رضا کمالی

برخی از بازی‌ها به اشتباه بجای کارت گرافیک اختصاصی از کارت گرافیک آنبرد برای اجرا شدن استفاده می‌کنند. از آنجایی که پردازنده گرافیکی آنبرد به انداز کافی قدرت پردازش بازی‌ها را ندارد، فریم ریت و گرافیک پایینی به شما می‌دهد. البته این در صورتی است که بازی همان ابتدا کرش نکند.

کارت‌های گرافیکی یکپارچه در مقابل کارت‌های گرافیکی اختصاصی

تفاوت عمده بین کارت‌های گرافیک یکپارچه (آنبرد) و اختصاصی این است که کارت‌های یکپارچه، پردازنده یا رم (RAM) مخصوص به خود ندارند. در عوض، این کارت‌ها از پردازنده و رم کامپیوتر استفاده می‌کنند.

از سوی دیگر، یک کارت گرافیک اختصاصی دارای پردازنده، رم و سیستم خنک کننده مخصوص به خود است. این ویژگی باعث می‌شود کارت گرافیک اختصاصی بتواند بازی‌های ویدئویی سنگین را بدون مشکل اجرا کند. در عین حال، قیمت و اندازه کارت‌های گرافیکی اختصاصی نیز بیشتر است.

اکثر پردازنده‌های جدید دارای کارت گرافیک یکپارچه داخلی هستند. بنابراین اگر یک کارت گرافیک اختصاصی به همراه یک پردازنده جدید دارید، دو کارت گرافیک قابل استفاده خواهید داشت. در این حالت، نرم‌افزار سیستم شما تصمیم می‌گیرد چه زمانی از کدام کارت گرافیک استفاده کند تا عملکرد بهتر یا عمر باتری بیشتری ارائه دهد.

گاهی اوقات نرم‌افزار گیج شده و از کارت گرافیک اشتباه برای اجرای برنامه‌ها استفاده می‌کند. راه‌حل مشکل این است که به‌صورت دستی به سیستم دستور دهید از کارت گرافیک اختصاصی برای اجرای بازی مورد نظر استفاده کند.

نحوه انتخاب کارت گرافیک برای اجرای یک بازی

نوع نرم‌افزاری که کارت گرافیک را مدیریت می‌کند، بستگی به کارت گرافیک اختصاصی شما دارد. اگر پردازنده شما از نوع انویدیا باشد، این نرم افزار NVIDIA Control Panel می‌باشد. اگر هم که از کارت‌های ساخت AMD استفاده می‌کنید، نرم افزار مورد استفاده‌تان AMD Radeon Software می‌باشد.

در این مطلب نحوه تنظیم کارت گرافیک در هر دو برنامه را به شما آموزش خواهیم داد.

1. شناسایی فایل اجرایی بازی

شناسایی فایل اجرایی بازی معمولا کار راحتی است. اصلی‌ترین روش برای اینکه بفهمید چه فرایندی مسئول اجرای بازی است، از طریق تسک منیجر می‌باشد. برای این کار به طریق زیر عمل کنید:

بازی را اجرا کنید.

وقتی بازی کامل اجرا شد، آن را کوجک کنید. برای این کار دکمه ویندوز و D را همزمان فشار دهید.

دکمه Ctrl + Shift + Esc را بزنید تا تسک منیجر باز شود.

آیکون پردازش بازی را اتخاب کرده و روی آن راست کلیک کنید.

از منوی باز شده، گزینه Open file location را انتخاب کنید.

با این کار پنجره‌ای باز می‌شود که فایل اجرایی را در محل نصب نشان می‌دهد. شما برای تنظیم کارت گرافیک به این فایل نیاز دارید.

2. تغییر تنظیمات در برنامه NVIDIA Control Panel

1. در صفحه دسکتاپ راست کلیک کنید.
2. از منوی باز شده گزینه NVIDIA Control Panel را انتخاب کنید. در صورت استفاده از ویندوز 11، ابتدا باید گزینه Show more options را بزنید.
3. درون برنامه، گزینه Manage 3D settings را از منوی سمت چپ انتخاب کنید.
4. روی گزینه program settings کلیک کنید.
5. زیر تب select a program to customize، گزینه select را بزنید. با این کار لیستی از برنامه‌های نصب شده روی کامپیوتر نشان داده می‌شود.
6. در پنجره add، روی Browse کلیک کنید.
7. به مسیر فایلی که قبلا پیدا کرده بودید رفته و فایل اجرایی بازی را انتخاب کنید.
8. گزینه open را بزنید.
9. در بخش select the preferred graphics processor for this program، گزینه High-performance NVIDIA processor را انتخاب کنید.
10. در نهایت گزینه Apply را بزنید.

3. تغییر تنظیمات در برنامه AMD Radeon Software

1. در صفحه دسکتاپ راست کلیک کنید.
2. از منوی باز شده گزینه AMD Radeon Software را انتخاب کنید. در صورت استفاده از ویندوز 11، ابتدا باید گزینه Show more options را بزنید.
3. درون برنامه، تب Gaming از نوار بالای صفحه را انتخاب کنید.
4. روی سه نقطه عمودی در سمت راست صفحه کلیک کرده و سپس Add A Game را بزنید.
5. فایل بازی را انتخاب کرده و گزینه Open را بزنید.
6. در بخش Graphics، روی Graphics Profile زده و سپس عبارت Gaming را انتخاب کنید.

