روکیدا
  • اخبار فناوری
  • آموزش
  • گجت‌ها
    • اخبار موبایل و گجت ها
    • گجت های پوشیدنی
    • نقد و بررسی تخصصی گجت ها
    • راهنمای خرید
  • فیلم و سریال
  • نرم افزار و اپلیکیشن
  • موفقیت و پیشرفت
  • خودرو
  • تبلیغات در روکیدا
  • تماس با ما
روکیدا
  • اخبار فناوری
  • آموزش
  • گجت‌ها
    • اخبار موبایل و گجت ها
    • گجت های پوشیدنی
    • نقد و بررسی تخصصی گجت ها
    • راهنمای خرید
  • فیلم و سریال
  • نرم افزار و اپلیکیشن
  • موفقیت و پیشرفت
  • خودرو
  • تبلیغات در روکیدا
  • تماس با ما
روکیدا
روکیدا
  • اخبار فناوری
  • آموزش
  • گجت‌ها
    • اخبار موبایل و گجت ها
    • گجت های پوشیدنی
    • نقد و بررسی تخصصی گجت ها
    • راهنمای خرید
  • فیلم و سریال
  • نرم افزار و اپلیکیشن
  • موفقیت و پیشرفت
  • خودرو
  • تبلیغات در روکیدا
  • تماس با ما
Copyright 2021 - All Right Reserved
روکیدا - نجوم، هوا و فضا - برگه 27
Category:

نجوم، هوا و فضا

ماهواره تس ؛ تلسکوپ فضایی جدید ناسا به دنبال شکار سیارات فراخورشیدی
نجوم، هوا و فضا

ماهواره تس ؛ تلسکوپ فضایی جدید ناسا به دنبال شکار سیارات فراخورشیدی

by جواد کوهکن پنجشنبه , ۵ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۰۲
written by جواد کوهکن

وسعت و عظمت کیهان بقدری است که زبان بشر برای توصیف آن محدود است. ستاره شناسان هزاران ستاره مانند خورشید را در عالم شناسایی کرده‌اند که ما از نزدیکترین ستاره به عنوان خورشید یاد می‌کنیم. همین طور بیش از ۱۵۰ قمر شناخته شده در منظومه شمسی وجود دارد و ما قمر زمین را ماه می‌نامیم. همین طور سیارات زیادی خارج از منظومه شمسی ما وجود دارند که به آن‌ها سیارات فراخورشیدی می‌گویند. ماهواره جدید ناسا به نام ماهواره تس به دنبال کشف این سیارات است.

منظومه شمسی ما دارای گروه‌های سیاره‌ای زیادی است. تاکنون بیش از ۲۵۰۰ ستاره که سیاره‌ها در اطراف آن‌ها در حال چرخش هستند، مشاهده شده است. هر سیاره ای که خارج از منظومه شمسی ما قرار دارد، سیاره فراخورشیدی نامیده می‌شود. مأموریت حال حاضر ناسا، کشف این دنیای دوردست است.

در تاریخ ۱۸ آوریل ۲۰۱۸، ماهواره نقشه بردار فراخورشیدی گذران (Transiting Exoplanet Survey Satellite) یا به اختصار، ماهواره تس، از ایستگاه فضایی کیپ کاناورال فلوریدا بر روی یک موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس پرتاب شد. هدف ماهواره تس، پیدا کردن هزاران هزار سیاره دوردست است.

ماهواره تس با هزینه کمتر از ۲۰۰ میلیون دلار (صرف نظر از هزینه پرتاب)، یک تلسکوپ با تکنولوژی فوق پیشرفته با چهار دوربین نوری گسترده می‌باشد. هدف این ماهواره کمک به دانشمندان برای تعیین موقعیت سیارات فراخورشیدی است که تاکنون کشف نشده‌اند. ماهواره تس، سیاراتی به کوچکی زمین تا غول‌های گازی بزرگ را با استفاده از تلسکوپ‌های خود و طی دو سال نقشه برداری تصویری، شناسایی می‌کند.

ماهواره تس به دنبال کشف سیارات فراخورشیدی

ناسا اعلام کرد که عملیات علمی تلسکوپ به طور رسمی در ۲۵ ژوئیه ۲۰۱۸ آغاز شده است. ماهواره تس در یک مدار بیضوی به دور زمین می‌چرخد که تاکنون هیچ ماهواره‌ای در این مدار قرار نگرفته است و هر ۱۳.۷ روز زمینی یک دور کامل خواهد زد. نزدیکترین نقطه مدار این ماهواره به زمین، ۶۷۰۰۰ مایل (۱۰۷،۸۲۶ کیلومتر) با زمین فاصله دارد. هر زمان که ماهواره تس به این نقطه از مدار برسد، سفینه فضایی داده‌های جدیدی را برای دانشمندان ارسال خواهد کرد.

ماهواره تس با استفاده از روش ترانزیت به جستجوی سیارات فراخورشیدی می‌پردازد. این روش ساده از اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی مورد استفاده قرار گرفته است. نور ستاره‌ها هنگامی که سیارات از مقابل آنها عبور می‌کنند، کم می‌شود. بنابراین با نظارت دقیق بر سطح روشنایی ستارگان با استفاده از تلسکوپ، اخترشناسان می‌توانند بگویند که آیا سیاره‌ای در آن محل وجود دارد یا نه.

شاید بدانید که ناسا در ماه مارس سال ۲۰۰۹، تلسکوپ فضایی کپلر را که از همین روش برای کشف سیارات فراخورشیدی استفاده می‌کرد، به فضا پرتاب کرد. کپلر تا کنون، ۲،۳۲۷ سیاره را کشف کرده و شواهدی وجود دارد که ممکن است این تعداد به ۲۴۴۴ هم برسد. ماهواره تس، راه کپلر را ادامه خواهد داد. در حالی که کپلر در یک قسمت نسبتا کوچک از فضا متمرکز بود، ماهواره تس ۸۵ درصد از آن را پوشش خواهد داد. این فضاپیمای جدید تا زمانی که ماموریتش به پایان برسد، به بیش از ۲۰۰،۰۰۰ ستاره نظر می‌افکند. البته، با میانگین روشنایی و وضوح بالاتری که تلسکوپ فضایی کپلر با آن ستاره‌ها را مورد بررسی قرار داده است.

پنجشنبه , ۵ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۰۲ ۱ comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
9 دلیل علمی عجیب که چرا انسان هنوز موجودات فضایی را پیدا نکرده است!
زندگینجوم، هوا و فضا

۹ دلیل علمی عجیب که چرا انسان هنوز موجودات فضایی را پیدا نکرده است!

by مهرناز شهریاری چهارشنبه , ۴ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۹:۳۴
written by مهرناز شهریاری

یک شب حدود ۶۰ سال پیش فیزیک‌دانی به نام انریکو فرمی به آسمان نگاه کرد و پرسید “بقیه کجا هستند؟” او در مورد موجودات فضایی صحبت می‌کرد. امروزه علم ثابت کرده است که میلیون‌ها شاید هم میلیارد‌ها سیاره در دنیا وجود دارند که قابلیت حیات دارند. با این وجود چرا انسان تا به‌ حال به یکی از این موجودات زنده مستقر در این سیارات بر نخورده است؟ دلیل آن ممکن است این باشد که دنیا بزرگتر از آن است که بتوان همه جای آن را طی کرد.

همچنین می‌تواند بخاطر این باشد که موجودات فضایی از قصد ما را نادیده می‌گیرند. شاید هم به دلیل این باشد که هر تمدن در حال رشد، خود را برای همیشه به نابودی می‌کشاند. یا می‌تواند چیزی خیلی خیلی عجیب‌تر باشد؟ چه چیزی؟ در ادامه ۹ دلیل عجیب را برسی خواهیم کرد. پاسخ‌های عجیبی که علم به ابهامات فرمی داده است.

۱- موجودات فضایی در اقیانوس‌های زیر زمینی پنهان شده‌اند

اگر انسان می‌خواهد با چند آدم فضایی صحبت کند بهتر است همراه خود یخ شکن دستی داشته باشد. احتمال دارد که موجودات فضایی در اعماق اقیانوس‌ها در سیارات یخ زده زندگی کنند. اختر شناسان بر این باورند که اقیانوس‌های زیر سطحی از آب‌های غلیظ قابل مصرف در منظومه شمسی ما در سراسر کهکشان راه شیری مشترک هستند. فیزیک دان ناسا، الن استرن معتقد است که دنیاهایی با آب‌های مخفی می‌توانند یک محیط عالی برای رشد زندگی باشند، حتی اگر شرایط سطحی نامطلوب آن‌ها باعث ریشه کن شدن گیاهان شود. برخورد‌ها در منظومه‌ها، ابرنواختر‌ها (برخورد ستارگان عظیم که دنیا را به وجود آورده و با همین برخورد‌ها دنیا پایان می‌یابد)، در چه منظومه‌ای هستید و وضعیت مغناطیسی شما چگونه است؛ هیچکدام از این‌ها زندگی زیر زمین را تهدید نمی‌کند.

این برای موجودات فضایی عالی است، اما برای ما این معنی را می‌دهد که هرگز با نگاه کردن سیاره آن‌ها با یک تلسکوپ، قادر به پیدا کردن ودسترسی به آن‌ها نیستیم.

