سمیرا گلکار
فهرست عنوان‌ها
شرایطی را تصور کنید که در آن یک موجود پلید بسیار هوشمند راهکاری برای مکیدن کل اکسیژن موجود در هوا پیدا می‌کند و بعد آن را در خاک دفن می‌کند. شاید این سناریو عجیب و باور نکردنی به نظر برسد اما دانشمندان در حال کار کردن روی راهکاری برای انجام همین فرایند با دی اکسید کربن هستند و دلیل آن کاملاً مشخص است: مقابله با گرم شدن کره زمین و تغییرات اقلیمی.
دی اکسید کربن (CO2) یک گاز طبیعی است که امکان رسیدن نور خورشیدن به زمین را فراهم می‌کند اما از طرفی مانع از برگشتن بخشی از گرمای خورشید به سطح زمین می‌شود که باعث گرم شدن هر چه بیشتر این کره می‌شود. دانشمندان این گرما را اثر گلخانه‌ای می‌نامند. در حالت طبیعی این گرما باعث می‌شود که زمین برای حیات مناسب شود. در واقع اگر اثر گلخانه‌ای وجود نداشت، میانگین دمای سطح زمین صفر درجه فارنهایت (-18 درجه سلسیوس) بود [منبع: Lang].
پس همانطور که اشاره شد، دی اکسید کربن و اثر گلخانه‌ای برای بقاء روی کره زمین ضروری هستند اما بعضی از اختراعات انسان‌ها که برای کار کردن آنها به سوزاندن سوخت‌های فسیلی نیاز است مثل نیروگاه‌ها و وسایل حمل و نقل، حجم بسیار زیادی دی اکسید کربن در هوا منتشر می‌کنند که این مسئله به هیچ وجه خوب نیست.
دهه 2011 تا 2020، گرم ترین دوران ثبت شده روی زمین بوده [منبع: سازمان هواشناسی جهانی]. از اواخر دهه 1800 میلادی، میانگین دمای زمین حدوداً 2.12 درجه فارنهایت (1.18 درجه سلسیوس) افزایش یافته [منبع: ناسا] در نتیجه یخ‌های هر دو قطب زمین در حال ذوب شدن هستند، سطح آب دریاها رو به افزایش است، حیوانات الگوهای مهاجرتی خودشان را تغییر می‌دهند و در مناطق مختلف جهان شاهد افزایش رویدادهای آب و هوایی حاد و غیرطبیعی بوده ایم.
اما چه نیروهایی باعث گرم شدن هر چه بیشتر زمین می‌شوند؟ متأسفانه باید گفت که عامل اصلی در اوج گیری این روند، انسان‌ها هستند. بین سال‌های 1970 تا 2004، انتشار دی اکسید کربن 90 درصد افزایش داشته و در سال 2019، میانگین تمرکز دی اکسید کربن در جو زمین نسبت به آنچه در 800 هزار سال پیش بوده، افزایش داشته است [منبع: Lindsey].
اخیراً کمیسیون اقتصادی اتحادیه اروپا (UNECE)، خواستار نصب فناوری جذب کربن در مقیاس عظیم شد.
در فرایند جذب دی کربن سعی می‌شود دی اکسید کربن در منبع انتشار آن دریافت شده و به یک محل ذخیره (معمولاً در اعماق زمین) ارسال شده و تفکیک شود. در نتیجه با این روش می‌توان مانع از ورود دی اکسید کربن اضافه به جو شد.
در این مقاله نگاهی به بعضی از روش‌های موجود و نوظهور برای جذب کربن و ذخیره آن می‌پردازیم.
گیرانداختن دی اکسید کربن با فناوری جذب کربن
در سال 2014، نیروگاه برق سد مرزی در نزدیکی شهر استیون، ساسکاچوان در کانادا تبدیل به اولین ایستگاه برق در سطح جهان شد که توانست با موفقیت کربن را جذب و ذخیره کند. این نیروگاه 115 مگاوات برق تولید می‌کند و توانست انتشار گاز SO2 ناشی از پردازش ذغال را تا صددرصد و انتشار CO2 را تا نود درصد کاهش دهد.
