اندروید، اولین بار در سال 2008 منتشر شد، هنوز هم یک سیستم عامل نسبتاً جوان است. با این وجود، با گذشت چند سال از به روزرسانی‌های متعدد، نسخه‌های اندرویدی زیادی برای بررسی وجود دارد. برخی بهتر از برخی دیگر بودند، بنابراین بیایید 10 نسخه‌ی برتر را رتبه بندی کنیم.
معیارهای رتبه بندی
هر لیست “بهترین” در نهایت بنا به ترجیح نویسنده کاهش می‌یابد و این لیست نیز تفاوتی نخواهد داشت. اگر به عنوان یک کاربر طولانی مدت اندروید که تقریباً همه‌ی نسخه‌های آن را تجربه کردید این مقاله را می‌خوانید بدیهی است که بدانید که رتبه بندی به سادگی و بر اساس بهترین ویژگی‌ها انجام نمی‌شود، زیرا این امر اذهان را به سمت جدیدترین نسخه‌ها منحرف می‌کند. در این مقاله تأثیری که هر نسخه در کل پلتفرم داشته، در نظر گرفته شده است.
آیا کاملاً با این لیست موافقید؟ اگر جوابتان منفی است بیایید شروع کنیم.
شماره ده: اندروید 5.0 آبنبات چوبی
بیایید از پایین لیست و با نسخه‌ی جنجالی اندروید شروع کنیم. اندروید 5.0 آبنبات چوبی که در سال 2014 منتشر شد، اولین طعم “طراحی متریال” را به ما چشاند که یک تغییر عمده‌ی دیگر در طراحی اندروید بود، اما بدون شک بهترین سن را دارد.
فراتر از تغییرات زیبایی شناختی، در زیر ساخت نیز اتفاقات عمده ای رخ داد. اندروید از دالویک به آرت (اندروید ران‌تایم) تغییر وضعیت داد، که عملکرد برنامه‌ها را بهبود بخشید. به همین دلیل امروزه اکثر برنامه‌های اندروید از اندروید 5.0 پشتیبانی می‌کنند.
در حالی که آبنبات چوبی از نظر ظاهری بسیار عالی به نظر می‌رسید، با اشکالاتی روبرو شد. مدیریت حافظه در بسیاری از دستگاه‌ها بهم ریخته بود و باعث می‌شد برنامه‌ها بیش از حد در پس زمینه بسته شوند. همچنین سیستم اطلاع رسانی جدید نارضایتی‌های زیادی در پی داشت. آبنبات چوبی برای آینده‌ی اندروید مهم بود، اما مشکلات جزئی زیادی داشت.
شماره نه: اندروید 6.0 مارشمالو
صحبت از اشکالات شد، بیایید در مورد نسخه ای که بسیاری از مشکلات آبنبات چوبی را برطرف کرد صحبت کنیم. اندروید 6.0 مارشمالو که در سال 2015 منتشر شد، هیاهو و جنجال نسخه‌های دیگر را نداشت، اما بسیار مهم بود.
مارشمالو تغییر عمده ای در نحوه‌ی مدیریت مجوزهای برنامه توسط اندروید ایجاد کرد. به جای درخواست از شما برای اعطای همه‌ی مجوزها در زمان نصب برنامه، می‌توانید در صورت لزوم به آنها اجازه دهید.این بدان معنی است که فقط اگر به طور خاص کاری را انجام می‌دهید که به آن مجوز نیاز دارد، به یک برنامه، به عنوان مثال، به پرونده های خود، اجازه‌ی دسترسی می‌دهید.
شماره هشت: اندروید 7.0-7.1 نوقا
اندروید 7.0 نوقا در سال 2016 منتشر شد و این یکی دیگر از به روزرسانی‌های اصلاح کننده بود. در این زمان، طراحی متریال در حال تلاش برای بی عیب و نقص بودن و ارائه‌ی جزییات بیشتر بود. اندروید ظاهری زیبا و مطلوب داشت.
نوقا سرانجام حالت تقسیم صفحه را در اندروید «پایه گذاری» کرد. پیش از این، سازندگان تلفن روش‌های خود را برای حالت تقسیم صفحه اجرا کرده بودند، اما نوقا آن را به یک ویژگی استاندارد تبدیل کرد. این نسخه همچنین باعث شد “Doze”، ویژگی ای که برای صرفه جویی در باتری فعالیت می‌کند، کمی بهتر کار کند.
شاید بزرگترین چیزی که نوقا به همراه آورد دستیار گوگل بود. این نسخه از اندروید بود که در اولین تلفن پیکسل گوگل راه اندازی شد و کاملاً با سیستم عامل سازگار بود. دستیار گوگل اکنون به طور پیش فرض در همه‌ی دستگاه‌های اندروید ارائه می‌شود.
شماره هفت: اندروید 9 پای
وقتی اندروید 9 پای در سال 2018 منتشر شد، استقبال از آن متفاوت بود. برای اولین بار، اندروید دکمه Recents / Overview را نداشت. پیمایش شامل یک دکمه‌ی صفحه اصلی به شکل قرص برای حرکات و یک دکمه کوچک متنی برای بازگشت، بود.
