گوشی‌هایی که صنعت دوربین‌های موبایل متحول کردند قسمت اول

طی چند سال گذشته شاهد بوده ایم که چیپ ست‌های گوشی‌های هوشمند از تنها یک هسته‌ی پردازنده به ده هسته تبدیل شده اند. وضوح نمایشگر مانع HD را از سد راه برداشته و در حال حاضر رکورد تقاضای کیفیت 4K را شکسته است. اما پیشرفت هم در چیپ ست و هم در نمایشگر کند شده است. نمایشگرهای با نرخ تازه سازی برای مدتی شرایط را دوباره هیجان انگیز می‌کنند، اما این هیجان نیز رو به زوال است.

با این وجود به نظر می رسد دوربین‌ها بهتر و بهتر می‌شوند (و تعدادشان بیشتر می‌شود). و بیشتر اوقات قبل از اینکه تلفن قدیمی شما آخرین نفس‌هایش را بکشد، دلیل اصلی آن‌ها برای ارتقاء است. اسنپدراگون 855 در این مرحله ممکن است یک چیپست چندین ساله باشد، اما هنوز هم بسیار پر قدرت است. با این حال، یک لنز پریسکوپ 10 برابر هر دوربین تلفنی را از 2 سال پیش در یک رقابت بر سر زوم درهم می‌کوبد.

بنابراین، بیایید به عقب برگردیم و به تلفن‌هایی که فناوری‌های انقلابی دوربین را معرفی کرده اند، ادای احترام کنیم.
باید از ابتدا شروع کنیم. 210 Kyocera VP اولین گوشی با دوربین داخلی از سال 1999 بود. این گوشی دارای سنسور 110،000 پیکسلی (بله، 0.1 مگاپیکسل) بود و می‌توانست عکس بگیرد. می‌توانستید حداکثر 20 عکس را در تلفن ذخیره کرده و از طریق ایمیل ارسال کنید. این تلفن از تماس ویدیویی نیز پشتیبانی و از طریق شبکه PHS ژاپن با 2 فریم در ثانیه فیلم را منتقل می‌کرد.
اتفاقاً این گوشی دارای یک دوربین جلو بود که آن را به اولین دوربین سلفی نیز تبدیل کرد.

اولین دوربین تلفن 10 مگاپیکسلی یا بالاتر متعلق به سامسونگ پیکسون 12 است که در آگوست 2009 وارد بازار شد. همانطور که از نامش پیداست، یک سنسور 12 مگاپیکسلی داشت‌. درست مانند سونی اریکسون ساتیو که چند ماه بعد وارد شد، اما در اینجا فقط اولین مورد ورودی به بازار را بررسی می‌کنیم.

یک دهه‌ی کامل طول کشید تا صفر دیگری به عدد وضوح تصویر اضافه شود- اولین دوربین تلفن 100 مگاپیکسلی یا بالاتر بر روی شیائومی می CC9 پرو نصب شد که با نام می نوت 10/10 پرو در غرب روانه‌ی بازار شد. این گوشی یک سنسور بزرگ “1/1.33 سامسونگ HMX با رزولوشن 108 مگاپیکسل و فناوری ترکیب کردن پیکسل‌ها را در خود جای داده است.

با این حال ما بزرگتر از آن را هم دیده ایم. نوکیا 808 PureView از سال 2012، که دارای بزرگترین سنسور با فرمت اپتیکال “1/1.2 اینچ بود. اما مدت زمان سلطنت آن کوتاه بود. بزرگترین سنسور تلفن از سال 2014 در دوربین هوشمند پاناسونیک لومیکس CM1 تعبیه شده بود. سنسور 1 اینچی 20 مگاپیکسلی و لنز Leica با دیافراگم f / 2.8.

نوکیا 808 PureView اولین تلفنی بود که از پیکسل ترکیبی استفاده کرد. مقاله‌ی سفید نوکیا آن را “فرا نمونه گیری” نامید، اما ایده همان است- چندین پیکسل کوچک می‌تواند بهتر از یک پیکسل بزرگ کارایی داشته باشد. این تکنیک علاوه بر ارائه‌ی جزئیات خیره کننده در هر پیکسل، امکان بزرگنمایی دیجیتال بدون ضرر را نیز فراهم می‌کند، چیزی که امروزه کاملاً رایج است.

اولین گوشی با بزرگنمایی اپتیکال سال‌ها قبل عرضه شد. شارپ 902 دارای لنزی بود که برای دوربین 2 مگاپیکسلی خود حداکثر 2 برابر بزرگنمایی اپتیکال ارائه می‌داد. تا آنجا که می‌توان گفت این اولین لنز پریسکوپ تلفن بود. این گوشی دارای یک دوربین بود، بنابراین پریسکوپ باید فاصله‌ی کانونی خود را تنظیم می‌کرد، یعنی بزرگنمایی واقعی.
البته یک نسخه‌ی شارپ 902Ferrari نیز وجود داشت.

برای جایگاه اولین گوشی‌های دوربین دوتایی برابری وجود دارد؛ LG اپتیموس 3D و HTC اوو 3D که هر دو در ژوئیه‌ی 2011 به بازار آمدند. این دو گوشب تلا‌ش‌های ناموفقی برای استفاده از تب و تاب قابلیت سه بعدی بودند که Avatar در سال 2009 آغاز کرد. این گوشی‌ها دارای دو ماژول دوربین یکسان هستند به طوری که می‌توانند عکس‌ها و فیلم‌های استریوسکوپی را بگیرند که سپس در صفحه‌های مانع اختلاف دید قابل مشاهده هستند.

اولین دوربین دوگانه‌ی مفید بعداها با LG G5 در سال 2016 ارائه شد. این گوشی به اولین دوربین زاویه دید فوق عریض مجهز شده بود. دوربین اصلی 16 مگاپیکسل دارای یک میدان دید 75 درجه بود، و لنزهای گسترده تا 135 درجه FoV کشیده می‌شدند که حقیقتاً کاملاً چشمگیر است، زیرا اگر دوربین‌های فوق عریض اخیر را بررسی کنید، خواهید دید که بسیاری از آن‌ها دارای لنزهای 120 درجه یا تقریباً نزدیک به 120 درجه هستند.

دوربین دوتایی دیگر برای اولین بار در سال 2014 با (HTC One (M8 ارائه شد. این گوشی دو سنسور 4 مگاپیکسلی داشت که یک شات رنگ بود و دیگری به عنوان اولین سنسور عمق عمل می‌کرد. این گوشی از اطلاعات عمق برای جلوه‌های مختلف استفاده می‌کرد، که هیچ کدام چشمگیر نبودند.

این پایان قسمت اول، با نگاهی به نقاط عطف مهم دوربین‌های عکاسی در گوشی‌های تلفن همراه بود.