برای جذب و ذخیره کربن سه گام اصلی وجود دارد:
- گیرانداختن CO2 و تفکیک آن از سایر گازها
- انتقال CO2 به دست آمده به سمت یک محل ذخیره
- ذخیره کردن CO2 در محلی بسیار دورتر از سطح زمین (زیر زمین یا در اعماق اقیانوس)
در ادامه فرایند گیرانداختن و تفکیک کربن را دقیق تر بررسی می‌کنیم:
به سه روش کربن از یک منبع نیروگاهی دریافت می‌شود: پس از احتراق، پیش از احتراق و احتراق سوخت با اکسی.
نیروگاه‌های سوخت فسیلی با سوزاندن سوخت‌های فیسلی (ذغال، نفت یا گاز طبیعی) کار می‌کنند که باعث تولید گرمایی می‌شود که به بخار تبدیل می‌شود. سپس این بخار، توربین متصل به یک مولد برق را می‌چرخاند. یکی دیگر از مفاهیم مربوط به فرایند سوزاندن، احتراق است.
در روش جذب کربن پس از احتراق، CO2 پس از سوزاندن سوخت فسیلی جذب می‌شود. سوزاندن سوخت‌های فسیلی یکسری گاز موسوم به گاز دودکشی تولید می‌کند که شامل دی اکسید کربن، بخار آب، نیتروژن و دی اکسید سولفور است.
در فرایند پس از احتراق، CO2 از این گازهای دودکشی حاصل از احتراق سوخت‌های فسیلی تفکیک شده و جذب می‌شود. این فرایند پرکاربردترین روش مورد استفاده در فناوری جذب کربن است و استفاده از آن راحت است چون امکان نصب آن در نیروگاه‌های قدیمی و جدید وجود دارد اما این روش هم معایب خاصی دارد. برای کار کردن با این روش، نیاز به یکسری تجهیزات فیزیکی بزرگ وجود دارد و ممکن است کارایی توربین‌ها کاهش پیدا کند.
در روش جذب پیش از احتراق، کربن پیش از خاتمه فرایند احتراق، از سوخت‌های فسیلی جذب و حذف می‌شود.
ذغال، نفت یا گاز طبیعی در بخار و اکسیژن حرارت دیده و یک گاز سنتزی ایجاد می‌شود. این گاز عمدتاً شامل دی اکسید کربن، هیدروژن و مونوکسیدکربن است. سپس یک واکنش شیمیایی مجزا آب را تبدیل به هیدروژن می‌کند. حین اجرای این فرایند مقداری از مونوکسیدکربن به دی اکسید کربن تبدیل می‌شود. نتیجه نهایی ایجاد یک ترکیب گازی شامل H2 (هیدروژن) و CO2 (دی اکسید کربن) است.
تفکیک کردن، جذب و جدا کردن CO2 از این ترکیب کار آسانی است. همزمان، مهندسان می‌توانند از هیدروژن برای سایر فرایندهای تولید انرژی استفاده کنند.
معمولاً بهره وری این روش نسبت به روش پس از احتراق بیشتر است اما تجهیزات مورد نیاز در این فرایند قیمت بالاتری دارند. بعلاوه، نیروگاه‌های قدیمی تر برای پیاده سازی این تکنیک به اندازه نیروگاه‌های جدید مناسب نیستند.
در روش احتراق سوخت با اکسی، نیروگاه سوخت‌های فسیلی را می‌سوزاند – اما نه در هوای معمولی بلکه سوخت‌ها در یک مایع گاز سوزانده می‌شوند که حاوی حجم انبوهی اکسیژن خالص است. در نتیجه یک گاز دودکشی تولید می‌شود که دو مؤلفه اصلی آن دی اکسید کربن و آب هستند. پس از آن می‌توان با فشرده سازی و خنک کردن آب، CO2 را تفکیک کرد.
