به قدیمی‌ترین خاطره‌تان فکر کنید. شاید تصاویری از جشن تولد و یا صحنه‌هایی از یک تعطیلات خانوادگی را به یاد بیاورید. اکنون به سنتان در آن زمان بیاندیشید. به احتمال زیاد قدیمی‌ترین خاطره شما پیش از سومین جشن تولدتان نیست! در حقیقت شما احتمالا می‌توانید فقط خاطرات مفید بین سنین ۳ تا ۷ سالگی را به یاد بیاورید. هرچند آلبوم عکس های خانوادگی و یا دیگر نشانه‌ها کمک کننده‌ی این فرآیند است.
روانشناسان عدم توانایی بیشتر بالغین در بیاد آوردن وقایع از ابتدای زندگی خود مخصوصا تولد را فراموشی کودکی(childhood amnesia) می‌نامند.
سیگمند فروید(Sigmund Freud) اولین بار اصطلاح فراموشی بچگانه را در سال۱۸۹۹، برای توضیح فقدان خاطرات کودکی در بیماران بالغش به کار برد ، و اکنون به طور گسترده‌ای به فراموشی کودکی اطلاق می‌شود. فروید مطرح کرد که مردم از آن برای سرکوب حوادث رنج‌آور و یا جنسی و با اصرار بر آن استفاده می‌کنند. برای سرکوب آن بخشهای ناخودآگاه شخصیت، فروید مطرح کرد که انسانها خاطرات تصویری از حالت‌های اصلاح شده‌ی آن وقایع را برای محافظت از گذشته خودآگاه خود میسازند.
بیش از یک قرن بعد، محققان هنوز تعریف دقیقی از اینکه چرا فراموشی کودکی رخ میدهد، را پیدا نکرده‌اند. تنها در بیست سال گذشته انسانها برای به دست آوردن پاسخ خود، ظرفیت حافظه کودکان را بیشتر از بالغین مورد تحقیق و بررسی قرار داده‌اند. این پژوهش‌ها با خود سوالاتی جدید در مورد تفاوتهای ریز و دقیق حافظه کودکان به همراه داشته است.
برای مدت مدیدی پایه‌ی فراموشی کودکی بر این فرض منطقی استوار بود که بخشهای تشکیل دهنده‌ی خاطرات نوزاد در ابتدای تولد توسعه نیافته‌اند و سپس در حدود سن سه‌سالگی، ظرفیت حافظه کودکان به سرعت در سطح بالغین رشد میکند.
با این وجود روانشناسان کشف کردند که کودکان در بین سنین سه تا شش ماهگی می‌توانند حافظه‌بلند مدت را تشکیل دهند. تفاوت آن در این است که کدام یک و در چه شرایطی باقی میماند؛ به عنوان مثال در زمانی که کودک با حافظه‌ی پنهان، ناخواگاه یا دست‌نخورده‌ی بیشتری، متولد شده باشد. در همان زمان دوره‌ای، آن حافظه‌ای که اتفاقات خاصی را ذخیره میکند، اطلاعاتی از آن فاصله‌ی سه ساله در بر ندارد. این در نهایت توضیح میدهد که چرا مردم تولد خودشان را به یاد نمی‌آورند.
اما چرا این اتفاق می‌افتد؟ و چه تغییراتی در آن سالهای نخست رخ میدهد؟ اگر ما می‌توانیم در نوزادی خاطرات را تشکیل دهیم؛ پس چرا آنها را تا بزرگسالی نگه نمی‌داریم؟ نظر شما چیست؟
آیا خاطراتی از پیش از سه سالگی خود دارید؟