اما می‌توانیم از آن‌ها انتظار داشته باشیم تا با ما تماس بگیرند؟ استرن در این باره می‌گوید”این موجودات به اعماق علاقه دارند، ما حتی نمی‌توانیم از آن‌ها انتظار داشته باشیم که از وجود آسمان بالای سر خود اطلاع پیدا کنند”.

۲- موجودات فضایی در فرا زمین‌ها زندانی هستند

فرا زمین به سیاراتی می‍گویند که جرم آن‍ها ده برابر زمین است. برسی ستاره‌ها نشان داده است که احتمالا آب قابل مصرف در بیشتر این سیارات وجود دارد. این بدان معنا است که موجودات فضایی ممکن است در فرا زمین‌ها زندگی کنند.

اما متاسفانه ما هیجوقت موفق به ملاقات آن‌ها نمی‌شویم.  بر‌اساس یک مطالعه که در ماه آپریل منتشر شده است، سیاره‌ای با جرم ده برابر زمین به سرعت ۲.۴ برابر نسبت به آن حرکت می‌کند که در هنگام حرکت در فضا امکان دارد هرچیز نزدیک خود را نابود کند. سفر‌ فضایی در چنین سیاراتی خیلی سخت‌تر است؛ مطالعه نوشته مایکل هیپکه محقق رصد‌خانه سانبرگ آلمان به ما می‌گوید “این موجودات فضایی باید در زندانی بزرگ زندانی شده باشند”.

12bf4a0d70aa2d5e3bf266ebe07747a8 XL

۳- در جاهای اشتباه به دنبال آن‌ها می‌گردیم

انسان، نخستین رادیو را در سال ۱۹۰۰ و نخستین کامپیوتر را در سال ۱۹۴۵ ساخته است. و حالا قادر به تولید گسترده دستگاه‌های جیبی شده‌اند که قابلیت انجام میلیاردها محاسبات را در کسری از ثانیه دارند.همچنین هوش مصنوعی  نیز بسیار گسترده شده است، و برهمین اساس شیس شوستاک گفته است که بهتر است ما نوع جست و جو خود را تغییر داده و به دنبال موجودات فضایی هوشمند بگردیم. به بیان ساده‌تر باید بجای یک آدم سبز دنبال ربات‌ها بگردیم. هر جامعه‌ای از موجودات فضایی که رادیو را اختراع کرده، امکان دارد که جانشینان خود را نیز اختراع کرده باشد. شوستاک در یک کنفرانس فضایی در سانفرانسیسکو در سال ۲۰۱۶ می‌گوید”من  فکر می‌کنم که جانشین‌ها ربات هستند”.

یک جامعه موجودات فضایی ممکن است از ربات‌های فوق هوشمند تشکیل شده باشد. . به گفته شوستاک این ممکن است جست و جوی ما را تحت تاثیر قرار دهد. بجای گشتن در سیارات با نشانه‌‌های حیاط شاید باید به دنبال محیطی مناسب‌تر برای ربات‌ها باشیم. محیطی مانند اعماق کهکشان که سرشار از انرژی هستند. شاید باید بجای گشتن برای پیدا کردن موجوداتی شبیه به خودمان، دنبال ربات‌ها بگردیم.

Image 6806326 500 0

۴- آن‌هارا پیدا کرده‌ایم اما متوجه آن‌ها نشده‌ایم

شما موجودات فضایی را به شکل شبح انسان‌ها با سر‌های بزرگ تصور می‌کنید. این از نظر هالیوود مشکلی ندارد اما به گفته یک تیم روانشناسی اسپانیایی این تصور از پیش ساخته امکان دارد باعث خراب شدن جست و جوی ما برای موجودات فضایی شود.

در یک مطالعه کوچک محققان از ۱۳۷ نفر خواستند تا به تصاویر اسکن شده سیارات برای پیدا کردن نشانه‌ای از موجودات فضایی نگاه کنند. عکس یک مرد با لباس گوریل در چندین عکس پنهان شده بود؛ با توجه به تصوری که شرکت کنندگان از موجودات فضایی داشتند تنها ۳۰ درصد آن‌ها متوجه این مرد گوریلی شدند.

در حقیقت شاید اصلا موجودات فضایی شبیه میمون‌ها نباشند؛ آن‌ها شاید اصلا با استفاده از امواج تصویری و صوتی قابل پیدا شدن نباشند. درواقع تصورات و انتظارات ما از موجودات فضایی باعث محدود کردن جست و جوهای ما شده‌است. اگر ما یاد نگیریم که دید خود را وسیع کنیم ممکن است متوجه گوریلی که مستقیما به ما خیره شده است نشویم.

۵- انسان‌ها تمامی موجودات فضایی را خواهند کشت و یا کشته‌اند

به گفته الکساندر برزین فیزیک‌دان و تئوری پرداز “هرچقدر به پیدا کردن موجودات فضایی نزدیک‌تر شویم به نابودی آن‌ها نیز نزدیک‌تر می‌شویم “.

برزین بر این باور است که هر تمدنی که قابلیت رشد در منظومه خود را دارد باید در مسیر نا محدود پیشرفت و رشد قرار بگیرد. از آنجایی که پیشرفت همواره با قربانی شدن کوچک‌‌تر‌ها همراه می‌شود تلاش ما برای رشد و گسترش قلمرو خود ممکن است به رویایی ما با موجودات فضایی ختم شود. حتی با وجود اینکه ما متوجه این موضوع هستیم.

prometheus

۶- موجودات فضایی قربانی تغییرات آب و هوایی شده‌اند

وقتی یک جامعه در میان منابع خود پیش از سیاره‌اش می‌سوزد برای آن‌ها فاجعه‌ای بزرگ به همراه می‌آورد. ما می‌دانیم که تغییرات آب و هوایی در زمین می‌تواند باعث این‌ شود.  این ممکن است که یک جامعه از موجودات فضایی، با یک منبع پیشرفته انرژی دچار همین مشکل شده باشد.

بر اساس گفته اختر شناس ادام فرانک ، این نه تنها ممکن است بلکه احتمالا رخ داده است. اوایل امسال فرانک با استفاده از یک سری مدل‌های شبیه سازی تئوری اینکه چگونه تمدن موجودات فضایی به دلیل تبدیل منابع سیاره‌شان به انرژی، بوجود آمد و سقوط کرد را برسی کرد. بر اساس نتایج، از هر چهار سناریو، سه سناریو به فروپاشی جامعه و مرگ تمام جمعیت سیاره ختم شد. آن‌ها فقط در زمانی توانستند زنده بمانند که متوجه مشکل شده و به استفاده از یک منبع انرژی قابل اطمینان پرداختند. این بدان معنا است که اگر موجودات فضایی وجود داشته‌ باشند بیشتر آن‌ها خود را نابود کرده‌اند.

 

۷- موجودات فضایی به سرعت کافی تکامل نیافتند و نابود شدند

‌دنیا از سیارات قابل زیستنی تشکیل شده است اما هیچ دلیلی وجود ندارد که آن‌ها در طول زمان به همان شکل باقی بمانند. بر اساس یک مطالعه در دانشگاه ملی استرالیا، سیاره مرطوب و خاکی مثل زمین از ابتدا خلقت خود کماکان ناپایدار بوده است؛ اگر یک موجود فضایی زنده‌، می‌خواهد در چنین دنیایی شانس زنده بودن داشته باشد، فرصت کمی برای تکامل یافتن و عادت کردن به محیط اطراف خود را دارد.

زیستن در سیاره‌‌ای با عواملی چون یخبندان، امواج حرارتی و عناصر فرّار می‌تواند مانند سوار شدن بر یک توپ بزرگ باشد؛ خیلی‌ها ممکن است از توپ بیفتند. مرگ موجودات فضایی ممکن به نظر می‌رسد، نه بخاطر اینکه شروع زندگی برای آن‌ها سخت است بلکه عادت کردن آن‌ها به محیط اطراف خود سخت به نظر می‌آید.

۸- انرژی یا ماده سیاه، ما را از هم دور نگه داشته است

دنیا درحال گسترش است. به کندی اما حتمی، کهکشان‌ها در راه جدایی از هم در حال حرکت هستند، ستاره‌ها  از هم دور می‌شوند تا دیگر برای ما تاریک به نظر برسند، همه به لطف یک جسم راز آلود مخفی که دانشمندان به آن ماده سیاه می‌گویند. دانشمندان تخمین زده‌اند که در چند تریلیون سال آینده، انرژی سیاه آن‌چنان جهان را گسترده می‌کند که ساکنان زمین قادر نخواهند بود نور  ستارگان را  در نزدیک‌ترین کیهان به خود را ببینند. این می‌تواند یک داستان ترسناک باشد؛ اگر ما تا آن زمان فکری نکنیم امکان دارد که همه برای همیشه نابود شویم.

ستارگان فقط غیرقابل دید نمی‌شوند بلکه کاملا از دسترس خارج می‌شوند. دن هوپر، اخترشناس آزمایشگاه فرمی در ایلینوی اوایل امسال مطالعه‌ای در این زمینه انجام داده است: انرژی سیاه شانس ما برای پیدا کردن موجودات فضایی را به صفر می‌رساند. بهتر است قلمرو خود را به دیگر کهکشان‌ها گسترش دهیم قبل از اینکه تمام آن‌ها از هم جدا شوند. البته این گسترش آسان نخواهد بود و ممکن است مجبور شویم در ساختار ستاره‌ها تغییر ایجاد کنیم”.