در حالی که اندک اندک حرکات ناقص با اندروید 10 جایگزین شدند، برخی از ویژگی‌های دیگر تأثیر ماندگارتری داشتند. Digital Wellbeing، مجموعه ای از ابزارها برای کمک به مردم در ایجاد عادت‌های بهتر استفاده، برای اولین بار در این مجموعه گنجانده شد.صرفه جویی در مصرف باتری و روشنایی صفحه نمایش توسط یادگیری ماشین نیز ارائه شد.
بخش عمده ای از اندروید پای حریم خصوصی بود. اندروید کنترل بهتری در زمان دسترسی برنامه‌ها به دوربین و میکروفون شما دارد. چیزهای کوچکی وجود داشت که حریم خصوصی و امنیت سیستم عامل را بسیار بهبود بخشید.
شماره شش: اندروید 2.0-2.1 نان خامه ای
اندروید 2.0 نان خامه ای، قدیمی ترین ورودی در این لیست، در سال 2009 و تنها شش هفته پس از اندروید 1.6 منتشر شد. این یک به روزرسانی عظیم برای سیستم عامل آن زمان بود.
اکلر موارد زیادی را معرفی کرد که امروزه ما را به عنوان یک چرخش ناوبری در گوگل Maps، تصاویر پس زمینه‌ی زنده، گفتار به متن و حتی برای بزرگنمایی با چرخش صوتی هدایت می‌کند. (بله، در ابتدا اندروید قابلیت بزرگنمایی با دو انگشت شست و اشاره نداشت.)
اگر در این زمان کاربر اندروید بودید، اکلر به روزرسانی می‌شد. هنوز به یاد داریم هنگامی که HTC Eris به روزرسانی شد و می‌توانستیم از ناوبری در گوگل Maps استفاده کنیم. کاملاً متحول کننده بود. و آیا می‌توانید استفاده از گوشی را بدون قابلیت بزرگنمایی با دو انگشت تصور کنید؟
شماره پنج: اندروید 4.1-4.3 آبنبات ژله ای
اندروید آبنبات ژله ای شامل سه به روزرسانی از 2012 تا 2013 بود. با توجه به تغییرات اساسی در طراحی ساندویچ بستنی اندروید 4.0، همه چیز در آبنبات ژله ای در مورد اصلاح بود.
یکی از قابل توجه ترین ویژگی‌ها در آبنبات ژله ای معرفی پنل تنظیمات سریع بود. این قابلیتی است که تقریباً در همه‌ی تلفن‌های هوشمند به استاندارد تبدیل شده است. چندین جای خالی را که در قسمت تنظیمات به فراموشی سپرده شده بود به مکان راحت تر و در دسترس تری آورد.
آبنبات ژله ای اولین سلیقه‌ی برخی افراد از “Google Now” نیز بود که از آن زمان کنار گذاشته شد. مفهوم اطلاعات پیش بینی کننده که می‌تواند در طول روز به شما کمک کند، در آن زمان کاملاً باورنکردنی بود. مدتی منتظر ماند، اما سرانجام دستیار گوگل جایگزین آن شد.
یکی دیگر از ویژگی‌های جالب آبنبات ژله ای که گوگل از آن زمان از آن دست کشیده است، ابزارک‌های قفل صفحه بود. دسترسی سریع به ابزارک‌های مفید بدون نیاز به باز کردن قفل تلفن، بسیار زیبا بود، اما استفاده از آن برای مصرف کننده‌ی معمولی به همین راحتی نبود.
شماره چهار: اندروید 4.4 کیت کت
در سال 2013، گوگل اولین نسخه‌ی مارکدار اندروید، کیت کت 4.4 را منتشر کرد. نسخه‌های قبلی اندروید با هایلایت‌های نئون تاریک شده بودند. کیت کت با پس زمینه‌های روشن و هایلایت خاموش، کارها را به نحو دیگری انجام می‌داد.
این اولین نسخه‌ی اندروید بود که دارای یک نوار وضعیت شفاف در بالای صفحه‌ی اصلی بود. همچنین تغییر به آیکون‌های تک رنگ را در نوار وضعیت مشخص کرد- که در این حالت سفید بود. این تغییرات زیبایی شناختی کوچک باعث شد تا قسمت اعلان‌ها بسیار تمیزتر به نظر برسد.
کیت کت اولین نسخه‌ی اندروید بود که از دستورات “OK Google” پشتیبانی و در این زمان، فقط با صفحه نمایش روشن کار می‌کرد، اما این یک گام آغازین مهم برای آنچه در آخر به دستیار گوگل تبدیل شد، بود.
طرفداران اندروید ممکن است از کیت کت به عنوان نسخه ای که در نکسوس 5 راه اندازی شده است، یاد کنند. تا به امروز، نکسوس 5 محبوب ترین گوشی هوشمندی است که گوگل عرضه کرده است که این یک پیوند عالی بین نرم افزار و سخت افزار بود.
شماره سه: اندروید 10
اندروید 10 که در سال 2019 منتشر شد، اولین نسخه ای بود که نام مستعار دسر را کنار گذاشت. این کار نشان می‌داد که گوگل امیدوار است که اندروید را در مسیری “بالغ” تر قرار دهد.