منبع: makeuseof.com

نرخ نوسازی چیست؟

از اصطلاح «نرخ نوسازی» برای توصیف تعداد دفعات بروزرسانی نمایشگر در یک ثانیه استفاده می‌شود. این میزان بر حسب هرتز (Hz) اندازه‌گیری می‌شود. اکثر مانیتورهای معمولی که برای مصارف اداری طراحی شده‌اند، دارای نرخ نوسازی 60 هرتز هستند؛ هرچند که نرخ‌های نوسازی‌ بالاتر در حال رایج شدن است.

از این معیار برای توصیف همه انواع نمایشگرها استفاده می‌شود. این نمایشگرها شامل گوشی‌های هوشمند و تبلت نیز می‌شود که اکثر آن‌ها دارای صفحه نمایش 60 هرتز هستند. برخی از شرکت‌ها از صفحه نمایش‌هایی با نرخ‌ 90 هرتز نیز برای محصولات خود استفاده می‌کنند مانند صفحه نمایش گوگل پیکسل 5. برخی هم مانند اپل بجای نشانن دادن نرخ نوسازی، از اصطلاحات بازاریابی مانند “Pro Motion” برای توصیف صفحه نمایش محصولاتی همچون آیپد پرو استفاده می‌کنند که در واقع همان نرخ نوسازی 120 هرتز است.

حتی امروزه تلویزیون‌ها هم بخاطر استفاده‌ برای بازی با کنسول‌های نسل جدید ایکس باکس و پلی استیشن، دارای نرخ 120 هرتز می‌باشند. این کنسول‌ها از پهنای باند بالایی که استاندارد HDMI 2.1 ارائه می‌دهد استفاده کرده تا بازی‌ها را با رزولوشن 4K در حالت HDR و 120 هرتز اجرا کنند.

نرخ نوسازی “بالا” به چه چیز گفته می‌شود؟

یک نمایشگر رومیزی استاندارد، و یک تلویزیون یا گوشی هوشمند معمولی، دارای نرخ نوسازی 60 تا 70 هرتز است. این میزان نرخ نوسازی برای بیشتر فعالیت‌ها از جمله وب‌ گردی، گشتن در شبکه‌های اجتماعی یا اجرای بازی‌های غیر رقابتی، کافی است.

به‌طور کلی، هر چیزی بالاتر از 120 هرتز به عنوان نرخ نوسازی “بالا” شناخته می‌شود زیرا این عدد بالاتر از استاندارد تعیین شده 60 هرتز است. هیچ تعریف معینی برای کلمه واژه “بالا” وجود ندارد و هرکس ممکن است تفسیر متفاوتی از آن داشته باشد.

با ورود نسل جدید کنسول‌های گیمینگ در سال 2020، اجرای بازی‌ها با نرخ 120 هرتز مورد توجه قرار گرفته است. تا این زمان اکثر مانیتورهایی که تولید می‌شدند 60 هرتزی بودند اما از این به بعد باید منتظر مانیتورهای بیشتری با نرخ نوسازی 120 هرتز (و پورت HDMI 2.1) بود.

دسته بعدی، مانتیورهای 144 هرتزی هستند که مناسب PC گیمرها می‌باشند. نظریه‌های مختلفی وجود دارد که چرا از عدد 144 هرتز برای نرخ نوسازی بالاتر از 120 استفاده می‌شود.  در واقع عدد 144 مضربی از 24 است و نهایت پهنای باندی است که اتصال DVI  ارائه می‌دهد. 24pپایین‌ترین نرخ فریم سینماتیک به‌حساب می‌آید. بسیاری از مانیتورهای 144 هرتزی را می‌توان تنها با کمک تنظیمات صفحه نمایش روی 165 هرتز اورکلاک (overclock) کرد.

در رده‌های بالاتر، مانیتورهای 240 هرتز و 360 هرتز مانند ASUS ROG Swift PG259QN قرار دارند. در این مرحله بیشتر گیمرها نمی‌توانند تفاوت بین این دو را تشخصی دهند اما به هر حال داشتن تاخیر کمتر، خیلی بدرد می‌خورد.

ارتباط نرخ نوسازی با فریم ریت

از آنجا که نرخ نوسازی نمایشگر تعیین می‌کند که در هر ثانیه چند بار عمل نوسازی تصویر اتفاق بیفتد، با فریم ریت (fps) ارتباط تنگاتنگی دارد. در صورتی که شما یک بازی را با 120 فریم بر ثانیه روی یک مانیتور 60 هرتز اجرا کنید، مانیتور شما قادر به نمایش نیمی از فریم‌هایی که کارت گرافیک پردازش می‌کند، نخواهد بود.