بعضی از جنبه‌های فرایند احتراق سوخت با اکسی ارزان هستند اما در مجموع این فرایند هزینه زیادی دارد (چون اکسیژن خالص ارزان نیست). همچنین نگرانی‌هایی هم برای قابل اعمال بودن آن وجود دارد. تحقیقی که سال 2020 در مجله Catalysts صورت گرفت، نشان داد که برای پیاده سازی این روش در مقیاس عظیم، نیاز به ابداع فناوری‌های مناسبی وجود دارد.
از طرفی می‌توان از احتراق سوخت با اکسی در نیروگاهی قدیمی و جدید استفاده کرد.
حالا این سوال ایجاد می‌شود که پس از جذب کربن، انتقال آن به محل ذخیره چگونه انجام می‌شود؟
زمین یخ زده، کربن را در خود نگه می‌دارد
زمینی که برای دو سال پیاپی یا بیشتر، دمای 32 درجه فارنهایت یا کمتر (صفر درجه سلسیوس) داشته باشد، خاک منجمد (permafrost) نامیده می‌شود. موضوع خاک یخ زده در تحقیقات مربوط به شرایط اقلیمی اهمیت زیادی دارد. در مناطق یخ زده نیم کره شمالی، حدود 1.6 تا 1.7 ترییلیون تن کربن زیر زمین حبس شده است اما دانشمندان سعی دارند درک کنند که با گرم شدن زمین و از بین رفتن لایه‌های یخ، این کربنی که مدتها زیر زمین حبس بوده، چه تأثیری بر سیاره ما خواهد داشت [منبع: Schurr].
انتقال دی اکسید کربن
معمولاً برای انتقال دی اکسید کربن از خط لوله‌هایی مثل این خط لوله در نیروگاه برق سد مرزی در نزدیکی شهر استیون، ساسکاچوان در کانادا زیاد استفاده می‌شود.
پس از جذب دی اکسید کربن مرحله بعدی انتقال آن به یک محل ذخیره است. روش متداول انتقال دی اکسید کربن، استفاده از یک خط لوله است.
دهه‌هاست که از خطوط لوله برای انتقال حجم انبوهی از گاز، نفت و آب استفاده می‌شود. خطوط لوله دی اکسید کربن بخشی از زیرساخت کنونی آمریکا و خیلی دیگر از کشورها هستند. در واقع، در حال حاضر بیش از 6500 کیلومتر خط لوله دی اکسید کربن در سطح آفریقا، استرالیا، خاورمیانه و آفریقای شمالی توزیع شده است. اکثر این خطوط لوله برای فرایندی به اسم ازدیاد برداشت نفت استفاده می‌شوند اما حالا به پروژه‌های جذب و انتقال دی اکسید کربن هم مربوط هستند.
می توان این خطوط لوله را در هر جایی قرار داد از جمله زیرزمین یا زیر آب. این خطوط در محیط‌هایی مثل بیابان‌ها، زمین‌های کشاورزی، دامنه کوه‌ها و اقیانوس‌ها وجود دارند.
ممکن است این خطوط به نیروگاه‌های برق یا کارخانه‌های فرآوری متصل شده باشند که به سوخت‌های فسیلی نیاز دارند همچنین منابع طبیعی گاز CO2. ممکن است خلوص دی اکسید کربن یک لوله با توجه به فناوری مورد استفاده به عنوان منبع آن، متفاوت باشد.
گاهی اوقات، ممکن است CO2 از یک لوله طولانی عبور کند، سپس به یک کامیون، کشتی یا سیلندرهای تحت فشار منتقل شود. دقت داشته باشید که اگر حجم انبوهی CO2 وارد جو شود، خطر خفگی وجود دارد. مثل تانکرهای حمل گاز طبیعی و سایر مواد خطرناک در اینجا هم حمل و نقل خوب و درست از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
در رابطه با خطوط لوله، CO2 در سه مرحله منتقل می‌شود: حالت گاز، مایع و جامد. دی اکسید کربن جامد با نام یخ خشک هم شناخته می‌شود و حمل و نقل CO2 به صورت جامد مقرون به صرفه نیست.
