اغلب اوقات گوشی‌های سیمبیان نوکیا را قربانی بزرگ اتحاد مایکروسافت و گوگل می‌دانند، ولی حقیقت ماجرا این است که این سیستم عامل قدیمی از قبل به مرگ خود نزدیک شده بود.
نام یک سیستم عامل جدید امیدبخش برای جایگزینی با آن مطرح شده بود ولی طی مدت کوتاه عمر خود تنها یک گوشی یعنی نوکیا N9 از آن استفاده کرد
توسعه سیمبیان و سیستم عامل‌های مبتنی بر لینکوس به این دلیل رها شد تا شرکت نوکیا بتواند روی سری در پیش روی لومیا خود (که از سیستم عامل ویندوز فون مایکروسافت استفاده می‌کرد) تمرکز کند.
این اقدام کاملا غیرمنتظره بود چون سیستم عامل گوشی نوکیا ۹ به اسم MeeGo دو غول بزرگ دنیای فناوری را پشت خود می‌دید.
توصیف شجره‌نامه MeeGo کمی سخت است ولی بخواهیم ساده توصیف کنیم باید MeeGo را فرزند سیستم عامل Maemo نوکیا و Moblin اینتل بدانیم که دو توزیع لینوکس مخصوص دستگاه‌های موبایل بودند.
Moblin اولین تلاش اینتل برای معرفی یک جایگزین برای ویندوز XP و ۷ و همچنین سیستم عامل انتخابی برای نت‌بوک‌ها بود، بنابراین می‌توانیم به نوعی بگوییم مایکروسافت همزمان دو سیستم عامل را از بین برد.
نوکیا N9 پاسخ شرکت فنلاندی به آیفون بود، یک گوشی با طراحی شیک و بخش نرم‌افزاری که از ابتدا با توجه به قابلیت‌های یک نمایشگر لمسی ساخته شده بود. محصول نوکیا در مقایسه با گوشی نوکیا ۵۸۰۰ یک دستگاه ممتاز و چالش به مراتب بزرگ‌تر برای آیفون اپل بود.
غول فنلاندی گوشی ساخته بود که چندین قدم از همه جلوتر بود. N9 اولین گوشی با رم eMMC 64 گیگابایت بود. آیفون اس ۴ چند ماه توانست از چیپ مشابهی استفاده کند ولی محصول نوکیا ۱ گیگابایت رم داشت که تقریبا دو برابر آیفون ۴ اس بود.
حتی با استانداردهای امروزی نمایشگر امولد ۳.۹ اینچ مدرن به نظر می‌رسد. این نمایشگر نسبت تصویر طویل (۱۶:۹) و شیشه محافظ گوریلا گلس با لبه‌های اریب داشت. هیچ دکمه سخت‌افزاری در نمای جلو دیده نمی‌شد و کاربران برای استفاده از رابط کاربری کاملا باید از ژست‌های حرکتی استفاده می‌کردند، یعنی سال‌ها قبل از گوگل و اپل، نوکیا چنین راهکاری را در پیش گرفته بود.
خبری از دکمه هوم نبود، یک سوایپ کافی بود تا یک اپلیکیشن کوچک شود و کاربر به صفحه هوم برود. یک سوایپ دیگر app switcher را فعال می‌کرد. کاربر کافی بود روی نوار وضعیت آهسته ضربه بزند تا به تنظیمات زنگ گوشی به همراه تاگل‌های سریع برای ارتباط‌های سریع (وای‌فای و بلوتوث) دسترسی داشته باشد.
کاربر همچنین می‌توانست از این بخش وضعیت خود در فیس‌بوک و اسکایپ را تغییر دهد.
لبه‌های اریب شیشه نمایشگر در واقع به مسیریابی توسط ژست‌های حرکتی کمک می‌کرد. شروع این ژست‌ها از لبه نمایشگر بود که به لطف اریب بودن شیشه به راحتی با لمس پیدا می‌شد. کاربر از ژست‌های حرکتی دیگر می‌توانست در یک صفحه وب در مرورگر یا یک عکس در بخش گالری استفاده کند.
