در فلاش بک قبلی، گفتیم که نوکیا N-Gage بسیار جلوتر از زمان خودش بود و پتانسیل‌های آن به صورت کامل دیده نشد. حالا از این محصول نوکیا فقط به عنوان یک شکست یاد می‌شود که به نظر ما چنین دیدگاهی کمی تند است. اما آیا می‌دانستید که یک گوشی دیگر هم با همین طراحی وجود دارد؟
بعضی‌ها N-Gage را به خاطر دارند اما عده خیلی کمی از وجود گوشی نوکیا ۳۳۰۰ باخبر هستند. البته این موضوع بی دلیل هم نیست چون این گوشی خیلی خوب و فوق العاده نبود. اما داستان مورد نظر ما از اینجا شروع نمی‌شود بلکه شروع آن از سال ۲۰۰۱ با نوکیا ۵۵۱۰ است. با ظاهر و حس و حال خاص این گوشی بعید است که کسی آن را با گوشی دیگری اشتباه بگیرد، صفحه نمایش مرکزی و صفحه کلید QWERTY خاص این گوشی آن را برای همه افرادی که دائماً در حال نوشتن متن و پیامک هستند، تبدیل به یک رویا کرده بود.
به نظر می‌رسید که صفحه نمایش و کلیدهای پیمایش این گوشی مستقیماً از نوکیا 3310 آمده باشند اما طراحی تقسیمی صفحه کلید باعث شده بود که این گوشی برای تایپ سریع با دو دست بسیار مناسب باشد. با این وجود در طراحی این گوشی هم یک ایراد وجود داشت. با توجه به جای زیادی که توسط صفحه کلید اشعال شده بود، خروجی صدای گوشی به گوشه منتقل شده بود. در نتیجه استفاده از این گوشی برای تماس صوتی خیلی راحت نبود (البته این گوشی برای افرادی طراحی شده بود که نوشتن پیامک را به تماس صوتی ترجیح می‌دهند) و به نوعی نسبت به N-Gage که به آن ساندویچ مکزیکی (تاکو فون) می‌گفتند، طراحی زیباتری داشت.
این گوشی هم می‌توانست بعضی بازی‌ها را اجرا کند – از جمله بازی‌های کلاسیک ۳۳۱۰ مثل اسنیک ۲، اسپیس ایمپکت و غیره اما برای بازی خیلی مناسب نبود.
۵۵۱۰ به دلایل دیگر دیگر متمایز و برجسته شد. در واقع این اولین گوشی نوکیا با قابلیت پخش موزیک بود. در این گوشی یک فیش هدفون ۲ و نیم میلی متری قرار داشت در نتیجه امکان گوش کردن به موزیک‌های ذخیره شده روی حافظه داخلی گوشی یا رادیوی FM آن وجود داشت. حتی یک اکولایزر هم در این گوشی طراحی شده بود. چهار دکمه کناری گوشی امکان کنترل سریع پخش موزیک، رادیوی FM و شدت صدا را فراهم می‌کردند.
اما این گوشی هم بی نقص و کامل نبود چون تنها ۶۴ مگابایت فضای ذخیره اطلاعات داشت و اسلاتی هم برای درج کارت حافظه نداشت. همچنین امکان اینکه با اتصال کابل USB آهنگ‌های دلخواهتان را روی گوشی بریزید وجود نداشت بلکه باید از یک نرم‌افزار کامپیوتری استفاده می‌کردید که موزیک مورد نظر را تبدیل به فرمت .lse می‌کرد. از طرفی ویژگی مثبت ۵۵۱۰ امکان ضبط آهنگ‌ها از طریق رادیو بود.
به این ترتیب به گوشی نوکیا ۳۳۰۰ سال ۲۰۰۳ می‌رسیم. این گوشی دو نسخه برای اروپا و آسیا داشت که برای آسیا مدل 3300b طراحی شده بود. این بار هم یک صفحه کلید QWERTY داشتیم که صفحه نمایش را در جهت افقی به دو قسمت تقسیم می‌کرد. در واقع این گوشی نسخه مدرن تر ۵۵۱۰ بود و یک D-pad داشت که نقش کنترل‌های بازی را هم اجرا می‌کرد.