برای این که فریم ریت بالا تاثیر داشته باشد، شما نیاز به یک صفحه نمایشی دارید که بتواند با کارت گرافیک برابری کند و این یعنی باید یک مانیتور با نرخ نوسازی بالا خریداری کنید. بنابراین اگر سیستم شما قادر بر پردازش نرخ فریم بالا نیست، خرید نمایشگری با نرخ نوسازی بالا ارزش چندانی ندارد.

بسیاری از گیمرها تنظیمات گرافیکی از جمله وضوح، کیفیت بافت‌‌ها و افکت‌های پس از پردازش همچون antialiasing را پایین می‌آورند تا بالاترین فریم ریت ممکن را در بازی دریافت کنند. این کار به ویژه بین گیمرهای حرفه‌ای رایج است زیرا باور این است که با داشتن نرخ فریم بالاتر می‌توان نسبت به رقیب، برتری داشت.

از آنجایی که نرخ نوسازی بالاتر معمولا قیمت بالاتری دارد، بیشتر گیمرها برای کاهش هزینه تمام شده از نمایشگرهای کوچک‌تر 24 و 27 اینچی استفاده می‌کنند. بسیاری از این مانیتورها از نظر رزولوشن از 1080p یا 1440p فراتر نمی‌روند.

نرخ نوسازی بالاتر یعنی حساسیت بیشتر صفحه نمایش

مانیتوری که با 60 هرتز عمل نوسازی را انجام می‌دهد، قادر است هر یک شصتم ثانیه یک تصویر را نشان دهد. اگر این میزان را دو برابر کنیم، هر یک صدوبیستم ثانیه یک تصویر دریافت خواهیم کرد. البته داشتن فریم ثابت، به توانایی سیستم یا کنسول بستگی دارد.

نرخ فریم بالاتر به معنای زمان فریم کمتر (زمان لازم برای نمایش فریم جدید) است. یک مانیتور 60 هرتزی که بازی را با 60 فریم بر ثانیه اجرا می‌کند، هر 16/667 میلی‌ثانیه یک فریم را نشان می‌دهد. مانیتور 120 هرتزی که بازی را با فریم ریت 120 اجرا می‌کند، این زمان را به نصف کاهش داده و هر 8/333 میلی‌ثانیه یک فریم را به تصویر می‌کشد.

دو برابر شدن نرخ فریم و نصف شدن زمان فریم، تاثیر محسوسی بر روان اجرا شدن بازی روی نمایشگر دارد. در واقع، همه نمی‌توانند تفاوت آن را فورا حس کند اما بیشتر افراد وقتی بعد از بازی روی مانیتور 144 هرتز به یک مانیتور 60 هرتز بازگردند، متوجه این تفاوت خواهند شد.

تصور کنید در حال بازی یک عنوان شوتر رقابتی هستید. شما هر یک شصتم ثانیه از اتفاقاتی که در صفحه می‌افتد، بازخورد دریافت می‌کنید. این اتفاقات شامل هر کاری می‌شود که شما و رقیبتان انجام می‌دهد. همچنین باید زمان پاسخگویی مانیتور خود را در نظر بگیرد که چند میلی‌ثانیه است. یک صفحه نمایش 240 هرتزی از لحاظ تئوری می‌تواند در هر ثانیه چهار برابر فریم بیشتر به شما بدهد. این یعنی شما بازخورد بیشتری از اتفاقات درون بازی دریافت خواهید کرد و تجربه‌ای روان‌تر خواهید داشت.

البته عوامل دیگری نیز تاثیرگذار هستند؛ مانند مدت زمانی که طول می‌کشد تا کامپیوتر ورودی را پردازش کند و نیز سرعت پردازنده گرافیکی برای پردازش فریم جدید. نرخ نوسازی صفحه نمایش تنها بخشی از معادله است اما در عین حال یکی از ساده‌ترین تغییراتی است که می‌تواند تاثیر چشمگیری بر کیفیت اجرای بازی داشته باشد.

به همین دلیل است که گیمرهایی که بازی‌های رقابتی می‌کنند، حاضرند گرافیک را فدای فریم ریت کنند.

البته نرخ نوسازی تنها روی بازی تاثیر نمی‌گذارد بلکه در هر کاری که انجام می‌دهد، تاثیرش را حس خواهید کرد. با نرخ نوسازی بالا، کارهای جزئی همچون کشیدن یک پنجره در صفحه دسکتاپ به‌طور قابل توجهی روان‌تر خواهد بود.

استاندارد جدید: نرخ نوسازی متغیر

فناوری نرخ نوسازی متغیر (VRR) مانند فناوری‌ G-SYNC برای انویدیا و Free-Sync برای AMD و استاندارد HDMI 2.1 VRR، به منظور حذف بریدگی تصاویر روی صفحه نمایش پدید آمده‌اند. بریدگی تصویر وقتی اتفاق می‌افتد که کارت گرافیک نتواند یک فریم را در مدت زمان مورد نیاز، ترسیم کند و در نتیجه چندین فریم را به‌صورت همزمان نشان می‌دهد. این یعنی نیمی از فریم قبلی روی صفحه باقی مانده و در نتیجه باعث بریدگی تصویر می‌شود.

