در فضای بدون جاذبه این طرف و آن طرف رفتن جذاب به نظر می‌رسد. خب این کار در حد و اندازه تفریح شاید قابل تحمل باشد. برای یک سال زندگی بدون جاذبه چطور؟
جواب این سوال را اسکات کلی می‌داند. او برای یک سال در ایستگاه فضایی بین المللی زندگی کرد.
سفر طولانی در فضا بدن او را تغییر داد. DNA و حتی باکتری‌های سیستم گوارشی او تغییر کرد و تراکم استخوان‌هایش کاهش یافت.
تا سه ماه بعد از رسیدن به خانه پاهایش درد می‌کرد.
یک نکته مهم وجود دارد، او درون یک محفظه با شرایطی شبیه به زمین بود. امواج بی رحم خورشید به پوستش نمی‌رسید. نوسان دما در فضا بسیار زیاد است. او نوسان دما را احساس نکرد. ما در مورد موجودی صحبت می‌کنیم که خارج از محفظه زنده مانده است.
یک نوع باکتری در قوطی گوشت پیدا شد. نام این باکتری عجیب دینوکاکس رادیودورانس است. او یک سال در بی رحمی فضا زنده ماند.
زندگی آن برای محققان عجیب بود. در سال 2015 یک تیم بین المللی ماموریت بررسی آن را آغاز کردند. نام این ماموریت تانپوپو بود.
باکتری جان سخت تشنه شده بود و به ایستگاه فضایی بین المللی منتقل شد. این ایستگاه یک سکو مخصوص برای باکتری ایجاد کرد.
باکتری در سکوی جدید تمام خشونت فضا را حس می‌کرد. البته اگر بگوییم تمام، درست نیست. یک پنجره شیشه‌ای جلوی امواج قوی ماورای بنفش را می‌گیرد.
این تیم محقق از کشور‌های اتریش، ژاپن و آلمان تشکیل شده بود. نتایج این تحقیق به جان سخت ماجرا تمام نمی‌شود. کنجکاوی در مورد سپر محافظ سیارات بیش‌تر شد.
برای مثال: جو مریخ تابش قدرتمند ماورای بنفش را جذب می‌کند.
محققان باید شرایط مریخ را شبیه سازی می‌کردند. پنجره شیشه‌ای برای همین کار استفاده شد. جنس آن پنجره از دی اکسید سیلیکون است.
این تحقیقات نسخه رسمی ماجرا را بازگو می‌کنند. در مطالعات غیر رسمی یک نمونه سه ساله از این باکتری یافت شده است.
تیم قبلی برای ثبت جهانی باکتری سه ساله کاری انجام نداد. آنها به دنبال راز زنده ماندن این باکتری بودند. شاید رویای جاودانگی انسان در این باکتری قرار دارد!
یک سال باکتری جان سخت را به حال خود رها کردیم. بعد از یک سال او را به خانه باز گرداندیم و تشنگی او را برطرف کردیم.
یک مقایسه بین جان سخت فضایی و برادران زمینی او انجام شد. مسافر ما شرایط سختی را تحمل کرده است. قطعا مواردی بین آنها متفاوت است.
مقدار مرگ و میر در بین باکتری‌های مسافر فضا بسیار بیش‌تر بود. اما باکتری‌های زنده بسیار سرحال بودند. یک ماده به نام وزیکول سطح باکتری را پوشانده است.
جان سخت ما برای محافظت از خود چیزی شبیه به پیله را دور خود کشیده است. البته ما دقیقا نمی‌دانیم دلیل تشکیل این ماده چیست. .
محققان اعلام کردند: پوشیده شدن سطح باکتری با وزیکول می‌تواند یک واکنش سریع در برابر استرس و شرایط نا شناخته بوده باشد.
هدف این نوع مطالعات چیست؟ چندین سوال وجود دارد، به دو تا از مهم‌ترین آنها اشاره می‌کنیم: آیا باکتری‌ها می‌توانند در جهان‌های دیگر زنده بمانند؟
آیا باکتری‌ها می‌توانند در فضا سفر کنند؟ جواب به این سوال زمانی مهم‌تر می‌شود که ما انسان‌ها در فضا سفر کنیم.
در بدن و غذای ما باکتری‌های زیادی وجود دارد، خیلی از آنها کار مفیدی انجام می‌دهند. پس شرایط زندگی آنها بسیار مهم است.
آدم فضایی‌ها یا هر نوع موجود زنده جایی در خارج زمین چطور زندگی می‌کنند؟ این نوع تحقیقات و باکتری‌هایی شبیه به جان سخت برای پیدا کردن جواب این سوال به ما کمک می‌کنند.
بزرگ‌ترین راز زندگی بشر سازگاری است. ما می‌توانیم با شرایط محیط کنار بیاییم. حالا یک باکتری بهتر از ما عمل می‌کند، اما چطور؟ جواب به این سوال برای شما جذاب نیست؟
به نظر دلیل زندگی این باکتری در ایستگاه فضایی به خاطر سیستم مولکولی کارآمد آن است. امیدواریم یک روز بتوانیم از این سیستم برای انسان استفاده کنیم.
این تحقیق در میکروبیوم منتشر شده است.
منبع: sciencealert.com
