عنوان‌های این مطلب
در مراحل پیشرفته‌ی دیابت خطر کوری دیابتی بیماران را تهدید می‌کند. در حالی‌که درمان‌هایی برای کمک به جلوگیری از این اتفاق وجود دارد اما این درمان‌ها تهاجمی و اغلب دردناک هستند.
لنزهای درخشان ممکن است امید جدیدی برای مبتلایان به این عارضه باشند.
هنگامی‌که بیماران دیابتی دید خود را از دست می‌دهند، عارضه‌ی شناخته‌شده‌ای به نام رتینوپاتی دیابتی (Diabetic_retinopathy) اتفاق افتاده‌است.
این عارضه زمانی اتفاق می‌افتد که دیابت به عروق خونی کوچک در چشم آسیب می‌رساند و جریان خون در سلول‌های عصبی شبکیه چشم را کاهش داده و موجب عدم رسیدن اکسیژن و در نهایت مرگ آنها می‌شود.
بدن تلاش می‌کند با رشد عروق خونی جدید در شبکیه این نقص را جبران کند، گرچه دیابت اغلب باعث می‌شود که این حالت ناقص شکل گیرد و خونریزی و آسیب رساندن به شبکیه ایجاد شود.این آسیب از طریق رشد بافت ترمیم می‌شود، اما سلول‌های عصبی جدید تولید نمی‌شود. بنابراین در طول زمان، بیمار به تدریج بینایی خود را از دست می‌دهد و دچار کوری دیابتی می‌شود.
انواع درمان های کوری دیابتی
لیزر برای رفع آثار دیابت
درمان‌های موجود برای رتینوپاتی دیابتی برای کاهش نیاز شبکیه به اکسیژن طراحی شده است. یک درمان شامل استفاده از لیزر برای سوزاندن سلول‌های عصبی در قسمت محیطی شبکیه است. با حذف این سلول‌ها، اکسیژن مورد استفاده توسط آنها می‌تواند از طریق سلول‌های عصبی در قسمت مرکزی مهم شبکیه مورد استفاده قرار گیرد.
تزریق دارویی
یک درمان دیگر شامل تزریق دارویی در چشم بیمار است که باعث کاهش رشد عروق خونی جدید می شود.
ماسک چشم
با این حال، روشی دیگر که پیش از این نیز مورد آزمایش قرار گرفته است، شامل استفاده از ماسک‌های چشم برای روشن‌کردن شبکیه، زمان خوابیدن بیمار است. این کار باعث می‌شود که سلول‌های استوانه‌ای شبکیه، که در شرایط کم‌نور، نور را فراهم می‌کنند، غیرفعال باقی بمانند. به طور معمول، هنگامی که ما چشمان‌مان را می‌بندیم، سلول‌های استوانه‌ای بسیار فعال می‌شوند و در اکثر اوقات دو برابر بیشتراکسیژن مصرف می‌کنند. در حقیقت، دانشمندان بر این باورند که بسیاری از آسیب‌های ناشی از رتینوپاتی دیابتی هنگامی رخ می‌دهد که سلول‌های استوانه‌ای در حال مصرف اکسیژن در شب هستند.
متأسفانه، بیمارانی که ماسک‌ها را امتحان کردند آنها را دوست نداشتند، چون هر بار که چشمشان را می‌چرخاندند، دچار مشکل شده و خوابیدن برایشان سخت می‌شد … و این جایی است که لنزهای تماسی درخشان وارد می‌شوند.
لنزهای درخشان
این لنزها توسط تیم تحقیقاتی موسسه کلتچ (Caltech) تحت سرپرستی کالین کوک، دانشجوی این مرکز ساخته شده است.
این لنزها شامل قسمت‌های استوانه‌ای‌شکل کوچک حاوی تریتیوم است که یک ایزوتوپ رادیواکتیو(اما ظاهرا امن) از گاز هیدروژن است که در نشانگرهای ساعت مچی برای درخشیدن در تاریکی استفاده می‌شود.
تریتیوم به تدریج الکترونها را که به وسیله یک پوشش شب‌تاب به نور تبدیل می‌شوند، منتشر می‌کند.
استوانه‌ها بر روی هر لنز در یک حلقه قرار می‌گیرند که در هنگام مشاهده نور خورشید در روز، از دید فرد کنار می‌روند.
هنگامی‌که در شب چشم‌ها بسته می‌شوند دوباره به جای خود بازمی‌گردند. نور منتشر شده توسط سلول‌های استوانه‌ای می‌تواند شناسایی شده و موجب عدم فعال شدن آنها می‌شود.
بر خلاف چراغ‌های ماسک خواب، استوانه‌های درخشان در لنزها همزمان با چشم کاربر حرکت می‌کنند، بنابراین هیچ سوسوی اذیت‌کننده‌ای را نمی‌بینند.
کوک می گوید: “سازگاری عصبی زمانی رخ می‌دهد که شما یک منبع ثابت نور در چشم داشته‌باشید مغز این سیگنال را نادیده می‌گیرد”
در آزمایشات اولیه، این لنزها در هنگام تاریکی، فعالیت سلول های استوانه‌ای را تا ۹۰ درصد کاهش دادند.
در حال حاضر محققان در حال انجام تحقیقاتی هستند که تعیین کنند آیا کاهش فعالیت این سلول ها به پیشگیری از رتینوپاتی دیابتی منجر خواهد شد یا خیر؟
