Category:

نرم افزار و اپلیکیشن

اخبار نرم افزار و اپلیکیشن های جذاب و پرهیجان دنیای فناوری اطلاعات را از معتبرترین منابع خبرهای نرم افزار و اپلیکیشن جهان برای شما گردآوری می‌کنیم. تازه‌ترین خبرهای نرم افزارها، اپلیکیشن های اندروید، اپلیکیشن های آی او اس و اپ های گجت های پوشیدنی را می‌توانید در این بخش از سایت فناوری روکیدا دنبال کنید

تلفن هوشمند چطور شمارش قدم ها را انجام می دهد؟ 1 بخش کوتاه

آموزش زندگی نرم افزار و اپلیکیشن

تلفن هوشمند چطور شمارش قدم ها را انجام می دهد؟ ۱ بخش کوتاه

by امیرحسین حیدرزاده سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۲۶

written by امیرحسین حیدرزاده

کارشناسان سلامتی می‌گویند: هر فرد باید ده هزار قدم در روز فعالیت داشته باشد. ده هزار قدم کمی سخت و کمی دور به نظر می‌رسد. از طرفی اگر هر قدم را حساب کنید، آن قدر هم سخت نیست.

شمارش قدم‌ها در گذشته نه چندان دور آسان نبود و نیاز به تجهیزات تخصصی داشت. حالا می‌توانید از تلفن‌ همراه خود به عنوان قدم شمار استفاده کنید.

یک دوست که همیشه همراه شما است و همیشه شمارش قدم‌های شما را در دست دارد. آیا می‌دانید یک تلفن هوشمند چطور قدم‌های شما را می‌شمارد؟ در ادامه روکیدا تمام ماجرا را به شما می‌گوید.

این که چطور حسگر شتاب سنج با دیگر حسگرها همگام می‌شود تا قدم برداشتن تشخیص داده شود.

یک تلفن هوشمند، چطور شمارش قدم‌های شما را دنبال می‌کند؟

اکثر تلفن‌های هوشمند امروزی از یک حسگر شتاب سنج استفاده می‌کنند. یک دستگاه کوچک که در آن یک اهرم قرار دارد. آن اهرم با یک قطعه فلزی در ارتباط است.

حرکت اهرم به نسبت قطعه فلزی، شتاب تلفن همراه شما را تشخیص می‌دهند. فکر می‌کنید تلفن همراه شما چطور جهت قرار گرفتن در دست را تشخیص می‌دهد؟ تشخیص جهت تلفن همراه کار همین حسگر است.

با سخت افزار آشنا شدید. حالا نرم افزار وارد می‌شود. اطلاعات گفته شده را می‌توانیم به هر شکل تحلیل کنیم. تحلیل ما در زمینه سلامتی، تشخیص قدم‌های شما است. آیا می‌دوید؟ حتی تفاوت سرعت راه رفتن شما قابل تشخیص است.

برای دقت بیش‌تر، تلفن همراه پای GPS را به ماجرا باز می‌کند. نتیجه اطلاعات حسگرها، شمارش قدم‌های شما خواهد بود. با تعداد قدم‌ها، مقدار کالری سوزانده شده اندازه گیری می‌شود.

روند را کامل کنیم؟ برای اطلاعات بیش‌تر، حسگرهایی مانند ارتفاع سنج نیز به کار گرفته می‌شود. حسگر ارتفاع سنج، کیفیت تمرین شما را تشخیص می‌دهد.

برخی از برنامه‌ها مانند گوگل فیت (Google Fit) هر نوع اطلاعات مربوط به سلامتی شما را جمع آوری و بررسی می‌کنند.

فناوری و زندگی آسان‌تر

روند کار به سادگی و آسانی انجام می‌شود. آیا در حدود ۲۰ سال پیش کسی فکر می‌کرد که ردیابی سلامتی یک فرد به این مقدار آسان باشد؟ حالا با قواعد بازی آشنا شده‌اید.

بهتر نیست آن‌ها را امتحان کنید؟ لباس‌های ورزشی خود را پوشیده و به خیابان بروید. دویدن، قدم‌ زدن حتی رفتن به فروشگاه می‌تواند چند کالری مصرف کند.

منبع: makeuseof.com

سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۲۶ ۰ comments

چطور به ویندوز 11 مهاجرت کنیم؟ 1 راه امن، 1 راه سخت

لپ تاپ و کامپیوتر نرم افزار و اپلیکیشن

چطور به ویندوز ۱۱ مهاجرت کنیم؟ ۱ راه امن، ۱ راه سخت

by امیرحسین حیدرزاده سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۱۰

written by امیرحسین حیدرزاده

ویندوز ۱۱ به شکل عمومی عرضه شده. حالا شما می‌توانید آن را روی دستگاه خود نصب کنید. احتمالا می‌پرسید: چطور؟! روکیدا بهترین جواب را برای شما آماده کرده است.

آیا رایانه شما از ویندوز ۱۱ پشتیبانی می‌کند؟

برای رسیدن به جواب این سوال، باید نرم افزار بررسی سلامت رایانه (Microsoft’s PC Health Check app) را دانلود و اجرا کنید.

بعد از اجرای نرم افزار، روی گزینه حالا بررسی کن (Check Now) کلیک کنید. این ابزار شرایط رایانه شما را بررسی کرده و جواب را به شما می‌گوید. آیا جواب منفی بود؟ باز هم مشکلی نیست.

در این مقاله راه و روش حل مشکل را به شما گفتیم. اما باید بدانید که به‌روزرسانی‌های آینده شاید برای شما قابل نصب نباشد.

راه آسان و بی خطر: به‌روزرسانی ویندوز

برای این راه، روند زیر را دنبال کنید

تنظیمات (Settings) ویندوز را باز کرده و به بخش به‌روزرسانی و امنیت (Updates & Security) بروید
در صفحه باز شده، گزینه به‌روزرسانی ویندوز (Windows Update) را پیدا کنید
هم‌چنین می‌توانید از میان بر کلید ویندوز + i برای باز کردن سریع تنظیمات کمک بگیرید
سپس روی گزینه “Check for Updates” کلیک کنید. این گزینه به‌روزرسانی‌های موجود را بررسی می‌کند
احتمالا عبارت: ارتقا به ویندوز ۱۱ آماده و رایگان است (Upgrade to Windows 11 is ready and it’s free!) را مشاهده می‌کنید
روی گزینه دانلود و نصب (Download and Install) کلیک کنید تا کار انجام شود

نکته بسیار مهم: مایکروسافت در گذر زمان به‌روزرسانی ویندوز ۱۱ را برای کاربران خود عرضه می‌کند. اگر عبارت گفته شده را در رایانه خود مشاهده نکردید، نگران نباشید. شاید تا چند هفته یا چند ماه طول بکشد. مایکروسافت برای بهترین تجربه به شما پیشنهاد می‌کند تا برای نصب ویندوز ۱۱ صبر کنید. زمانی مایکروسافت از آمادگی رایانه شما مطمئن باشد، به‌روزرسانی در دسترس شما قرار خواهد گرفت.

آیا رایانه شما سخت افزار مورد نیاز برای نصب ویندوز ۱۱ را ندارد؟ به‌روزرسانی گفته شده هرگز برای شما عرضه نخواهد شد. نگران نباشید. ویندوز ۱۰ تا اکتبر سال ۲۰۲۵ پشتیبانی خواهد شد.

راه سریع: ویندوز ۱۱ را دانلود کنید

مایکروسافت یک ابزار برای دانلود سریع نسخه یازدهم ویندوز دارد. ابزار گفته شده تمام دست اندازها را پشت سر می‌گذارد. از طرفی مراقب باشید.

به کمک ابزار گفته شده، ویندوز ۱۱ روی رایانه شما نصب می‌شود، حتی اگر رایانه شما از آن پشتیبانی نکند. برای شروع، این صفحه مایکروسافت را باز کنید.

پیشنهاد ما دانلود و استفاده از ابزار دستیار به‌روزرسانی ویندوز ۱۱ (Windows 11 Update Assistant) است. این ابزار رایانه شما را به ویندوز ۱۱ ارتقا می‌دهد و موارد دیگر را تغییر نخواهد داد.

هم‌چنین می‌توانید از ابزار ایجاد نسخه قابل نصب نسل یازدهم ویندوز استفاده کنید. این ابزار یک نسخه قابل نصب را روی درایو USB یا DVD ایجاد می‌کند.

آیا راه‌های رسیدن به ۱۱ طلایی تمام شده است؟ خیر. شما می‌توانید نسخه ISO ویندوز را برای اجرا در یک ماشین مجازی دریافت کنید.

نکته بسیار مهم: شما با دانلود و نصب سریع ویندوز ۱۱ روند آرام و امن مایکروسافت را دور می‌زنید. این کار ممکن است رایانه شما را با مشکلات نا خواسته رو به رو کند. اگر به ثبات نیاز دارید، این کار را نکنید.

آیا رایانه شما از ویندوز ۱۱ پشتیبانی نمی‌کند؟

پیشنهاد می‌کنیم مقاله روکیدا برای نصب ویندوز روی رایانه‌های قدیمی را مطالعه کنید. احتمالا نیاز باشد تا چند تغییر کوچک ایجاد شود. شاید هم ریسک تغییرات کوچک را به جان نخرید.

در هر حال تجربه خود را در بخش نظرات با کاربران روکیدا به اشتراک بگذارید.

منبع: howtogeek.com

سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۱۰ ۰ comments

کامپیوترهای با پردازنده AMD نباید به ویندوز 11 آپدیت کنند

لپ تاپ و کامپیوتر نرم افزار و اپلیکیشن

کامپیوترهای با پردازنده AMD نباید به ویندوز ۱۱ آپدیت کنند

by محمد امین نعمتی سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۲:۰۴

written by محمد امین نعمتی

چند روز قبل مایکروسافت ویندوز ۱۱ را منتشر کرد و کاربران ویندوز ۱۰ روی کامپیوترهای سازگار می‌توانند آن را به رایگان دریافت و نصب کنند.

گرچه، اگر سیستمی با یک پردازنده AMD دارید و هنوز آپدیت را انجام ندادید، بهتر است دست نگه دارید چون دو باگ مربوط به عملکرد سیستم شناسایی شده است.

اولین باگ کش L3 را تحت تاثیر قرار داده و تقریبا تا ۳ برابر تاخیر را افزایش می‌دهد. عملکرد اپلیکیشن‌های رایج ۳ تا ۵ درصد تحت تاثیر قرار خواهد گرفت، اما بازی‌های esports انتظار می‌رود بیشتر و ۱۰ تا ۱۵ درصد افت سرعت را تجربه کنند.

باگ دیگر جلوی ویندوز را برای استفاده درست از قابلیت «هسته ترجیح داده شده» AMD می‌گیرد. این قابلیت به سیستم عامل خواهد گفت کدام هسته می‌تواند به بالاترین سرعت کلاک دست پیدا کند (و بنابراین به بهترین شکل مناسب انجام وظایف با اولویت بالا خواهد بود).

اپلیکیشن‌هایی که تنها در چند رشته اجرا می‌شوند تحت تاثیر قرار خواهند گرفت اما مقدار آن مشخص نیست. AMD می‌گوید این تاثیر بیشتر از همه در رابطه با پردازنده‌های ۸ هسته‌ای یا بیشتر و TDP بالاتر از ۶۵ وات دیده می‌شود.

AMD و مایکروسافت در حال همکاری با یکدیگر برای رفع این مشکل هستند. انتظار می‌رود تا انتهای اکتبر این مشکل رفع شود، مگر این که موانعی این بین شناسایی شود.

بنابراین، بسته به نوع پردازنده سیستم خود و نرم‌افزارهایی که استفاده می‌کنید، شاید بهتر باشد تا اصلاح این باگ‌ها از آپدیت به ویندوز ۱۱ خودداری کنید.

منبع: gsmarena.com

سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۲:۰۴ ۰ comments

آموزش نرم افزار و اپلیکیشن

پوش نوتیفیکیشن چیست؟

by محمد امین نعمتی سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۱:۵۷

written by محمد امین نعمتی

در دنیای پیشرفته و به‌روز همیشه متصل به اینترنت، دائما با اعلان‌ها یا همان نوتیفیکیشن‌ها درگیر هستیم. یکی از اصطلاحاتی که ممکن است به کرات با آن روبرو شده باشید، عبارت «Push Notifications» یا پوش نوتیفیکیشن است.