پردازنده تک هسته کورتکس A8 (با سرعت کلاک ۱ گیگاهرتز) کاملا برای عملکرد روان این گوشی کافی بود. ما سعی کردیم با باز کردن تعداد ۱۵ اپلیکیشن یا بیشتر و باز نگه داشتن آن‌ها در پس‌زمینه قدرت گوشی را محک بزنیم و باید بگوییم همه چیز عملکرد روان خود را حفظ کردند و باید توجه کنید اکثر پرچم‌دارهای سال ۲۰۱۱ از پردازنده‌های دو هسته‌ای استفاده می‌کردند و با این حال تعداد کمی از آن‌ها چنین سرعتی را داشتند.
جزئیات جالب دیگری که باید به آن اشاره کنیم این است که سیستم عامل با هر تب مرورگر به عنوان یک اپلیکیشن جدا برخورد می‌کرد. سال‌ها بعد گوگل در مرورگر کروم خود برای اندروید با گوشی نکسوس ۶ چنین راه‌حلی را در پیش گرفت.
البته منصفانه بخواهیم بگوییم، کاربران به حدی از این قابلیت شکایت کردند که گوگل مجبور شد آن را به شکل یک گزینه انتخابی در آورد.
به هر حال، تاثیری که این گوشی از خود بر جا گذاشت از عمر خود گوشی بیشتر بود چون نوکیا از طراحی N9 مجددا در اولین گوشی‌های سری لومیا خود استفاده کرد. آن‌ها شکل کلی مشابه و بدنه ممتاز ساخته شده از پلی کربنات را داشتند. مزیت استفاده از این مواد این بود که رنگ نشده بودند و همه چیز رنگ خود را داشتند. بنابراین خراشیدن رنگ بدنه پلاستیک یا فلز زیرین را نمایان نمی‌کرد.
گوشی نوکیا N9 اولین محصول نوکیا با ترفندی بود که بعدا در گوشی ۸۰۸ PureView نوکیا استفاده شد. این گوشی یک حسگر ۸.۷ مگاپیکسل داشت که می‌توانست بدون زحمت بین نسبت‌های تصویر ۴:۳ و ۱۶:۹ جابه‌جا شود (نتیجه آن به ترتیب ثبت تصاویر ۸ و ۷.۱ مگاپیکسل است).
اگر به رابط کاربری دوربین نگاه کنید، مشخص است در طراحی مجدد سیمبیان برای مدل ۸۰۸ از آن استفاده شده است.
همچنین بهتر است به نکته مهمی اشاره کنیم. نوکیا در آن زمان صاحب Qt (با تلفظ کیوت)، یک فریم‌ورک اپلیکیشن چند پلت‌فرمی بود. با آن که از این فریم‌ور به مقدار زیادی برای توسعه اپلیکیشن‌های لینوکس و حتی ویندوز استفاده شد، ولی Qt همچنین پلت‌فرم اصلی توسعه اپلیکیشن سیمبیان S60 از سال ۲۰۰۱ بود.
استفاده از Qt یک اقدام هوشمندانه از سوی نوکیا بود، سیمبیان هنوز پایگاه کاربری قابل توجهی داشت که برای بالا بردن قدرتمند و سریع محبوبیت یک اپلیکیشن مهم بود. سپس استفاده از MeeGo به مراتب ساده می‌شد. گرچه، همانطور که نوکیا اعلام کرد این شرکت به عمر هر دو پلت‌فرم خاتمه دارد، چون توسعه‌دهندگان به سمت اندروید و iOS گرایش پیدا کرده بودند.
سپس نوکیا سعی کرد گوشی خود را نجات دهد، آلین دالویک سعی کرد اپلیکیشن‌های اندروید را روی N9 اجرا کند و حتی پورت‌های کامل اندروید توسعه داده شد، ولی این تلاش‌ها کافی نبود.
گوشی نوکیا N9 به مراتب از رقبا جلوتر بود ولی سرانجام خوبی نداشت. به سادگی می‌توان تقصیر را به گردن مایکروسافت انداخت ولی داستان‌هایی در مورد تنش بین تیم‌های داخلی نوکیا شنیده شد که نگذاشتند تلاش‌های این شرکت در زمینه استفاده از لینوکس به بازار انبوه برسد.
با این حال باید از گوشی نوکیا N9 به اسم یک گوشی متحول‌کننده نام ببریم که کاربران زیادی از آن لذت بردند.
منبع: gsmarena.com