معمولاً خطوط لوله، دی اکسید کربن را در حالت گاز جابجا می‌کند. این گاز باید پیش از انتقال از نقطه‌ای به نقطه دیگر فشرده سازی شود. طبق آنچه آزمایشگاه ملی فناوری انرژی آمریکا می‌گوید، فشار مناسب برای انجام این کار، بین 1500 تا 2200 پوند بر اینچ مربع (یا 10342 و 15168 کیلوپاسکال) است.
مهندسان باید مراقب ناخالصی‌های موجود در جریان دی اکسید کربن باشند مثل سولفید هیدروژن و آب که دومی به باعث خوردگی خطوط لوله می‌شود اما این بخشی از ماجراست. در شرایطی با دمای پایین و فشار بالا، آب موجود در این خطوط لوله می‌تواند باعث تشکیل هیدرات گاز طبیعی، کریستال جامد شود که در خطوط لوله انسداد ایجاد می‌کنند. دانشمندان هنوز در حال ابداع روش‌هایی برای مقابله با این ناخالصی‌ها هستند.
در دنیای ساخت و ساز، امنیت اهمیت بسیار زیادی دارد. اگر یک خط لوله در نزدیکی یک منطقه مسکونی منفجر شود، انتشار ناگهانی گاز CO2 در این حجم می‌تواند هم برای محیط زیست و هم سلامت عموم خطراتی جدی داشته باشد. برای پیشگیری از برخورد تصادفی تجهیزات حفاری زمین با لوله‌ها، آنها را در اعماق زمین دفن می‌کنند. همچنین هرکجا ممکن بود آنها را دورتر از شهرها و روستاها نصب می‌کنند.
DNV یکی از شرکت‌های بزرگ تضمین کیفیت و مدیریت ریسک مستقر در نروژ، در سال 2021 دستورالعمل‌های جدیدی برای امنیت خطوط لوله انتقال CO2 منتشر کرد. در عین حال، سیستم اجرایی سلامت و بیمه بریتانیا یک فهرست جامع از دستورالعمل‌هایی دارد که همه چیز را تحت پوشش قرار داده از خرابی و خوردگی لوله‌ها گرفته تا استفاده از زمین.
بسته به شرایط مسیر خط لوله (عبور از مناطق پرجمعیت، کوه‌ها، مناطق ساحلی)، کیفیت مواد، تجهیزات مورد استفاده، میزان نیروی کار موردنیاز و سایر مخارج، هزینه‌های این کار متفاوت است.
موجودات کربنی
اتم‌های کربن حدود 12 درصد از کل اتم‌های موجود در بدن ما را شامل می‌شوند. در واقع 14.4 کیلوگرم از بدن یک فرد 80 کیلویی، از کربن تشکیل شده است که رقم قابل توجهی است. بین همه عناصر مورد نیاز برای تشکیل بدن انسان، فقط اکسیژن است که جرم بیشتری دارد. بعلاوه، از هر 100 اتم موجود در بدن ما 99 اتم اکسیژن، کربن، هیدروژن یا نیتروژن هستند [منبع: New Scientist].
ذخیره کربن
نحوه حذف و ذخیره کربن
پس از جمع آوری و انتقال دی اکسید کربن، باید آن را در محل خاصی قرار دهیم. می‌توان این دی اکسید کربن را در محل‌های مختلفی از جمله زیرزمین قرار داد. در واقع، مطالعات نشان می‌دهد که آمریکا به تنهایی فضای کافی برای نگه داشتن 1.8 تریلیون تن دی اکسید کربن را در اعماق زمین، صخره‌های نفوذپذیر و مکان‌های دیگر دارد.
حالا کمی درباره تدراکات ذخیره زیرزمینی صحبت می‌کنیم. می‌توان CO2 را زیر زمین در فشار 1057 پوند بر اینچ مربع و دمایی بالاتر از 88 درجه فارنهایت (31.1 درجه سلسیوس) نگه داشت.