خوشبختانه فناوری نرخ نوسازی متغیر بعنوان استاندارد در اکثر مانیتورهای جدید بکار گرفته می‌شود. قبل از خرید مانیتور مجهز به فناوری VRR مطمئن شوید که با قابلیت‌های کارت گرافیک سیستم‌تان سازگاری داشته باشد.

خرید یک مانیتور با نرخ نوسازی بالا

برای خرید مانیتور، باید نرخ نوسازی آن را با عملکرد سخت‌افزار کامپیوتر خود مطابق دهید. خرید یک مانیتور با نرخ نوسازی که سیستم‌تان هرگز قادر به پردازش آن نیست، دور ریختن پول است مگر اینکه بخواهید کامپیوتر خود را ارتقا دهید.

منبع: howtogeek.com

در سال‌های پیش از فرمانروایی ژولیوس سزار بر روم باستان، ارتش روم توسط ژنرال ثروتمندی معروف به مارکوس کراسوس رهبری می‌شد. این ژنرال بخاطر کارهای زیادی شناخته می‌شد که یکی از آن‌ها قتل‌‌های تنبیهی در ارتش بود. هدف او از اینکار کنترل ارتش از طریق تنبیه همه بخاطر اقدامات یک نفر بود. سربازان به گروه‌های ده نفره تقسیم می‌شدند و هرکدام یک سنگ برمی‌داشتند. هرکس که سنگ سفید را برداشته بود، توسط نه نفر بقیه سنگسار می‌شد تا کشته شود. اینکار نه تنها حس وحشت بلکه حس مسئولیت‌پذیری را در سربازان القا می‌کرد.

عنوان The Forgotten City، یک اثر معمایی داستانی است که ابتدا بعنوان یک ماد برای بازی اسکایریم ساخته شده بود. در بازی قانونی به نام «قانون طلایی» نقشی محوری دارد که شبیه قانون ژنرال یاد شده است. داستان درباره شهری دورافتاده در کوهستان‌های امپراتوری روم است. بر این شهر یک خدا حکمرانی می‌کند که تهدید کرده است هرکس مرتکب گناهی شود، همه افراد شهر را به طلا تبدیل خواهد کرد.

از نظر تئوری این کار باید باعث پیدایش یک آرمان‌شهر (یوتوپیا) شود؛ سرزمینی که مردمش از ترس نابودی، مجبور به همزیستی مسالمت‌آمیز در کنار یکدیگر هستد. اما طولی نمی‌کشد تا پی ببرید تعیین خوب و بد و مهم‌تر از همه اینکه چه کسی آن را تعیین می‌کند، تعریف گناه را تا چه حد تغییر داده و چه ظلم‌هایی صورت می‌گیرد.

مدت‌زمان کوتاهی پس از آغاز بازی، با سفر در زمان به این شهر باستانی می‌روید. حاکم این شهر تنها کسی است که از هویت شما خبر دارد. او از شما می‌خواهد از حلقه‌های زمانی نامحدود استفاده کرده و پی ببرید در نهایت چه کسی «قانون طلایی» را می‌شکند تا جلویش را بگیرید. آنطور که مشخص است، تنها راه بازگشت شما به عصر حاضر از همین طریق می‌باشد. پس مجبورید با هرکدام از ساکنین مختلف شهر آشنا شده تا در نهایت پی ببرید چه کسی می‌تواند آخرالزمان را رقم زند.

هر حلقه زمانی فرصتی برای شناختن بیشتر مردم شهر، کارهای روزمره آن‌ها و تعاملاتشان با یکدیگر فراهم می‌کند و شما می‌توانید برخی از مشکلاتشان را حل کنید. در نهایت روز به پایان می‌رسد و «قانون طلایی» به ثمر می‌نشیند و شما مجبورید به مکان مقدسی که از طریق آن وارد شده بودید، بازگردید و روز جدیدی را آغاز کنید.

هر حلقه زمانی منحصرا توسط زمان کنترل نمی‌شود و این یعنی شما می‌توانید به هر ترتیبی که خواستید، کار تحقیق خود را انجام دهید. برای مثال، اگر یک فرد بیمار به پست شما بخورد، قرار نیست در صورت پرداختن به کارهای دیگر قبل از رسیدگی به او، فوت کند. شخصیت‌ها اما طبق روتین خاصی عمل می‌کنند و این یعنی بسته به زمان روز، ممکن است در یک نقطه کاملا متفاوت شهر حضور داشته باشند. این ممکن است کار پیدا کردن فرد مورد نظرتان را دچار چالش کند.

اما در بیشتر موارد، The Forgotten City زمان شما را برای تکرار کارها به هدر نمی‌دهد. با ملاقات دوباره هر کاراکتر در حلقه‌های زمانی متفاوت لازم نیست دیالوگ‌ها را از اول تکرار کنید. بازی به شما اجازه رد کردن دیالوگ‌ها را می‌دهد.