در این مطلب به توضیح تمام اطلاعاتی که باید درباره آن بدانید، می‌پردازیم. پس تا انتها همراه روکیدا بمانید.

تاریخچه‌ای مختصر از پوش نوتیفیکیشن

انواع مختلفی از تکنولوژی پوش وجود دارد، اما تاریخچه اعلان‌هایی که هر روز در گوشی‌های هوشمند خود مشاهده می‌کنیم به سال ۲۰۰۹ باز می‌گردد. همان زمان که اپل یک سرویس پوش نوتیفیکیشن برای کاربران گوشی‌های آیفون خود منتشر کرد.

شاید باور آن سخت باشد و عجیب به‌نظر برسد، اما در آن زمان دریافت یک اعلان از اپلیکیشنی که در پس‌زمینه باز نبود، از اهمیت فراوانی برخوردار بود. با معرفی پوش نوتیفیکیشن‌ها، همه چیز تغییر کرد و پس از آن کابران آیفون می‌توانستند از هر نرم‎افزاری اعلان دریافت کنند.

ورود این ویژگی به آیفون، چندان مهم بود که انبوهی از نرم‌افزارهای مبتنی بر این ویژگی ساخته و عرضه شدند.

برای مثال، Boxcar یک نرم‌افزار بسیار محبوب بود که می‌توانست برای نرم‎افزارهایی که هنوز قابلیت اعلان نداشتند، اعلان دریافت کند. در آن دوره، مردم هیجان زیادی برای پوش نوتیفیکیشن‌ها داشتند.

اندروید نیز چندان عقب نبود. گوگل، سیستم سرویس‌دهی خود را در سال ۲۰۱۰ منتشر کرد که این ویژگی را برای کاربران اندروید به ارمغان آورد.

پس از آن و در سال ۲۰۱۳، گوگل با اضافه کردن قابلیت rich notifications که می‌توانست شامل تصاویر و دکمه‌های مختلف باشد، گامی فراتر در این عرصه نهاد.

اپل نیز در سال ۲۰۱۴ با پیروی از گوگل، دکمه‌ها را به پوش نوتیفیکیشن‌های خود اضافه کرد. در حال حاضر ما هر روز و هر ساعت روش گوشی‌های هوشمند خود اعلان‌های مختلف دریافت می‌کنیم.

پوش نوتیفیکیشن چیست؟

اکنون که می‌دانیم این اصطلاح چه معنایی دارد، بهتر است در مورد نحوه عملکرد و ماهیت دقیق آن‌ها صحبت کنیم. در حقیقت هر زمان که در گوشی موبایل خود از طریق یک نرم‌افزار اعلانی دریافت می‌کنیم، به آن push notification می‌گویند.

وقتی شخصی در اینستاگرام یا فیس‌بوک عکس شما را لایک می‌کند و صفحه گوشی موبایل شما روشن می‌شود و پیام «فلانی عکس شما را پسندید» روی آن ظاهر می‌شود، شما یک پوش نوتیفیکیشن دریافت کرده‌اید.

یا وقتی رویدادی در تقویم پیش رو دارید و درباره آن یک اعلان با مضمون «۳۰ دقیقه به فلان رویداد باقی مانده است» دریافت می‌کنید.

تمام این‌ها ممکن است اکنون ساده به نظر برسند، اما در پشت پرده اتفاقات زیادی می‌افتد تا یک اعلان به شما نشان داده شود.

با هر برنامه‌ای که نصب می‌کنید، شناسه منحصر به‌فرد آن در بخش پوش نوتیفیکیشن سیستم عامل ثبت می شود. اطلاعات مربوط به ثبت نام در آن نرم‌افزار نیز توسط ناشر برنامه ذخیره می‌شود.

این شناسه‌های منحصر به‌فرد مانند یک پل ارتباطی امن میان نرم‌افزار، سیستم عامل و گوشی هوشمند شما عمل می‌کنند.

پیام فردی که عکس شما را لایک می‎کند، ابتدا به سرور، سپس به نرم‎افزار و در نهایت به گوشی شما فرستاده می‌شود و سیستم عامل گوشی آن را به شما نمایش می‌دهد.

سایر انواع پوش نوتیفیکیشن‌ها

تنها یک نوع Push notification وجود ندارد. همانطور که پیش‌تر ذکر شد، اپل و گوگل هر دو از قابلیت «rich notifications» برای سیستم عامل‌های خود یعنی اندروید و iOS استفاده کردند. امروزه این نوع نوتیفیکیشن، رایج‌ترین اعلان است.

پوش نوتیفیکیشن‌های ابتدایی، بسیار ساده بودند و ممکن بود تنها نام اپلیکیشن را نشان دهند تا شما روی آن آهسته بزنید و برنامه را باز کنید. حتی ممکن بود شما را به قسمتی که باعث اعلان شده، هدایت نکند.

اکنون به لطف «rich notifications» اطلاعات بسیار بیشتر و بهینه‌تری در صفحه اعلان‌ها دریافت می‌کنیم. برای مثال به کمک اپلیکیشن Ring می‌توانید تصویر افرادی را که جلوی درب منزل شما هستند در پنل اعلان‌های خود مشاهده کنید.

همچنین از طریق اعلان‌ها می‌توانید پیام‌های خود را خوانده و حتی به آن‌ها پاسخ دهید یا می‌توانید ایمیل‌های خود را بدون باز کردن اپلیکیشن جیمیل بایگانی کنید.

در حقیقت می‌توان گفت ریچ نوتیفیکیشن‌ها، تمام چیزهایی که باید بدانید را بدون این که به باز کردن برنامه نیاز باشد، به شما نشان می‌دهند.

در حالی که در پوش نوتیفیکیشن‌ها، به شما پیغام داده می‌شد تا به اپلیکیشن مراجعه کنید. این ویژگی کار با گوشی را بسیار آسان‌تر می‌کند.

پوش نوتیفیکیشن در آیفون و اندروید

در نحوه عملکرد نوتیفیکیشن‌های آیفون (iOS) و اندروید تفاوت‌های بسیار زیادی وجود دارد. وقتی برنامه‌ای روی آیفون خود نصب کنید، ابتدا از شما سوال می‌شود که آیا می‌خواهید به اپلیکیشن اجازه ارسال اعلان‌ بدهید یا خیر.

در صورتی که با نصب یک اپلیکیشن روی اندروید، اعلان‌ها از همان ابتدا ارسال می‌شوند و شما می‌توانید پس از نصب برنامه به تنظیمات رفته و اعلان‌های آن را خاموش کنید.

رویکرد اندروید ممکن است برای توسعه دهندگان نرم‌افزارها بهتر باشد زیرا با دریافت اعلان، شخص تعامل بیشتری با اپلیکیشن پیدا می‌کند. با این حال ممکن است باعث نارضایتی کاربر شود. خوشبختانه اندروید گزینه‌های زیادی برای سفارشی کردن اعلان‌ها به کاربران خود ارائه می‌دهد.

در انتها باید ذکر کنیم، پوش نوتیفیکیشن (Push Notification) دقیقا مانند اسم خود عمل می‌کند. اتفاقی رخ می‌دهد و اپلیکیشن فکر می‎کند شاید بخواهید از آن اطلاع پیدا کنید، پس به شما یک اعلان می‌فرستد. برای دریافت تنها یک اعلان، کارهای زیادی انجام می‌شود و ما همچنان ساده از آن‌ها می‌گذریم.

منبع: howtogeek.com

سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۱:۵۷ ۰ comments

آموزش لپ تاپ و کامپیوتر نرم افزار و اپلیکیشن

تکنولوژی big.LITTLE چیست و چگونه کار می‌کند؟

by محمد امین نعمتی سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۱:۳۹

written by محمد امین نعمتی

CPU های ARM سال‌ها است که روی معماری چند هسته‌ای خاصی به نام تکنولوژی big.LITTLE کار می‌کنند. اما این تکنولوژی چیست و چرا آنقدر اهمیت دارد؟ در ادامه با روکیدا همراه باشید تا به شرح این موضوع بپردازیم.

در حال حاضر، ARM پرکاربردترین سیستم و معماری CPU در جهان است. شاید این سیستم در کامپیوتر شما نقش پررنگی نداشته باشد، اما گوشی هوشمند یا تبلت شما نمی‌تواند بدون پردازنده مرکزی کار کند.

علاوه بر این، شرکت اپل نیز از معماری ARM در طراحی پردازنده مرکزی آیفون‌ها و آیپدهای خود استفاده می‌کند. پردازنده‌های ARM می‌توانند عملکردی شگفت‌انگیز در عین حال کم مصرف و به‌صرفه داشته باشند.

در حقیقت این پردازنده‌ها باعث مصرف کم گوشی می‌شوند. میزان این مصرف انرژی به‌قدری کم است که دیگر نیازی به فن‌های خنک کننده در گوشی‌های هوشمند نیست.

بیشتر این کارایی به دلیل تنظیمات اصلی big.LITTLE است که شرکت‌هایی مانند اپل، کوالکام، مدیاتک و دیگر سازندگان پردازنده از آن استفاده می‌کنند.

اما تکنولوژی Big.LITTLE دقیقا چیست و چرا اهمیت فراوانی دارد

نحوه کار اکثریت پردازنده‌های مدرن بدین صورت است که چندین هسته دارند و سیستم وظایف را میان آن‌ها تقسیم می‌کند. به‌طور معمول این CPUهای چند هسته‌ای دارای هسته‌های یکسانی هستند که توانایی انجام دستورالعمل‌هایی مشابه با سرعت یکسان دارند.

همه وظایف صرف نظر از میزان سختی یا اهمیت آن‌ها به‌خوبی انجام شده و بین این هسته‌ها توزیع می‌شوند. اما در مورد پردازنده‌های ARM دارای معماری Big.LITTLE این چنین نیست.

طراحی پردازنده‌های ARM، با تنظیمات معمولی و استاندارد خود تفاوت زیادی با طراحی پردازنده‌های مبتنی بر معماری Big.LITTLE دارد. در پردازنده‌های مبتنی بر big.LITTLE دو بخش اصلی هسته با طراحی و وظایف متفاوت دارند.

در این نوع پردازنده‌ها، ما اغلب شاهد هسته‌هایی با کارایی بسیار بالا که برای انجام وظایف سخت و سنگین طراحی شده‌اند و هسته‌های کم مصرف برای انجام وظایف معمولی‌تر هستیم.

هسته‌های با کارایی بالا، معمولا بسیار قوی‌تر هستند و انرژی بیشتری مصرف می‎کنند. آن‌ها همچنین می‌توانند در مدت کوتاهی به سرعت بسیار بالا دست پیدا کنند. در حالی که هسته‌های کم مصرف، ضعیف‌تر هستند و با سرعت کم‌تر و مصرف بهینه به انجام وظایف معمولی خود می‌پردازند.

این وظایف معمولی در گوشی‌های هوشمند شامل پیام کوتاه، ایمیل، برقراری تماس و دیگر موارد مشابه می‌شود و کارهایی هستند که تمام گوشی‌ها باید بتوانند به‌سادگی انجام دهند.

وظایف عادی باید توسط هسته‌های کم مصرف انجام شوند و هسته‌های بزرگ‌تر با کارایی بالا برای کارهای دیگر مانند بازی‌ کردن یا جستجو در صفحات وب استفاده می‌شوند.

در این سیستم از روش Global Task Scheduling یا چند پردازش ناهمگن (HMP) برای توزیع حجم وظایف بین هسته‌های مختلف CPU استفاده می‌شود.

این ویژگی باعث می‌شود ۹۵ درصد وظایف گوشی هوشمند توسط هسته کوچک‌تر انجام شوند که باعث کاهش مصرف باتری می‌شود. آن‌ها همچنین به دلیل سبک بودن وظایف خود عملکرد سریع‌تری دارند.

تاریخچه این ایده انقلابی

قبل از وجود چیزی به نام تکنولوژی Big.LITTLE همه پردازنده‌های چندهسته‌ای ARM درست مانند CPUهای x86، آرایش یکسان و بخش‌های مشابهی داشتند.

