حمزه داریوشسیاهچاله بزرگ تقریباً در قلب هر کهکشان مانند یک هیولا در کمین است. سیاه چاله‌ای عظیم میلیون‌ها و یا حتی میلیاردها برابر بزرگتر از خورشید. ستاره شناسان هنوز در تلاش هستند تا بفهمند که این موجودات عظیم چگونه شکل گرفته‌اند و اینکه آیا آنها قبل و یا بعد از کهکشان‌های اطراف آنها تشکیل شده‌اند. اکنون تحقیقات جدید نشان می‌دهد که شکل‌گیری آنها می‌تواند به یکی دیگر از رمز و رازهای بزرگ نجوم مرتبط باشد: ماده تاریک.
برداشت ذهنی یک هنرمند از کهکشان مارپیچی قرار گرفته در یک توزیع بزرگتر از ماده تاریک نامرئی معروف به هاله ماده تاریک (به رنگ آبی). مطالعات انجام شده در مورد تشکیل هاله‌های ماده تاریک نشان می‌دهد که هر هاله می‌تواند هسته بسیار متراکمی از ماده تاریک را در خود جای دهد که ممکن است به طور بالقوه شبیه به اثرات یک سیاهچاله بزرگ مرکزی عمل کند و یا در نهایت فروپاشیده و خود یک سیاهچاله بزرگ را تشکیل دهد.
سیاهچاله بزرگ بالاخره چگونه تشکیل می‌شود؟
بیشتر سیاه‌چاله‌ها هنگامی شکل می‌گیرند که ستارگان بزرگ به نقطه‌ای سقوط می‌کنند که در آن مقدار جرم بسیار زیادی وجود داشته باشد. اما یک تیم تحقیقاتی با استفاده از مدل‌سازی بررسی کرده است که در یک هسته کهکشانی پایدار ساخته شده از ماده تاریک و احاطه شده توسط هاله ماده تاریک چه اتفاقی رخ می‌دهد. آنها دریافتند که مرکز ماده تاریک می‌تواند آن قدر متراکم شود که به یک سیاهچاله بزرگ متلاشی شود.
استنباط می‌شود که هاله‌های ماده تاریک در اطراف کهکشان‌ها وجود دارند و حتی اگر برای ما نامرئی باشند به نظر می‌رسد حاوی جرم بیشتری از ماده معمولی یک کهکشان معمولی هستند اما برای فروپاشی و تشکیل یک سیاهچاله بزرگ این مطالعه نشان داد که هاله باید از اندازه خاصی به عنوان مثال بزرگتر از آنچه در کهکشان‌های کوتوله یافت می‌شود بزرگتر باشد.
Carlos R. Argüelles مسئول اصلی تیم در بیانیه‌ای گفت: “این مدل نشان می‌دهد که هاله‌های ماده تاریک چگونه می‌توانند غلظتی متراکم در مراکز خود داشته باشند و این ممکن است نقشی اساسی در کمک به درک تشکیل سیاه‌چاله‌های بزرگ داشته باشد.” “در اینجا ما برای اولین بار ثابت کرده‌ایم که این گونه توزیع ماده تاریک هاله‌ای واقعاً می‌تواند در یک چارچوب کیهان شناسی شکل بگیرد و تا پایان عمر جهان پایدار بماند.”
این مدل همچنین نشان می‌دهد که این روش تشکیل باعث می‌شود سیاه‌چاله‌ها حتی قبل از کهکشان‌های اطراف آنها به سرعت تشکیل شوند. این مخالف یک نظریه فعلی است که می‌گوید کهکشان‌ها احتمالاً ابتدا در اوایل جهان شکل گرفته‌اند و سپس سیاهچاله های بزرگ در داخل آنها تشکیل شدند.
این می‌تواند به شما در توضیح چگونگی شکل‌گیری اولیه سیاه‌چاله‌های بزرگ در جهان اولیه در حالی که ستاره‌های زیادی در اطراف آنها نبودند کمک کند. بدون نیاز به تشکیل ستاره و یا نیاز به استناد به سیاه‌چاله‌های اولیه می‌توان این مقوله را توجیه کرد. “
