ماموریت خواهیم پرداخت.

فضانوردان استارلاینر

اریک بو: زاده میامی و بزرگ شده آتلانتا. او از نیرو هوایی با درجه‌سرهنگی به عنوان خلبان جنگی و خلبان آزمایشی، به ناسا ملحق شد. بو برای اولین بار در سال دوهزار به عنوان فضانورد انتخاب شده و  هدایت شاتل فضایی اندیور را بر عهده گرفت. بو همچنین در آخرین پرواز شاتل قبل از تعطیلی پروژه حضور داشت.

کریستوفر فرگوسن: کاپیتان بازنشسته نیرو دریایی که از فیلادلفیا ملحق شده است. فرگوسن هدایت شاتل فضایی اتلانتیس و کنترل شاتل اندیور را بر عهده داشت. فرگوسن در آخرین پرواز فضایی خود در شاتل اتلانسیس حضور داشت.

 نیکا آناپو مان:  سرهنگ دوم نیروی دریایی، یک خلبان آزمایشی با بیش از ۲۵ هزار ساعت تجربه پرواز در بیش از ۲۵ پرواز، او در سال ۲۰۰۳ به عنوان فضانورد انتخاب شده و پرواز آزمایشی با بوئینگ، اولین تجربه پرواز فضایی او خواهد بود.

بر اساس ناسا ؛استارلاینر بر روی موشک اتلس وی، در مجموعه پرتاب فضایی ۴۱ در محل پرتاب پایگاه نیروی هوایی، در فلوریدا  پرتاب خواهد شد.

 

 فضانوردان کرو دراگون

        رابرت بنکن:‌رابرت بنکن که اهل میسوری است، در زمینه مهندسی مدرک دکتری دارد،  یک مهندس خلبان آزمایشی و سرهنگ نیرو هوایی است. بنکن در سال ۲۰۰۰ به نیرو‌های فضانورد ملحق شد و  دوبار با فضاپیما اندیور پرواز کرده است. همچنین وی ۶ بار، مجموعا ۲۷ ساعت، به سطح فضا سفر کرده است.

داگلاس هارلی: ‌هارلی قبل از پیوستن به ناسا در سال ۲۰۰۰، به نیرو دریایی ملحق شد و به عنوان خلبان آزمایشی خدمت کرده است؛ خلبان هردو شاتل فضایی اندیور و آتلانتیس، که اهل آپالاچین نیویورک است.

کرو دراگون بر روی موشک فالکون۹، در مجموعه پرتاب ۳۹آ در مرکز فضایی کندی در فلوریدا، پرتاب خواهد شد.

فضانوردان استارلاینر که اولین ماموریت خود را تجربه می‌کنند

جاش کزدا: جاش کزدا یک فرمانده و خلبان آزمایشی اهل مینسوتا با تجربه بیش از ۳۵۰۰ ساعت پرواز، در بیش از ۴۰ پرواز هوایی است. او در سال ۲۰۱۳ به عنوان فضا نورد انتخاب شد. ماموریت استارلاینر اولین تجربه پرواز فضایی وی خواهد بود.

سونیتا ویلیامز: خلبان آزمایشی نیرو دریایی اهل ماساچوست که  قبل ازبازنشستگی خلبان نیروی دریایی اوهایو بوده است. وی در سال ۱۹۹۸ به عنوان فضانورد انتخاب شده و ۳۲۲ روز را در پایگاه فضایی بین‌المللی  سپری کرده است. ویلیامز تجربه اداره پایگاه فضایی و هفت بار  حضور بر سطح فضا را دارد.

فضانوردان کرو دراگون که اولین ماموریت خود را تجربه می‌کنند

ویکتور گلور:  فرمانده، خلبان و خلبان آزمایشی که در پامونا کالیفرنیا متولد شده است.  وی تجربه بیش از ۳۰۰۰ ساعت پرواز در بیش از ۴۰ پرواز مختلف را دارد.

با ۲۴ ماموریت جنگی و ۴۰۰ فرود موفق، گلور در سال ۲۰۱۳ به عنوان فضانورد انتخاب شده و اولین پرواز فضایی خود را در کرو دراگون انجام خواهد داد.