تکنولوژی Big.LITTLE برای اولین بار در اکتبر ۲۰۱۱ به همراه دو طرح جدید کورتکس A7 و کورتکس A15 معرفی شد. در این سیستم پیشنهادی، هر دو هسته اصلی می‌توانستند جفت شوند. به‌طوری که Cortex-A15 به عنوان هسته بزرگ و Cortex-A7 به عنوان هسته کوچک عمل کند.

پس از آن، تمام طرح‌های آینده ARM با معماری Big.LITTLE ساخته شدند. یکی از اولین پردازنده‌هایی که با این طراحی راه‌اندازی شد، Exynos 5 Octa 5410 سامسونگ بود که سال ۲۰۱۴ در گوشی گلکسی اس ۴ سامسونگ استفاده شد.

گلکسی اس ۴ دارای چهار هسته Cortex-A7 با سرعت ۱.۲ گیگاهرتز و چهار هسته Cortex-A15 با سرعت ۱.۶ گیگاهرتز و در مجموع ۸ هسته بود.

تکنولوژی Big.LITTLE با وجود تمام خوبی‌هایش، معایب و خطاهایی در زمانبندی خود داشت. در ابتدا از روش Clustered Switching استفاده می‌شد. در این روش تنها یکی از پردازنده‌ها فعال است و نمی‌توانیم از ۸ هسته گوشی موبایل به‌صورت همزمان استفاده کنیم.

در صورتی که حجم وظایف و فعالیت‌ها کم باشد، تمام کارها به بخش LITTLE و اگر وظایف مقداری سنگین‌تر شوند به بخش Big انتقال پیدا می‎کنند. درست است که این روش، چندان هم بد به نظر نمی‌آید اما تجربیات گذشته نشان می‌دهند روشی بسیار ناکارآمد بود.

پس از آن روشی به نام سوئیچر داخل کرنل (in-kernel switcher) ایجاد شد. در این روش ۴ هسته مجازی ساخته می‌شود و داخل هر یک، یک پردازنده Big و یک پردازنده LITTLE وجود دارند.

عملکرد با توجه به میزان سنگین یا سبک بودن وظایف یک پردازنده مجازی، بین استفاده از هسته کوچک و هسته بزرگ در جریان است.

سپس روشی به نام Global Task Scheduling به وجود آمد. در این روش همه ۸ هسته فیزیکی می‌توانند به‌صورت همزمان در دسترس باشند.

در این روش سیستم زمانبندی می‌داند کدام هسته‌ها بزرگ و کدام یک کوچک هستند و با توجه به این موضوع، به تقسیم وظایف می‌پردازد. وظایف سنگین به بخش Big و وظایف سبک‎تر به بخش LITTLE محول می‌شوند.

تکنولوژی Big.LITTLE چه تغییراتی در CPU ایجاد کرد

پردازنده‌های ARM از قبل شهرت خوبی در موضوع ارائه تعادل مناسب میان عملکرد و مصرف بهینه باتری داشتند. هرچند مصرف کم انرژی برای این پردازنده ها ضروری است.

از طرفی، این پردازنده‌ها در گوشی‌های هوشمند استفاده می‌شوند. آن‌ها بدنه بسیار باریک بدون هیچ نوع دستگاه خنک کننده دارند. به همین دلیل حداکثر دمای پردازنده‌ها، میزانی اندک است و آن‌ها باید به واسطه مصرف کم‌تر انرژی دمای خود را همواره پایین نگه دارند.

فناوری Big.LITTLE به دلیل ایجاد تعادل در قدرت و عملکرد و همچنین بهبود آن‌ها، تغییر بسیار بزرگی ایجاد کرد. امروزه بیشتر پردازنده‌های ARM براساس این فناوری طراحی شده‌اند. حتی در دستگاه‌های شرکت اپل از این سیستم استفاده می‌شود.

اینتل در حال حاضر تصمیم دارد این معماری را در سیستم پردازنده‌های X86 خود نیز پیاده کند. پردازنده‌های Alder Lake مفهوم محاسبات ناهمگن را وارد دنیای رایانه خواهند کرد. مزایای تکنولوژی Big.LITTLE بسیار زیاد هستند و نمی‌توان از آن‌ها چشم‌پوشی کرد.

DynamIQ چیست؟

DynamIQ یک معماری نوین است که در ماه می ۲۰۱۷ توسط ARM و به عنوان جایگزینی برای سیستم Big.LITTLE معرفی شده است. DynamIQ یک قدم جلوتر از Big.LITTLE عمل می‌کند و انعطاف پذیری بیشتر و مقیاس‌بندی بهتری دارد.

در حالی که Big.LITTLE فقط به دو بخش کوچک و بزرگ تقسیم می‌شد، DynamIQ تعداد هسته‌های هر بخش را تا ۸ عدد افزایش می‌دهد. این موضوع باعث می‌شود چندین هسته در یک بخش قرار داشته باشند و ۳۲ بخش در هر CPU جای بگیرد.

DynamIQ همچنین تنظیم دقیق‌تر ولتاژ در هسته و حافظه پنهان L2 را سریع‌تر ارائه می‌دهد. می‌توان گفت شباهت بسیار زیادی به Big.LITTLE دارد، با این تفاوت که انعطاف‌پذیری بیشتری در تعداد بخش‌ها و هسته‌ها دارد.

اسپندراگون ۸۸۸ که تراشه پرچمدار کوالکام در سال ۲۰۲۱ بود، از فناوری DynamIQ استفاده می‌کند. در اسپندراگون ۸۸۸، یک هسته اصلی وجود دارد.

هسته کورتکس ایکس وان با فرکانس ۲.۸۴ گیگاهرتز و یک بخش دیگر با عملکرد بالا اما اولویت کمتر، سه هسته کورتکس A78 با سرعت ۲.۴۲ گیگاهرتز و در نهایت، چهار هسته کارآمد کورتکس A55 با سرعت ۱.۸ گیگاهرتز در این تراشه وجود دارند.

اسپندراگون ۸۸۸ یک سیستم هشت هسته‌ای است اما از سه بخش اصلی برای فعالیت‌های مختلف استفاده می‌کند.

تحول عظیم صنعت ساخت پردازنده

به جرات می‌توان گفت معرفی تکنولوژی Big.LITTLE و مفهوم محاسبات ناهمگن باعث تغییرات عظیم در ساخت پردازنده‌ها شده است.

به لطف این فناوری و جانشین آن، DynamIQ، امروزه پردازنده‌های ARM بزرگ‌ترین و بهترین پردازنده‌های کم مصرف و قوی در جهان هستند و ما از آینده پردازنده‌های ARM بسیار هیجان‌زده هستیم.

منبع: makeuseof.com

سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۱:۳۹ ۰ comments

راهنمای خرید نجوم، هوا و فضا نرم افزار و اپلیکیشن

عکاسی چشم اندازهای زمینی و اجرام سماوی چیست؟ ۸ نکته برای عکاسان مبتدی

by فرشته داورپناه سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۹:۵۴

written by فرشته داورپناه

عکاسی چشم اندازهای زمینی و اجرام آسمانی نوعی عکاسی از آسمان، پهنه‌ی کهکشان، ستارگان و زمین در شب است. با توجه به مشکلاتی که عکاس هنگام عکاسی در نور کم با آن مواجه می‌شود، ممکن است برای مبتدیان ترسناک به نظر برسد، چه برسد به عکس گرفتن از راه شیری.
با این حال، اینجا هستیم تا به شما بگوییم که عکس‌های باشکوه اجرام آسمانی آنقدرها که در ابتدا به نظر می‌رسد وحشتناک نیستند.
قصد داریم در این مقاله درباره عکاسی نجومی ستارگان کهکشان بحث کنیم و برخی از بهترین نکات را برای مبتدیان ارائه دهیم.

عکاسی نجومی چیست؟

عکاسی نجومی یک اصطلاح چتری است که شامل زیرگونه‌هایی مانند عکاسی چشم اندازهای زمینی، سیاره ای، خورشیدی و قمری است. همه‌ی آن‌ها اجرام آسمانی را به تصویر می‌کشند. عکاسی چشم انداز زمینی نیز یک اصطلاح چتری است که میزبان زیرگونه‌هایی مانند عکاسی از طوفان و مناظر دریایی و شامل ثبت صحنه‌های طبیعت است.
اگر عکاسی نجومی و عکاسی چشم اندازهای زمینی را با هم تلفیق کنید، نتیجه‌ی آن عکاسی چشم اندازهای زمینی و اجرام آسمانی خواهد بود. این عکاسی ترکیبی از زمین و آسمان است، عکس‌های دیدنی در فضای باز گرفته می‌شود که آسمان عنصر اصلی ترکیب است.
عکاسی چشم انداز زمینی و اجرام سماوی در دسترس ترین ژانر عکاسی نجومی است، زیرا برای عکاسی دقیق از اجرام آسمانی به اطلاعات دقیق و تجهیزات گران قیمت نیاز دارید. و معمولاً فراتر از ضبط آنچه ما در حال حاضر با چشم غیر مسلح می‌بینیم نیست.
مانند هر نوع عکاسی دیگری، برای به دست آوردن بهترین نتایج باید از تکنیک‌های خاصی استفاده کنید. هدف اصلی این است که بدون این که عکس بگیرید تا حد امکان نور را به دوربین وارد کنید.
در ادامه به لیستی از بهترین نکات عکاسی چشم اندازهای زمینی و اجرام آسمانی برای مبتدیان پرداخته ایم.

۱. یک مکان مناسب پیدا کنید

گرفتن یک عکس از آسمان به آسانی بیرون رفتن و گشتن نیست – شما باید برای عکاسی برنامه ریزی کنید. از سایتی مانند
LightPollutionMap استفاده کنید تا مکانی با آلودگی نوری کم یا بدون نور و دور از حومه و شهر پیدا کنید.

۲. برای شب آماده شوید

عکاسی نجومی چیزی جز عکس گرفتن از اجرام آسمانی نیست، اجرامی که معمولاً در روز دیده نمی‌شوند. این بدان معناست که عکسبرداری در شب اتفاق می افتد. در هر لحظه ای از گرگ و میش در پایان روز تا گرگ و میش هوا در صبح، زمان مناسبی برای عکاسی است و نیمه شب برای عکس گرفتن از راه شیری ایده آل ترین زمان است. اگر می‌خواهید تصویر ماه را هم در عکس خود داشته باشید، می‌توانید یک برنامه‌ی مراحل تکاملی ماه را دانلود کنید که به شما اطلاع می‌دهد ماه در چه زمانی در کجا قرار دارد و وضعیت آن چگونه است.

همراه داشتن دستکش و بسته حرارتی را فراموش نکنید تا در سرمای شب هنگام کار با تجهیزات مشکلی نداشته باشید.

۳. دوربین مناسب را انتخاب کنید

اگر در زمینه عکاسی چشم انداز زمینی و اجرام آسمانی یا به طور کلی عکاسی تازه کار هستید، شاید نگران داشتن دوربین مناسب باشید.
در حالی که دوربین‌های فول فریم در شرایط کم نور به دلیل دارا بودن حسگرهای حساس بهتر عمل می‌کنند، دوربین‌های کراب سنسور هم خوب جواب می‌دهند، به خصوص اگر هنوز در مورد دنبال کردن این نوع عکاسی مطمئن نیستید.
به احتمال زیاد یک دوربین DSLR کراپ سنسور یا دوربین بدون آینه از قبل دارید، نیازی به خرید یک دوربین فول فریم گران قیمت نیست.

۴. از لنز زاویه باز استفاده کنید

لنزهای واید به شما امکان می‌دهد قسمت بیشتری از صحنه را در عکس جا دهید. این ویژگی آن‌ها را برای عکاسی نجومی ایده آل می‌کند، زیرا آسمان عنصر اصلی است و وسیع تر از چشم انداز است و شما می‌خواهید تا آنجا که ممکن است زیاد عکس بگیرید.
لنزهای استاندارد زاویه دید معمولاً در محدوده ۱۴ تا ۳۵ میلیمتر قرار می‌گیرند. لنزهای با زاویه فوق العاده گسترده (۸ تا ۱۶ میلیمتر) تا ۱۸۰ درجه از تصویر را ثبت می‌کنند، بنابراین اگر اعوجاج چشم ماهی (عکس‌هایی با زاویه‌ی دید فوق عریض (معمولا تا ۱۸۰ درجه)) نمی‌خواهید، از آن‌ها اجتناب کنید.