هرچند شما از زمان دیگری به این شهر سفر کرده‌اید، اما باید پایبند به قوانین آن باشید. این یعنی اگر مرتکب گناهی شدید، باعث اجرایی شدن «قانون طلایی» می‌شوید و باید زمان را ریست کنید. برخی گناهان را به راحتی می‌توان تشخیص داد مانند دزدی یا قتل. اما تشخیص برخی دیگر دشوار است و به خوبی به ما یاداوری می‌کند که زندگی تحت سیطره این قانون چقدر می‌تواند با چالش همراه باشد. برای مثال، تهدید به خشونت می‌تواند باعث نابودی دنیا شود، چه از سر شوخی بوده باشد چه از سر عصبانیت. در موارد دیگر، رد کردن رشوه همین اثر را می‌تواند داشته باشد. بازی سعی دارد نشان دهد که برخی افراد چه حقه‌هایی برای سو استفاده از قانون‌ها در راستای اهداف شخصی خود بکار می‌برند.

اینکه شما هم یاد بگیرد همین‌کار را انجام دهید، می‎‌تواند جالب باشد. طولی نخواهد کشید تا بتوانید بدون مرتکب شدن گناهی از شر یک قاتل خلاص شوید یا مقدار زیادی پول به‌دست آورید. اولین بار که این راهکارها را یاد می‌گیرد، بسیار لذت‌بخش خواهد بود. اما لذت بیشتر را وقتی به‌دست می‌آورید که پی ببرید چگونه هرکدام از این کارها بخشی از قطعات یک پازل را شکل می‌دهند.

تقریبا همه این کارها از طریق گفت‌وگو با کاراکترها صورت می‌گیرد. در هر مکالمه گزینه‌های بسیاری برای انتخاب در اختیارتان قرار می‌گیرد. برخی از این مکالمه‌ها می‌تواند به یک سرنخ بینجامد یا گزینه‌های بیشتری برای گفت‌وگو باز کند.

بازی به‌خوبی برای شما مشخص می‌کند چه مکالمه‌هایی تمام شده‌اند و چه مکالمه‌هایی هنوز جا برای ادامه دادن دارد. در برخی موارد اما یک خط دیالوگ مهم ممکن است زمانی خود را نشان دهد که دیالوگ‌های قبلی را چندین و چند بار تکرار کنید. این می‌تواند باعث سردرگمی بازیکن شده و پیشرفت بازی را متوقف کند. اما در حالت کلی رشته دیالوگ‌ها با یکدیگر همخوانی دارند و کمتر پیش می‌آید از خود بپرسید قدم بعدی چیست یا با چه‌کسی باید صحبت کنید.

جست‌وجو در دنیای بازی نیز در پیشرفت بازی تاثیرگذار است. معمولا برای اثبات حرف‌های مهم باید شواهد ارائه دهید یا سرنخی داشته باشید که به تحقیقات جدیدی شما را سوق دهد. شما می‌توانید هر خانه‌ای که سر راهتان قرار می‌گیرد را جست‌وجو کنید.

ساکنان خانه‌ها همیشه از این کار خشنود نخواهند شد اما جالب است که بخاطر «قانون طلایی» همه مطمئن هستند که خطایی از شما سر نخواهد زد. اینجاست که می‌توانید حدود قانون را آزمایش کنید و اگر قانع به مقدار پولی که به‌دست آورده‌اید نیستید، می‌توانید یک حلقه زمانی را فقط به سرقت اختصاص دهید بدون اینکه تبدیل به طلا شوید.

بازی The Forgotten City از سرعت پیشرفت خوبی برخوردار است و به‌گونه‌ای روند پیشرفت را تنظیم می‌کند که هیچ حلقه زمانی بیهوده به‌نظر نرسد. بازی با نشانگرهایی هدف بعدی را به شما نشان می‌دهد. همچنین یک صدای مرموز و ترسناکی اشاره‌هایی در گوشتان می‌کند که شما را به جلو می‌راند.

در برخی موارد هدف بعدی بانشانگر مشخص نمی‌شود که این به شما نشان می‌دهد باید دنبال سرنخ یا اطلاعات جدیدی باشید. به‌طور کلی بازی می‌خواهد شما بی‌هدف دور خود نچرخید و این کار را بسیار خوب انجام می‌دهد.

برخی رویه‌های معمول عناوین اکشن ماجراجویی در The Forgotten City نیز یافت دیده می‌شود. برای نمونه، یک بخش از بازی کاملا اختیاری و غیرضروری است. این بخش دارای اتمسفری ترسناک و اکشن اول شخص است. مشخص است که تمرکز بازی روی بخش اصلی داستان بوده و روی بخش مبارزات کمتر کار شده است.

اما این بخش مشکل خاصی ندارد بخصوص که نیاز به تکرار آن در حلقه‌های زمان متفاوت نیست. بخش‌ اختیاری داستان جایگاه جداگانه‌ای برای خود دارد و داستان بازی را به جاهای جذاب و مبهم‌تری می‌کشاند.

روایت کلی بازی دارای درون‌مایه‌های جدی است که هر کدام بسته به پایانی که انتخاب می‌کنید، به درجات مختلفی مورد بررسی قرار می‌گیرند.بازی با ارائه داستانی گیرا وتامل‌برانگیز، بازیکن را به خوبی جذب و توجه‌اش را به هرکدام از شخصیت‌های متفاوتش جلب می‌کند. The Forgotten City پر از شخصیت‌ها و اتفاقات جالب و جذاب است که علیرغم داستان و درون‌مایه‌ای جدی، حس سبکی و نشاط را القا می‌کند.