        ریچارد هوپکینز: یک پسر کشاورز که در نزدیکی ریچلند میسوری بزرگ شده است. هوپکیز قبل از اینکه در سال ۲۰۰۹ توسط ناسا به عنوان فضانورد انتخاب شود یک مهندس پرواز آزمایشی بوده است.  همچنین، وی ۱۶۶ روز درپایگاه فضایی بین‌المللی  سپری کرده است و دوبار در سطح فضا بوده است.

منبع: techcrunch

محققان در ایتالیا اعلام کرده‌اند امیدوار به یک کشف بزرگ هستند. مقداری آب شور که در زیر سطح مریخ پنهان بود، اخیرا از یک‌ ‌طرف یکی از تپه های یخی بزرگ سیاره بیرون زده است.

در یک مقاله منتشر شده در مجله علمی، تیم محققان در مورد استفاده از رادار الکترومغناتیسی توسط موسسه فضایی اروپایی مارس اکسپرس، برای کاوش بر روی یک منطقه در جنوب مریخ را گزارش دادند. این رادار، به عنوان رادار پیشرفته مریخ برای فضاپیما‌ها و پیمایش‌های جوی، یا مارسیس شناخته می‌شود؛ واکنش‌ها در یک منطقه بزرگتر از ۱۲مایلی (۲۰ کیلومتر) را بیشتر از دیگر مناطق ثبت کرد. بین سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۵ محققان با دقت این واکنش هارا مورد مطالعه قرار دادند. و سر‌انجام پس از در نظر گرفتن تمام احتمالات ممکن، گفته شد این منظقه ۱۲ مایلی باید یک منبع زیر‌زمینی آب حداقل در عمق ۳ پایی (حدود ۱۰۰ سانتیمتر)  باشد.

آب پیدا شده ممکن است نشانه واهی برای برای امکان حیات باشد؛ اگرچه همچنان شواهدی مبنی بر وجود حیات در مریخ وجود دارد. روبرتو اوروسی، دانشمند نجوم در موسسه ملی اخترفیزیک ایتالیا و نویسنده اصلی مقاله در مصاحبه با واشنگتن پست گفته است:”شاید این می‌تواند اولین زیستگاهی باشد که ما بر روی مریخ پیدا کرده‌ایم”.

این ایده که امکان وجود آب در این مناطق خاص را بیان کرد اولین بار ۳۰ سال پیش توسط استفان کلیفورد، دانشمندی که هم اکنون در موسسه‌ی نجوم توسان در ایالت آریزونا مشغول به کار است، بیان شد. پیش از این هم آب در مریخ به صورت یخ زده یا در بقایای قدیمی پیدا شده بود. آب در این مورد حاوی مقدار زیادی نمک پرکلرات است که موجب سنگینی آن می شود(همچنین سمی برای بدن انسان) و این توضیج می‌دهد که آب چگونه در دمای منفی ۹۰ درجه فارنهایت مایع باقی مانده است.

احتمال وجود آب ، جدیدترین نشانه برای وجود یک زیستگاه زندگی در مریخ است.  دانشمندان حالا خوشبینانه‌تر در مورد پیدا کردن یک مخزن آب یا یک منبع آب یخ زده بزرگتر فکر می‌کنند. آب خیلی مفید‌تری نسبت به گذشته در آینده می تواند پیدا و مورد برسی قرار گیرد (قابلیت دما دیدن و سالم شدن را داشته باشد).

این یافته ها هنوز به تایید شدن نیاز دارند؛ با یک سفر واقعی به سیاره.اگرچه، در حال حاضر با توجه به پیمان ۱۹۶۷ به دلیل خطر و تهدیدات جانی، سازمان جهانی فضا هرگونه نزدیکی به آب‌های مریخی را ممنوع کرده است.

نوترینوها در بین پدیده‌های کیهانی عجیب، جایگاه ویژه‌ای دارند. جرم این ذرات بنیادی، بسیار ناچیز است و از لحاظ الکتریکی خنثی و بدون بار هستند. این ذرات که با سرعتی نزدیک به سرعت نور حرکت می‌کنند، همه جا هستند و تقریبا از هر چیزی عبور می‌کنند. در هر ثانیه، ۱۰۰ تریلیون نوترینو از بدن ما عبور می‌کند.

