تکنولوژی آینده را نابود می‌کند یا زندگی ما را می‌سازد؟

باور کردن این که یک چیز جدید طبیعتا بهتر از چیزی است که تا به حال داشته ایم، کار راحتی است. این که باید سریع به جلو حرکت کنید، همه چیز را به هم بریزید و هیچ توجهی به چیزهای قبلی نداشته باشید، طرز تفکر غالب در سیلیکون ولی است. مشکل از همین طرز تفکر آغاز می‌شود.

این روز ها، همه ما رژیم گیرندگانی هستیم که به دنبال یافتن ابزار تکنولوژیکی جادویی هستند تا خود را از شر کار‌های سخت و کسل کننده نجات دهند. از تغییرات اقلیمی و فقر جهانی گرفته تا جنگ و افراطی گری؛ جهان در جلوی چشمان ما در حال نابودی است و تنها کاری که ما می‌کنیم این است که با تعجب به صفحه گوشی هایمان خیره می‌شویم و سوختن و نابودی دنیا و به جوش آمدن آب دریاها را نظاره می‌کنیم.

اما حقیقت این است که درآمد ناشی از فروش قرص‌های لاغری بیشتر از درآمد فروش سبزیجات است، پس هیچ شرکت تکنولوژی وجود ندارد که بخواهد مشکلات ما را حل کند. می‌توانیم امیدوار باشیم که یک نابغه ساکن کالیفرنیا راه حل مشکلات ما را ارائه کند اما چنین اتفاقی رخ نخواهد داد. حتی الگو‌های فروش نیز مشابه است: نوشیدنی لاغری اتکینز را بخرید و تنها با ۱۰/۹۹ دلار در ماه، لاغر شوید. ما به شما کمک می‌کنیم به سمت رویای خودتان حرکت کنید و در عین حال، جهان را نیز به جایی بهتر تبدیل کنید.

باور کنید که من یک بار یک جعبه از این نوشیدنی‌ها را با هزینه‌ای زیاد خریدم و موثر نبودند. حتی بوی بدی هم داشتند. راهی که همیشه موثر است و تا به حال موثر بوده است فرآیند کند اما منطقی ترکیب غذا خوردن صحیح و کمی ورزش کردن است.

دنیای فناوری و تاثیرش بر حیات زمین

“وقتی ما به افراد بیشتری کمک کنیم تا با استفاده از ماشین‌های کمتر اما با سرنشینان بیشتر از جایی به جای دیگر بروند، می‌توانیم در مصرف سوخت صرفه جویی کنیم و کیفیت هوا را نیز بهبود ببخشیم.” این‌ها شعار‌های شرکت اوبر مبنی بر این است که حالا که همه می‌توانند به راننده تاکسی تبدیل شوند، استفاده از اوبر چقدر می‌تواند برای محیط زیست مفید باشد. تراویس کالانیک، مدیر اجرایی سابق این شرکت، زمانی در وب سایت این شرکت نوشت که شهر‌هایی که پذیرای اوبر خواهند بود شهر‌هایی هستند که مردم آن‌ها زمان کمتری در ترافیک گیر می‌کنند.

اما کارشناسان حمل و نقل نظر دیگری دارند. در همین زمینه، بروس شالر معتقد است استفاده شریکی از ماشین‌ها حدود ۹ میلیارد کیلومتر مسافت طی شده با ماشین را به ۹ منطقه دارای مترو اضافه کرده است. این مقام مسئول سابق شهر نیویورک در مصاحبه‌ای می‌گوید اوبر و لیفت تنها ماشین‌های بیشتری را وارد خیابان‌های مملو از ماشین می‌کنند. مسیر بین پیاده کردن یک مسافر و سوار کردن مسافر بعدی نیز این مشکل را تشدید می‌کنند. آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده هر ۱/۶ کیلومتر رانندگی، به طور متوسط حدود ۴۰۴ گرم گاز دی اکسید کربن تولید می‌شود. این عدد را در ۹ میلیارد کیلومتر ضرب کنید. حالا مشکل کاملا شفاف می‌شود.

اوبر و به خصوص لیفت که قول داده بود تولید کربن در سفر‌هایش را تعدیل کند، هیچ کاری برای حل مشکلی که برای برطرف کردن آن طراحی شده بودند نمی‌کنند. یکی دیگر از تحقیقات انجام گرفته در این زمینه پی برده بود که به جای متقاعد کردن مالکان خودرو‌های شخصی برای کنار گذاشتن ماشین هایشان، چنین سرویس‌هایی مردم را وسوسه می‌کنند تا به جای راه رفتن، دوچرخه سواری یا استفاده از حمل و نقل و عمومی، از این سرویس‌ها استفاده کنند. بنابراین شعار این شرکت‌ها شبیه این است که به کسی که در حال غرق شدن است بگویید تنها راه نجات یافتن، نوشیدن ۴ لیتر آب شور دریا است.

اما همه ما می‌دانیم که تعداد ماشین‌های بیشتر، مشکل ترافیک یا آلودگی هوا را حل نخواهد کرد. این چیزی است که همیشه می‌دانستیم. برای مثال آمستردام را در نظر بگیرید؛ که در آن برنامه ریزی شهری مناسب و خطوط جداگانه برای دوچرخه سواری به ۵۸ درصد ساکنان اجازه می‌دهد تا هر روز با دوچرخه تردد کنند. هیچ شرکت فناوری باعث این قضیه نشده است. این فشار افراد بود که خود را سازمان دهی کرده و امکان شنیده شدن صدایشان را فراهم آوردند و به این ترتیب این تغییرات را تحمیل کردند. ارتباط هلند با غول‌های نفتی دنیا به این معنی است که این کشور بهشت محیط زیست نیست، اما سیاست‌های حمل و نقل آن در جهت درستی قرار دارند.