۵. از لنز سریع (دیافراگم بزرگ) استفاده کنید

لنز سریع برای عکاسی در شرایط کم نور ضروری است زیرا نور بیشتری را وارد دوربین می‌کند. لنز “سریع” به این معنی است که حداکثر دیافراگم بالایی دارد و هرچه دیافراگم بیشتر باشد، مردمک عدسی بازتر و نور بیشتری وارد می‌شود. دیافراگم با f-stop اندازه گیری می‌شود و f-stop پایین تر نشان دهنده‌ی دیافراگم بالاتر است. بنابراین برای عکاسی در شب، لنز f/2.8 یا کمتر ایده آل است.

۶. از ISO بالا (اما نه خیلی زیاد) استفاده کنید

ISO به حساسیت سنسور دوربین اشاره دارد و در نهایت روشنایی تصویر را تعیین می‌کند. ISO پایین به معنای تصاویر تیره تر است، در حالی که ISO بالاتر منجر به تصاویر روشن تر می.شود. این تفاوت در ثلت تصاویر شما را ترغیب می‌کند تا ISO را تا آنجا که ممکن است تنظیم کنید، اما قربانی آن تصویر شلوغ یا دانه دار خواهد بود.
شما می‌توانید ISO را تا ۶۴۰۰ افزایش دهید، اما تنظیم آن از ۱۶۰۰ تا ۳۲۰۰ ایمن تر است.

۷. از قانون ۵۰۰ برای تعیین زمان نوردهی استفاده کنید

زمان نوردهی به مدت زمان باز ماندن شاتر یا همان سرعت شاتر اشاره دارد. قانون ۵۰۰ اینکه چقدر طول می‌کشد تا شاتر را باز نگه دارید تا حرکات سماوی، که به عنوان حرکت کردن ستارگان نیز شناخته می‌شود، ثبت شود را محاسبه می‌کند. اگرچه حرکت ستارگان یک شاهکار خیره کننده است، اما هدف ما نیست.

عدد ۵۰۰ را بر فاصله‌ی کانونی لنز خود تقسیم کنید تا تعداد ثانیه‌هایی را که برای باز نگه داشتن شاتر لازم است به دست آورد. به عنوان مثال، اگر با یک لنز ۱۴ میلیمتری کار می‌کنید، ۳۶ ثانیه زمان خواهید داشت (۳۵.۷ = 500/۱۴).

اگر از دوربین کراپ سنسور استفاده می‌کنید، به جای آن باید از قانون ۳۰۰ استفاده کنید. فرمول یکسان است: ۳۰۰ تقسیم بر فاصله کانونی. سرعت شاتر بیشتر باعث می‌شود نور بیشتری به دوربین وارد شود؛ در نتیجه به شما امکان می‌دهد ISO که باعث کاهش شلوغی پیکسلی می‌شود را کاهش دهید. به خاطر داشته باشید که قانون ۵۰۰ یا ۳۰۰ انعطاف پذیر است. این قانون برای یافتن تعادل مناسب بین قرار گرفتن کافی در معرض دید و اجتناب از ثبت حرکت است.

۸. دوربین را ثابت کنید

سرعت شاتر آهسته مستلزم این است که دوربین در تمام مدت کاملاً ثابت باشد زیرا کوچکترین حرکتی می‌تواند منجر به تار شدن تصویر شود. اینجاست که سه پایه به داد شما می‌رسد. سه پایه تقریباً جزو تجهیزات ضروری برای هر نوع عکاسی در نور کم است.
توصیه می‌شود یک شاتر ثبت از راه دور نیز تهیه کنید. آن‌ها نسبتاً مقرون به صرفه هستند و انواع ریموت‌های سیمی و بی‌سیم وجود دارد که با اکثر دوربین‌ها سازگار است. این کار از لرزش بیشتر دوربین جلوگیری می‌کند، زیرا برای عکس گرفتن نیازی به لمس دوربین ندارید.

به دل شب بزنید

عکاسی در شرایط کم نور به تنظیماتی نیاز دارد که تا حد امکان نور به دوربین وارد کند. ممکن است اولین بار آن را درست متوجه نشوید، اما هرچه بیشتر در شب عکاسی کنید، سریعتر با تنظیمات ذکر شده در بالا آشنا می‌شوید. این تنها چیزی است که باید قبل از امتحان کردن عکاسی چشم انداز زمینی و اجرام سماوی بدانید. با دنبال کردن نکات فوق، حتماً می‌توانید چند عکس بی نظیر بگیرید.

سه شنبه , ۲۰ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۹:۵۴ ۰ comments

نرم افزار و اپلیکیشن

روش یافتن و مدیریت استیکر های تلگرام در آیفون و اندروید

by سوگند صفری دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۲۳:۰۸

written by سوگند صفری

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که از استیکر های تلگرام خسته شوید و به دنبال استیکر های جدید باشید. خوشبختانه داخل تلگرام این امکان وجود دارد که مجموعه های جدید استیکر را بیابید و مدیریت کنید. در این مقاله روش یافتن و مدیریت استیکر های تلگرام در آیفون و اندروید را با هم بررسی می کنیم.

چرا به دنبال استیکر های جدید بگردیم؟

استفاده از مجموعه های جدید استیکر به گفتگو های شما طراوت می بخشد، به ویژه در سکرت چت های تلگرام. با این وجود، اگر استیکرهای زیادی به تلگرامتان اضافه کنید، سرعت این اپ کم خواهد شد. بنابراین بهتر است در عین حال که به دنبال پک های استیکر جدید می گردید، پک های قدیمی که دیگر از آن ها استفاده نمی کنید را حذف کنید. در ادامه روش انجام این کار را به شما آموزش می دهیم.

روش یافتن و مدیریت استیکر های تلگرام در اندروید

روش یافتن و مدیریت استیکر ها در اپ اندرویدی تلگرام کمی متفاوت است.

اول از همه، اپ تلگرام را در گوشی اندرویدی خود باز کنید و روی منوی سه خطی در گوشه سمت چپ قسمت بالایی صفحه بزنید.

گزینه Settings را انتخاب کنید.

روی Chat Settings بزنید.

در پایین صفحه گزینه Stickers and Masks را انتخاب کنید.

در صفحه بعدی، قسمت Trending Stickers را انتخاب کنید.

یک پنجره پاپ-آپ باز می شود که لیستی از استیکر های ترند را نشان می دهد. شما در همین پنجره می توانید استیکر دلخواهتان را جستجو کنید.

به قسمت «Stickers and Masks» برگردید تا مجموعه استیکر های تلگرامتان را ببینید. می توانید دستتان را روی هر پک استیکر نگه دارید و آن ها را با ترتیب دلخواه بچینید.

اگر می خواهید یک پک استیکر را پاک کنید، روی آیکون سطل آشغال در گوشه سمت راست بالای صفحه بزنید.

روش یافتن و مدیریت استیکر ها در تلگرام آیفون

شیوه پیدا کردن استیکر های جدید و مدیریت استیکر های تلگرام در آیفون بسیار شبیه اندروید است.

برای این کار اپ تلگرام آیفون را باز کنید، آیکون Settings از گوشه سمت راست پایین صفحه را انتخاب کرده و گزینه Stickers را انتخاب کنید.

روی Trending Stickers بزنید تا استیکر های ترند جدید را ببینید.

در صفحه Trending Sticker، روی آیکون + بزنید تا پک استیکر به مجموعه استیکر های شما اضافه شود.

روی گزینه Back در گوشه سمت چپ بالای صفحه بزنید تا به منوی Stickers برگردید و سپس گزینه Edit در گوشه سمت راست بالای صفحه را انتخاب کنید.

حالا پک های استیکر موجود را انتخاب کرده و برای پاک کردن آن ها گزینه Delete را انتخاب کنید. می توانید پک های غیرضروری را آرشیو هم کنید اما باز هم روی گوشی شما فضا اشغال خواهند کرد. همچنین می توانید استیکر ها را به ترتیب ترجیحی خودتان مرتب کنید. برای این کار کافی است پک ها را بالا و پایین بکشید تا جایگاه آن ها در لیست تغییر کند.

اپ تلگرامی آیفون تنها به شما اجازه می دهد استیکر های تایید شده توسط تلگرام را از طریق کیبورد جستجو کنید. چت مورد نظرتان را باز کنید و روی آیکون استیکر ها بزنید تا منوی استیکر ها باز شود.

منوی استیکر ها را به سمت پایین بکشید تا نوار جستجو باز شود سپس روی آن بزنید و به دنبال استیکر های جدید بگردید.

اگر از یک پک استیکر خوشتان آمد، روی دکمه Add در کنار آن بزنید تا به مجموعه استیکر های شما اضافه شود.

منبع: howtogeek

دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۲۳:۰۸ ۰ comments

نرم افزار و اپلیکیشن

ریزپردازنده‌ها چگونه کار می‌کنند؟

by سمیرا گلکار دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۲۰:۲۲

written by سمیرا گلکار

سیستمی که از آن برای خواندن همین صفحه استفاده می‌کنید، یک ریزپردازنده دارد. این ریزپردازنده قلب اصلی هر کامپیوتری محسوب می‌شود چه کامپیوتر دسکتاپ معمولی و چه سرور یا لپ تاپ. ریزپردازنده‌ها انواع مختلفی دارند اما همگی تقریباً یک کار را انجام می‌دهند آن هم به یک شکل.

ریزپردازنده – که به آن سی‌پی‌یو، مخفف واحد پردازش مرکزی هم گفته می‌شود – یک موتور پردازشی کامل است که روی یک تراشه نصب می‌شود. اولین ریزپردازنده جهان اینتل ۴۰۰۴ بود که در سال ۱۹۷۱ رونمایی شد. این پردازنده خیلی قوی نبود و تنها قابلیت جمع و تفریق را داشت و در آن زمان این کار را روی ۴ بیت انجام می‌داد. اما از این نظر که همه این کارها روی یک تراشه انجام می‌شد، خارق العاده بود. قبل از ۴۰۰۴، مهندسان کامپیوترها را یا با استفاده از یک مجموعه تراشه یا قطعات مجزا (مثل ترانزیستورها) طراحی می‌کردند.

اگر این سوال برای شما ایجاد شده که کار ریزپردازنده در کامپیوتر چیست یا تفاوت انواع ریزپردازنده‌ها برای شما سوال ایجاد کرده، این مطلب را دنبال کنید. در این مقاله یاد می‌گیرید که یک تکنیک منطقی دیجیتال نسبتاً ساده چگونه به یک کامپیوتر امکان می‌دهد که کارهای خودش مثل اجرای یک بازی یا بررسی املای یک داکیومنت را انجام دهد.

پیشرفت ریزپردازنده‌ها: اینتل

پردازنده ۸۰۸۰ که در سال ۱۹۷۴ توسط اینتل معرفی شد، اولین ریزپردازنده‌ای بود که قدرت کافی برای ایجاد یک کامپیوتر را داشت.

اولین پردازنده‌ای که وارد کامپیوترهای خانگی شد، اینتل ۸۰۸۰ بود، یک کامپیوتر ۸ بیتی کامل روی یک تراشه که سال ۱۹۷۴ معرفی شد. اولین ریزپردازنده‌ای که تغییر زیادی در بازار ایجاد کرد، اینتل ۸۰۸۸ بود که سال ۱۹۷۹ معرفی شده و در کامپیوتر آی‌بی‌ام استفاده شد (که اولین مدل آن سال ۱۹۸۲ معرفی شد). اگر با بازار کامپیوتر و تاریخچه آن آشنا هستید، اطلاع دارید که این بازار از ۸۰۸۸ به پردازنده ۸۰۲۶ و سپس به ۸۰۳۸۶، ۸۰۴۸۶، سری پنتیوم، سری کور و سری زئون حرکت کرد. همه این ریزپردازنده‌ها توسط اینتل طراحی شده و همگی شامل تغییراتی در طراحی ساده ۸۰۸۸ بودند.

