همه ما شرایط سخت را در محل کار تجربه کرده ایم. زمانی که باید کاری را به موقع تحویل دهیم یا قراردادی را به سرعت ببندیم اما فرصت زیادی برای انجام آن نداریم. در این مواقع، ممکن است ساعت ها با شدت بیشتری یا زمان طولانی تر کار کنیم، اما می دانیم که اوضاع موقتی است و ما قادر هستیم که به کار خود ادامه دهیم. در مقابل، حدود ده درصد از مردم به عنوان انسان هایی با مشاغل سخت و زیان آور شناخته می شوند. این افراد به طور مداوم در شرایط کاری اجباری و سخت به سر می برند. این که آیا شما درگیر یک شرایط کاری سخت موقت هستید، یا این که همیشه در این شرایط سخت به سر میبرید، به دیدگاه شما از یک شرایط کاری “عادی” باز می گردد. برخی نشانه های کلیدی وجود دارد که نشان می دهد شما در محل کار، بیش از حد به خود فشار می آورید. این نشانه ها عبارتند از موارد زیر:
شما به مرخصی نمی روید. به تعویق انداختن تعطیلات (از جمله کار کردن در روز های تعطیل)، کار بی وقفه در تمام آخر هفته، یا به مرخصی نرفتن در یک روز کاری همگی نشانه آن است که شما به مانند شمعی هستید که از هر دو طرف می سوزد. تنها 23٪ از مردم از تعطیلات خود به طور کامل استفاده می کنند. مطالعات مربوط به ورزشکاران نخبه نشان می دهد که دوره های استراحت دقیقاً همان چیزی است که به آنها کمک می کند تا در صورت لزوم به عملکرد ایده آل برسند. این موضوع برای همه ما صدق می کند. در حالی که تعطیلات طولانی مفید است، استراحت های کوتاه تر مانند تعطیلات آخر هفته، استراحت در شب و به مرخصی رفتن در روز های کاری می تواند انرژی از دست رفته را به ما برگرداند و ما را از فعالیت بدون وقفه نجات دهد.
شما روابط شخصی را از بین می برید. هنگامی که ما برای مدت طولانی تمرکز خود را صرفاً به کار اختصاص می دهیم، به روابط شخصی خود لطمه می زنیم. در سال 2018، 76٪ از کارگران در ایالات متحده اظهار داشتند كه استرس در محل كار بر روابط شخصی آنها تأثیر می گذارد. همچنین، کسانی که دارای مشاغل سخت هستند دو برابر بیشتر از دیگران متارکه می کنند. نداشتن وقت برای برقراری ارتباط با دوستان و خانواده می تواند برای سلامتی ما نیز مضر باشد. تحقیقات نشان می دهد که روابط اجتماعی قوی با طول عمر رابطه مثبت دارد. فقدان روابط اجتماعی به اندازه کشیدن 15 سیگار در روز اثرات منفی بر انسان می گذارد. اگر حس می کنید در خارج از محل کار به دنبال ارتباط اجتماعی با دیگران نیستید و به شدت منزوی شده اید، به گونه ای که روابط اجتماعی شما بسیار کم شده است چون دیگران تصور می کنند شما در دسترس نیستید، این احتمال وجود دارد که شما بیش از حد روی کار متمرکز شده اید.
شما نمی توانید به طور کامل از مشغله کاری بیرون بیایید. مورد دیگری که نشان می دهد شما بیش از حد به خود فشار می آورید این است که وقتی محل کار خود را ترک می کنید و می خواهید در کنار افرادی باشید که به آنها اهمیت می دهید، دغدغه های ذهنی مربوط به کار اجازه نمی دهد که در کنار آنها حضور داشته باشید. در سال 2017، 66٪ از آمریکایی ها گزارش کرده اند که در هنگام تعطیلات کار می کنند. جف، که یکی از شرکای ارشد یک شرکت حقوقی است، هرگز بدون لپ تاپ خود به مرخصی نرفته است. علاوه بر این، او بعد از این که آخر هفته را با دخترش گذراند تا زمانی را به او اختصاص داده باشد اعتراف كرد كه به طور مداوم به کار فکر می کرده و گفت نمی تواند هر چند دقیقه ایمیل خود را در گوشی چک نکند. البته طبیعی است که به طور دوره ای در مورد کار فکر کنیم، اما هنگامی که نتوانیم حواس خود را از مشغله های مربوط به کار دور کنیم، دچار مشکل می شویم و به آرامی مهمترین روابط خود را از بین می بریم. نیل ایال در کتاب خود می نویسد: این حواس پرتی ها باعث می شود افرادی که باید از توجه ما بیشترین بهره را ببرند، چیز زیادی عایدشان نشود.