وقتی چنین شرایطی وجود داشته باشد، دی اکسید کربن فوق بحرانی می‌شود. در این وضعیت دی اکسید کربن ویژگی‌های گاز و مایع را همزمان با هم دارد. دی اکسید کربن فوق بحرانی درست مثل گاز «گران‌روی» کمی دارد اما همزمان چگالی بالای مایعات را هم دارد.
از آنجایی که این ماده می‌تواند در سنگ‌های متخلخل نفوذ کند، می‌توان حجم قابل توجهی CO2 را در یک منطقه نسبتاً کوچک ذخیره کرد. مخازن نفت و گاز محل خوبی برای ذخیره CO2 محسوب می‌شوند چون متشکل از لایه‌های متخلخل سنگ‌هایی هستند که سالهاست نفت و گاز را در خود محبوس کرده اند.
دی اکسید کربن به صورت مصنوعی به سنگ‌های زیر سطح زمین تزریق می‌شود. روی این مخازن طبیعی سنگ‌های پوشاننده‌ای هستند که به نوعی گاز را در خود محبوس می‌کنند. البته ذخیره این منابع در زیر زمین با خطراتی همراه است که بعداً بیشتر درباره آنها صحبت می‌کنیم.
سنگ‌های بازالتی هم محل خوبی برای ذخیره CO2 محسوب می‌شوند. این سنگ‌ها که منشأ آتشفشانی دارند، یکی از متداول ترین انواع سنگ روی پوسته زمین هستند. محققان دریافتند که وقتی CO2 با منیزیم و کلسیم موجود در سنگ‌های بازالتی ترکیب شود، به یکسری موادمعدنی جامد تبدیل می‌شود از جمله دولومیت، کلسیت و منیزیت.
پس از آن ذخایر ذغال سنگ را داریم. گاهی اوقات، موادی که غیرقابل استخراج تلقی می‌شوند، می‌توانند حجم زیادی CO2 را در خود محبوس کنند. می‌توان در این حالت گاز را با فشار پایین تری ذخیره کرده و با این کار منجر به صرفه جویی در هزینه‌ها شد.
علاوه بر زیرزمین، می‌توان CO2 را به صورت دائمی در اقیانوس‌ها هم ذخیره کرد. معمولاً همیشه بحث‌های زیادی درباره تخلیه مستقیم CO2 در اقیانوس‌ها وجود داشته – در اعماقی بیشتر از 3 هزار متر. در چنین شرایطی، تراکم دی اکسید کربن از آب بیشتر است. در نتیجه انتظار می‌رود که دی اکسید کربن مدتها در آنجا محبوس شود.
ذخیره کربن زیر اقیانوس به میزان زیادی آزمایش نشده است و نگرانی‌های زیادی درباره حیات موجودات زیردریایی و احتمال برگشتن دوباره دی اکسید کربن به محیط زیست وجود دارد.
در ادامه مطلب این موضوع را بیشتر بررسی می‌کنیم تا ببینیم آیا امکان جذب و ذخیره کربن برای مراقبت از دنیای آینده وجود دارد یا خیر.
کمک گرفتن از دریاها
به تازگی محققان دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس روش جدیدی برای حذف دی اکسید کربن پیشنهاد دادند. در این روش، گاز دی اکسید کربن از آب دریا استخراج شده و برای ذخیره به صورت مصنوعی به سنگ آهک و منیزیم تبدیل می‌شود. آب موجود در اقیانوس‌ها به صورت طبیعی 150 برابر بیشتر از جو زمین، دی اکسید کربن دارد. با حذف دی اکسید کربن موجود، می‌توانیم از آب دریا برای استخراج این گاز گلخانه‌ای از جو استفاده کنیم. این فرایند که به آن “جداسازی و ذخیره کربن تک مرحله ای” گفته می‌شود، به احتمال زیاد به سرمایه گذاری‌های اقتصادی عظیمی نیاز دارد (در حد چندین تریلیون دلار) [منبع: Lewis].