وقتی فکر می کنیم کارهای مفیدی انجام میدهیم

اگر ما می‌خواهیم تغییر واقعی در شهر‌ها و محیط زیست اطرافمان به وجود بیاوریم، به حمل و نقل عمومی بهتر هم نیاز داریم. این موضوعی است که بسیاری از استارت-آپ‌های تکنولوژی به آن نمی‌پردازند زیرا پول زیادی در آن وجود ندارد. از طرف دیگر کافی است به طرح هایپرلوپ  ایلان ماسک نگاه کنید و ببینید افراد زیادی به‌آن علاقه مند شده‌اند زیرا روش جذاب‌ترین نسبت به روش‌های معمول است.

عدم وجود سیستم حمل و نقل عمومی خوب عمدتا به بیماری مزمن سرمایه گذاری کم در شبکه‌های حمل و نقلی موجود بر می‌گردد که کند و غیرقابل اطمینان هستند و افراد را از استفاده از آن‌ها منصرف می‌کنند. گزارشی در این زمینه معتقد است به لطف وضعیت خطرناک سیستم حمل و نقل، اقتصاد آمریکا هر سال ۳۴۰ میلیارد دلار از دست می‌دهد. تنها در شهر نیویورک، تاخیر قطارها که هر روز هم اتفاق می‌افتد، به افراد ساکن در این شهر حدود ۳۸۹ میلیون دلار در سال ضرر وارد می‌کند.

در لس آنجلس می‌توانید به راحتی تنش بین زیرساخت‌های قدیمی و شرکت‌های فناوری را مشاهده کنید. شرکت حفاری ایلان ماسک یک تونل آزمایشی را در شهر حفر کرده تا شکل جدیدی از حمل و نقل را به نمایش بگذارد. این تونل ۱/۸ کیلومتری به شکل نوعی تونل خصوصی برای ماشین‌ها و افراد تبلیغ شده است. اما در نمایش اولیه، این شرکت تنها یک ماشین تسلا مجهز به سپر‌های مخصوص را نمایش داد که این ماشین را در وسط مسیر تعیین شده نگه می‌دارند.

هنوز روزهای اول معرفی این روش حمل و نقل است و حتی ممکن است تکنولوژی به کار رفته در این تونل بهبود هم پیدا کند اما در حال حاضر به نظر نمی‌رسد این روش آینده چشمگیری داشته باشد. هر چه باشد، این تونل هم مسیر دیگری برای ماشین‌ها است که تنها ویژگیش این است که در زیرزمین قرار گرفته است و ایده جدیدی برای بهبود حمل و نقل دسته جمعی به شمار نمی‌رود. این روش به جای این که مشکلات سیستم‌های فعلی را برطرف کند، این مشکلات را تقویت می‌کند که البته با توجه به این که ایلان ماسک مالک شرکت خودرو سازی تسلا نیز به شمار می‌رود، امری تعجب بر انگیز نیست.

چنین طرز تفکری تلاش برای استخراج دی اکسید کربن از جو زمین و تبدیل آن به سوخت را نیز بی ارزش می‌کند. شرکت‌هایی مانند Carbon Engineering در حال ساخت سیستم‌هایی هستند که کربن دی اکسید موجود در جو را جمع آوری کرده، آن را با هیدروکربن‌ها ترکیب کرده و گازوئیل مصنوعی تولید می‌کند. طبیعتا شعار تبلیغاتی این شرکت فوق العاده به نظر می‌رسد: ما کربن دی اکسید موجود در جو زمین را جمع آوری می‌کنیم! آن را به سوخت ارزان تبدیل می‌کنیم! این کار برای محیط زیست بسیار مفید است!

سوخت‌های مصنوعی راه حل موقت خوبی هستند، اما چیز بیشتری برای ارائه ندارند زیرا هر چه باشد آن‌ها هنوز هم راهی برای سوزاندن کربن به شمار می‌روند؛ کاری که می‌خواهیم از آن اجتناب کنیم. به خصوص در حال حاضر که ما حد مجاز  ۳۵۰ ppm را با اختلاف زیادی رد کرده ایم، اگر بخواهیم به حیاتمان ادامه دهیم راه حل‌های موقت مفید نخواهد بود. تازه این بدون در نظر گرفتن این نکته است که سوخت‌های مصنوعی در واقع استفاده کم بازده از انرژی محسوب می‌شوند و اگر تنها با استفاده منابع تجدیدپذیر تولید شوند، جز منابع نسبتا پاک انرژی به شمار می‌روند. همین مسئله در مواجه با سوخت‌های هیدروژنی نیز وجود دارد: وقتی توان مورد نیاز را تامین کردید، مقدار بسیار زیادی از آن را برای ساخت سوخت‌های مایع تلف می‌کنید.

همه نمونه‌های ذکر شده نشان می‌دهد که ما در حال دور شدن از راه حل‌های منطقی که برای توقف فاجعه زیست محیطی قریب الوقوع هستیم. این مسئله بر کسی پوشیده نیست. ما به  سیستم حمل و نقل عمومی نیاز داریم که انرژیش توسط منابع تجدیدپذیر تامین شود و به اندازه کافی خوب باشد که مردم را از استفاده از ماشین‌های شخصی منصرف کند. باید برای تولید انرژی از سوزاندن ذغال سنگ و بنزین به سمت انرژی‌های هسته ای، بادی، خورشیدی و جزر و مدی حرکت کنیم.

منبع: Engadget