۹- آخرین احتمال: ما موجود فضایی هستیم

تئوری پانسپرمیا به ما می‌گوید که زندگی کنونی در زمین در اینجا شکل نگرفته، بلکه باکتری‌هایی که توسط شهاب سنگ‌ها به اینجا انتقال داده شده‌اند آن را پدید آورده‌اند.طرفداران این تئوری بر این باورند که انسان‌ها وجانوران از کهکشان‌های دیگر به اینجا انتقال یافته‌اند. اما در حقیقت هیچ مدرکی برای اثبات این فرضیه وجود ندارد. اگر شهاب سنگ‌ها باکتری دی‌ان‌ای انسان را به دیگر سیاره‌ها هم برده‌اند، چرا هیچ شواهدی از آن توسط انسان کشف نشده است؟

با تمام این اوصاف هنوز به سوال ” بقیه کجا هستند ”  پاسخ داده نشده است.

چهارشنبه , ۴ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۹:۳۴ ۲ comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ماموریت هیجان انگیز ناسا: پرتاب کاوشگر به خورشید
نجوم، هوا و فضا

ماموریت هیجان انگیز ناسا: پرتاب کاوشگر به خورشید

by مهرناز شهریاری چهارشنبه , ۲۸ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۳۱
written by مهرناز شهریاری

در ماموریت کاوشگر خورشیدی پارکر تلاش خواهد شد تا جواب بسیاری از سوالها را درباره بزرگترین و اسرارآمیزترین ستاره، پیدا شود. اخیرا در تاریکی شب قبل از سپیده دم یک صبح روز یکشنبه، یک موشک دلتا هوی از کیپ کاناورال، فلوریدا پرتاب شد.

همراه کاوشگر خورشیدی پارکر، یک فضاپیمای ناسا که قرار بود به نزدیکترین نقطه به خورشید نسبت به تمام فضاپیماهای دیگر پرتاب شود، بود. علیرغم اینکه خورشید نزدیکترین ستاره به زمین و منبع تولید انرژی در سیاره ما است، به شدت  اسرار خود را پنهان  می‌کند. کاوشگر پارکر خورشیدی در نهایت به برخی از تعداد زیادی سوال که در مورد خورشید وجود دارد جواب خواهد داد. دانشمند پروژه نیکی فاکس از دانشگاه کاربردی آزمایشگاه فیزیک جان هاپکینز در مورد پروژه می‌گوید: “ما قرار است به جایی برویم که قبل از این هیچ فضاپیمایی جرات نکرده وارد کورونا (حلقه‌ی نور دور خورشید) شود”.

رالف مک نات راهنمای دانشمندان از آزمایشگاه فیزیک کاربردی میگوید: سفر فضایی سخت است و سفر به بسیاری از این مکان‌ها درست در حاشیه (حلقه‌های دور سیارات) هنوز سخت‌تر است، اما اگر ما واقعا می‌خواهیم درک کنیم که جهان ما چگونه است و چگونه بر ما تاثیر می‌گذارد باید ازموانع عبور کنیم.

کاوشگر خورشیدی پارکر این منطقه ناشناخته خورشید را با چهار ابزار اندازه گیری میدان مغناطیسی، پلاسما، ذرات پر انرژی و ماهیت هاله خورشید و بادهای خورشیدی قادر به اندازه‌گیری است. سطح خورشید ۵۶۰۰ درجه سانتیگراد است، با این حال هاله باریک، تنها در طی ماه گرفتگی یا خورشید گرفتگی قابل مشاهده است، میلیون‌ها درجه گرمتر است. این رازی است که دانشمندان امیدوارند که کاوشگر خورشیدی پارکر جوابی برای پاسخگویی به آن پیدا کند. فاکس می‌گوید: “کمی شبیه به این است که شما از یک آتش سوزی دور بشوید و ناگهان هوای خیلی داغتری را احساس کنید.

اما تا آن مقدار نزدیک شدن به یک ستاره آسان نیست. مک نات می‌گوید: “ما بایستی فضاپیما را در تمام مدت در پشت سپر حرارتی نگه داریم” و توضیح می‌دهد که چگونه کاوشگر خورشیدی پارکر تقریبا در پشت ۸ فوت قطر، سپر حرارت ضخیم ۴.۵ اینچ ساخته شده از کامپوزیت کربن و فوم کربن قرار می‌گیرد. اما حتی با محافظ نوآورانه گرمایشی که برای مقاومت در برابر ۱۳۰۰ درجه سانتیگراد طراحی شده است، درجه حرارت گرما به اندازه‌ای است که برای ذوب شدن فولاد روی زمین کافی است، در حالی که فضاپیما دما را در دمای اتاق حفظ می‌کند، کاوشگر خورشیدی پارکر نمی‌تواند بیش از حد به خورشید نزدیک شود. در عوض، پارکر از سیاره زهره استفاده می‌کند و طی هفت سال آینده هفت سری پرواز در ارتفاع کم را انجام می‌دهد تا بیست و چهار مسیر نزدیک بین عطارد و خورشید را کامل کند. در نهایت، در حدود ۳.۸ میلیون مایل از سطح خورشید قرار خواهد گرفت.

gettyimages 145775383

هاله خورشید

فضاپیما نیز باد خورشیدی، ثبات جریان و فوران‌های بزرگتر ذرات و مواد خورشیدی که تمام هوای فضایی را احاطه کرده است، اندازه گیری می‌کند. فاکس می‌گوید: “هرچند که باد خورشیدی نامرئی است، می‌بینیم که قطب‌ها را به عنوان سرخی شفق احاطه می‌کند که زیبا است اما مقدار زیادی انرژی و ذرات را که در فضای جو ما سرریز میشود، آشکار می‌کند. ما درک کافی از مکانیسم‌هایی که این باد را به سمت ما هدایت می‌کند نداریم و این چیزی است که ما برای کشف آن می‌رویم”.

این هوای فضایی می‌تواند در زمان خروج از هاله شدیدتر شود زمانی که خورشید ابرهای بزرگ ذرات را به فضا می‌اندازد که تأثیرات بالقوه فاجعه باری دارد. وقتی که پرسیده می‌شود که چه پیش می‌آید زمانی که فضاپیما نزدیک خورشید است اگر یک رویداد بزرگ اتفاق بیفتد،مک نات میخندد و میگوید:” این می‌تواند به یک سواری بسیار وحشیانه تبدیل شود. اما ما پشتیبان داریم و پشتیبانی دیگربرای پشتیبان اول داریم و پشتیبان دیگری روی همه آنها به منظور قادر ساختن آنها برای خروج از میان طوفان”.

اندازه‌گیری‌ها

با توجه به عمق جاذبه خورشید کاوشگر خورشیدی پارکر به سرعت به سریعترین فضاپیما تبدیل می‌شود که با سرعت ۴۳۰۰۰۰ مایل در ساعت حرکت میکند که این سرعت در مقایسه با زمین زمانی است که ما به سریعترین سرعت در وسایل نقلیه دست یابیم که نزدیک به سال ۲۰۲۴ است یا به اندازه کافی سریع باشد تا سفری از پاریس به سیدنی در زیر دو دقیقه انجام شود.

کاوشگر خورشیدی پارکرهمچنین یک اندازه گیر بشری است تا شرایط مورد نیاز برای زندگی بشر را بررسی کند. این اولین فضاپیمای است که برای یک انسان زنده نامگذاری شده است. در سال ۱۹۵۸ میلادی یوجین پارکر برای اولین بار وجود بادهای خورشیدی را یک سال پیش از آنکه اولین بار توسط فضاپیمای شوروی لونا ۱ مشاهده شود، پیش بینی کرد و سه سال پیش از آنکه آن مشاهدات توسط فضاپیمای ناسا مارینر ۲ تأیید شود.

چهارشنبه , ۲۸ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۳۱ ۱ comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
نیوهورایزنز در پی آشکار کردن دیوار هیدروژنی
نجوم، هوا و فضا

فضاپیمای نیوهورایزنز دیوار هیدروژنی دور منظومه شمسی را آشکار می‌کند

by جواد کوهکن شنبه , ۲۴ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۱۹
written by جواد کوهکن

فضاپیمای نیوهورایزنز (افق‌های نو) با یک هدف مشخص پرتاب شد: پیمایش نهمین سیاره منظومه شمسی (پلوتو) برای اولین بار. تا سال ۲۰۰۶‌ که نیوهورایزنز به فضا پرتاب شد، پلوتو را نهمین سیاره منظومه می‌شناختند اما با اطلاعاتی که در کاوش‌های سال ۲۰۱۵ بدست آمد، در ردیف سیارات کوتوله قرار داده شد. یک لحظه فراموش نشدنی برای ستاره شناسان سراسر جهان که برخی از آن‌ها هنوز هم اطلاعات ارسالی از فضاپیمای نیوهورایزنز را بررسی می‌کنند. اما این پایان کار نبود. ناسا این بار، نیوهورایزنز را به کمربند کویپر فرستاد و اکنون این فضاپیما چیز شگفت انگیزی را در لبه منظومه شمسی کشف کرده است. یک دیواره هیدروژنی فراتر از سیارات، سیارک‌ها و حتی ستاره‌های دنباله داری که از ابر اورت می‌آیند، وجود دارد.