نگرانی‌های مربوط به ذخیره کربن
تشکیلات Petra Nova، یک نیروگاه برق با سوخت ذغال سنگ که نزدیک هیوستون تگزاس قرار دارد، تنها تشکیلات جذب و ذخیره کربن در آمریکا است. طبق گزارشات، این تشکیلات بیش از 90 درصد از گاز CO2 منتشر شده توسط خودش را جذب کرده و تغییر کاربری می‌دهد.
گرچه ممکن است جذب و ذخیره انرژی یک راهکار جادویی به نظر برسد اما بدون بحث و نگرانی نیست.
برای شروع، باید دقت داشت که جذب و ذخیره کربن، نمی‌تواند مجوزی برای تداوم ورود CO2 به جو باشد. آینده این فناوری هر چه که باشد، باید تلاش ما برای کاهش انتشار این گازها ادامه داشته باشد اما این فناوری راهکاری برای پاکسازی بخشی از نیروگاه‌های برق کنونی محسوب می‌شود.
طبق گزارشی که سال 2020 منتشر شد، در حال حاضر در سطح جهان، 65 تشکیلات جذب و ذخیره انرژی در مراحل مختلف توسعه قرار دارند.
با این حال نگرانی‌هایی هم درباره مسائل اقتصادی وجود دارد. خودروهای برقی و پنل‌های خورشیدی از جمله کالاهایی هستند که می‌توان برای آنها بازاریابی کرده و به افراد و مؤسسات خصوصی فروخت اما در مقابل، پیدا کردن راهی برای تجاری سازی و استفاده اقتصادی از CO2 جذب شده، کار سختی است.
مشکل بعدی این است که فناوری‌های کنونی جذب و ذخیره دی اکسید کربن نیاز به انرژی زیادی برای پیاده سازی و اجرا دارند. بعلاوه، این فناوری‌ها برای مقاصدی مثل خنک کردن و فرآوری به آب – آن هم حجم زیادی آب – نیاز دارند.
با توجه به این نیاز به آب، بحث و تردیدهایی درباره تأثیر فرایند جذب و ذخیره کربن بر کمبود آب وجود دارد. در سال 2020، تیمی به رهبری لورنزو روزا در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی اثرات مجهز کردن همه نیروگاه‌های برق مصرف کننده ذغال سنگ به چهار نوع مختلف از فناوری جذب و ذخیره کربن را بررسی کرد.
در این مقاله آمده که مجله پایداری طبیعت که چهارم می سال 2020 منتشر شده، می‌نویسد: “بعضی از مناطق جغرافیایی فاقد منابع آبی کافی برای رفع نیاز به آب ناشی از به کار بردن این تکنولوژی هستند.”
و این تنها یکی از نگرانی‌های محیط زیستی بوجود آمده در اثر استفاده از این فناوری است.
اما اگر دی اکسید کربن زیر زمین نشت کند چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ به سختی می‌توان پیش بینی کرد که برای CO2 که همین حالا زیر سطح زمین مدفون کرده ایم، چه آینده‌ای در انتظار است. پیاده سازی آئین‌نامه‌های خوب – و انتخاب محل‌های مناسب برای ذخیره انرژی – می‌تواند تفاوت چشمگیری در این زمینه ایجاد کند.
چند عامل برای نشت CO2 ذخیره شده در زیر زمین وجود دارد. چاه‌های ایجاد شده برای تزریق CO2 در زیر زمین می‌تواند یکی از این عوامل باشد. همچنین چاه‌های نفت و گاز متروکه – یا گسل‌های طبیعی.
در یکی از پیش بینی‌های سال 2018 این ادعا مطرح شد که اگر این ذخیره CO2 زیرزمین به خوبی انجام شود، بعید است که چنین اتفاقاتی رخ دهد اما این پیش بینی با مطالعاتی که پیش تر درباره این موضوع منتشر شده بود، در تناقض است.
بعضی از مخالفان فناوری جذب و ذخیره کربن معتقدند که این تمرکز اشتباه است بلکه ما باید متمرکز بر راه‌هایی برای کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی باشیم. اما استفاده از این فناوری می‌تواند طول عمر نیروگاه‌های برقی که متکی بر آن هستیم را افزایش دهد.