بارزترین تغییر در اندروید 10، پیمایش اشاره‌های تمام صفحه بود. اندروید پای انتقال را از نوار پیمایش و دکمه‌ها آغاز کرد، اما اندروید 10 کاملاً متوجه آن شد. برای اولین بار، اندروید دکمه‌های “صفحه اصلی” و “بازگشت” را نداشت.
یکی دیگر از بزرگترین موارد اضافه شده در اندروید 10، زمینه‌ی گسترده‌ی تاریک سیستم بود. با زدن یک کلید، می‌توانید طرح زمینه هر برنامه ای را که از تنظیمات سیستم پشتیبانی می‌کند کنترل کنید. دیگر زمینه برای برنامه براساس نوع برنامه انتخاب نمی‌شود (مگر اینکه واقعاً بخواهید). رنگ پایه‌ی اندروید به آرامی کاملاً سفید و روشن شد، بنابراین این یک ویژگی بسیار مورد استقبال بود.
اندروید 10 از ویژگی های بسیاری برخوردار بود، اما یکی دیگر از موارد مهم، کنترل بهتر مجوزها بود. سرانجام کاربران کنترل بیشتری در مورد اینکه کدام برنامه‌ها می‌توانند به مکان آنها دسترسی داشته باشند، بدست آوردند. این همان چیزی است که گوگل در سال‌های اخیر کاملاً روی آن کار کرده است و اندروید 10 گامی بزرگ رو به جلو بود.
شماره دو: اندروید 8.0-8.1 اوریو
اندروید اوریو که در سال 2017 منتشر شد، تغییر گسترده ای در طراحی ایجاد نکرد، اما یکی از پایدارترین و اصلاح شده ترین نسخه‌های بی سر و صدای سیستم عامل بود. این دومین بار بود که گوگل با مارکی با نام مستعار دسر استفاده می‌کرد.
اندروید اوریو از لحاظ ویژگی‌ها چیزی کم نداشت. تصویر در تصویر به یک ویژگی بومی تبدیل شد، کانال‌های اعلان تعداد زیادی سفارشی سازی را برای اعلان‌ها به ارمغان آوردند و حتی انتخاب متن گزینه‌های جدیدی داشت.
شاید یکی از راحت ترین ویژگی‌های موجود در اندروید اوریو پر شدن خودکار پسورد باشد. درست مانند مرورگر کروم، اندروید می‌تواند ورود شما را برای برنامه‌ها بخاطر بسپارد، و استفاده از برنامه‌ها و راه اندازی دستگاه‌های جدید را به شدت آسان می‌کند.
اندروید اوریو همچنین پروژه‌ی تربل را معرفی کرد که قول داده وضعیت بروزرسانی که سال‌هاست اندروید را آزار می‌دهد، بهبود بخشد. آیا چهار سال بعد تفاوتی ایجاد شد؟ احتمالاً به اندازه ای که گوگل امیدوار بود نبود. و خداحافظی با شکلک‌ها
شماره یک: اندروید 4.0 ساندویچ بستنی
ساندویچ بستنی در سال 2011 منتشر شد و طرفداران پر و پا قرص اندروید آن را به عنوان یک معامله‌ی بسیار بزرگ به خاطر می‌آورند. این اولین باری بود که اندروید به لطف رئیس طراحی تازه استخدام شده، ماتیاس دوارته واقعاً شبیه یک سیستم عامل مدرن به نظر می‌رسید.
اندروید 3.0 لانه زنبوری که فقط مخصوص تبلت‌ها بود، نئو رابط “Holo UI” را معرفی کرد. ساندویچ بستنی (که معمولاً “ICS” نامیده می‌شود) Holo UI را اصلاح کرده و آن را به تلفن‌ها آورد و دو دسته دستگاه را متحد کرد.
همه طرفدار نحوه‌ی ادغام تبلت‌ها و تلفن‌های گوگل نیستند، اما این کار بدون شک یک تغییر عمده برای این سیستم عامل بود.
ساندویچ بستنی اعلان‌های غنی تری را به ارمغان آورد که می‌توانست برای اولین بار در تاریخ اندروید از بین برود. منوی تازه سازی شده و تصویری تر لانه زنبوری ارائه و حسگر تشخیص چهره به عنوان یک روش امنیتی جدید اضافه شد.
واقعاً نمی توان به اندازه کافی تأکید کرد که معامله رابط کاربری Holo برای Android چقدر بود. قبل از آن، Android واقعاً زبان طراحی نداشت. بسیار ابتدایی بود و به نظر می رسید مانند چیزی است که برای توسعه دهندگان طراحی شده است. ساندویچ بستنی سرانجام استفاده از آن را دوستانه تر جلوه داد.
Ice Cream Sandwich در Samsung Galaxy Nexus راه اندازی شد. nerds اندروید بیش از این ویدئو تبلیغاتی برای انتشار کاهش یافت.این زمانی بود که احساس می شد اندروید بالاخره بزرگ شد و گوگل آن را به عنوان یک سیستم عامل اصلی جدی می گیرد.