دانشمندان تئوری سازی درباره نوترینو را در دهه ۱۹۳۰ آغاز کردند و وجود این ذرا ت تا سال ۱۹۵۶ تأیید شد. آن زمان ما دو منبع برای نوترینوها می‌شناختیم: خورشید و ابرنواختر 1987A. اما در سال ۲۰۱۳، محققان نوع جدیدی از نوترینوها معروف به نوترینوی پرانرژی کشف کردند و هیچکس قادر به معرفی منبعی برای آن نبود.

رصد نوترینوی پر انرژی

در تاریخ ۲۲ سپتامبر، محققان اعلام کردند که رصدخانه آیس کیوب (IceCube) در قطب جنوب، یک نوترینوی پر انرژی را که از ناحیه‌ای در فضا آمده، کشف کرده است. پس از این اعلام، حدود ۲۰ رصدخانه دیگر به سرعت شروع به کار کردند و موقعیت کشف شده بوسیله محققان آیس کیوب را تحت نظر گرفتند.

اکنون این گروه‌ها، پس از ماه‌ها مشاهده، همگی منبع دقیق نوترینوی پرانرژی را تعیین کردند: یک بلیزر به نام TXS 0506 + 056 که حدود ۴ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد (بلیزر نوعی کهکشان بیضوی است که در مرکز خود سیاه چاله‌ای چرخان با سرعت زیاد دارد). محققان نتایج کشف خود را در ۱۲ جولای منتشر کردند.

نوترینوهای پرانرژی

با شناسایی منبع نوترینوی پرانرژی، ممکن است دوران کاملا جدیدی در نجوم آغاز شود! مارکوس سانتاندر، یکی از نویسندگان مقالات علمی، در مصاحبه‌ای گفت: ما در تلاشیم تا با ترکیب مشاهدات الکترومغناطیسی (نور) با اندازه گیری‌های دیگر، از ابزاری غیر از نور برای ستاره شناسی استفاده کنیم. این نخستین مدرکی است که ما از یک کهکشان فعال گسیل کننده نوترینو داریم و این به معنی آن است که ما بزودی می‌توانیم عالم را با استفاده از نوترینوها با روش‌هایی که به تنهایی با نور غیر ممکن است، مشاهده کنیم.

شناسایی TXS 0506 + 056 به عنوان منبع نوترینوهای پرانرژی، نمونه ای درخشان از کار گروهی دانشمندان است. زمانی که دانشمندان باهم همکاری کنند، می‌توانند اکتشافاتی را انجام دهند که حتی نحوه کاوش در عالم و کائنات را تغییر می‌دهد.

منبع: futurism

ناسا تنها یک هفته با آغاز ماموریت علمی بعدی خود فاصله دارد. این ماموریت، پرتاب فضاپیمایی به نام کاوشگر خورشیدی پارکر است که در نهایت “خورشید را لمس خواهد کرد.”

اگر همه چیز مطابق برنامه پیش برود، این کاوشگر، در اولین ساعات بامداد ۱۱ آگوست سوار بر موشک سنگین دلتا-۴ شرکت United Launch Alliance، از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال در فلوریدای آمریکا، به فضا پرتاب خواهد شد. بازه ۴۵ دقیقه‌ای پرتاب موشک از ساعت ۱۲:۱۸ دقیقه ظهر به وقت تهران آغاز خواهد شد. شما می‌توانید این پرتاب را به صورت زنده از طریق اینترنت تماشا کنید.

برای این که کاوشگر خورشیدی پارکر با موفقیت به خورشید برسد، باید زمین را با سرعت بسیار زیادی ترک کند. علت استفاده از موشک سنگین دلتا-۴ نیز همین است. این موشک سنگین از نظر قدرت پرتاب، تنها پس از موشک جدید فالکن هوی شرکت SpaceX در رتبه دوم قرار دارد.

