دانش ما از جهان محدود به حواس ما است، اما ذهن ما چنین محدودیتی را نمی‌پذیرد. نگاه ما به جهان هستی درست مثل تماشای شعله‌های آتش شاخه ای کوچک در تاریکی بیشه زار است که چشم را می‌زند، فقط آتش را می‌بینیم و در پس آن هر نوع احتمال وحشتناکی را تصور می‌کنیم.
اگر چند قدم فراتر بگذاریم و آتش را کنار بزنیم، آنگاه عمیق تر و واضح تر خواهیم دید. تخیل و اطلاعات با هم تلاقی می‌کنند و ناگهان متوجه می‌شویم که واقعاً با چه چیزی مواجه هستیم.
درک کیهان هم همینطور هست، چیزی بیش از یک چشم خوب و کمی فاصله از نورهای شهری لازم دارد. به ابزارهایی نیاز است که بتوانند حواس ما را فراتر از محدوده‌ی تکاملی، جو یا حتی مدار سیاره ای ما گسترش دهند. نجوم و کیهان شناسی به کیفیت این ابزارها محتاج و محدود هستند.
این تلسکوپ حدود 400 سال پیش قمرها، سیارات و لکه‌های خورشیدی را به تصویر در آورد و باعث ایجاد نظریه‌های جدید کیهانی و ابزارهای بهتری برای آزمایش آن‌ها شد و از سحابی‌های شعله ور و تجمع ستارگان در طول این مدت پرده برداشت.
در اواسط قرن بیستم، تلسکوپ‌های رادیویی نشان دادند کهکشان‌ها – و نه حباب‌های ایستا – در واقع فعال بوده و سرشار از انرژی هستند. قبل از تلسکوپ فضایی کپلر، فکر می‌کردیم سیاره‌های فراخورشیدی در جهان کمیاب هستند. اما اکنون گمان بر این است که تعداد آن‌ها حتی از ستاره‌ها هم بیشتر باشد.
تلسکوپ فضایی هابل با بیش از سه دهه عمر در مدار زمین، محدودیت زمان را شکست، از بسترهای ستاره ای عکس گرفت و ثابت کرد که کهکشان‌ها با هم برخورد می‌کنند. تلسکوپ فضایی جیمز وب در حال حاضر آماده است که پشت به نور خورشید، مقداری از زمین فاصله گرفته و مشاهدات و جزییات دقیق را فقط در فضاهای سرد و تاریک فراتر از ماه امکان پذیر کند.
طبق برنامه ریزی انجام شده تاریخ پرتاب در 18 دسامبر 2021، از پایگاه فضایی اروپا در کورو، گویان فرانسه و وب که با همکاری بین المللی ناسا، آژانس فضایی اروپا (ESA) و آژانس فضایی کانادا (CSA) ساخته شده است خواهد بود و این پایگاه مسئول پاسخ گویی به برخی از سوالات بسیار بلندپروازانه نیز است.
این کار اخترشناسان را بیش از هر زمان دیگری به زمان پرتاب نزدیک می‌کند و نماهایی از فرضیه‌های طولانی که هرگز پیش از این دیده نشده اند، از بدو تولد کهکشان‌ها تا نور اولین ستارگان را نشان می‌دهد.