نیوهورایزنز فقط پروازی نزدیک به پلوتو به عمل آورده و در ادامه برای هدف‌های دیگری به کمربند کویپر رهسپار شد. در واقع ناسا یک ماموریت دیگر هم برای فضاپیمای نیوهورایزنز در نظر گرفته بود و آن دستیابی به هدفی به نام MU69 در طی چند ماه بود. در راه، نیوهورایزنز فضای خارج منظومه شمسی را مورد بررسی قرار داد. این یک فرصت نادر بود زیرا بعد از کاوشگر وویجر هیچ سفینه فضایی تا این اندازه دور نرفته است. این کاوش‌ها منجر به کشفی شد که از قبل انتظارش می‌رفت و حالا  نیوهورایزنز، آن را تایید کرد: دیواره هیدروژنی که دور منظومه شمسی کشیده شده است.

01 Nejrychlejší sonda v dějinách listva New Horizons 1

ناسا با استفاده از طیف سنج فرابنفش آلیس، مطالعاتی از لبه منظومه شمی به عمل آورد. حالا با بررسی تغییرات طیف فرابنفش، دانشمندان معتقدند که فضاپیمای نیوهورایزنز مشاهدات اولیه وویجر ۱ و ۲ را تایید می‌کند. یک دیوار غول پیکر هیدروژنی به دور منظومه شمسی وجود دارد.

اما این دیواره چیست؟ ما آن را فضا می‌نامیم، اما فضا کاملا تهی نیست. حتی در میان ستاره‌ها، اتم‌های ولگرد  و غبار وجود دارد. ابرهای اتم هیدروژن خنثی در فضای بین ستاره‌ها شناورند، اما خورشید می‌تواند بر توزیع آنها تأثیر بگذارد. ستاره محلی ما یعنی خورشید، جریانی پیوسته از ذرات باردار را منتشر می‌کند که ما آن ها را باد یا طوفان های خورشیدی می‌نامیم. این نیروی بیرونی در اطراف منظومه شمسی به شکل یک حباب گسترش می‌یابد. هیدروژن خنثی نزدیک منظومه شمسی ما هنگامی که با بادهای خورشیدی برخورد می‌کنند، سرعتشان کم شده و این باعث می‌شود که اتم‌ها به شکل یک دیواره درآیند.

فضاپیمای نیوهورایزنز دیوار هیدروژنی دور منظومه شمسی را آشکار می‌کند

محققان در ارزیابی دیواره هیدروژن نسبتا محتاط هستند، اما فضاپیمای نیوهورایزنز همانطور که حرکت می‌کند، دو بار در سال به مشاهده دیواره می‌پردازد. هنوز شانس این وجود دارد که منشأ این نور فرابنفش یک کهکشان دورتر باشد، اما مشاهدات آینده به تایید یا عدم تایید آن کمک خواهد کرد.

شنبه , ۲۴ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۱۹ ۲ comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ماده تاریک در کهکشان ها
نجوم، هوا و فضا

با فناوری ماده تاریک چه پیشرفت هایی می توانیم داشته باشیم؟

by جواد کوهکن سه شنبه , ۱۳ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۳۷
written by جواد کوهکن

به نظر می‌رسد که بیش از ۸۰ در صد عالم را ماده‌ای غیر از ماده معمولی که می‌شناسیم تشکیل داده است. این ماده نادیدنی که نه نور را جذب می کند و نه آن را بازتاب می‌دهد، به نام ماده تاریک نام گذاری شده است. تحقیق در مورد ماده تاریک، نه تنها درک ما از جهان را افزایش می‌دهد، بلکه می‌تواند باعث پیشرفت‌های غیرمنتظره‌ای در کاربردهای عملی فناوری ماده تاریک شود.

دانشمندان در تاسیسات تحقیقاتی زیرزمینی در زیر تپه‌های سیاه داکوتای جنوبی از دستگاهی به نام آشکارساز لوکس یا آشکار ساز بزرگ زیرزمینی زنون  (Large Underground Xenon) برای شکار ذرات ماده تاریک استفاده می‌کنند. مواد اسرارآمیزی که به نظر می‌رسد بیشتر ماده موجود در عالم را تشکیل می‌دهد. درون این دستگاه عظیم یک سوم تُن، زنون مایع درون یک مخزن تیتانیوم قرار دارد و مجموعه‌ای از آشکارسازهای حساس به نور برای یک جرقه بسیار کوچک نور حاصل از لحظه برخورد یک ذره ماده تاریک با اتم زنون، به امید گرفتن یک سیگنال ضعیف، انتظار می‌کشند.

لوکس زیر یک لایه سنگی به ضخامت یک مایل قرار دارد تا از اشعه‌های کیهانی و تابش‌های دیگر که ممکن است با سیگنال تداخل داشته باشند، جلوگیری کند.

آشکارساز لوکس تاکنون هیچ سیگنالی از ماده تاریک را آشکار نکرده است. اما محققان امیدوارند با تکنیک‌های جدید که حساسیت آشکارساز را بهبود می‌بخشد، به زودی و در نهایت، ماده تاریک را کشف کنند.

دلیل وجود ماده تاریک

کشف ماده تاریک، نقطه اوج تلاش دانشمندان برای تحقیق در مورد ماده تاریک خواهد بود. تلاشی که از سال ۱۹۳۰ با کار ستاره شناس سوئیسی به نام فریتز زویکی آغاز شد. زویکی با تعیین سرعت چرخش کهکشان‌های درون یک خوشه، نشان داد که جرم آن‌ها خیلی بزرگتر از جرمی است که از نور قابل مشاهده از آن‌ها بدست می‌آید. و این به معنی آن است که بیشتر ماده تشکیل دهنده کهکشان‌ها باید تاریک باشد!

از آن زمان تاکنون، دانشمندان به دنبال ماده تاریک بوده‌اند و تلاش می‌کنند تا بفهمند که ماده تاریک چیست و از چه ذراتی تشکیل شده است. در سال‌های اخیر، محققان از ابزارها و تاسیسات مختلفی برای این کار استفاده کرده‌اند. از جمله برخورد دهنده بزرگ هادرونی (LHC) در اروپا تا رصدخانه اشعه ایکس چاندرا که بوسیله ناسا ساخته شده است.

فرض کنیم که محققان در نهایت ماهیت ماده تاریک را درک کنند. در این صورت سوالی دیگر مطرح می‌شود: آیا راهی برای استفاده انسان از آن وجود دارد؟ آیا این تحقیق فقط برای کمک به ما در درک جهان است یا فناوری‌ ماده تاریک وجود دارد که کاربردی هم باشد و بتوان با تسلط بر این ماده، آن را توسعه داد؟

فناوری ماده تاریک در ساخت سفینه فضایی

فناوری ماده تاریک

ممکن است بتوان از فناوری ماده تاریک به عنوان منبع انرژی فضاپیماها در ماموریت‌های بسیار طولانی استفاده کرد. البته فکر او بر فرضی استوار است که هنوز تایید نشده است. یعنی باید فرض کرد که ماده تاریک از ذراتی بدون بار الکتریکی به نام نوترالینو ساخته شده است. این ذرات می‌توانند ضدذره خود باشند و وقتی در شرایط مناسب با هم برخورد کنند، همدیگر را نابود کرده و تمام جرمشان به انرژی تبدیل می‌شود.

اگر این مطلب درست باشد، یک پوند ماده تاریک می‌تواند تقریبا ۵ میلیارد برابر یک دینامیت انرژی تولید کند. طبق مقاله لیو یعنی یک رآکتور ماده تاریک می‌تواند مقدار زیادی انرژی برای به حرکت در آوردن موشک یک سفینه در کیهان فراهم کند و یک هسته به اندازه کافی بزرگ می‌تواند سفینه فضایی را تا سرعتی نزدیک به سرعت نور شتاب دهد.

رسیدن به ستاره‌ها

بنابر مقاله دیگری، موتور ماده تاریک لیو با موشک‌های معمولی بسیار متفاوت است. این موتور، جعبه‌ای با یک درب است که در جهت حرکت موشک باز می‌شود تا ماده تاریک را به درون خود بکشد. هنگامی که ماده تاریک به جعبه وارد می‌شود، درب بسته و جعبه جمع می‌شود تا ماده تاریک فشرده و متراکم شود و میزان نابودی افزایش یابد. هنگامی که ذرات به انرژی تبدیل می‌شوند، درب دوباره باز می‌شود و انرژی، سفینه را به حرکت وا می‌دارد. این چرخه در سراسر سفر فضایی تکرار خواهد شد.

یکی از مزایای این فناوری ماده تاریک این است که سفینه فضایی نیازی به حمل زیاد سوخت ندارد، زیرا می‌تواند در نقاط مختلف عالم هم ماده تاریک جمع کند. هر چه موشک سریعتر حرکت کند، ماده تاریک را سریعتر به داخل می‌کشد و شتاب می‌گیرد.