شما از مراقبت شخصی غافل شده اید. این مسئله تنها به حمام نکردن بعد از یک روز کاری سخت محدود نمی شود. عدم خواب کافی، از دست دادن وعده های غذایی یا مصرف مداوم قهوه و نوشیدنی های انرژی زا، ترک کردن ورزش یا بهداشت شخصی برای مدت طولانی همگی نشانگر این هستند که شما در الگوی ناسالم رفتاری قرار دارید. به طور کلی، زمانی که خواب را فدای کار می کنیم، به طور مؤثر علیه خودمان عمل می کنیم، چرا که کمبود خواب عملکردهای شناختی مانند قضاوت، تفکر انتقادی، تصمیم گیری و سازماندهی را مختل می کند. به همین ترتیب، غافل شدن از ورزش ما را با مشکلات دیگری مواجه می کند. تحقیقات نشان می دهد که ورزش باعث کاهش استرس، بهبود خلق و خو و انرژی و تقویت عملکرد شناختی مانند حافظه، تمرکز، یادگیری، استقامت ذهنی و خلاقیت می شود. به عنوان یک بانکدار قدیمی که هفته ای 80 تا 100 ساعت را در دوره های سخت کار می کرد، استراحت برای ورزش، غذا خوردن و حتی چرت زدن در یکی از اتاق های خواب، برای حفظ سلامتی، استقامت و بهره وری من بسیار مهم بود.
شما خود را بر مبنای فردی که کاملاً توسط کارش تعریف شده ارزشگذاری می کنید. عدم مشاهده یک چشم انداز وسیع تر، چه از نظر ارزشگذاری خود به عنوان یک انسان و چه از نظر اهمیت کار نسبت به دیگر ساعت های عمر، می تواند نشانه این باشد که شما خود را بیش از حد درگیر کار کرده اید. این نزدیک بینی معمولاً به وسیله باور های محدود، که باعث ایجاد یک جهان بینی بسته می شود، هدایت می شود. الیزا، رئیس مهندسی یک شرکت فناوری، خودش و تیمش را به طرز باورنکردنی سخت تحت فشار قرار می داد. رفتار او با این عقیده که “ارزش من به همان چیزی است که من تولید می کنم” هدایت می شد. وی برای گسترش دیدگاه خود، از دیگران می پرسید که در نگاه آن ها چه چیزی در وی ارزشمند است و این که چه چیزی را در خودشان ارزشمند می دیدند. او فقط به دیدگاه دیگران در مورد توانایی های کاری خود اهمیت می داد و برای دیدگاه آن ها به عنوان یک دوست، مادر یا شریک فکری خوب ارزش قائل نمی شد. گاهی اوقات فقط یک اتفاق بزرگ در زندگی فرد، مانند به دنیا آمدن یک فرزند یا فوت کردن یکی از همکاران یا نزدیکان، می تواند شخص را از دیدگاه محدودش آگاه کند. اگر چنین اتفاقات عظیمی در زندگی شما رخ نداد، می توانید با تفریحات بیرون از کار دیدگاه خود را وسیع تر کرده و بار دیگر به یاد آورید که کار، تمام زندگی نیست.
گرچه گاهی لازم است که با دنده سنگین حرکت کرده و زمان بیشتری را صرف کار کنیم، ما نیاز داریم که با یک دیدگاه گسترده تر به تمامی جنبه های زندگی خود بنگریم. ما باید مراقب خودمان و روابطمان باشیم تا بتوانیم در زندگی حرفه ای و شخصی به موفقیت دراز مدت دست یابیم.