پس از این که فضاپیما زمین را ترک کرد، به دور سیاره زهره خواهد چرخید تا بتواند مانوری که به آن کمک گرانشی گفته شده و باعث کاهش سرعت فضاپیما و کنترل دقیق نزدیک شدن آن به خورشید می‌شود را انجام دهد. مانور کمک گرانشی برای تاریخ ۲ اکتبر برنامه‌ریزی شده و کاوشگر را در مسیر رسیدن به اولین نقطه از مسیر نهاییش در نزدیک خورشید، قرار می‌دهد. این گردش به دور خورشید با ارتفاع کم، در طول هفت سال و بر روی ۲۴ مدار مختلف انجام خواهد گرفت و باعث خواهد شد تا کاوشگر به تدریج، به ستاره مورد نظر ما نزدیک و نزدیک‌تر شود.

در آخرین مرحله که در سال ۲۰۲۵ اتفاق می‌افتد، کاوشگر خورشیدی پارکر به فاصله ۶ میلیون کیلومتری از سطح خورشید خواهد رسید. مقامات ناسا می‌گویند این فاصله به حدی نزدیک است که در واقع، کاوشگر در این حالت در داخل جو فوق‌العاده داغ خورشید، که به آن کرونا گفته می‌شود، پرواز خواهد کرد.

به لطف سپر‌های بسیار قوی طراحی شده توسط مهندسان، این فضاپیما می‌تواند گرمای شدید را برای چندین سال تحمل کند. این سپر باعث افزایش بیش از حد وزن فضاپیما نمی‌شود و در عین حال، دمای تجهیزاتی که در داخل فضاپیما سوار شده‌اند را در مقدار مطمئن ۳۰ درجه سانتی گراد نگه می‌دارد.

در طول گردش فضاپیما به دور خورشید، این تجهیزات همواره در حال کار هستند تا بتوانند سه راز بزرگ مربوط به خورشید را برای ما حل کنند. این سه راز عبارتند از: چرا با دور شدن از سطح خورشید، جو آن داغ‌تر می‌شود؟ باد‌های خورشیدی که وارد فضا می‌شوند و حاوی ذرات باردار هستند چگونه شکل می‌گیرند؟ و در نهایت، چه چیزی باعث ایجاد فوران‌های عظیمی که دانشمندان به آن خروج جرم از تاج خورشید می‌گویند، می‌شود؟

برای دانشمندان، پاسخ این سوال‌ها می‌تواند در درک نحوه عملکرد ستاره‌های فراتر از منظومه شمسی حیاتی باشد. علاوه بر این، بررسی‌های این کاوشگر می‌تواند به دانشمندان در درک و پیش بینی خطرات ناشی از زندگی کردن در نزدیکی یک ستاره کمک کند. فعالیت‌های خورشیدی می‌تواند باعث اختلال در ارتباطات و ماهواره‌های ناوبری در اطراف زمین شده و یا حتی شبکه‌های برق در سطح زمین را نیز با مشکل مواجه کنند.

تاریخ پرتاب ۱۱ آگوست، پس از دو بار تاخیر انتخاب شد. یکی از این تاخیر‌ها به دلیل آزمایش بیشتر بر روی نرم‌افزارها و دیگری به دلیل پیدا شدن مقدار کمی کف در دماغه موشک اتفاق افتاد. بازه زمانی پرتاب اولیه، در ۳۱ جولای آغاز شد و قرار بود در ۱۹ آگوست به پایان برسد اما ناسا توانست این بازه را تا ۲۳ آگوست تمدید کند.