با این احتساب، یک سفینه ۱۰۰ تنی از لحاظ نظری می‌تواند در عرض چند روز به سرعت نور نزدیک شود. در نتیجه زمان لازم برای سفر به ستاره پروکسیما قنطرس (نزدیکترین ستاره به منظومه شمسی ما) از ده‌ها هزار سال تا حدود ۵ سال کاهش خواهد یافت.

البته باید توجه داشت که ممکن است فناوری‌ها و اختراعاتی که در زمان ما غیرممکن به نظر می‌رسند، تا آن زمان امکان پذیر شوند.

منبع: howstuffworks

سه شنبه , ۱۳ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۳۷ ۲ comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
signal-in-space
نجوم، هوا و فضا

سیگنال مرموز وقدرتمندی که از فضا به سمت زمین می‌آید

by مهرناز شهریاری یکشنبه , ۱۱ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۲۲
written by مهرناز شهریاری

دنیای ما پر از نور‌های نامرئی است.  در زیر پرتو‌های مرئی، فضا پر از سیگنال‌ های رادیویی و ریزموج‌‌هایی است که توسط خورشید‌های نوردهنده، ستاره‌های در حال متلاشی شدن، کره‌های مغناطیسی در حال تخریب، ابر‌های خاکی سرگردان و چاله‌های سیاه جوشان تولید می‌شوند.

اما نوری بسیار مرموز وجود دارد که کسی متوجه آن نمی‌شود. میلیار‌ها جرقه فوق قوی انرژی،  از منبع نا‌مشخص به دلیل نا مشخص، در سراسر جهان پخش می‌شوند. پالس‌های معمایی مثل این گاهی اوقات انفجار سریع رادیویی نامیده می‌شوند. زیرا این‌ها ممکن است فقط چند میلی‌ثانیه عمر کنند.در صبح ۲۵ جولای، یک نمونه از این انرژی رازآلود در کوهستان‌های بریتیش کلمبیا کانادا، توسط تلسکوپ‌های رادیویی به عنوان یک از فرکانس‌ نادر رادیویی ثبت شد.

SPACE-SIGNAL

SPACE-SIGNAL

 

بر اساس گزارشات منتشر شده در تلگرام اخترشناسان (یک نوع تابلو اعلانات که مطالب آن توسط اختر شناسان پست می‌شود)، سیگنال رازآلود که FBR 180725A نام داشت بعد از یک سال و یک ماه و یک روز کشف شد؛ به یک فرکانس پایین نظیر ۵۸۰ مگاهرتز انتقال یافت. حدود ۲۰۰ مگاهرتز کمتر از هر هر FBR دیگری که کشف شده بود.

به گزارش روکیدا این وقایع هم در طول روز و هم در طول شب به وقوع پیوستند، و زمان ورودی آن‌ها با فعالیت‌های در‌حال انجام و سایر منابع همخوانی نداشت. بنا بر گزارشات پاتریک بویل، نویسنده تلگرام اخترشناسان و مدیر پروژه نقشه‌برداری  شدت هیدروژن کانادایی(CHIME) ، تلسکوپ رادیویی یک نمونه عجیب را نشان داده است.

پالس‌های سریع و فرکانس سریع این را می‌رسانند که انفجار شدیدا درخشان بوده است و از یک منبع بسیار قوی در نقطه از کیهان نشات می‌گیرد. مطالعه سیگنال‌های عجیب می‌تواند به اخترشناسان کمک کند که دریابند این امواج رادیویی کیهانی چطور و در کجای فضا به وجود آمده اند.

اوی لوب دانشمند بخش ستاره شناسی هاروارد سال پیش در یک گزارش گفته‌ است:

”انفجار‌های رادیویی سریع که بی نهایت درخشان هستند، دوام کم و یک منبع بسیار دور دارند، و ما هنوز تحت هیچ تخمینی یک منبع طبیعی برای آن‌ها پیدا نکرده‌ایم”.

وی همچنین اضافه کرد که منابع مصنوعی این سیگنال‌ها ارزش تفکر دارند. نواختر‌ها، چاله‌های خیلی بزرگ یا منابع مختلف دیگری از تشعشعات الکترومغناتیسی مانند تپ اختر‌ها، می‌توانند از منابع این سیگنال‌ها باشند.

FBR‌ها به عنوان یک مسئله مجهول برای ستاره شناسان باقی خواهند ماند و باعث کنجکاوی جست‌و‌جو گران موجودات فضایی خواهند شد. سیگنا‌ل‌ها توسط طبیعت بوجود می‌آیند، بسیار کوتاه هستند و از نقطه‌ای دور در فضا پدید می‌‌آیند؛ اشاره کردن به منبع چنین پالس‌های فراری کار آسانی نخواهد بود. پس از کشف اولین FBR در سال ۲۰۰۷ تنها ۴۰ سیگنال دیگر از این نوع کشف شده است که این باعث محدود شدن تحقیقات در این زمینه خواهد شد.با وجود اینکه FBRها شبیه به پدیده‌ای نادر‌ در فضا می‌باشند اما احتمالا یک رخداد معمولی هستند. کریستوفر کنسلیس، پروفسور اختر شناسی در دانشگاه ناتینگهام به دیلی میل گفته است:

”FBRها احتمالا میلیون‌ها بار در روز سیاره مارا هدف قرار می‌دهند؛ ما احتمالا هنوز ابزار کافی برای کشف همه آن‌ها را نساخته‌ایم”.

آخرین سیگنال مرموز توسط CHIME در کوهستان‌های بریتیش کلمبیا کشف شده است. CHIME طراحی شده است تا امواج رادیویی قدیمی را مربوط به زمانی که جهان نوپا بود،حدو ۶ تا ۱۱ میلیارد سال پیش، کشف کند. در طول تنها یکسال CHIME توانسته است که چندین سیگنال مرموز از جمله سینگنال‌های فرکانس پایین مانند FBR 180725A را کشف کند.

منبع: space

یکشنبه , ۱۱ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۲۲ ۱ comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
چند تا از قمرهای مشتری در شکل نشان داده شده است.
نجوم، هوا و فضا

چرا تعداد قمرهای مشتری ۷۹ تا است در حالی که زمین فقط یک قمر دارد؟!

by جواد کوهکن شنبه , ۱۰ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۱۶
written by جواد کوهکن

زمین فقط یک قمر (ماه) دارد، اما ده‌ها قمر به دور بزرگترین سیاره منظومه شمسی ما (مشتری)، در حال چرخش هستند. برخی از قمرهای مشتری به تازگی کشف شده‌اند. گروهی از ستاره شناسان در ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۸ اعلام کردند که ۱۲ قمر ناشناخته و جدید را در اطراف این سیاره یافته اند.

کشف بزرگ در سال گذشته صورت گرفت. اسکات اس.شپرد از مؤسسه علوم کارنگی، کار هدایت جستجوی اشیای جدید در کمربند کویپر (یک حلقه عظیم از خرده اجرام سماوی فراتر از نپتون) را بر عهده داشت. اما شپرد و همکارانش تصمیم گرفتند از هدف اصلی تحقیقات خود فاصله بگیرند و برای مدتی، مشتری را تحت نظر بگیرند.

گالیلئو گالیله، ستاره شناس معروف، در سال ۱۶۱۰ متوجه چهار جرم سماوی شد که به دور سیاره مشتری می‌چرخیدند. این قمرهای مشتری که اولین قمر‌های کشف شده و بزرگترین آن‌ها (تاکنون) هستند؛ آیو، اروپا، گانمید و کالیستو نام دارند. با پیشرفت فناوری رصد ستارگان، معلوم شد که این چهار قمر تنها نیستند و شریکان دیگری نیز دارند. تیم تحقیقاتی شپرد، با کشف تعداد زیادی از قمرهای مشتری، تعداد آن‌ها را به ۷۹ عدد رساند.

هیچ سیاره دیگری در منظومه شمسی این تعداد قمر ندارد: زحل با ۶۲ قمر تأیید شده، دوم است در حالی که اورانوس ۲۷ و نپتون ۱۴ قمر دارند. مریخ، سیاره همسایه ما، دو قمر به نام‌های دیموس و فوبوس دارد.  با دیدن این ارقام، شاید تصور کنید که زمین غیر از ماه دارای قمر یا قمرهای دیگری نیز باشد، اما باید بدانید که عطارد و زهره هیچ قمری ندارند.

اما چرا مشتری تعداد زیادی قمر دارد، در حالی که تعداد اقمار زمین و سیارات دیگر، اینقدر کم است. جواب در نیروی گرانش نهفته است.

تاثیر گرانش

ستاره شناسان، سیارات منظومه شمسی ما را به دو دسته تقسیم می‌کنند. عطارد، زهره، زمین و مریخ سیاره‌های به اصطلاح زمین مانند یا درونی هستند اما مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در گروه غول‌های گازی یا سیارات بیرونی قرار داده می‌شوند.

اختلاف اندازه بین این دو گروه کاملا قابل توجه است؛ اورانوس که کوچکترین سیاره بیرونی است، ۱۵ برابر زمین که بزرگترین سیاره درونی است، جرم دارد. اما هیچکدام از سیارات نمی‌توانند از لحاظ جثه با مشتری رقابت کنند. جرم مشتری بیش از ۳۰۰ برابر سیاره کوچک ماست. در واقع مشتری یک هیولای مطلق است.

