بالاخره طی یک اقدام تاریخی، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) امکان استفاده اولین نسل قرص دیجیتال را تأیید کرد. این قرص جهت پیگیری مصرف دقیق دارو توسط بیماران طراحی شده‌است. در نگاه اول، ورود یک جسم خارجی و هوشمند به بدن بیماران که توانایی جمع‌آوری اطلاعات را دارد کمی نگران‌کننده به نظر می‌رسد. اولین اقدام زیرکانه‌ای که برا رفع این مشکل انجام شده‌است این است که افراد می‌توانند به اختیار خود برای پزشک معالج یا اعضای خانواده امکان دسترسی به این اطلاعات را فراهم کنند.
این قرص Abilify MyCite نام دارد و شامل سنسوری است که در قرص Abilify -دارویی جهت درمان اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی- جای‌گذاری شده‌است. این سنسور نه چندان بزرگ‌تر از یک دانه ماسه و از جنس سیلیکون، مس و منیزیم است و در تماس با اسید معده فعال می‌شود. پس از فعال‌شدن شروع به فرستادن سیگنالی می‌کند که توسط گیرنده‌ای که بیمار به سمت چپ قفسه سینه خود می‌بندد، دریافت می‌شود. این گیرنده با بلوتوث و از طریق برنامه طراحی شده، اطلاعات را به تلفن همراه هوشمند منتقل می‌کند و افرادی تأیید شده می‌توانند به آن‌ها دسترسی پیدا کنند. این سنسور می تواند اطلاعاتی از قبیل ساعت خوردن و دوز داروی مصرفی و پارامتر‌های تناسب اندام مثل میزان فعالیت، الگوی خواب و ضربان قلب را ثبت کند.
همان‌طور که انتظار می‌رفت، ورود این دستگاه به بدن بیمار نگرانی‌های زیادی را از جهت از بین رفتن فضای شخصی بیمار و اطلاعات کسب‌شده برای متخصصان به دنبال داشته‌است. چرا که انگیزه‌ی زیادی برای سوءاستفاده یا استفاده از این تکنولوژی جهت شکایات کیفری علیه بیمارانی که داروهای خود را به درستی مصرف نمی‌کنند وجود دارد.
مطمئناً در مورد عدم همکاری بیماران در مصرف داروهای خود دغدغه‌ی بزرگی وجود دارد. طبق گزارشی از مؤسسه‌ی IMS در حیطه‌ی اطلاعات خدمات درمانی، اعلام شد که به علت عدم مصرف صحیح دارو توسط بیماران سالانه ۱۰۰ میلیارد دلار هزینه می‌شود. همچنین دکتر ویلیام شرانک رئیس برنامه‌ریزی درمان دانشگاه علوم پزشکی پیتزبورگ طی مصاحبه خود با روزنامه نیویورک تایمز گفت:« عدم همکاری بیماران با پزشک در زمینه‌ی درمان خود، عواقب قابل پیش‌بینی و جبران ناپذیری را به دنبال دارد که هزینه زیادی را به نظام سلامت وارد می‌کند.»
او معتقد است که این تکنولوژی استعداد بالقوه‌ای برای بهبود سلامت عمومی دارد ولی در صورت استفاده‌ی نامناست می‌تواند باعث بیشتر شدن بی‌اعتمادی به جای اعتماد شود.
دکتر پیتر کرامر متخصص اعصاب و روان نیز از «اجباری شدن» این تکنولوژی اظهار نگرانی می‌کند.
این تکنولوژی بسیار تازه است و راهنما‌های تایید شده کمی برا استفاده از آن وجود دارد. حامیان فضای شخصی بیماران نگران این هستند که اجباری کردن استفاده از این دستگاه توسط شرکت‌های بیمه یا نیروهای دولتی، اختیار تصمیم‌گیری بیمار درباره روند درمان خود را از او بگیرد. استفاده‌ی گسترده از این تکنولوژی نیز می‌تواند باعث افزایش احتمال انتشار اطلاعات پزشکی حساس بیماران توسط هکر‌ها شود.
سنسور‌های قورت‌دادنی مشابهی همچنان در دست ساخت یا در نوبت تأیید هستند. مانند سنسوری جهت کنترل علائم حیاتی از طریق دستگاه گوارش که در حال ساخت توسط دانشگاه MIT است. این‌گونه تکنولوژی‌ها می‌توانند به پزشکان کمک کنند تا سریع‌تر و آسان‌تر به تشخیص درست بیماری‌ها برسند.
کنترل سلامت از درون بدن بیمار می تواند دریچه‌ای جدید را به درمان پزشکی باز کند. اگرچه که این موضوع می‌تواند راه‌های جدیدی را برای سوءاستفاده افراد نابکار، چه از طریق دولت و چه از طریق گروه‌های متفرقه فراهم آورد. این‌طور که به نظر می‌رسد تکنولوژی امنیت در جا افتادن استفاده از این‌گونه نوآوری‌ها تا حد بسیار زیادی نقش دارد.