از سال ۲۰۰۴، اینتل میکروپردازنده‌های دارای چندین هسته و میلیون‌ها ترانزیستور بیشتر را معرفی کرد. اما حتی این ریزپردازنده‌ها هم بر اساس قوانین تراشه‌های قدیمی تر طراحی شده بودند.

پردازنده Core i9 هم می‌تواند تا ۸ هسته داشته باشد که هر کدام می‌توانند همه کدهایی که ۸۰۸۸ توانایی اجرای آن را داشت اجرا کنند اما حدود ۶۷۰۰ بار سریع تر. هر هسته می‌تواند چندین ریسمان از دستورالعمل‌ها را مدیریت کند و به این ترتیب کامپیوتر کارها را با بهره وری بیشتری مدیریت می‌کند.

مجموعه محصولات مایکروسافت از دهه ۷۰ تا به امروز به میزان زیادی گسترش یافته است. در حال حاضر این شرکت پردازنده‌های پنتیوم و کور را برای کامپیوتر تولید می‌کند اما کامپیوترهای پیشرفته و سرورها می‌توانند از تراشه زئون استفاده کنند. بعلاوه، اینتل لاین پردازنده‌های سلرون و اتم را هم دارد. سلرون برای کاربران کامپیوترهای سطح مبتدی طراحی شده و پردازنده‌های اتم مناسب دستگاه‌های موبایل و تجهیزات عضو اینترنت اشیاء هستند.

گرچه اینتل بخش عمده‌ای از بازار را در اختیار دارد اما این شرکت هم بدون رقیب نیست. AMD در حوزه تولید پردازنده‌های کامپیوتری با اینتل در رقابت است اما این شرکت در زمینه تولید تراشه‌های پردازشی کارت گرافیک هم فعالیت دارد و محصولاتش بین گیمرهای کامپیوتری طرفداران زیادی دارد. Nvidia هم که در زمینه تولید تراشه‌های گرافیکی مشهور است، پردازنده تولید می‌کند. در سال ۲۰۲۰ شرکت اپل هم از سری M تراشه‌های خودش رونمایی کرد که قرار است جایگزین محصولات اینتل در کامپیوترهای این شرکت شوند. سامسونگ هم در حال کار بر روی طراحی پردازنده‌های اختصاصی خودش است. شرکت‌های دیگر هم در حال ساخت تراشه برای محصولات الکترونیک خودشان هستند مثل اتومبیل‌ها و تجهیزات خانه هوشمند. این بازار روزبروز رقابتی تر می‌شود.

تراشه چیست؟

به تراشه مدار مجتمع هم گفته می‌شود. معمولاً تراشه یک قطعه سیلیکون کوچک و ظریف است که ترانزیستورهای تولیدکننده ریزپردازنده در آن حک شده اند. ممکن است یک تراشه از پهلو به اندازه یک اینچ باشد و می‌تواند میلیون‌ها ترانزیستور را در خود جای دهد. مدل‌های ساده تر ممکن است شامل چند صد ترانزیستور باشند که روی یک تراشه چند میلی متری حک شده اند. امروزه در همه انواع دستگاه‌ها تراشه‌هایی با چندین هسته مشاهده می‌شود که هر کدام یک پردازنده هستند.

منطق ریزپردازنده

پردازنده پنتیوم ۴ اینتل زمانی که در سال ۲۰۲۱ رونمایی شد سریع ترین پردازنده این شرکت بود.

برای درک طرز کار یک ریزپردازنده بهتر است نگاهی به درون آن داشته باشیم و منطق مورد استفاده برای تولید آن را بررسی کنیم. در این فرایند با زبان اسمبلی – زبان بومی ریزپردازنده‌ها – هم آشنایی می‌شوید همچنین کارهای دیگری که مهندسان می‌توانند برای ارتقای سرعت بوست پردازنده انجام دهند.

ریزپردازنده مجموعه‌ای از دستورالعمل‌های ماشین را اجرا می‌کند که به پردازنده اعلام می‌کنند چه کارهایی انجام دهد. بر اساس این دستورالعمل‌ها، ریزپردازنده سه کار اساسی را انجام می‌دهد:

استفاده از واحد محاسبه و منطق (ALU)؛ ریزپردازنده قادر است عملیات محاسباتی مثل جمع، تفریق، ضرب و تقسیم را انجام دهد. ریزپردازنده‌های امروزی حاوی مجموعه‌ای کامل از پردازنده‌های ممیز شناور هستند که توانایی اجرای عملیات بسیار پیچیده بر روی اعداد بزرگ دارای ممیز شناور را انجام دهند.
ریزپردازنده توانایی انتقال داده‌ها از محلی به محل دیگر در حافظه را دارد.
ریزپردازنده می‌تواند تصمیم گیری کرده و بر اساس این تصمیم گیری‌ها به یک مجموعه دستورالعمل جدید پرش کند.

کارهایی که ریزپردازنده توانایی انجام آنها را دارد بسیار پیچیده هستند اما موارد اشاره شده شامل سه فعالیت ساده و ابتدایی آن بودند. دیاگرام زیر یک تصویر بسیار ساده از میکروپردازنده‌ای را نشان می‌دهد که توانایی انجام این سه کار را دارد:

این نمودار، یک ریزپردازنده ساده و قطعات و قابلیت‌های آن را نشان می‌دهد.

یک ریزپردازنده هر چقدر هم که ساده باشد، قطعات زیر را دارد که عبارتند از:

یک گذرگاه آدرس (که ممکن است ۸، ۱۶ ،۳۲ یا ۶۴ بیت عرض داشته باشه) که یک آدرس به حافظه می‌فرستد.
یک گذرگاه داده (که ممکن است ۸، ۱۶، ۳۲ یا ۶۴ بیت عرض داشته باشد) که می‌تواند داده‌ها را به حافظه ارسال کرده یا از آن دریافت کند.
یک خط RD (خواندن) و WR (نوشتن) که به حافظه اعلام می‌کند آیا باید در محلی که آدرس آن مشخص شده اطلاعات بنویسد یا از آن دریافت کند.
یک خط ساعت که امکان هماهنگی کارهای پردازنده با ضربان ساعت را فراهم می‌کند.
یک خط ریست که شمارنده پردازنده را روی صفر (یا هر عدد تعیین شده) قرار داده و اجرا را ری استارت می‌کند.

فرض کنید که خط آدرس و داده هر دو در این مثال ۸ بیتی هستند.

اجزای این ریزپردازنده ساده عبارتند از:

ثبات‌های A، B و C یکسری لچ ساده هستند که از فلیپ فلاپ تشکیل شده اند.
لچ آدرس مثل ثبات‌های A، B و C است.
شمارنده برنامه یک لچ است با این توانایی اضافه که هر زمان به آن اعلام شود می‌تواند یک عدد به شمارنده اضافه کند و یا ریست شده و به حالت صفر برگردد.
ALU می‌تواند به سادگی یک جمع کننده ۸ بیتی باشد یا اینکه توانایی جمع، تفریق، ضرب و تقسیم مقادیر ۸ بیتی را داشته باشد که ما در اینجا حالت دوم را در نظر می‌گیریم.
ثبات بررسی یک لچ مخصوص است که می‌تواند مقادیر مربوط به مقایسه‌های انجام شده در ALU را در خود نگه دارد. ALU توانایی مقایسه دو عدد را دارد و می‌تواند برابری یا بزرگتر و کوچکتر بودن اعداد را بررسی کند. ثبات بررسی معمولاً می‌تواند یک بیت حامل را از آخرین مرحله جمع کننده در خود نگه دارد. این ثبات این مقادیر را در فلیپ فلاپ‌ها ذخیره کرده و سپس دیکدر دستورالعمل می‌تواند از این مقادیر برای تصمیم گیری استفاده کند.
در این نمودار ۶ کادر با عنوان ۳-State مشاهده می‌شود که بافرهای سه حالته هستند. بافر سه حالته توانایی انتقال عدد ۱ یا صفر و یا قطع خروجی خودش را دارد (سوئیچی را در نظر بگیرید که می‌تواند خط خروجی را به طور کامل از خطی که خروجی به آن متصل می‌شود، قطع کند). بافر سه حالته امکان اتصال خروجی‌های مختلف به یک سیم را فراهم می‌کند اما تنها یکی از آنها می‌تواند عدد ۱ یا صفر را به خط منتقل کند.
ثبات دستورالعمل و دیکدر دستورالعمل هم مسئول کنترل کردن سایر قطعات هستند.

گرچه خطوط کنترل در این دیاگرام نمایش داده نشده اند اما خطوط کنترلی برای دیکدر دستورالعمل وجود دارند که می‌توانند کارهای زیر را انجام دهند:

اعلان قفل کردن مقدار فعلی گذرگاه داده به ثبات A
اعلام قفل کردن مقدار فعلی گذرگاه داده به ثبات B
اعلام قفل کردن خروجی فعلی ALU به ثبات C
اعلام قفل کردن مقدار فعلی گذرگاه داده به ثبات شمارنده برنامه
اعلام قفل کردن مقدار فعلی گذرگاه داده به ثبات آدرس
اعلام قفل کردن مقدار فعلی گذرگاه داده به ثبات دستورالعمل
اعلام دستور افزایش شمارنده
اعلام دستور ریست شمارنده
فعال سازی یکی از ۶ بافر سه حالته (۶ خط مجزا)
اعلام عملیات بعدی به ALU
اعلام قفل کردن بیت‌های بررسی ALU به ثبات
فعال کردن خط خواندن
فعال کردن خط نوشتن

بیت‌های به دست آمده از ثبات بررسی و خط ساعت و همچنین بیت‌های ثبات دستورالعمل به دیکدر دستورالعمل ارسال می‌شوند.

حافظه ریزپردازنده

در بخش قبلی درباره گذرگاه‌های آدرس و داده و همچنین خطوط نوشتن و خواندن صحبت کردیم. این خطوط و گذرگاه‌ها به رم یا رام و یا هر دوی آنها متصل می‌شوند. در ریزپردازنده نمونه ما یک گذرگاه آدرس ۸ بیتی و یک گذرگاه داده ۸ بیتی داریم. این یعنی ریزپردازنده می‌تواند به ۲۵۶ بایت از حافظه آدرس دهی کرده و ۸ بیت از حافظه را در هر لحظه بخواند. فرض کنید که این ریزپردازنده ساده ۱۲۸ بایت رام دارد که از آدرس صفر شروع می‌شوند و ۱۲۸ بایت رم که از آدرس ۱۲۸ شروع می‌شوند.

رام مخفف read-only memory به معنای حافظه فقط خواندنی است. تراشه رام با یک مجموعه بایت‌های از پیش تعیین شده دائمی برنامه نویسی می‌شود. گذرگاه آدرس به تراشه رام اعلام می‌کند که کدام بایت را دریافت کرده و در گذرگاه داده قرارد دهد. وقتی وضعیت خط خواندن تغییر کند، تراشه رام بایت انتخاب شده را وارد گذرگاه داده می‌کند.

رم مخفف random-access memory به معنای حافظه‌ای با دسترسی تصادفی است. رم حاوی بایت‌های اطلاعاتی است و ریزپردازنده بسته به اینکه سیگنال از سمت خط خواندن ارسال شود یا نوشتن، توانایی خواندن یا نوشتن این بایت‌ها را دارد. یکی از مسائل مربوط به تراشه‌های رم امروزی این است که پس از قطع شدن برق، همه اطلاعات آنها پاک می‌شود و به همین دلیل کامپیوترها نیاز به رام دارند.