همان طور که نیوتن مشاهده کرد، یک رابطه مستقیم بین جرم اشیاء و شدت میدان گرانشی آن‌ها وجود دارد. بنابراین، چون جرم غول‌های گازی خیلی زیاد است، قمرهای بیشتری را جذب می‌کنند.

اما این تنها دلیل تعداد زیاد قمرهای سیاراتی مانند مشتری نیست. غول‌های گازی منظومه شمسی ما تقریبا از خورشید دور هستند. در مقابل، برخی ستارگان، سیاراتی شبیه مشتری و با جرم زیاد به نام مشتری داغ دارند. این سیارات در اصل، غول‌های گازی هستند که  در مداری نزدیک به ستاره خود دور می‌زنند (به طور مثال تصور کنید که زحل جایش را با عطارد عوض کند).

4 تا از بزرگترین قمرهای مشتری که بوسیله گالیله کشف شدند.

اخترشناسی فرانسوی به نام فتحی نامونی، در مقاله ای در سال ۲۰۱۰ استدلال می‌کند که مشتری‌های داغ تعداد اقمار اندکی دارند یا اصلا قمری ندارند. گمان می‌شود که این سیارات در ابتدا در فاصله بسیار دوری از سیستم خورشیدی خود قرار دارند و سپس به سمت داخل سیستم حرکت می‌کنند. در این مسیر، قمرهای آن‌ها در کشمکشی گرانشی به دام می‌افتند. غول‌های گازی، بزرگ هستند اما ستاره‌ها بسیار بزرگتر از آن‌ها هستند و میدان گرانشی قوی‌تری دارند. بنابراین وقتی یک مشتری داغ به ستاره خود خیلی نزدیک می‌شود، قمرهایش در نهایت بوسیله ستاره به دام می‌افتند.

فاصله این قابلیت را از بین می‌برد. هرچه بیشتر از خورشید دور باشید، نیروی گرانشی آن را کمتر حس می‌کنید. بنابراین، اگر استدلال نامونی درست باشد، مشتری واقعی ۷۹ قمر دارد زیرا این سیاره عظیم، به اندازه کافی دور از خورشید است و قمرهایش به سمت خورشید کشیده نمی‌شوند و به دام نمی‌افتند.

خانواده بزرگ قمرهای مشتری

قمرهای مشتری تقریبا مانند هم هستند. فقط برخی از آن‌ها ویژگی‌های متغیری دارند که برای علاقه‌مندان به نجوم آشنا است: آیو پر از آتشفشان‌های فعال است، قمر اروپا، یک اقیانوس پنهان دارد که ممکن است دارای حیات بیگانه باشد و گانمید با اندازه‌ای برابر یک سوم مریخ، بزرگترین قمر منظومه شمسی است.

این سه قمر، همراه با کاستیلو، احتمالا همراه با خود سیاره مشتری شکل گرفته‌اند. احتمالا این سیاره بزرگ ابتدا مانند یک دیسک از گاز و گرد و غبار بوده که در نهایت تبدیل به غول گازی که امروز می‌شناسیم، شده است. در حالی که مشتری شکل می‌گرفت، به هم پیوستن برخی از موادی که در نزدیکی آن در چرخش بودند، به تشکیل این چهار قمر منجر شد که گالیله در سال ۱۶۱۰ آن‌ها را کشف کرد. البته ممکن است که زحل هم به این روند کمک کرده باشد. فرض بر این است که مشتری در اوایل دارای قمرهای دیگری هم بود که بوسیله این سیاره غول پیکر کشیده و جذب آن شده است.

لزوما همه قمرهای مشتری در کنار آن بوجود نیامده‌اند. دانشمندان بر این باورند که بسیاری از قمرهای مشتری، سنگ‌های سرگردان و بزرگی بودند که بوسیله کشش گرانشی این سیاره به دام افتاده‌اند.

برخی از قمرهای مشتری، هم جهت با هم و برخی دیگر در جهت مخالف با آن‌ها به دور مشتری می‌چرخند. برای مثال، نه تا از قمرهای تازه کشف شده بوسیله شپرد و همکارانش بر خلاف جهت چرخش مشتری به دور خود حرکت می‌کنند. با وجود اجسام زیادی که در جهت مخالف هم حرکت می‌کنند، برخورد اجتناب ناپذیر است. اقماری که با همدیگر برخورد می‌کنند، ممکن است که به طور کامل نابود شوند. در واقع، همان طور که مشتری، قمرهای جدیدی به دست می‌آورد، راهی برای از بین بردن برخی از آن‌ها پیدا می‌کند.

منبع: howstuffworks

شنبه , ۱۰ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۱۶ ۵ comments
1 FacebookTwitterPinterestEmail
بهمن در مریخ
نجوم، هوا و فضازندگی

بهمن های عظیم روی زمین و مریخ و شباهت عجیب آنها

by مهرناز شهریاری چهارشنبه , ۷ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۲۷
written by مهرناز شهریاری

در جولای سال ۲۰۱۶، بهمنی بسیار قدرتمند کوه های آرو (Aru) در غرب تبت را درنوردید. وقوع بهمن در مناطق کوهستانی امر عجیبی به حساب نمی آید اما در این مورد خاص، شرایط پیرامونی بسیار غیرمنتظره و حیرت انگیز بودند. هیچ اثری از فعالیت آغاز کننده بهمن وجود نداشت و شیب کم منطقه این رخداد حتی برای وقوع بهمن های کوچک هم کافی به نظر نمی رسید. با این وجود ۹ نفر در دهکده دانگرو جان خود را از دست دادند و این حادثه پس از بهمن سال ۲۰۰۲ در کائوکاسوس به دومین بهمن یخی بزرگ جهان تبدیل شد. در پی این حادثه، یک شکستگی به عرض ۱۰ کیلومتر مربع و عمق ۳۰ متر بر جای ماند.

دو ماه بعد از این اتفاق، تنها در فاصله چند کیلومتری از محل وقوع بهمن در کوه های آرو، یک “ابربهمن” دیگر به صورت کاملا مجزا از رویداد اول رخ داد. حتی بروز یک مورد از این بهمن های عظیم هم کاملا غیر عادی است و وقوع دو مورد از آنها در یک منطقه جغرافیایی کاملا حیرت انگیز به حساب می آید.

نتیجه این تحقیقات نشان می دهد شرایط وقوع بهمن ها در تبت مشابه بهمن هایی هستند که در نقطه دیگری از عالم رخ داده اند. جایی بسیار دورتر از زمین.

بهمن و “ابربهمن”

“ابربهمن” زمانی رخ می دهد که اتفاقی در حد یک فاجعه در زیربنای یخچالی کوه ها رخ داده باشد. در مورد بهمن های کوه آرو، یخ ذوب شده به این زیربنای یخی نفوذ کرده بود اما پیش بینی وقوع بهمنی در این ابعاد باز هم دور از ذهن به نظر می رسید. معمولا یخچال زیربنا به آنچه بر روی سطح قرار دارد با یخ بستن قفل می شود تا از حرکات ناگهانی توده یخی جلوگیری شود. اما وجود یخ ذوب شده به صورت آب در این بخش باعث ایجاد شرایطی شبیه به گِل و لای زیر یخ ها شده بود. نمونه های جمع آوری شده از بازمانده های بهمن تایید کردند که بستر یخی به صورت عمده از سنگ هایی رسوبی ریزدانه مانند سیلت، گِل و ماسه سنگ تشکیل شده بوده است.

در مقاله منتشر شده آمده است که ترکیب سنگ و نفوذ آب به بستر یخی به دلیل تغییرات آب و هوایی باعث بروز فاجعه آغاز کننده “ابربهمن ها” شده اند. جفری کارگل، نویسنده همکار در این مقاله به وجود مقادیر بسیار زیادی فیلیسیلیکات در نمونه های جمع آوری شده اشاره می کند. به گفته او فیلیسیلیکات “مواد معدنی به صورت گل و لای هستند که می توانند ساختار بسیار لغزنده به وجود آورند و در صورت خیس شدن اثر لغزندگی آنها نیز افزایش می یابد. گل و لای خیس ساخته شده از فیلیسیلیکات نوعی سیال غیر نیوتونی ایجاد می کند که پس از آغاز دفرمه شدن، با کاهش ویسکوزیته سرعت بیشتری پیدا می کنند. در صورت تشکیل شدن این ماده زیر بستر یخی کوهستان، یخ ها و سنگ ها می توانند با سرعت زیادی حتی در شیب های بسیار کم جا به جا شوند.

شباهت های موجود در زمین و مریخ

با این حال تحقیقات نشان می دهند اینگونه رویدادها تنها متعلق به تبت نیستند. زمانی که کارگل در سال ۱۹۸۹ از دانشگاه آریزونا فارغ التحصیل شد، برای سرگرمی به بررسی صدها دسته اطلاعاتی که توسط فضاپیمای وایکینگ ناسا از سطح مریخ به زمین ارسال میشد پرداخت. تصاویر با کیفیت جمع آوری شده توسط دانشگاه جزئیات زمین شناسی بسیار دقیقی را برای فعالیت های تحقیقاتی در اختیار پژوهشگران قرار می دادند.
با اینکه تحقیقات کارگل بر اقمار یخی خارج از منظومه شمسی متمرکز بودند، توجه وی به شبکه ای از کانال های سینوسی در بخش Argyre در جنوب سیاره سرخ جلب شد. در حالی که به مطالعه دهانه ها برای تشخیص جهت نور خورشید و سایه های ناشی از آن می پرداخت، کارگل دریافت که این کانال ها در واقع اصلا کانال نبودند. آنچه او یافته بود رشته هایی از مواد و شواهد احتمالی از رسوبات یخی به حساب می آمدند.