همین ترکیب تم جدی داستان و لحاظ شاد و نه چندان جدی بازی است که بسیاری از لحظات آن را به‌یادماندنی می‌کند. این موضوع شما را ترغیب می‌کند در داستان پیش بروید و پایان‌های مختلف آن را امتحان کنید تا در نهایت بهترین پایان را برای این عنوان رقم زنید. The Forgotten City همیشه برای ذهن کنجکاو پاسخ دارد که از آن روایتی ساخته است که نباید آن را از دست داد.

منبع: gamespot.com

مدت زیادی نیست که جدیدترین نسخه از سری پرطرفدار فارکرای ساخت یوبیسافت منتشر شده است. فارکرای 6 عملکردی عالی داشته و توانسته انتظارات بسیاری از طرفداران را برآورده کند.

اکنون که هنوز بحث فارکرای 6 گرم است، فرصت خوبی است تا به طرح‌ها و مدل‌هایی که برای ساخت بازی به کار گرفته شده‌اند، نگاهی بیندازیم. در ادامه با روکیدا همراه باشید.

آنچه که در ادامه مشاهده می‌کنید، مجموعه‌ای از آثار هنرمندان مختلفی است که در مراحل تولید بازی نقش داشته‌اند. بی‌شک مطلب حاضر کاتالوگ کاملی از آثار همه کسانی در ساخت بازی دخیل بوده‌اند، ارائه نمی‌دهد. با این حال، تصاویری که در ادامه آورده شده، به‌اندازه‌ای است که بتوان درک خوبی از نحوه طراحی جنبه‌های مختلف فارکرای 6 به‌دست آورد. همچنین می‌توانید نقد و بررسی کامل فارکرای 6 را از اینجا بخوانید.

منبع: kotaku.com

کم نیستند کسانی که عشق پرواز با هواپیما را دارند اما به هر دلیلی امکان تجربه آن را ندارند. با بازگشت شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت، این امکان برای عاشقان پرواز فراهم شده تا تجربه‌ای لذت‌بخش و بسیار نزدیک به واقعیت از پرواز با هواپیما داشته باشند. بازی ساخته شده است تا واقعیت را تا آن‌جا که تکنولوژی حاضر اجازه می‌دهد، شبیه‌سازی کند. باید گفت در این مسیر بسیار خارق‌العاده عمل کرده است.

بزرگ‌ترین دستاورد شبیه‌سازپرواز مایکروسافت، سادگی شروع تجربه یک سفر هوایی است. شکی نیست که این عنوان در درجه اول یک شبیه‌ساز است اما با این حال تعداد ابزاری که برای هدایت در اختیارتان قرار می‌دهد، بسیار شگفت‌انگیز است. تقریبا همه دکمه‌ها و دستگاه‌ها عملکرد ملموسی دارند و بی‌کاربرد نیستند. به‌خوبی می‌توان دریافت که چرا این عنوان می‌تواند گزینه مناسبی برای آموزش خلبان‌های واقعی برای هدایت هواپیماهای مختلف یا پرواز در مسیرهایی خاص باشد.

اولین چیزی که با شروع عنوان جلوی چشمتان ظاهر می‌شود، یک منو طولانی و کامل با گزینه‌های مختلف است که انتخاب می‌کنید مهارتتان در چه حد است و چقدر به راهنمایی نیاز دارید. گزینه‌های بسیار زیادی وجود دارد که با فعال کردن آن‌، بازی در طول مسیر شما را راهنمایی می‌کند. در ساده‌ترین حالت می‌توان بدون هیچ تجهیزات خاصی و تنها با یک دسته، شروع به تجربه این عنوان کرد.

شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت شما را ترغیب به یادگرفتن می‌کند. بخش آموزش بازی سعی می‌کند به شما ابتدایی‌ترین اصول اساسی لازم برای هدایت یک هواپیما را آموزش دهد. اما با وجود جزئیات بسیار زیاد و دکمه‌ها و تجهیزات مختلف که هر کدام قابلیت خاصی دارند، بازی این انگیزه را در شما به‌وجود می‌آورد تا هرچه بیشتر نحوه کار با آن‌ها را یاد بگیرید.

این اثر به خوبی از پس ایجاد انگیزه برای یادگیری بیشتر برمی‌آید به‌گونه‌ای که ممکن است پس از ساعت‌ها پرواز همچنان مشتاق باشید از سازوکار تجهیزات مختلف سر در بیاورید.

اما با پایان یافتن بخش آموزش، شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت فعالیت‌های زیادی برای انجام در اختیارتان نمی‌گذارد. ماموریت‌هایی همچون چالش نشست هواپیما وجود دارد که به شما شرایط مختلفی را می‌دهد که باید در آن شرایط هواپیما را در بهترین حالت بر زمین نشانده تا امتیاز بهتری به‌دست آورید. همچنین چالش‌هایی برای پرواز در مسیرهای صعب‌العبور وجود دارد که مهارت هدایت و مسیریابی شما را به چالش می‌کشند. برخی حتی ممکن است تا 9 ساعت نیز به طول بیانجامد.