در آن سمت ماجرا، حامیان این فناوری معتقدند که انرژی‌های تجدیدپذیر بخشی از این راهکار هستند. به باور آنها، ما احتمالاً نیاز به استفاده از این فناوری جذب کربن داریم تا بتوانیم با پیامدهای محیط زیستی فاجعه بار ناشی از تغییرات اقلیمی مقابله کنیم.
هنوز هم سوالات زیادی درباره نقش جذب و ذخیره کربن برای کاهش تآثیر گازهای گلخانه‌ای و تغییرات اقلیمی وجود دارد اما قطعاً یک نکته مشخص است: انتشار دی اکسید کربن، معضلی برای کل جهان است.
درختان ما را نجات نخواهند داد
بدون شک درختان ما را در نبرد با گرم شدن کره زمین و تغییرات محیط زیستی یاری می‌کنند. آنها با استفاده از فتوسنتز دی اکسید کربن را جذب و ذخیره می‌کنند در نتیجه گیاهان به نوعی مثل تجهیزات جذب و ذخیره طبیعی دی اکسید کربن عمل می‌کنند. متأسفانه دانشمندان معتقدند که میزان گیاهان و درختان روی زمین برای مقابله با دی اکسید کربن مازادی که ما با سوزاندن سوخت‌های فسیلی وارد جو می‌کنیم، کافی نیست. بعلاوه، جنگل‌های قدیمی تر که گونه‌های مختلفی از درختان در آنها وجود دارد، نسبت به درختان جوانتر و یک شکل تر بهتر می‌توانند CO2 را در خود قفل کنند.
سوالات پرتکرار
جذب کربن چیست؟
جذب کربن به فرایند گیرانداختن، ذخیره و تفکیک دی اکسید کربن از نیروگاه‌های برق برای تولید انرژی پاک تر گفته می‌شود. محققان معتقدند که جذب کربن یکی از کارآمدترین روش‌های مقابله با انتشار گازهای گلخانه‌ای است.
آیا جذب و ذخیره کربن اقدام مؤثری است؟
سوخت‌های فسیلی مختلف، حجم متفاوتی از CO2 را منتشر می‌کنند. طبق بعضی تحقیقات، جذب و ذخیره کربن می‌تواند انتشار گازهای گلخانه‌ای را بیش از 80 تا 90 درصد کاهش دهد در نتیجه روش فوق العاده‌ای برای مقابله با ورود دی اکسید کربن به جو است.
آیا جذب کربن برای محیط زیست خوب است؟
جذب کربن راهکار مؤثری برای مقابله با بحران‌های اقلیمی از طریق کمک به کاهش انتشار دی اکسید کربن در سطح جهان است. به ویژه این کار برای صنایعی که قادر به تأمین انرژی پاک تر نیستند مفید است. اما بزرگترین منفعت جذب کربن، تولید هیدروژن است که یک منبع انرژی پاک تر محسوب می‌شود.
آیا فناوری جذب کربن را داریم؟
دهه‌هاست فناوری جذب کربن وجود دارد اما همین اواخر بود که صنایع استفاده از آن را با جدیت آغاز کردند. در حال حاضر از این فناوری به عنوان راهی برای بازیابی بهتر گاز و نفت استفاده می‌شود. تولیدکنندگان خودرو هم در حال کار روی فناوری‌هایی برای تولید خودروهایی بدون انتشار گازهای گلخانه‌ای از طریق بازیافت هیدروژن و ذخیره دی اکسید کربن هستند.
جذب کربن چه مشکلاتی دارد؟
فناوری جذب کربن نیاز به انرژی زیادی دارد در نتیجه هزینه آن بسیار زیاد است. همچنین نگرانی‌هایی درباره امنیت و پیامدهای ناشی از نشت و آلودگی حاصل از کربن وجود دارد. اما یکی از بزرگترین محدودیت‌های این فناوری این است که فقط گازهای ناشی از نیروگاه‌های سوخت فسیلی و صنعتی را جذب می‌کند که تنها 25 درصد از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای را شامل می‌شود.