بر روی زمین، رشته های برآمده به نام esker زمانی ایجاد می شوند که آب به بستر یخچال ها نفوذ کرده و رسوب بر جای بگذارد. پس از آب شدن این یخ ها، رسوبات باقی مانده به شکل کانال های معکوس رودخانه در می آیند. اما در دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی، ادعای مشاهده موارد مشابه روی سطح مریخ بسیار بحث برانگیز می شد. اما تا سال ۱۹۹۷ و مطالعه شواهد تحقیقات Mars Global Surveyer ناسا بود که این ایده بیشتر پذیرفته شد و حالا پس از گذشت نزدیک به بیست سال از آن زمان می دانیم که شباهت های بسیار زیادی بین ساختار مریخ و زمین وجود دارد. ضمن اینکه شواهدی از بروز “ابربهمن” های مشابه روی مریخ هم در اختیار داریم.

بهمن های قدرتمندتر در مریخ

کارگل در این زمینه عقیده دارد: “شواهدی وجود دارند که نشان می دهند رانش های بسیار عظیمی روی مریخ رخ می دهند. در حال حاضر در حال مطالعه نمونه ای از این رانش ها هستیم که شباهت های بسیار زیادی با بهمن عظیم کوهستان آرو دارد. به نظر می رسد زمانی که فرآیند ذوب در اعماق یخی آغاز می شود گل های لغزنده ای شکل می گیرند و شرایط را برای یک “ابربهمن” فراهم می کنند که حتی می تواند بسیار فاجعه بار تر از مورد پیش آمده در کوه های آرو باشد.

تحقیقات نشان دهنده وجود فیلی‌سیلیکات روی مریخ هستند و مدتهاست که می دانیم خاک روی سطح مریخ به دلیل وزش باد به صورت دانه ریز درآمده و اندازه ای در حدود چند میکرون دارد”. مریخ یک سیاره خاکی است و این خاک می تواند شواهدی از مکانیزم احتمالی ایجاد کننده بهمن های بسیار بزرگ در اختیار محققین قرار دهد. از طرفی صخره های مریخ هم عملکرد مشابهی را برای لغزش بسترهای یخی به نمایش می گذارند. اما نکته جالب تر آنجاست که پیش بینی می شود “ابربهمن” هایی با اندازه صدها هزار برابر بزرگتر از آنچه در کوه های آرو رخ داد قبلا در منطقه Argyre مریخ به وقوع پیوسته است.

می دانیم که مریخ در گذشته بسیار پر آب تر از آنچه امروز دیده می شود بوده است و روی آن یخچال هایی وجود داشته اند که به دلیل تغییرات آب و هوایی مریخ حالا از بین رفته یا بسیار کوچکتر شده اند. پس می توان نتیجه گرفت رویدادهای مشابهی روی زمین و مریخ اتفاق افتاده اند و اطلاعات مداری جمع آوری شده از سیاره سرخ هم همین نکته را تایید می کنند. چنین نکته ای بی تردید در برنامه ریزی های بشر برای مسکونی کردن مریخ اثر گذاری چشمگیری خواهد داشت.

چهارشنبه , ۷ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۲۷ ۰ comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
LUNCHING-SPACECRAFT
نجوم، هوا و فضا

زمانبندی مجدد بوئینگ و اسپیس ایکس برای فرستادن فضاپیما مسافربری

by مهرناز شهریاری چهارشنبه , ۷ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۱۹
written by مهرناز شهریاری

مطابق انتظار، اولین پرواز آزمایشی  بوئینگ و اسپیس ایکس یرای فرستادن مسافران جدید به فضا توسط فضاپیما، دوباره به تاخیر افتاد. به دلیل یک مشکل در موتور فضاپیما، بوئینگ CST-100 استارلاینر در عوض امسال، سال آینده دو پرواز آزمایشی انجام خواهد داد. در همین حال، اسپیس ایکس در نطر دارد که تا امسال یک بار فضاپیما کرودراگون را بدون سرنشین به پرواز دربیاورد. درضمن بر طبق برنامه‌ریزی‌ها، اولین پرواز با سرنشین آن در آپریل ۲۰۱۹ صورت خواهد گرفت.

starliner_hero

starliner_hero

بوئینگ واسپیس ایکس هردو، در راستای پروژه تجاری ناسا در حال ساخت و آماده سازی فضاپیما می‌باشند. هدف از این پروژه فرستادن انسان به پایگاه فضایی بین‌ا‌لمللی در یک فضاپیما خصوصی آمریکایی است. بوئینگ در حال ساخت و آماده سازی استارلاینر CST-100 برای فرستادن ۷ مسافر به فضا است. این فضاپیما با استفاده از موشک اطلس وی، که ساخت ائتلاف متحد پرتاب می‌باشد به فضا پرتاب خواهد شد. اسپیس ایکس در حال ارتقاء کپسول داخلی دراگون می‌باشد تا فضا کافی برای ۷ نفر وجود داشته باشد. این فضاپیما بر روی موشک فالکون۹ به فضا پرتاب خواهد شد. قبل از وارد شدن فضاپیما‌ها به فضا، ناسا از دو کمپانی می‌خواهد که ابتدا پرواز بدون سرنشین و سپس دو پرواز آزمایشی همراه سرنشین انجام دهند. سپس درصورت آماده بودن فضاپیما‌ها و خدمه، به اجرا عملیات بپردازند.

بوئینگ انتظار دارد که پرواز بدون سرنشین خود را اواخر امسال و یا اوایل سال آینده انجام دهد.

بر اساس زمانبندی قبلی اعلام شده، بوئینگ قصد داشت که پرواز بدون سرنشین را در آگوست، و پرتاب فضاپیما به همراه خدمه را در نوامبر انجام دهد.   اما حالا، بر اساس یک نشست خبری با خبرنگاران، بوئینگ انتظار دارد که پرواز آزمایشی بدون خدمه را در اواخر امسال یا اوایل سال آینده انجام دهد. سپس اولین پرواز آزمایشی بدون سرنشین در اواسط سال ۲۰۱۹ صورت خواهد گرفت.  بعلاوه بوئینگ در اواخر تابستان یک آزمایش برای امتحان سیستم نجات اضطراری انجام می‌دهد. این سیستم برای حفظ امنیت سرنشینان هنگام پرتاب، در زمانی که هر چیزی طبق برنامه صورت نگیرد، کاربرد دارد. همچنین آزمایش سیستمی که باعث احتراق و حرکت فضاپیما خواهد شد تا قبل از بهار ۲۰۱۹ انجام  نخواهد گرفت.

آسیب موتور که هنگام یک ازمایش در ژوئن رخ داد، دلیل اصلی تاخیر صورت گرفته می‌باشد. بوئینگ در حال انجام یک آزمایش بر روی موتور سیستم نجات اضطراری بود که این اتفاق رخ داد. به گفته بوئینگ موتور برای روشن شدن مشکلی ندارد، اما در هنگام خاموش شدن چندین شیر سوخت رسانی به موتور بسته نشده و باعث نشت سوخت می‌شوند. هیچ آسیب جانی و یا سخت افزاری در طول این آزمایش پدید نیامد. بوئینگ اعلام کرده است که متوجه مشکل شده است و درحال ترمیم آن می‌باشد.

جان مالهولند معاون و از مدیران پروژه استارلاینر در یک کنفرانس مطبوعاتی با خبرنگران اعلام کرده است” ما دو تیم اختصاصی، هم تیمی متشکل از افراد خودمان و هم تیمی متشکل از پیمانکاران، داریم که سخت کوشانه در حال انجام فعالیت‌های مربوط به بازسازی هستند “.

وی همچنین اضافه کرد”بوئینگ در تیم طراحی و مدیریتی تغییراتی ایجاد خواهد کرد تا مطمئن شود آن شیر‌ها بسته می‌شوند”.

در همین حال، اسپیس ایکس نیز دیر‌تر از برنامه ریزی پرواز خواهد کرد. از ژانویه، اسپیس ایکس برنامه ریزی کرده بود که اولین پرواز آزمایشی بدون سرنشین کرو دراگون را در آگوست، و همچنین پرواز با خدمه را در  دسامبر انجام دهد. اما حالا پرواز بدون سرنشین در نوامبر ۲۰۱۸ و پرواز با خدمه در آپریل برنامه ریزی شده‌اند. اگر این برنامه‌ریزی‌ها دوام بیاورند، احتمالا اسپیس ایکس قبل از بوئینگ افراد خود را به پایگاه فضایی بین‌المللی می‌فرستد.

وقتی صحبت از مقایسه برنامه ریزی اسپیس ایکس و بوئینگ می‌شود؛ مالهولند می‌گوید که آن‌ها فقط بر روی کار خود تمرکز کرده‌اند.