منبع: space

دانشمندان توانسته‌اند بقایای یک کهکشان که درست در جلوی چشم ما پنهان شده بود را کشف کنند. این کهکشان که نام آن M32p است، زمانی سومین کهکشان بزرگ در مجموعه کهکشان‌های نزدیک به کهکشان راه شیری، که به آن‌ها گروه محلی نیز گفته می‌شود، به شمار می‌رفت. کهکشان آندرومدا و M32p تا حدود ۲ میلیارد سال قبل به‌صورت هماهنگ در کنار یکدیگر قرار داشتند، اما به‌تدریج چیزی تغییر کرد. بنا به تحقیق جدید منتشرشده در ژورنال Nature Astronomy، آندرومدا در حقیقت، این کهکشان کوچک‌تر را بلعید. بقایای این کهکشان را می‌توان در ابرها، گاز و غبار آندرومدای عظیم فعلی مشاهده کرد. کهکشان‌های عظیم مانند آندرومدا وقتی به‌اندازه کافی به سایر کهکشان‌ها نزدیک شوند، به دلیل اندازه و نیروی گرانش خود، به‌صورت خودکار آن‌ها را به سمت خود جذب می‌کنند. به همین دلیل هم هست که بلعیده شدن سایر کهکشان‌های مجاور، توسط کهکشانی با آن جرم زیاد، امری غیرعادی نیست. نویسنده این تحقیق، آقای ریچارد دسوزا دراین‌باره می‌گوید:”می‌توان شرایط را با دنیای کسب‌وکار مقایسه کرد؛ یک کسب‌وکار می‌تواند از طریق ادغام  و یا خرید سایر کسب‌وکارهای کوچک رشد پیدا کند. اما اگر یک کسب‌وکار بخواهد به‌اندازه مشخصی برسد، باید با یک کسب‌وکار بزرگ دیگر ادغام شود.” محققان قبلا باور داشتند که مجموعه ستاره‌هایی که در اطراف کهکشان آندرومدا قرار دارند و با نام هاله ستاره‌ای شناخته می‌شوند، همگی قبلا عضوی از کهکشان‌های کوچک‌تری بودند که آندرومدا با آن‌ها ادغام شده است. اما ناگهان محققان پی بردند که بعید است رویدادهای جدا از هم ادغام آندرومدا با کهکشان‌های کوچک،​ چنین آثار بزرگی را از خود باقی بگذارند. دسوزا این لحظه را لحظه شور و شعف ناشی از این کشف می‌داند. او می‌گوید:”ما فهمیدیم که هاله ستاره‌ای آندرومدا تنها ممکن است از طریق ادغام با یک کهکشان بزرگ حاصل شده باشد. در واقع،​ در عالم هستی به‌اندازه کافی کهکشان‌های کوچک وجود ندارند که بتوانند با آندرومدا ادغام شده و هاله ستاره‌ای اطراف آن را به وجود بیاورند.” هاله ستاره‌ای از خود آندرومدا بزرگ‌تر است. این امر دانشمندان را متقاعد کرده کهکشان اولیه، حدودا ۲۰ برابر بزرگ‌تر از هر چیزی بوده که کهکشان راه شیری تابه‌حال با آن ادغام شده است. همچنین، این کشف راز مربوط به تشکیل کهکشان M32، که یک کهکشان اقماری بسیار متراکم و پر از ستاره‌های پیر و جوان است و در نزدیکی مرکز آندرومدا معلق است را نیز حل می‌کند. قبلا چیز زیادی در مورد M32 نمی‌دانستیم اما در حال حاضر به نظر واضح می‌رسد که این کهکشان کوچک، در واقع مرکز کهشان M32p بوده که نجات پیدا کرده است. روش محاسباتی مورداستفاده در این تحقیق، به بررسی بیشتر سایر کهکشان‌های بزرگ و همچنین پیشرفت ادبیات موضوع در زمینه نحوه تکامل کلی کهکشان‌ها، کمک می‌کند. اتفاقا، این نکته بسیار خوب است. حدود ۴ میلیارد سال دیگر، آندرومدا و راه شیری با یکدیگر برخورد می‌کنند و اگرچه خورشید و زمین تحت تاثیر این رویداد عظیم قرار نمی‌گیرند، اما به‌هرحال، نمایش کیهانی فوق‌العاده‌ای به راه خواهد افتاد. منبع: Mashable

هرگاه بخواهیم نمایی شماتیک از منظومه شمسی رسم کنیم، خورشید را در مرکز قرار داده و باقی سیارات را در حال گردش به مرکز آن رسم می‌کنیم. اما واقعیت این است که ما برای فهم راحتر این عمل را انجام می‌دهیم. واقعیت کمی با این تفاوت دارد. پیش از این در روکیدا در خصوص زیبایی‌های سیاره مشتری صحبت کرده بودیم. حال شما را با یکی دیگر از زیبایی آن آشنا می‌کنیم. بزرگترین سیاره منظومه مان، یعنی سیاره مشتری به دور مرکز خورشید نمی چرخد. بلکه به دور یک نقطه در فضای خالی مابین سیاره مشتری و خورشید می چرخد. این نقطه در علم کیهان شناسی تحت عنوان “مرکز گرانیگاه دو جرم” (The Barycenter) معروف است.