ارتباط 3300b با موزیک و دنیای موزیک عمیق تر بود. نوکیا با رپر مشهور جی زی همکاری کرده بود تا بلک فون را بسازد که نام آن برگرفته از نام آلبوم The Black (آخرین آلبوم جی زی قبل از بازنشستگی) بود. این آلبوم به صورت آماده روی کارت MMC گوشی و بافرمت MP3 ذخیره شده بود. زنگ‌هایی هم برای گوشی طراحی شده بودند که در واقع برش‌هایی از ترک‌های این آلبوم بودند. قیمت این محصول نوکیا ۳۰۰ دلار بود که در ادامه مقاله منتشر شده در بیلبورد برای این گوشی را مشاهده می‌کنید.
مقاله سال ۲۰۰۳ بیلبورد درباره همکاری نوکیا و Jay-Z
یک نسخه دیگر هم از گوشی نوکیا ۳۳۰۰ وجود داشت که برای بازار آمریکا طراحی شده بود و به نوعی فرزند N-Gage محسوب می‌شد. این گوشی هم همان طراحی را داشت و یک D-pad در سمت چپ و یک کی‌پد در سمت راست آن قرار داشت که کل صفحه را احاطه کرده بودند.
اما صفحه نمایش این گوشی از صفحه نمایش کوچک N-Gage هم کوچکتر بود (و با رزلوشن پایین تر) یعنی ۱.۷ اینچ با رزولوشن ۱۲۸ در ۱۲۸ پیکسل در مقایسه با ۲.۱ اینچ با رزولوشن ۱۷۶ در ۲۰۸ پیکسل. دقت داشته باشید که Game Boy Advance نینتندو هم صفحه نمایش ۲.۹ اینچی با رزولوشن ۲۴۰×۱۶۰ پیکسلی داشت آن هم فقط با قیمت ۱۰۰ دلار.
اسلات کارت MMC هم قابلیت خیلی خوبی بود که به این گوشی اضافه شد چون امکان ذخیره موزیک‌های بسیار بیشتری نسبت به ۵۵۱۰ را فراهم می‌کرد. همچنین مدل‌های جدید امکان پخش مستقیم فایل‌های AAC و MP3 را هم داشتند. یکی دیگر از حرکات مثبت نوکیا، قرار دادن فیش هدفون، دیتا و کابل شارژ در قسمت بالای گوشی بود که باعث می‌شد وقتی گوشی را در حالت افقی می‌گیرید، این کابل‌ها سرراه قرار نداشته باشند. برای بعضی از گوشی‌های گیمینگ امروزی هم به همین دلیل از طراحی مشابهی استفاده شده هر چند از نظر پیشرفت تکنولوژی حدود ۲ دهه با هم فاصله دارند.
شاید این سوال برای شما ایجاد شده باشد که چرا نوکیا ۳۳۰۰ با شکست روبرو شد. همانطور که اشاره شد N-Gage با سیمبیان کار می‌کرد اما ۳۳۰۰ یک گوشی ساده بود در نتیجه بازی‌های آن محدود به عناوین J2ME بودند که نسبت به گوشی‌های هوشمند ساده تر بودند. به خصوص با توجه به اینکه نوکیا تلاش داد N-Gage را تبدیل به یک پلتفرم گیمینگ کند و سعی می‌کرد که کاتالوگی کامل از عناوین مختلف ایجاد کند (که برای ۳۳۰۰ در دسترس نبودند).
برای نابودی هر پلتفرمی، وجود مجموعه‌ای محدود از بازی‌های غیرجذاب و کم طرفدار کافیست! البته N-Gage هم در مسیر موفقیت نبود. در واقع سونی نتوانست – با وجود اکسپریا پلی و حتی ویتا – با نینتندو در بازار گیمینگ قابل حمل رقابت کند. به باور ما رونمایی از یک کنسول قابل حمل بدون بازی‌های ماریو و زلدا یک حرکت کاملاً اشتباه بود.