به هر حال، تقریباً همه کامپیوترها مقداری رام دارند (می‌توان کامپیوتری ساده طراحی کرد که فاقد رم باشد – خیلی از میکروکنترلرها با قرار دادن بایت‌های رم در خود تراشه پردازنده این حالت را پیاده سازی کرده اند اما به طور کلی نمی‌توان کامپیوتری بدون رام داشت). در یک کامپیوتر، به رام بایاس (به معنی سیستم ورودی/خروجی پایه) هم گفته می‌شود. وقتی ریزپردازنده شروع به کار می‌کند، پردازش دستورالعمل‌های موجود در بایاس آغاز می‌شود. دستورالعمل‌های بایاس کارهایی مثل تست سخت‌افزار سیستم را انجام داد و بعد بوت سکتور هارددیسک را جستجو می‌کند. بوت سکتور هم یک نرم‌افزار کوچک دیگر است و بایاس پس از خواندن آن از دیسک، آن را بر روی رم ذخیره می‌کند. سپس ریزپردازنده شروع به اجرای دستورالعمل‌های بوت سکتور از رم می‌کند. نرم‌افزار بوت سکتور به ریزپردازنده اعلام می‌کند که اطلاعات دیگری را از هارددیسک به رم منتقل کند که ریزپردازنده این کار را انجام داده و به کار ادامه می‌دهد. ریزپردازنده به همین روش کل سیستم عامل را بارگذاری و اجرا می‌کند.

دستورالعمل‌های ریزپردازنده

حتی ریزپردازنده‌های بسیار ساده‌ای که در مثال قبلی مشاهده کردید قابلیت انجام مجموعه دستورالعمل‌های مختلفی را دارند. این مجموعه دستورالعمل‌های در قالب الگوهای بیتی پیاده سازی می‌شوند که هر کدام وقتی وارد ثبات دستورالعمل می‌شوند معنای متفاوتی دارند. انسان‌ها در زمینه به خاطر سپردن الگوهای بیتی ضعیف هستند در نتیجه برای بیان هر الگوی بیتی یک کلمه متفاوت استفاده می‌شود. به مجموعه این کلمات، زبان اسمبلی پردازنده می‌گوییم. اسمبلر توانایی ترجمه این کلمات به الگوهای بیتی را به صورت بسیار راحت دارد و بعد خروجی آن برای اجرا وارد حافظه ریزپردازنده می‌شود.

در ادامه مجموعه دستورالعمل‌های زبان اسمبلی را مشاهده می‌کنید که می‌توان برای ریزپردازنده ساده مثال ما ساخت:

LOADA mem – بارگذاری ثبات A از آدرس حافظه
LOADB mem – بارگذاری ثبات B از آدرس حافظه
CONB con – بارگذاری یک عدد ثابت به ثبات B
SAVEB mem – ذخیره مقدار ثبات B در آدرس حافظه
SAVEC mem – ذخیره مقدار ثبات C در آدرس حافظه
ADD – جمع کردن A و B و ذخیره حاصل در C
SUB – کم کردن A از B و ذخیره حاصل در C
MUL – ضرب کردن A و B و ذخیره حاصل در C
DIV – تقسیم کردن A به B و ذخیره حاصل در C
COM – مقایسه A و B و ذخیره حاصل در ثبات بررسی
JUMP addr – پریدن به آدرس تعیین شده
JEQ addr – پریدن به آدرس تعیین شده در صورت برابر بودن
JNEQ addr – پریدن به آدرس تعیین شده در صورت عدم برابری
JG addr – پریدن در صورت بزرگتر بودن به آدرس تعیین شده
JGE addr – پریدن در صورت بزرگتر یا برابر بودن به آدرس تعیین شده
JL addr – پریدن در صورت کوچکتر بودن به آدرس تعیین شده
JLE addr – پریدن در صورت کوچکتر یا برابر بودن به آدرس تعیین شده
STOP – توقف اجرا

اگر با طرز کار زبان برنامه نویسی C آشنا باشید، در جریان هستید که این قطعه کد ساده که به زبان C نوشته شده، فاکتوریل عدد ۵ را محاسبه می‌کند (فاکتور عدد ۵ = 5*۴*۳*۲*۱ = 120):

;a=1

;f=1

while (a <= 5){ f = f * a; a = a + 1;}

در انتهای اجرای برنامه، متغیر f حاوی فاکتوریل عدد ۵ خواهد بود.

زبان اسمبلی

کامپایلر زبان C، این کد را به زبان اسمبلی تبدیل می‌کند. با فرض اینکه رم در این پردازنده از آدرس ۱۲۸ شروع شود و رام (که حاوی زبان اسمبلی است) از آدرس صفر شروع می‌شود، در این صورت برای ریزپردازنده ساده ما، می‌توان چنین کدی داشت:

// Assume a is at address 128// Assume F is at address 1290 CONB 1 // a=1;1 SAVEB 1282 CONB 1 // f=1;3 SAVEB 1294 LOADA 128 // if a > 5 the jump to 175 CONB 56 COM7 JG 178 LOADA 129 // f=f*a;9 LOADB 12810 MUL11 SAVEC 12912 LOADA 128 // a=a+1;13 CONB 114 ADD15 SAVEC 12816 JUMP 4 // loop back to if17 STOP

رام

حالا به این پرسش می‌رسیم که این دستورالعمل‌ها در رام به چه صورت هستند؟ هر یک از این دستورالعمل‌های زبان باید با یک عدد دودویی نمایش داده شوند. برای سادگی توضیحات، فرض می‌کنیم که هر دستورالعمل زبان اسمبلی یک شماره منحصربفرد دارد، به این شکل:

LOADA – 1
LOADB – 2
CONB – 3
SAVEB – 4
SAVEC mem – 5
ADD – 6
SUB – 7
MUL – 8
DIV – 9
COM – 10
JUMP addr – 11
JEQ addr – 12
JNEQ addr – 13
JG addr – 14
JGE addr – 15
JL addr – 16
JLE addr – 17
STOP – 18

به این اعداد opcode گفته می‌شود. این برنامه کوچک ما در رام، به این صورت خواهد بود:

// Assume a is at address 128// Assume F is at address 129Addr opcode/value0 3 // CONB 11 12 4 // SAVEB 1283 1284 3 // CONB 15 16 4 // SAVEB 1297 1298 1 // LOADA 1289 12810 3 // CONB 511 512 10 // COM13 14 // JG 1714 3115 1 // LOADA 12916 12917 2 // LOADB 12818 12819 8 // MUL20 5 // SAVEC 12921 12922 1 // LOADA 12823 12824 3 // CONB 125 126 6 // ADD27 5 // SAVEC 12828 12829 11 // JUMP 430 831 18 // STOP

مشاهده می‌کنید که ۷ خط کد C در زبان اسمبلی تبدیل به ۱۸ خط کد شده و بعد در رام به ۳۲ خط تبدیل شدند.

دیکدینگ

دیکدر دستورالعمل باید هر یک از opcodeها را به یک مجموعه سیگنال تبدیل کند که قطعات مختلف داخل ریزپردازنده را فعال می‌کنند. حالا برای مثال دستورالعمل ADD را در نظر بگیرید و اینکه برای انجام آن چه کارهایی باید انجام شود:

در سیکل اول کلاک، باید دستورالعمل را بارگذاری کنیم. در نتیجه دیکدر دستورالعمل باید کارهای زیر را انجام دهد:
فعال سازی بافر سه حالته برای شمارنده برنامه؛
فعال سازی خط RD؛
فعال سازی مسیر ورود داده‌ها برای بافر سه حالته؛
لچ کردن دستورالعمل در ثبات دستورالعمل؛
طی دومین چرخه کلاک، دستورالعمل ADD کدگشایی می‌شود و باید این کارها انجام شود:
تنظیم عملیات ALU روی حالت جمع؛
لچ کردن خروجی ALU در ثبات C؛
طی سومین چرخه ساعت، شمارنده برنامه افزایش پیدا می‌کند (طبق تعریف می‌توان این مرحله را در چرخه دوم کلاک قرار داد).

می توان هر دستورالعمل را به یکسری عملیات متوالی تبدیل کرد مثل آنهایی که اجزای ریزپردازنده را به ترتیب مناسب دستکاری می‌کنند. بعضی از دستورالعمل‌ها مثل این دستور ADD ممکن است دو یا سه چرخه کلاک طول بکشند. بعضی دیگر ممکن است پنج یا شش چرخه کلاک طول بکشند.

کارایی ریزپردانده و گرایشات جدید این حوزه

تعداد ترانزیستورها نقش مهمی در عملکرد پردازنده دارد. همانطور که قبلاً اشاره شد، اجرای یک دستورالعمل ساده در یک پردازنده مثل ۸۰۸۸ ممکن است به ۱۵ سیکل ساعت نیاز داشته باشد. به دلیل طراحی خاص ضرب کننده، حدود ۸۰ سیکل طول می‌کشد تا یک ضرب ۱۶ بیتی در ۸۰۸۸ انجام شود. با بیشتر شدن تعداد ترانزیستورها، می‌توان ضرب کننده‌های بسیار قدرتمندتری ساخت که سرعت سیکل بسیار بیشتری دارند.

افزایش تعداد ترانزیستورها امکان پیاده سازی فناوری به اسم pipelining یا خط لوله سازی را فراهم می‌کند. در این معماری اجرای دستورالعمل‌ها با یکدیگر همپوشانی دارد. بنابراین گرچه ممکن است اجرای هر دستورالعمل ۵ سیکل ساعت زمان ببرد اما در مراحل مختلف اجرا، ۵ دستورالعمل به صورت همزمان اجرا می‌شود. به این ترتیب به نظر می‌رسد که در هر سیکل ساعت، یک دستورالعمل اجرا می‌شود.

بسیاری از پردازنده‌های مدرن چندین دیکدر دستورالعمل دارند که هر کدام خط لوله خودش را دارد. به این ترتیب امکان اجرای چندین جریان دستورالعمل فراهم می‌شود و این یعنی در هر سیکل ساعت بیشتر از یک دستورالعمل تکمیل می‌شود. ممکن است پیاده سازی این تکنیک بسیار پیچیده باشد در نتیجه نیاز به ترانزیستورهای زیادی دارد.

گرایشات روز در این حوزه

امروزه به نظر می‌رسد که پردازنده‌ها همه جا هستند و این روند همچنان ادامه دارد. محققان روش‌هایی برای انعطاف پذیرتر کردن ریزپردازنده‌ها ابداع کرده اند که به تولید محصولاتی مثل لباس‌های هوشمند کمک می‌کنند. محققان در حال کار روی روش‌هایی برای استفاده از نور (به جای الکتریسیته) برای کار کردن پردازنده‌ها هستند. شاید مهم ترین تغییر پیش رو، توسعه کامپیوترهای کوانتوم باشد که برای حل مسائل محدود به استفاده از صفر و یک نیستند. گرچه این کامپیوترها توانایی اجرای مسائل پیچیده به روش کارآمدتر را دارند اما بعید است که به این زودی بتوانید از یک کامپیوتر کوانتوم به عنوان کامپیوتر شخصی خودتان استفاده کنید.

ریزپردازنده‌های ۶۴ بیتی

پردازنده‌های ۶۴ بیتی چه توانایی‌هایی دارند؟

از سال ۱۹۹۲ پردازنده‌های ۶۴ بیتی با ما بوده اند و امروزه در قرن بیستم متداول شده اند. این پردازنده‌ها ALU، ثبات، گذرگاه و قطعات مختلف دیگر ۶۴ بیتی دارند.

یکی از دلایل نیاز جهان به پردازنده‌های ۶۴ بیتی، فضای آدرس عظیم آنهاست. معمولاً تراشه‌های ۳۲ بیتی محدود به دسترسی به ۲ یا ۴ گیگابایت رم هستند. در دوره‌ای که اکثر کامپیوترها تنها ۲۵۶ یا ۵۱۲ مگابایت رم داشتند این فضای آدرس زیاد به نظر می‌رسید اما کامپیوترهای قرن بیست و یکم توانایی پردازش بسیار سریع تر داده‌ها را دارند. این نوع قدرت پردازشی برای افرادی که کار ویرایش ویدیو و عکس انجام می‌دهند بسیار مفید است. گیمرهای حرفه‌ای هم از بازی‌هایی با رزولوشن بالا لذت می‌برند.

تراشه ۶۴ بیتی، امکانات بیشتری را فراهم می‌کند چون تا آینده‌ای طولانی، فضای آدرس ۶۴ بیتی نامحدود به نظر می‌رسد – ۲ به توان ۶۴ بایت رم، یعنی رمی با ظرفیتی در حد یک میلیارد گیگابایت. با استفاده از یک گذرگاه آدرس ۶۴ بیتی و گذرگاه داده پرسرعت و وسیع بر روی مادربورد، سیستم‌های ۶۴ بیتی می‌توانند برای دستگاه‌هایی مثل هارددرایو و کارت ویدیویی سرعت ورودی/خروجی بالاتری فراهم کنند. این قابلیت‌ها کارایی و سرعت سیستم را به طور چشمگیری بالا می‌برند.

دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۲۰:۲۲ ۰ comments

چطور ویندوز 11 را در یک رایانه قدیمی نصب کنیم؟ 7 قدم موثر

لپ تاپ و کامپیوتر نرم افزار و اپلیکیشن

چطور ویندوز ۱۱ را در یک رایانه قدیمی نصب کنیم؟ ۷ پله

by امیرحسین حیدرزاده دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۳۲

written by امیرحسین حیدرزاده

مایکروسافت سر خود را بالا گرفت و گفت: برای نصب ویندوز ۱۱ باید سخت افزار مدرن داشته باشید. سخت افزار هدف مایکروسافت سختگیرانه حساب می‌شود.

شما برای نصب ویندوز ۱۱ به پردازنده‌های سری هشت اینتل، AMD ذن ۲ یا کوالکام سری ۷ و ۸ نیاز دارید. امروز در روکیدا مایکروسافت را دور می‌زنیم.

هم‌چنان چند راه برای نصب ویندوز ۱۱ روی سیستم‌های نه چندان قدیمی وجود دارد.

۱. آیا باید رایانه خود را ارتقا دهیم؟

اگر رایانه شما واقعاً ضعیف است، نیازی به نصب ویندوز ۱۱ ندارید. ویندوز ۱۰ تا اکتبر سال ۲۰۲۵ پشتیبانی می‌شود.

۲. آیا باید به ویندوز ۱۱ مهاجرت کنیم؟

ویندوز ۱۱ هیچ ویژگی بزرگی ندارد. هیچ کدام از ویژگی‌های ویندوز جدید مایکروسافت ضروری نیست. بدون آن‌ها، کارهای شما روی زمین نمی‌ماند. مایکروسافت چندین بار هشدار داده است که رایانه‌های قدیمی با نصب ویندوز ۱۱ در خطر قرار می‌گیرند.

اگر ویندوز ۱۱ را روی یک دستگاه قدیمی نصب کنید، به‌روزرسانی‌های امنیتی در اختیار شما قرار نمی‌گیرد. در هر حال بسیاری از کاربران به آخرین نسخه ویندوز علاقه دارند. ما راه را به شما نشان می‌دهیم.

در قدم اول باید یک نسخه پشتیبان از اطلاعات خود ایجاد کنید. ممکن است اطلاعات شما در خطر قرار بگیرد. ارتقا به یک سیستم عامل جدید، تمام رایانه شما تغییر می‌دهد.

خصوصا در این حالت که رایانه شما از ویندوز ۱۱ به شکل پیش فرض پشتیبانی نمی‌کند. صد البته که گاهی اوقات با چند تغییر کوچک، رایانه شما از ویندوز ۱۱ پشتیبانی خواهد کرد.

ابتدا به کمک این مقاله، شرایط رایانه خود را بررسی کنید. آیا رایانه شما از ویندوز ۱۱ پشتیبانی نمی‌کند؟ جواب این سوال را نرم افزار بررسی سلامت رایانه (PC health Check) به شما می‌گوید.

اگر رایانه شما برای نصب ویندوز ۱۱ مناسب نباشد، یک پیام نمایش داده می‌شود: در حال حاضر رایانه شما سیستم مورد نیاز ویندوز ۱۱ را برآورده نمی‌کند (doesn’t currently meet Windows 11 system requirements).

اگر این ابزار به شما بگوید که رایانه شما از ویندوز ۱۱ پشتیبانی نمی‌کند، وارد جنگ می‌شویم. با کدام ابزار باید جنگ را پیروز شویم؟ ابزار شما به ایرادی که ویندوز اعلام می‌کند، وابسته است.

شاید برای حل مشکل تنها به تغییر تنظیمات UEFI (جایگزین مدرن بایوس) نیاز داشته باشید. شاید هم فرآیند کار کمی پیچیده‌تر باشد.

۳. نحوه فعال کردن TPM 2.0

مایکروسافت به شکل رسمی اعلام کرده است که برای نصب ویندوز ۱۱ باید از TPM 2.0 استفاده کنیم. احتمالا رایانه در حال استفاده از TPM 1.2 باشد.

برای حل این مشکل، یک راه حل وجود دارد. برای یادگیری آن، چند قدم دیگر با روکیدا بمانید.

در قدم اول باید به تنظیمات UFEI رایانه برویم. بایوس (BIOS) و روند دسترسی به آن را می‌دانید؟ برای رسیدن به UEFI نیز قبل از راه اندازی ویندوز باید اقدام کنیم.

زمانی که رایانه روشن می‌شود، تا قبل از رسیدن به ویندوز، محیط بوت را می‌بینیم. هر رایانه راه مخصوص به خود را دارد. معمولا کلید F2 و ESC این کار را انجام می‌دهند.

برخی تولید کنندگان راه مخصوص به خود را دارند، برای مثال: در مورد لپ تاپ ایسر باید از کلید F12 استفاده کنید. بعد از رسیدن به محیط بایوس، باید یک نام را جست و جو کنید.

آن نام هم به قطعات رایانه شما وابسته است. برای مثال: TPM، Intel PTT، AMD PSP fTPM. گاهی اوقات به شکل امنیت دستگاه (Security Device) دیده می‌شود.

در هر حال باید آن گزینه را در صفحه اصلی تنظیمات UEFI مشاهده کنید. آیا در صفحه اصلی نبود؟ فهرست‌های پیشرفته (Advanced)، محاسبه مورد اعتماد (Trusted Computing) یا امنیت (Security) را جست و جو کنید.

به احتمال خیلی زیاد گزینه مورد نظر را در فهرست‌های گفته شده پیدا می‌کنید. اگر نبود، مدل رایانه خود را به همراه عبارت “Enable TPM” در گوگل جست و جو کنید.

آیا رایانه شما به شکل آماده تهیه نشده است؟ در این حالت باید مدل مادربرد را جست و جو کنید. شاید هم به به‌روزرسانی UEFI دستگاه خود نیاز داشته باشید.

این به‌روزرسانی، نرم افزار مادربرد شما را به روز می‌کند. گاهی اوقات، بعد از به‌روزرسانی تنظیمات مادربرد روی TPM 2.0 قرار خواهد گرفت. اگر اینطور نشد، به احتمال زیاد پشتیبانی از TPM 2.0 اضافه می‌شود.

به‌روزرسانی مربوط به هر رایانه یا مادربرد در وب سایت شرکت سازنده دستگاه قرار می‌گیرد. وب سایت سازنده انواع رایانه یک بخش مخصوص در مورد پشتیبانی از ویندوز ۱۱ ایجاد کرده‌اند.

آیا TPM 2.0 را فعال کرده‌اید؟ بار دیگر نرم افزار بررسی سلامت رایانه (PC Health Check) را اجرا کنید. به احتمال زیاد روند ارتقا به ویندوز ۱۱ انجام خواهد شد.

۴. چطور بوت امن را فعال کنیم؟

گاهی اوقات نرم افزار بررسی سلامت رایانه ایراد استفاده نکردن از بوت امن (Secure Boot) را نمایش می‌دهد. در این حالت به UEFI باز می‌گردیم.

شما باید در محیط تنظیمات UEFI یک گزینه به نام بوت امن (Secure Boot) را مشاهده کنید. سپس باید آن را در حالت فعال (Enabled) قرار دهید.

آیا از لینوکس استفاده می‌کنید؟ بسیاری از کاربران برای نصب لینوکس حالت بوت امن را غیر فعال می‌کنند. البته که نسخه‌های اوبونتو و فدورا همراه با بوت امن نیز به خوبی اجرا می‌شوند.

در نتیجه نیاز نیست برای نصب لینوکس، حالت بوت امن را غیر فعال کنید. آیا بوت امن را فعال کردید؟ دوباره به محیط ویندوز باز می‌گردیم. نرم افزار بررسی سلامت رایانه را اجرا کنید.

امیدواریم مشکل شما برطرف شده باشد.

۵. چطور مشکل نبود UEFI را برطرف کنیم؟

همانطور که گفتیم، ویندوز ۱۱ به UEFI نیاز دارد. برخی از رایانه‌های قدیمی به جای استفاده از UEFI، بایوس (BIOS) را به کار می‌گیرند. آیا رایانه شما از پارتیشن بندی قدیمی MBR استفاده می‌کند؟ امیدواریم رایانه شما UEFI را به عنوان یک گزینه داشته باشد.

اگر گزینه UEFI وجود داشته باشد، شما باید آن را فعال کنید. در واقع پارتیشن بندی رایانه شما از MBR به GPT تغییر خواهد کرد. چطور این کار را انجام دهیم؟

چند راه مختلف وجود دارد. یکی از آن‌ها نرم افزار مایکروسافت با نام ” Microsoft’s MBR2GPT tool ” است. با کلیک روی عبارت انگلیسی، صفحه مربوط در وب سایت مایکروسافت برای شما باز می‌شود.

البته که مایکروسافت به شما هشدار می‌دهد: تنها در حالتی از این ابزار استفاده کنید که رایانه شما از UEFI پشتیبانی کند. بعد از اجرای این نرم افزار باید تنظیمات رایانه را به شکلی تغییر دهید که به جای بایوس از UEFI اجرا شود.

آیا راه حل آسان‌تر وجود ندارد؟ باید بگوییم که تنبل‌ها بهترین راه را پیدا می‌کنند. در قدم اول یک نسخه پشتیبان از فایل‌های خود تهیه کنید. البته که تفاوتی ندارد از چه طریقی سیستم عامل خود را به‌روزرسانی می‌کنید، نسخه پشتیبان واجب است.

سپس باید از ابزار ساخت مدیا مایکروسافت (Microsoft’s Media Creation Tool) برای ایجاد نسخه قابل نصب ویندوز ۱۱ استفاده کنید. بهتر است آن نسخه روی یک درایو USB ایجاد شود.

حالا یک روند نصب تمیز را آغاز می‌کنیم. در روند نصب، شما باید تنظیمات رایانه را در حالت UEFI قرار دهید. نصب ویندوز ۱۱ تمام اطلاعات ویندوز ۱۰ را حذف کرده و درایو شما را در حالت GPT پارتیشن بندی می‌کند.

۶. هک رجیستری برای پردازنده‌هایی که پشتیبانی نمی‌شود و TPM 1.2

در دنیای رایانه “نشد” وجود ندارد. تنها کار کمی سخت‌تر خواهد شد. آیا مشکل سیستم شما پردازنده آن است؟ آیا امکان تغییر تنظیمات و قرار دادن آن روی TPM 2.0 وجود ندارد؟

یک نفس عمیق بکشید تا ادامه متن را با هم بخوانیم. مشکل با تغییر در رجیستری ویندوز حل خواهد شد. این تغییر باعث می‌شود تا ویندوز ۱۱ نسخه پردازنده و تنظیمات TPM را نادیده بگیرد.

البته که توجه کنید رایانه شما باید حداقل TPM 1.2 را داشته باشد. اگر رایانه به طور کلی از TPM پشتیبانی نکند، تغییر در رجیستری کار به جایی نمی‌رساند.

نکته بسیار مهم: رجیستری ویندوز بسیار پیچیده است. در زمان ایجاد تغییر در هر بخش از آن باید دقت کنید. اگر با ایجاد تغییر در رجیستری راحت نیستید، باید ارتقا به ویندوز ۱۱ را فراموش کنید. در هر حال اگر روند گفته شده در روکیدا را با دقت دنبال کنید، قطعا مشکلی ایجاد نخواهد شد.

برای شروع به کار، باید ویرایشگر رجیستری اجرا شود. برای این کار می‌توانید از میان بر کلید ویندوز + R استفاده کنید. یک صفحه رو به روی شما باز می‌شود.

درست مانند تصویر زیر، عبارت “regedit” را یادداشت کرده و کلید اینتر را فراش دهید. این راه مورد علاقه شما نیست؟ منو استارت را باز کرده و در بخش جست و جو عبارت “registry” را بنویسید.