سیاره مشتری به دور چه می چرخد؟

این مسئله به این دلیل بروز کرده است که تنها خورشید بر مشتری جاذبه وارد نمی‌کند. بلکه سیاره مشتری نیز به دلیل بزرگی بسیار زیاد خود، حرکت خورشید را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. خورشید هزار برابر از مشتری حجیم‌تر است، و این دو جسم به تناسب اندازه و فاصله از یکدیگر بر روی یکدیگر تاثیر می گذارند. در حقیقت مشتری خورشید را با نیروی یک هزارم نیروی جاذبه خورشید بر خود، به سمت خود می کشد. این حقیقت زمانی جالب‌تر می شود که بدانیم مشتری و خورشید، هر دو ۱۱.۸ سال زمینی طول می‌کشد به دور مرکز گرانیگاه بچرخد.

مرکز گرانیگاه سیاره مشتری و خورشید در فاصله‌ای برابر با ۱.۰۷ شعاع خورشید از مرکز خورشید واقع شده است. اگر بتوان از بالا و همانند شکل زیر به خورشید نگاه کرد،‌ متوجه می شویم که زمانی که خورشید به دور مرکز کهکشان راه شیری می چرخد، کمی در جای خود نیز جابجا می‌شود.

مرکز گرانیگاه برای تمامی سیارت وجود دارد

این واقعیت علمی تنها یک حقیقت سرگرم کننده نیست که مردم وقتی دور هم نشسته‌اند درباره آن صحبت کنند. بلکه دانشمندان با نگاه کردن به رفتار سایر ستارگان کیهان و کشف اندکی جابجایی و لغزش آنها، می‌توانند وجود سیارات حجیم دوار به دور آنها را کشف کنند.

حال اگر بیشتر از دیدگاه فنی به این مسئله بنگریم، به این نتیجه می رسیم که هیچ سیار‌ه‌ای دقیقا به دور مرکز ستاره خود نمی‌چرخد. اما تاثیر جرمی آنها بر خورشید آنقدر کوچک و قابل اغماض است که آنها به دور مرکزی می‌چرخند که در عمق بسیار زیاد ستاره و در میان پلاسمای سوزان ستاره وجود دارد.

اما این مرکز برای سیاره مشتری بیرون از سطح خورشید است. می‌دانید چرا؟ چون که اگر تمام سیارات منظومه شمسی را در کفه یک ترازوی بزرگ قرار دهید و حتی جرم آنها را دوبرابر کنید، باز هم جرم مشتری بسیار بزرگ‌تر از آنها خواهد بود.

خب بیاید خیلی نامید نشویم. موارد بیان شده در این مطلب به هیچ وجه غیر قابل انکار نیست. درک و تحلیل مرکز گرانیگاه اجسام، به ما یادآوری می‌کند که تمام اجسام در این جهان هستی به یکدیگر متصل هستند و بر هم تاثیر می‌گذارند. گاهی اوقات در مقیاس بسیار بزرگ و گاهی اوقات در مقیاس بسیار کوچک. ولی همیشه قابل اندازه‌گیری. منظومه شمسی ما تنها یک سری دوایر چرخنده نیست. این طور نیست که هر کدام از اجزاء، از یک قانون ریاضی ثابت پیروی کنند. بلکه هر کدام بر روی مسیر مختص خود می‌چرخند. ما انسان‌ها در منظومه‌ای زندگی می‌کنیم که در آن سیارات به طرز اعجاب آوری شکل گرفته و به یکدیگر متصل‌ هستند و به نحو خارق‌‌‌العاده‌ای مسیر مشترک خود را در جهان هستی می‌سازند.

در نهایت شما را به دیدن ویدئو زیر برای درک بهتر چرخ مشتری و خورشید دعوت می کنیم.