اما هسته اصلی شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت و ویژگی شاخص آن، حالت freeroam است. در این بخش می‌توانید یک هواپیما را انتخاب و شخصی‌سازی کنید، زمان روز و شرایط آب‌و‌هوایی را تنظیم کرده و حتی یک مسیر مشخص تعیین کنید و سپس به هر نقطه از زمین که دلتان خواست پرواز کنید.

این بخش، تجربه‌ای شگفت‌انگیز و ورای واقعیت است. می‌توانید با هواپیمای موردعلاقه‌تان از هر نقطه از کره زمین مسیر خود را آغاز کرده و به هر فرودگاه بزرگ و کوچکی سر زده و مهارت خود را محک زنید.

شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت از قابلیت فوتوگرامتری بهره برده تا تصویر بسیار نزدیکی از دنیای واقعی نشان دهد. بازی به‌خوبی به ما یادآور می‌شود که برای شبیه‌سازی واقعیت هیچ محدودیتی سر راه خود نمی‌شناسد.

این عنوان ابزاری خارق‌العاده برای گردشگری به‌صورت مجازی به حساب می‌آید. شما می‌توانید به هر کجا که رویای سفر به آن را دارید، پرواز کنید. آب‌و‌هوای پویا و زنده، زمان و ترافیک هوایی هر کدام لایه بیشتری از واقعیت به این اثر اضافه کرده است. همانطور که عنوان شد، می‌توانید شرایط پرواز را آنطور که دلتان خواست تعیین کنید. تعداد شرایط مختلفی که می‌توانید برای خود تعیین کنید، بی‌نهایت است و این یعنی یک تجربه بسیار کم‌نظیر.

تعیین مسیر پرواز از نقطه A به نقطه B معمولا به سفرهای طولانی ختم می‌شود که توانایی شما برای هدایت ماهرانه پرواز را بهتر از هر چیز دیگری محک می‌زند. در حین مسیر می‌توانید حالت اتوپایلوت را فعال کرده و از پنجره هواپیما مسیر چشم‌نواز را نظاره‌گر باشید. این تجربه منحصر بفرد و باشکوه را می‌توانید به‌صورت آنلاین نیز با دوستانتان به اشتراک بگذارید.

اما تصویر شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت از واقعیت، کاملا بی‌نقص نیست. این عنوان از هوش مصنوعی برای تصویرسازی بر اساس الگوریتم بهره می‌گیرد. نتیجه کار این شده است که تصویر برخی از معروف‌ترین و نمادین‌ترین ساخته‌های دست بشر در بازی، بسیار دور از واقعیت و گاها خنده‌دار است. اما هنگام پرواز در ارتفاع 30 هزار پایی، این تفاوت‌ها کمتر به چشم می‌آیند. یک فروشگاه درون بازی وجود دارد که در آن می‌توانید آیتم‌های مختلف عرضه شده توسط مایکروسافت یا مادهای مختلف را خریداری کنید. یکی از این آیتم‌ها مدل‌های دقیق‌تری از ساختمان‌ها را به نمایش می‌گذارد که می‌تواند تا حدی این نقص‌ها را برطرف کند.

لازم به یادآوری است که شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت دارای زمان‌های بارگذاری طولانی است و حتی روی سیستم‌هایی که سخت‌افزارشان بسیار بالاتر از سخت‌افزار توصیه شده توسط مایکروسافت است، هرازگاهی افت عملکرد مشاهده می‌شود. دلیلش هم احتمالا حجم و وسعت بالای شبیه‌سازی است. دلیل دیگر هم این است که بازی مدام در حال بارگیری داده است تا جزئیات بیشتری را در نقشه پیاده کند؛ هرچند می‌توانید این گزینه را غیرفعال کنید.

بروزرسانی برای ایکس باکس سری اس و ایکس

با وجود چالشی که شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت در آغاز عرضه برای قوی‌ترین پی‌سی‌های موجود در بازار ایجاد کرده بود، همه منتظر بودند ببینند کنسول‌های نسل جدید چطور از پس اجرای آن برمی‌آیند.

این عنوان که به نوعی اولین اثر انحصاری Microsoft Studios برای کنسول‌های نسل جدید به‌حساب می‌آید، یکی از اولین عناوینی است که قدرت و عملکرد سخت‌افزار جدید کنسول‌ها را به نمایش می‌گذارد.

تجربه بازی روی ایکسباکس سری ایکس درست همانند نسخه کامپیوتر آن، نفس‌گیر و جذاب است. بازی به خوبی بهینه‌سازی شده است که نتیجه، اجرای روان با رزولوشن 4k و 30 فریم است که فرصت تماشای مناظری چشم‌نواز و شگفت‌آور را این بار روی کنسول فراهم کرده است.

از زمان عرضه، نسخه کنسول‌ها و همچنین نسخه پی‌سی بازی هر دو محتوای بصری جدید دریافت کرده‌اند. این محتوا شامل تصاویر فوتوگرامتری واقعی‌تر و جزئیات بیشتر برای ساختمان‌ها و محیط می‌باشد.

