الگوریتم‌های خودکار یا سانسور شادوبن؟ حقیقت در مورد شادوبن ممکن است جایی در این بین باشد.
در فضای مبهم اینترنت، شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی تمام تلاش خود را می‌کنند تا ربات‌های خودکار، ترول‌ها و سایر محصولات جانبی ترسناک انقلاب دیجیتال را ساکت کنند – در غیر این صورت، کیفیت جوامع آنلاین آن‌ها آسیب می‌بیند. برای شرکت‌هایی مانند توییتر و اینستاگرام بسیار آسان است که حساب‌های ناخواسته‌ی بدیهی را تشخیص دهند و حساب‌های جعلی را نیز به طور خودکار غیرفعال یا قفل کنند. اما چه اتفاقی می افتد که غول‌های شبکه‌های اجتماعی بدون هیچ دلیل مشخصی بی صدا حساب‌های خاصی را ساکت – یا شادوبن – کنند؟
شادوبن به نوعی یک عمل نسبتاً مخفیانه است، که وجود آن چندین سال مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. به طور خلاصه، به ایده‌ی شبکه‌های رسانه‌های اجتماعی اشاره می‌کند که عمداً دسترسی کاربران خاص را کاهش می‌دهد.
به عنوان مثال، شما ممکن است با استفاده از هشتگ‌هایی مشابه همان هشتگ‌های همیشگی عکسی را در اینستاگرام منتشر کنید اما فقط کسری از تعامل پست‌های قبلی را مشاهده کنید. ممکن است وقتی شما – یا سایر کاربران – هشتگ‌های خود را جستجو می‌کنید، تصاویر شما اصلاً نشان داده نشود، یا فقط دنبال کنندگان فعلی شما بتوانند آن پست‌ها را ببینند، به این معنی که نمی‌توانید به دنبال کنندگان جدید بالقوه برسید. شاید جستجوی نام کاربری شما خالی باشد.
شادوبن در تابستان 2018 هنگامی که معاون امور جاری رسانه خبر داد که کادر جستجوی توییتر نام اعضای برجسته‌ی حزب جمهوری خواه را به همان روشی که برای دموکرات‌های شناخته شده انجام می‌دهد، به طور خودکار جمع آوری نکرد، تیتر اول روزنامه‌ها شد. در کنار سوء برداشت گسترده مبنی بر اینکه کمپانی‌های رسانه‌های اجتماعی از سوگیری تعصبانه‌ی لیبرالی برای کنترل اطلاعاتی که در جوامع آن‌ها نمایش داده می‌شود استفاده می‌کنند، به راحتی می‌توان فهمید چرا مردم مشکوک می‌شوند که شادوبن بر اطلاعاتی که می‌توانند – یا نمی‌توانند – ببینید تأثیر می‌گذارد.
شادوبن چیست؟
در بهترین حالت، شادوبن برای بهبود کیفیت انجمن‌های خود، حساب‌های نوع ربات یا کاربرانی را که شرایط خدمات را نقض می‌کنند، از نظر تئوری قطع می‌کند. در بدترین حالت، ممکن است نوعی سانسور تقریباً نامرئی شاید برای ساکت کردن برخی ایدئولوژی‌ها، و یا به عنوان روشی خبیثانه برای شرکت‌ها برای درج پست‌های محتوایی با حمایت مالی بیشتر (خواندن تبلیغات) به جای افراد واقعی، باشد.
توییتر هرگونه تغییر عمدی در ویژگی‌های جستجوی خود را تکذیب و اینستاگرام نیز شادوبن را رد کرده است. به طور کلی، این موجودیت‌ها با اشاره به الگوریتم‌هایی که اطلاعات را برای توده‌ها پیدا و توزیع می‌کنند، بیانیه‌هایی صادر می‌کنند. الگوریتم‌ها به طور خودکار سعی می‌کنند تعیین کنند که چه اطلاعاتی برای افراد خاص بیشترین ارزش را دارد و کم و بیش در جامعه قابل مشاهده است. آن‌ها همچنین خاطرنشان می‌کنند که به روزرسانی این الگوریتم‌ها ممکن است باعث افت و خیز نفوذ کاربر شود.
صرف نظر از این مسئله، این الگوریتم‌ها اسرار تجاری هستند و بنابراین، به نفع این شرکت‌ها نیست که عملکرد داخلی خود را را فاش کنند.
چگونه از شادوبن شدن خودداری کنیم؟
برخی از صاحب نظران می‌گویند شما می‌توانید از طریق تعامل با جامعه به روشی اصیل از شادوبن شدن جلوگیری کنید. یعنی از برنامه‌های شخص ثالث خودکار برای جذب دنبال کنندگان بیشتر استفاده نکنید، وقت صرف کنید و نظرات معنی داری را با دیگران در میان بگذارید و به طور کلی رفتاری که شرایط خدمات شرکت را نقض کند، انجام ندهید.
الکس توبی، کارشناس خود خوانده‌ی سبک اینستاگرام می‌نویسد که ممکن است بتوانید حساب خود را با وقفه ای چند روزه، در صورت حصول اطمینان از این که هیچ محدودیت ارسال مطلبی را نقض نمی‌کنید و شاید با گزارش مشکل به کارشناسان فنی در اینستاگرام، توییتر یا هر پلتفرمی که استفاده می‌کنید، به جایگاه با شکوه قبلی خود برگردانید.
در این میان حرف و حدیث زیادی، برخی واقعی و برخی احتمالاً فرضی، درباره‌ی شادوبن وجود دارد، از حوزه‌های سرگرمی گرفته تا صحنه‌ی سیاسی متشنج و دو قطبی امروز. دنیای مبهمی در آن بیرون وجود دارد، بنابراین اگر فکر می‌کنید شادوبن شده اید، وقت بگذارید و کمی تحقیق کنید.
در برخی موارد، به نظر می‌رسد که اقدامات موثر هستند. گرچه افراد دیگر – با پیچش‌های الگوریتمی اجتناب ناپذیر یا به دلایل نامعلوم – ممکن است شادوبن شوند، و صدای آن‌ها در شبکه‌های بهم ریخته ای که شامل میلیاردها کاربر دیگر هستند، خاموش و گم شود.