ترامپ در جلسه با اعضای انجمن ملی فضا گفت: “من به وزارت دفاع و پنتاگون دستور داده‌ام که هر چه سریع‌تر اقدامات لازم را جهت تاسیس ارتش فضایی به عنوان ششمین بخش از نیروهای مسلح آغاز کنند.”
او اضافه کرد: “این دستاورد بزرگی است.” و به همه شنوندگان اهمیت موضوع را تفهیم کرد!!!
ترامپ همچنین با جمله‌بندی عجیبی اظهار کرد که این ارتش فضایی که به زودی تاسیس خواهد شد مشابه و متفاوت از نیروی هوایی است!

ترامپ، رییس جمهور ایالات متحده اعلام کرد که دستور ایجاد ششمین بخش از ارتش، که ارتش فضایی است را صادر کرده است.

این گفته ترامپ (پس از اینکه او از سیاست جدا کردن کودکان از والدینشان و نگه‌داشتن آن‌ها در مرز دفاع کرد عنوان شد، او دموکرات‌ها را در به وجود آمدن این بحران مقصر دانست) با دستور عقد قراردادهای نظامی با ” افراد پولدار علاقه‌مند به تسلیحات نظامی” تکمیل شد. اما احتمالا منظور او بیشتر قراردادهایی با شرکت‌های خصوصی بوده است که آینده ماموریت‌های فضایی را شکل خواهند داد.

این ایده ممکن است آن قدرها هم که به نظر می‌رسد احمقانه نباشد. تعدادی از مقامات ارتش ادعا کرده‌اند که جنگ‌های آینده احتمالا خارج از سیاره زمین اتفاق خواهند افتاد، و بدون وجود یک برنامه مشخص که ایالات متحده را برای چنین مبارزه‌ای آماده کند، این کشور احتمالا ۵۰ سال تا رسیدن به چنین نیرویی زمان لازم دارد. اما با وجود یک برنامه متعهدانه این زمان می‌تواند به ۳ سال کاهش یابد.
اما آمریکایی‌ها اولویت‌های دیگری دارند. چندین ماه قبل یک تحقیق در موسسه Pew نشان داد که بیشتر آمریکایی‌ها می‌خواهند که آژانس‌های فضایی به جای فرستادن فضانوردان به ماه بیشتر به سیاره زمین توجه کنند و به حل مشکلاتی مانند تغییرات آب و هوایی بپردازند. علاوه بر این ایالات متحده بیش از ۷ کشور نزدیک به خود برای ارتش و امور نظامی بودجه در نظر گرفته است. از آنجایی که دولت ترامپ بودجه بسیاری از بخش‌ها را کاهش داده است، جانب‌داری از صرف بودجه بیشتر برای تولید موشک‌ها و تسلیحات نظامی که قرار است در زمانی نامعلوم برای جنگ‌هایی در فضا استفاده شوند دشوار خواهد بود، چرا که امروز نیازهای ضروری و مهمی وجود دارند که می‌توانند با صرف همان بودجه رفع ‌شوند.
با این وجود هنوز مشخص نیست که ارتش فضایی تاسیس خواهد شد یا نه.

کنگره باید امکان ایجاد این شاخه جدید از ارتش را تایید کند، همچنین سایر اعضای دولت فدرال نیز آن‌طور که به نظر می‌رسد تمایلی به وجود چنین ارتشی ندارند. و ترامپ نیز در بسیاری مواقع صرفا موضوعی را عنوان می‌کند و آن موضوع از حرف فراتر نمی‌رود. بنابراین هنوز مشخص نیست که آیا برنامه جدید او پیش خواهد رفت و اگر بله، چگونه پیش خواهد رفت.

چند سوال دیگر:
ارتش فضایی مورد نظر ترامپ چه تفاوتی با ارتش هوایی خواهد داشت؟ و چرا به جای تاسیس ارتش فضایی بودجه بیشتری به ناسا داده نمی‌شود تا برای هر اقدامی که قرار است توسط این ارتش انجام شود آماده شود؟ وزارت دفاع هنوز پاسخی به این پرسش نداده است.
این ارتش دقیقا برای چه نوع جنگی سازمان‌دهی خواهد شد؟ چرا که ایالات متحده یکی از ۱۰۵ کشوری است که معاهده بین‌المللی ممنوعیت استفاده از نظامی کردن فضا را امضا کرده‌اند. آیا این به این معنی است که ایالات متحده یک قدم دیگر از بقیه جهان دورتر خواهد شد؟