سخنرانی و فن بیان: چرا استفاده از “آه” و “اوم” حین صحبت خوب است؟

آیا فکر می‌کنید که موقع حرف زدن یا سخنرانی خیلی از “آه” و “اوم” استفاده می‌کنید؟ مردم  وقتی متوجه می‌شوند که چقدر از این کمک شفاهی استفاده می‌کنند، تعجب می‌کنند. اما این عبارت فقط پر کننده جمله نیست بلکه به عنوان یک کلید برای مکالمه شما عمل می‌کند. محققان موسسه ماکس پلانک در زمینه زبانشناسی روانی سخنرانی و فن بیان دریافتند که شنوندگان در هنگام شنیدن این عبارت بصورت فعال برای پیش بینی ادامه جمله به شما کمک می‌کنند.

قدرت “آه”

بر اساس تحقیقات، روتگر بوسکر و گروه او دریافتند که مردم در حین صحبت خود از این عبارات استفاده می‌کنند، عباراتی مانند “آه”، “اوم” ، “اوه” و مکث‌هایی که اغلب به شکل ناخودآگاه در محاوره بوجود می‌آیند. آنها همچنین دریافتند که این عبارات معمولاً قبل از بیان جملاتی بکار می‌روند که در زبان مادری یا محلی فرد وجود ندارند.

اما برای درک اینکه آیا شنوندگان به این عبارات واقعاً توجه می‌کنند یا نه، گروه بوسکر آزمایشی را طراحی کردند که ار فناوری ردگیری گردش چشم استفاده می‌کند. شرکت‌کنندگان روی یک صفحه کامپیوتر دو تصویر را می‌بینند: یک تصویر معمولی مانند یک دست و یک تصویر غیر معمولی مانند یک خانه اسکیمویی. در حالی‌که به صفحه نگاه می‌کنند به دو گوینده مختلف گوش می‌دهند: یکی از آنها قبل از به کار بردن لغات غیر معمول یک لکنت  بکار می‌برد و دیگری ( گوینده غیر عادی) قبل از لغات عادی لکنت ( اوم، اوه؛ آه) بکار می‌برد.

شنوندگان، بسته به آنکه به کدام گوینده گوش می‌دهند، انتظارات خود را تنظیم می‌کردند. هنگامی که به گوینده عادی گوش می‌کردند، با استفاده از فناوری رهگیری حرکات چشم، مشخص شد که آنها به محض شنیدن لکنت، به تصویر غیر عادی مانند خانه اسکیمویی نگاه می‌کردند. بعد از گوش دادن به گوینده غیر عادی، به محض شنیدن لکنت، آنها چشم خود را روی آیتم معمولی ( مانند دست) حرکت می‌دادند. از این آزمایش متوجه می‌شویم که شنودگان در مکالمات خود چه زمانی از لکنت استفاده می‌کنند، و پیش بینی خود را در مورد اینکه گوینده چه چیز می‌خواهد بگوید اصلاح می‌کنند”

آه با یک چرخش!

محققان تحقیق خود را یک قدم جلوتر بردند و آزمایش کردند که آیا این پدیده در زمانی که فرد لهجه خارجی دارد نیز دیده می‌شود یا نه.

اگر گوینده لهجه دار یک گوینده معمولی بود، شنوندگان خود را تنظیم می‌کردند و به تصویر مربوط به آن روی صفحه نگاه میکردند. اما اگر گوینده غیر عادی بود ( قبل از لغت عادی از لکنت و مکث استفاده می‌کرد)، شنوندگان خود را تنظیم نمی‌کردند.

این احتمالاً نشان می‌دهد شنیدن چند دستورالعمل غیر عادی منجر شده‌است شنوندگان اینطور برداشت کنند که گوینده غیر بومی حتی در به کار بردن لغات عادی نیز مشکل دارد.” لذا شنوندگان لکنت ها را بعنوان کلیدهایی غیر قابل اتکا برای نوع لغتی که قرار است گفته شود در نظر گرفتند.

این یافته ها اولین مدرک برای چیزی است که محققان آن را یادگیری توزیعی و فنون بیان می‌نامند. افراد لحظه به لحظه بصورت فعال ردیابی می‌کنند که گویندگان چه زمانی از لکنت استفاده می‌کنند. و بر این اساس پیش بینی های خود را در مورد لغت بعدی انجام می‌دهند. “