از موارد نمایش داده شده، گزینه ویرایشگر رجیستری (registry editor) را انتخاب کنید.

در ویرایشگر رجیستری یک نوار آدرس وجود دارد. پیشنهاد ما این است که عبارت زیر را در نوار آدرس نوشته و کلید اینتر را فشار دهید.

HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\Setup\MoSetup

صد البته که از قسمت سمت چپ صفحه نیز می‌توانید آن را پیدا کنید، اما دشوار خواهد بود.

در این بخش از رجیستری کلیک راست کنید. از فهرست باز شده، زیر فهرست جدید (New) را انتخاب کرده و روی گزینه DWORD (32-bit) کلیک کنید. سپس نام زیر را به عنوان نام فایل ایجاد شده، بنویسید.

AllowUpgradesWithUnsupportedTPMOrCPU

دوبار روی فایل ایجاد شده کلیک کنید. یک صفحه جدید باز می‌شود. در صفحه جدید عبارت “Value data” را می‌بینیم. زیر آن یک نوار برای ورود اطلاعات وجود دارد. عدد ۱ را وارد کرده و گزینه “OK” را انتخاب کنید.

آیا عبور از مرحله ویرایشگر رجیستری برای شما دشوار است؟ روی این لینک کلیک کنید. یک فایل زیپ دانلود می‌شود. در فایل زیپ دو فایل REG وجود دارد.

یکی از آن‌ها ارتقا به ویندوز ۱۱ را در رایانه‌های پشتیبانی نشده ممکن می‌کند. دیگری تمام تنظیمات تغییر داده شده را به حالت اول باز می‌گرداند. برای فعال کردن آن‌ها، دوبار روی فایل مورد نظر کلیک کنید.

فایل اول با نام “Enable Unsupported Upgrades.reg” دیده می‌شود. بعد از دوبار کلیک روی آن باید اجازه دهید که رجیستری رایانه شما را تغییر دهد.

فایل‌های گفته شده، همان کاری را انجام می‌دهند که از طریق ویرایشگر رجیستری به شما آموزش دادیم.

برای اطمینان از تغییرات، یک بار رایانه را دوباره راه اندازی کنید.

حالا شما می‌توانید ابزار دستیار نصب ویندوز (Windows Installation Assistant tool) را دریافت کنید. حالا روند ارتقای رایانه شما به ویندوز ۱۱ انجام می‌شود. مراحل نمایش داده شده در نمایشگر را دنبال کنید.

نکته بسیار مهم: رایانه شما باید از TPM 1.2 و UEFI پشتیبانی کند. اگر رایانه شما برای اجرای ویندوز از بایوس استفاده می‌کند و گزینه‌ای برای فعال سازی UEFI وجود نداشته باشد، کار به پیش نخواهد رفت.

۷. یک رایانه بدون TPM، بدون UFEI و دیگر مشکلات بزرگ

به قسمت سخت و غیر ممکن ماجرا می‌رسیم. زمانی که راه‌های گفته شده در بالا به شما کمک نکرده باشد. اگر رایانه شما TPM نداشته باشد، نصب ویندوز ۱۱ روی دستگاه شما غیر ممکن خواهد بود.

آیا راهی برای نصب ویندوز ۱۱ روی یک رایانه بدون TPM 1.2 و UEFI وجود ندارد؟ راستش را بخواهید چند راه غیر رسمی وجود دارد. از طرفی باید بدانید که حتی اگر موفق شوید، ویندوز ۱۱ به درستی روی رایانه شما نصب نشده است.

به عبارتی ریسک کار بالا و بالاتر می‌رود. هم‌چنین بسته‌های امنیتی مایکروسافت در دسترس شما قرار نمی‌گیرد. در هر حال امیدواریم رایانه شما نیازهای پایه نصب ویندوز جدید را داشته باشد.

روند آموزش داده شده در روکیدا امتحان خود را پس داده است. امروز موفق شده‌اید؟ این خبر به معنی تضمین اجرای ویندوز ۱۱ در ادامه راه نیست.

چند ماه آینده با یک به‌روزرسانی گسترده احتمالا با صفحه آبی رو به رو می‌شوید. تا جایی که کار به نصب دوباره ویندوز ۱۰ تمام شود. اگر از روکیدا بپرسید، می‌گوییم: ویندوز ۱۰ را ادامه دهید.

مایکروسافت به شکل رسمی اعلام کرده است که از ویندوز ۱۰ تا اکتبر ۲۰۲۵ پشتیبانی خواهد کرد. متاسفانه به دلیل شرایط ارزی در ایران خرید یک رایانه بسیار گران تمام می‌شود. امیدواریم تا سال ۲۰۲۵ یک دوست جدید برای خود تهیه کنید.

منبع: howtogeek.com

دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۳۲ ۰ comments

لپ تاپ و کامپیوتر نرم افزار و اپلیکیشن

چگونه مشکل باز نشدن کنترل پنل را حل کنیم؟

by سمیرا گلکار دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۴:۵۶

written by سمیرا گلکار

گرچه مایکروسافت خیلی از امکانات را به اپلیکیشن Settings منتقل کرده اما باز هم می‌توانید از کنترل پنل برای پیکربندی و رفع مشکلات ویندوز استفاده کنید. متأسفانه گاهی اوقات به هر دلیلی ممکن است کنترل پنل باز نشود و نتوانید تغییرات و اصلاحات مورد نظر را اعمال کنید.

در این مطلب ۷ راهکار مختلف برای حل مشکل باز نشدن کنترل پنل در اختیار شما قرار می‌دهیم.

۱. امتحان کردن راهکارهایی فوری و پرکاربرد

پیش از پرداختن به راهکارهای پیشرفته تر، اول به بررسی یکسری راهکار سریع و مختصر می‌پردازیم.

اول کامپیوتر را ری‌استارت کنید. اگر پس از انجام کارهای روزانه سیستم را در حالت خواب قرار می‌دهید، سیستم شما فرصت تخلیه حافظه، غیرفعال کردن یا آپدیت کردن نرم‌افزارها را پیدا نمی‌کند در نتیجه دادن امکان نوسازی و ری‌استارت به سیستم ممکن است مشکل شما را حل کند.

همچنین مطمئن شوید که آپدیتی در حال اجرا و نصب نباشد. Settings را باز کرده، به مسیر Update & Security> Windows update بروید. سپس روی دکمه Check for updates کلیک کنید.

اگر این اقدامات به حل مشکل کمکی نکردند و همچنان امکان باز کردن کنترل پنل را ندارید، راهکار بعدی را امتحان کنید.

۲. باز کردن کنترل پنل از فایل اکسپلورر

اگر فرصت عیب یابی از کنترل پنل را ندارید، می‌توانید آن را از طریق فایل اکسپلورر باز کنید. برای انجام این کار به مسیر This PC > Local Disk (C:)> Windows> System 32 بروید و appwiz.cpl را جستجو کنید. از بین نتایج جستجو appwiz.cpl را باز کنید تا به بخش Programs and Features در کنترل پنل هدایت شوید.

در نهایت در نوار آدرس روی Control Panel کلیک کنید.

۳. اجرای یک اسکن سریع با آنتی ویروس

بدافزارها یا خراب شدن فایل‌های سیستمی می‌توانند بر عملکرد سیستم تأثیرگذار شده و مانع از باز شدن کنترل پنل شوند. برای حل این مشکلات می‌توانید سیستم را با استفاده از آنتی ویروس اسکن کنید یا اینکه از ابزار داخلی ویندوز استفاده کنید.

برای اجرای اسکن فوری با استفاده از ویندوز دیفندر مراحل زیر را دنبال کنید:

با فشار دادن ترکیب کلیدهای ویندوز و I تنظیمات را باز کنید.
به مسیر Update & Security > Windows Security بروید.
روی گزینه Open Windows Security کلیک کنید.
حالا به مسیر Virus & threat protection > Quick scan بروید.

پس از تکمیل شدن فرایند کار توسط ویندوز، سیستم را ری استارت کرده و چک کنید که مشکل کنترل پنل رفع شده یا خیر.

۴. استفاده از ابزار بررسی فایل سیستم

اگر ویندوز دیفندر هیچ بدافزاری را در سیستم شما شناسایی نکرد اما هنوز هم می‌خواهید یک بررسی دوباره انجام دهید، می‌توانید اسکن بررسی فایل سیستم (یا به اختصار SFC) را اجرا کنید.

خط فرمان را در منوی استارت باز کرده و گزینه Run as administrator را انتخاب کنید.
sfc /scannow را تایپ کنید.
برای اجرای اسکن، اینتر بزنید.

اگر ویندوز بدافزار یا فایل خرابی را شناسایی کند، آنها را به صورت خودکار حذف خواهد کرد. پس از تکمیل اسکن، سیستم را ری استارت کرده و دوباره کنترل پنل را باز کنید.

۵. بررسی سرویس‌های ویندوز

اگر یکی از سرویس‌های پس زمینه ویندوز متوقف شده و کار نکند، ممکن است همه نوع مشکلی ایجاد شود از جمله مشکل باز نشدن کنترل پنل.

برای اطمینان از اینکه سرویس Software Protection به خوبی اجرا می‌شود مراحل زیر را طی کنید:

services را در منوی استارت تایپ کرده و گزینه Run as administrator را انتخاب کنید.
گزینه Software Protection را باز کنید.
بررسی کنید که آیا Status در حالت Running قرار دارد یا خیر.
اگر وضعیت سرویس در حالت Stopped قرار دارد، روی دکمه استارت کلیک کنید.
برای اعمال تغییرات جدید گزینه Apply> OK را انتخاب کنید.

همچنین لازم است نگاهی هم به سرویس Windows Error Reporting Service داشته باشید. خیلی از مواقع دیده شده که این سرویس در عملکرد کنترل پنل اختلال ایجاد می‌کند و گاهی اوقات مانع از اجرای آن می‌شود.

در پنجره Services، گزینه Windows Error Reporting را جستجو کرده و باز کنید. اگر وضعیت این سرویس در حالت Stopped قرار دارد، روی Stop کلیک کنید تا این سرویس غیرفعال شود. سپس برای اعمال تغییرات جدید روی گزینه Apply> OK کلیک کنید.

۶. دسترسی به Policy Editor

اگر هیچ یک از این روش‌ها کمکی به رفع مشکل کنترل پنل نکردند، باید Local Group Policy Editor را بررسی کنید.

برای اجرای برنامه Run ترکیب کلیدهای ویندوز و R را فشار دهید.
gpedit.msc را تایپ کرده و اینتر بزنید.
به مسیر User Configuration > Administrative Templates بروید.
در اینجا روی کنترل پنل کلیک کنید.
از لیست سمت راست، گزینه Prohibit access to Control Panel and PC settings را باز کنید.
حالا گزینه Not Configured را انتخاب کنید.
برای اعمال تغییرات جدید گزینه Apply> OK را انتخاب کنید.

۷. حذف کلیدهای رجیستری ویندوز

ممکن است با حذف کلیدهای BagMRU و Bags از رجیستری بتوانید مشکل را حل کنید. برای انجام این کار مراحل زیر را طی کنید:

در کادر جستجوی منوی استارت registry editor را وارد کرده و بعد روی Run as administrator کلیک کنید.
به مسیر Computer> HKEY_CURRENT_USER> Software> Classes> LocalSettings> Software> Microsoft> Windows> Shell بروید.
Shell را باز کنید.
BagMRU و Bags را حذف کنید.

قبل از ویرایش کردن رجیستری، یک نقطه بازیابی برای سیستم ایجاد کنید چون ممکن است حذف کردن فایل‌های رجیستری منجر به بروز مشکلات مهمی در کامپیوترتان شود.

حل مشکل باز نشدن کنترل پنل

کار کردن با کامپیوتری که امکان باز کردن تنظیمات آن وجود ندارد بسیار سخت و ناخوشایند است. خوشبختانه با این راهکارها می‌توانید به راحتی مشکلات کنترل پنل را حل کنید و امیدواریم که یکی از این ۷ روش به حل مشکل شما کمک کند.

دوشنبه , ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۱۴:۵۶ ۰ comments

Newer Posts

Older Posts