وی در این‌ باره افزود” من هیچ دیدی بر روی زمانبدی اسپیس ایکس ندارم. تمام تمرکز ما بر روی اطمینان حاصل پیدا کردن از امنیت فضاپیما و پیشروی بر طبق زمانبندی اعلام شده است”.

A-Starliner-engine-test

A-Starliner-engine-test

تاخیر‌های به وجود آمده حتی قبل از به‌ وجود آمدن حادثه برای بوئینگ پیش بینی می‌شد. دفتر بازرسی دولت پیش‌بینی کرده‌است که پرواز‌های اصلی بر طبق زمانبندی انجام نخواهند شد. این دفتر پیش‌بینی کرده است که فضا‌پیما اسپیس ایکس قبل از دسامبر ۲۰۱۹ ، و همچنین فضاپیما بوئینگ قبل از فوریه ۲۰۲۰ تایید و آماده پرواز نخواهند شد. معلوم نیست که بوئینگ بتواند این پیش‌بینی‌ها را با شکست مواجه کند یا نه، اما این کمپانی ادعا می‌کند که هم اکنون پروژه آزمایش فضا پیما ۸۰ درصد کامل شده است.

منبع: theverge

چهارشنبه , ۷ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۱۹ ۲ comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
دلیل چشمک زدن ستاره ها چیست؟
نجوم، هوا و فضا

دلیل چشمک زدن ستاره ها ؛ آیا ستاره ها روشن و خاموش می‌شوند؟

by جواد کوهکن شنبه , ۳ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۵:۵۶
written by جواد کوهکن

جو، کل سیاره زمین را در بر گرفته است. پتویی از نیتروژن، اکسیژن و گازهای دیگر که دمای سیاره ما را حفظ و قابل سکونت می‌کند. علاوه بر این، مانند سپری، ما را در برابر اشعه‌های مضر نور خورشید و زباله‌های فضایی محافظت می‌کند. اکسیژن درون جو، عامل حیات جانوران بر روی سیاره زمین است. این‌ها، فواید ارزشمند جو یا اتمسفر است.

اما با همه این ویژگی‌های خوب، جو می‌تواند برای ستاره شناسان مشکل ساز باشد! به این دلیل که نور را منحرف می‌کند. جو باعث می‌شود که برخی از اجرام سماوی در حال روشن و خاموش شدن به نظر برسند یا به اصطلاح چشمک بزنند. در واقع، جو زمین عامل چشمک زدن ستاره ها است. اصطلاح فنی این پدیده، «درخشش نجومی» است.

جو زمین مانند یک پیاز، از چند لایه ساخته شده است. پایین ترین لایه که در واقع از سطح سیاره شروع می‌شود، تروپوسفر نام دارد. ضخامت لایه تروپوسفر که بیشتر رویدادهای آب و هوایی زمین در آن روی می‌دهد، ۸ تا ۱۴.۵ کیلومتر است. بقیه لایه‌ها به ترتیب از پایین به بالا، استراتوسفر، مزوسفر، ترموسفر و اگزوسفر می‌باشند (بخش‌های مزوسفر و ترموسفر با هم منطقه ای را تشکیل می‌دهند که یونوسفر نام دارد).

جو زمین عامل چشمک زدن ستاره ها است.

این لایه‌ها دمای متفاوتی دارند. چگالی هوا هم لایه به لایه تغییر می‌کند. وقتی که نور ستاره وارد جو زمین می‌شود، از کیسه‌های هوایی با دمای متفاوت عبور می‌کند. این کیسه‌ها مانند عدسی‌های بزرگ عمل می‌کنند و پی در پی باعث انحراف نور (شکست نور) از مسیر خود می‌شوند. اما این عدسی‌ها (کیسه‌های هوا) در مکان خود ثابت نیستند؛ آن‌ها به اطراف حرکت می‌کنند و شکلشان تغییر می‌کند. به دلیل این جابجایی، نور ستاره‌ها شکسته می‌شود و به نظر می رسد که چشمک می زنند.

این پدیده بر روی سیارات و اقمار آن‌ها نیز اثر می‌گذارد. در یک شب با هوای صاف، عطارد، زهره، مریخ و سیارات دیگر منظومه شمسی، وقتی از زمین به آن‌ها نگاه شود، چشمک می‌زنند. اما چشمک زدن سیارات نسبت به چشمک زدن ستاره ها ، بسیار کمتر قابل مشاهده است. دلیل اصلی این اختلاف، متفاوت بودن فاصله سیارات و ستارگان از ما است.

به دلیل اینکه ستاره‌ها از ما خیلی دورند، نور هر ستاره مانند یک خط باریک روشن می‌ماند که از یک نقطه گسیل و با عبور از لایه‌های جوی شکسته می‌شود. این قضیه در مورد سیارات همسایه ما فرق می‌کند. به خاطر نزدیکتر بودن، نور این سیارات، کمتر بوسیله کیسه‌های هوایی جو متاثر می‌شود. این سیارات بر خلاف ستاره‌های دور دست که مانند نقطه به نظر می‌رسند، مانند دیسک کوچک در آسمان به چشم می‌آیند. بنابراین نوری که از آن‌ها به ما می‌رسد از یک نقطه نیست بلکه مانند این است که از یک دیسک، نور گسیل شود. به این دلیل است که سیارات، به شدت ستارگان چشمک نمی‌زنند.

چشمک زدن ستاره ها فقط زمانی مشخص است که جو وجود دارد، به همین دلیل، عکس‌هایی که بوسیله تلسکوپ هابل گرفته شده اند، بسیار واضح هستند؛ هیچ کیسه هوایی جوی وجود ندارد که باعث شکست نور شود. برخی از ستاره شناسان برای جبران شکست نور ستاره‌ها از تلسکوپ‌هایی با سیستم‌های نوری تطبیقی استفاده می‌کنند تا نور ستاره‌ها را پایدار کنند.

منبع: howstuffworks

شنبه , ۳ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۵:۵۶ ۲ comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Newer Posts
Older Posts

تازه‌های آموزش

  • با این ترفند ساده، ChatGPT را تبدیل به دستیار شخصی خودتان کنید

    دوشنبه , ۱۲ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۴۳
  • ترفند جدید اپل نوت با یک دکمه ساده دو قابلیت پنهان را فعال می کند

    شنبه , ۱۰ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۲:۳۸
  • ۵ روش فوق العاده برای استفاده بهتر از ChatGPT

    جمعه , ۹ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۲:۲۲
  • آموزش کامل استفاده از Quick Share در اندروید

    پنجشنبه , ۸ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۳:۲۹
  • گوگل فلو تی وی تجربه ای تازه از تماشای ویدیوهای هوش مصنوعی

    پنجشنبه , ۸ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۲:۵۹

تازه‌های خودرو

  • تویوتا Aygo X مدل ۲۰۲۵ با نسخه GR Sport معرفی شد

    دوشنبه , ۱۲ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۳:۱۵
  • پایان راه برای فورد فوکوس ST

    شنبه , ۱۰ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۲:۰۹
  • رونمایی از بی ام و M2 CS مدل ۲۰۲۶ با قدرت بیشتر و وزن کمتر

    چهارشنبه , ۷ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۱:۵۷
  • معرفی ولوو XC70 جدید

    سه شنبه , ۶ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۱:۲۶
  • چرا قدرت تویوتا RAV4 مدل ۲۰۲۶ در اروپا کمتر است؟

    یکشنبه , ۴ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۰:۵۳

فیلم و سریال

  • اگر دنبال هیجان تازه هستید این ۳ فیلم را از دست ندهید

    دوشنبه , ۵ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۳:۲۹
  • ۵ فیلم شبیه نوناز که همین حالا باید تماشا کنید

    چهارشنبه , ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ ساعت ۱۲:۲۳
  • دانلود جوکر در سایت مدرن فیلم و نگاهی به نظرات کاربران

    دوشنبه , ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۴ ساعت ۱۴:۰۲
  • تام کروز و هفت فیلم رکوردشکن در دوران حرفه ای

    پنجشنبه , ۲۹ آذر ۱۴۰۳ ساعت ۱۸:۳۴
  • سریال های کمدی برتر سال ۲۰۲۴

    چهارشنبه , ۲۸ آذر ۱۴۰۳ ساعت ۱۰:۳۹

جالب از سراسر وب

محافظ برق

آموزش سئو

برقکار شبانه روزی

بیمه موبایل معلم

سرور مجازی ایران

خرید جم فری فایر

آموزش مکانیک خودرو

داکر

خرید فالوور

خرید سی پی فوری

هاست ووکامرس ارزان

فالوور واقعی اینستاگرام

آموزش مکانیک خودرو

تعمیر تلویزیون هیمالیا

خرید رمان انگلیسی زبان اصلی

© تمامی حقوق برای رسانه روکیدا محفوظ است.


Back To Top
روکیدا
  • اخبار فناوری
  • آموزش
  • گجت‌ها
    • اخبار موبایل و گجت ها
    • گجت های پوشیدنی
    • نقد و بررسی تخصصی گجت ها
    • راهنمای خرید
  • فیلم و سریال
  • نرم افزار و اپلیکیشن
  • موفقیت و پیشرفت
  • خودرو
  • تبلیغات در روکیدا
  • تماس با ما