کد مورس به چه شکل کار می کند و چگونه هنوز در عصر دیجیتال زنده است؟

او یک تاجر موفق و یک نقاش بود. اما مهمتر از همه، ساموئل مورس را به خاطر یک کدگذاری مخصوص به نام کد مورس، به یاد می آوریم. این یک سیستمی عالی بود که ارتباطات را در قرن نوزدهم متحول کرد.

در دنیای رسانه های اجتماعی امروزی نیز ردپای این کد دیده می شود. حتی در نیروی دریایی ایالات متحده نیز به کار می رود. این که امروز می توانیم ایمیلی ارسال کنیم یا در یک ثانیه پیامی را به شخصی در کشوری دور بفرستیم، همه را مدیون کد مورس هستیم.

ساموئل مورس که بود؟

بخشی از زندگی ساموئل مورس به یک فیلم هالیوودی غمگین شباهت دارد. وی در سال 1791 در چارلستون متولد شد. به عنوان یک نقاش حرفه ای، در سال 1825 برای کار بر روی یک پرتره به واشنگتن سفر کرد. در این زمان، یک نامه شکه کننده دریافت کرد. در این نامه به او خبر دادند که همسر جوان وی در خانه خود در نیو هاون درگذشته است.

بدتر از همه، زمانی که نامه به دست مورس رسید حتی فرصت نداشت که خود را به مراسم خاکسپاری برساند. همسرش را بدون حضور او به خاک سپردند.

در آن دوران، زمان زیادی طول می کشید تا افراد از حال هم با خبر شوند. مورس یکی از اولین کسانی بود که تصمیم گرفت این شرایط را تغییر دهد.

او یکی از توسعه دهندگان اولین تلگراف بود، که در دهه 1830 ساخته شد. این درست نیست که بگوییم تنها یک نفر مخترع تلگراف بوده است. در حقیقت، مورس تنها یکی از اولین توسعه دهندگان تلگراف بود.

با اینکه پیش زمینه علمی خیلی زیادی نداشت، مورس علاقه عجیبی به الکتریسیته داشت. در سال 1837، او یک نمونه اولیه از دستگاه تلگراف را به نمایش گذاشت. مانند همه دستگاه های تلگراف، این دستگاه از طریق سیم، پالس هایی را ارسال می کرد. این پالس ها به دست دريافت كننده می رسید. اینجاست که کد معروف مورس وارد میدان شد.

اولین مخابره کد مورس

تلگراف مورس توانایی ارسال صدا یا کلمات را نداشت. اما با تبدیل پالس به حروف، او روشی را برای ارسال پیام های کدگذاری شده ابداع کرد.

مستندات نشان می دهد که این کد، زاییده افکار خود مورس بوده است. البته برخی با آن مخالف هستند. او یک شریک باهوش به نام آلفرد ویل داشت که به او در گسترش سیستم کمک کرد. بر اساس این کد، یک مجموعه منحصر به فرد و متناوب از پالس های کوتاه و بلند به هر یک از حروف انگلیسی داده شده بود. 

پالس های بلند به معنای خط تیره و پالس های کوتاه به معنای نقطه بود. البته خطوط تیره به یک اندازه نبود. برخی از خطوط تیره بلندتر از بقیه بود.

بعد از مدتی، مورس این کد الکتریکی را به طور رسمی معرفی کرد. در سال 1843، کنگره برای ساختن یک تلگراف آزمایشی در واشنگتن، 30،000 دلار کمک مالی به وی اعطا کرد.

بالاخره روز موعود فرا رسید. در 24 مه 1844، مورس با حضور در اتاق دادگاه عالی ایالات متحده در پایتخت این کشور، پیغام رمزگذاری شده ای را برای ویل ارسال كرد، كه در بالتیمور در انتهای دیگر خط منتظر بود.

مورس می دانست در پیام خود چه بگوید. او به پیشنهاد دختر یکی از دوستانش، نقل قولی از کتاب مقدس با این عنوان ارسال کرد: “پیامی از جانب خدا.”

کد مورس جهانی می شود

در طی چند دهه، خط تلگراف به نقاط مختلف رسید. کد مورس هم همین طور. در طول جنگ داخلی، آبراهام لینکلن از آن استفاده کرد تا با پیشرفت های میدان نبرد همگام شود. وقتی وسترن یونیون اولین خط تلگراف بین قاره ای را در سال 1861 به پایان رساند، لینکلن اولین پیام خود را دریافت کرد. یک پیام از سان فرانسیسکو به واشنگتن.

اما همزمان با پذیرش کد مورس در سایر کشورها، مشکلات آغاز شد. برای پرداختن به این مشکلات، فردریش کلمنس، بازرس تلگراف آلمانی، این سیستم را در سال 1848 ساده تر کرد. از بین این تغییرات می توان به حذف خطوط تیره بسیار طولانی و اصلاح برخی حروف و اعداد اشاره کرد.

بعد از اعمال این تغییرات، این نسخه جدید، “کد مورس بین المللی” نامیده شد. در حالی که به نسخه اصلی، “کد مورس آمریکایی” گفته می شد. پس از جنگ داخلی، کد مورس آمریکایی منسوخ شد و این کد مورس بین المللی بود که تا سالها مورد استفاده قرار گرفت.

کاربرد کد مورس، از گذشته تا امروز

اگرچه کد مورس برای تلگراف طراحی شده بود، اما مردم روشهای دیگری برای استفاده از کد مورس پیدا کردند. با ظهور دستگاه تلگراف بی سیم در دهه 1890، پیام های رمزگذاری شده می توانستند از طریق امواج رادیویی به مقصد برسند. به همین ترتیب، برخی از رسانه های تصویری اولیه از کد مورس استفاده کردند. از سال 1867، کشتی ها با استفاده از چراغ های چشمک زن برای ارسال سیگنال از این طریق استفاده می کردند.

در جنگ آمریکا با ویتنام، یک سرباز آمریکایی که در ویتنام دستگیر شده بود را به تلویزیون این کشور آوردند تا بگوید که با او خوشرفتاری می شود. او هم در تلویزیون گفت که رفتار خوبی با وی می شود. اما چشمان او داستان دیگری را روایت می کرد. او با پلک زدن با کمک کد مورس توانست این واژه را بگوید: شکنجه.

در قرن بیستم، این کد تا حدود زیادی از دور خارج شد. گارد ساحلی ایالات متحده دیگر از سال 1995 از آن استفاده نمی کرد و کشتی های مدرن به سیستم های ارتباطی ماهواره ای مجهز هستند. با این حال، نیروی دریایی آمریکا هنوز در حال آموزش متخصصان برای یادگیری این کد است.

گروه دیگری که هنوز به کد مورس عشق می ورزد، انجمن بین المللی حفظ کد مورس است. ائتلافی از اپراتورهای رادیویی آماتور با هزاران عضو در سراسر جهان. بنابراین ممکن است در حالی که عصر طلایی نقاط و خط تیره به پایان رسیده است، کد مورس هنوز هم طرفدارانی دارد.