با نزدیک شدن به مناظر متراکم شهری یا رشته‌کوه‌های پی‌درپی، برخی محدودیت‌های روش بارگذاری مرحله‌ای دنیای بازی روی کنسول بیشتر به چشم می‌خورد. عملکرد بازی در بعضی نقاط دچار افت می‌شود، بخصوص در برخی نقاط متراکم شهری در ساعات خاصی از روز که عملکرد سیستم را به چالش می‌کشد. افت فریم نیز کاملا محسوس است.

اما چیزی که سخت‌تر می‌توان از آن چشم‌پوشی کرد، رابط کاربری بازی است که از نسخه کامپیوتر عینا کپی شده است و انگار مناسب کنسول نیست. منوهای بسیار زیادی در بازی وجود دارد که به دلیل عدم بهبود نحوه کار با آن‌ها روی کنسول، کار را سخت و خسته‌کننده کرده است. اما کنترل پرواز در بازی به لطف تنظیمات بهینه‌تر، با دسته بسیار بهتر عمل می‌کند.

می‌توان رابط کاربری را بسته به علاقه و مهارت خود تظیم کرده تا بتوان بهترین تجربه از بازی را دریافت کرد. اما در این بخش نیز انتخاب تنظیمات HOTAS که تجربه واقعی‌تر از پرواز را ممکن می‌کند، چندان مناسب نسخه کنسول نیست.

شاید بتوان گفت بهترین تغییری که در نسخه کنسولی شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت صورت گرفته، تغییرات بخش آموزش بازی است. آموزش‌ها اکنون کوتاه‌تر و متمرکزتر از نسخه رایانه‌ای این عنوان است.

به علاوه، بخش جدید «پروازهای نمایشی» شما را به زیباترین مناطق بازی برده و همه تنظیمات را انجام داده تا بدون هیچ دغدغه‌ای، از صحنه‌های چشمگیر و موسیقی آرام آن لذت ببرید. این بخش برای نشان دادن بازی به یک دوست یا تجربه بهترین لحظات بازی بدون نیاز به شناخت کار با هواپیما بسیار مناسب است.

نظر نهایی

عنوان شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت یک ابزار دقیق و پر از جزئیات است که در بیشتر موارد سعی کرده واقعیت را آنطور که هست نشان دهد تا اینکه یک بازی ویدیوئی باشد. این موضوع، انتقال آن به کنسول‌های بازی را با چالش همراه کرده است. اگر منوی پیچده و طولانی آن در آغاز شما را سردرگم و دلسرد نکند، قطعا تجربه‌ای بی‌نظیر و به‌یادماندنی را برایتان رقم خواهد زد. شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت عنوانی بسیار چشم‌نواز است که قدرت واقعی ایکس باکس سری ایکس را به نمایش می‌گذارد.

منبع: gamespot.com

اگر یک پی‌سی گیمر حرفه‌ای هستید، احتمالا نام VSync یا همان Vertical Sync به گوشتان خورده است. این قابلیت، با هماهنگ کردن نرخ نوسازی عمدی صفحه نمایش با نرخ فریم بازی، از بریده شدن صفحه (screen tearing) جلوگیری می‌کند.

هنگام بازی کردن با کامپیوتر، در بخش تنظیمات گرافیکی با کلمات فنی زیادی روبرو می‌شوید. برخی از این تنظیمات عملکردشان مشخص است اما برخی تنظیمات فنی دیگر هستند که زیاد با آن‌ها روبرو می‌شوید اما ممکن است کاربردشان را ندانید؛ VSync یکی از همین اصطلاحات فنی است.

گزینه VSync در منوی تنظیمات تقریبا همه بازی‌های PC دیده می‌شود. اگر ندانید فعال‌سازی آن چه اتفاقی می‌افتد، ممکن است وجود آن را حس نکنید.

قابلیت VSync دقیقا چه کاربردی دارد؟ آیا لازم است در بازی آن را فعال کنید؟ آیا به فریم‌ ریت بازی آسیب می‌زند؟ در ادامه یک راهنمای کامل در خصوص VSync و کارایی آن برایتان فراهم کرده‌ایم که پاسخگوی تمام این سوال‌ها می‌باشد.

قابلیت Vsync یا Vertical Sync چیست؟

اگر از فریم‌ ریت در بازی سررشته باشید، درک مفهوم Vertical Sync برایتان راحت خواهد بود. VSync یا Vertical Sync فناوری است که نرخ فریم بازی را با نرخ نوسازی مانیتور هماهنگ می‌کند. ممکن است حتی این گزینه را در برنامه‌های سه‌بعدی نیز مشاهده کنید.

بگذارید یک مثال برایتان توضیح دهم VSync چگونه کار می‌کند. فرض کنید شما یک مانیتور داشته باشید که با فرکانس 75 هرتز تصویر را نوسازی می‌کند. همچنین فرض یک بازی را در نظر بگیرید که با 100 فریم در ثانیه اجرا می‌شود. با فعال کردن گزینه VSync ، فریم‌ ریت بازی برابر می‌شود با نرخ فریم مانیتوری که دارید. به عبارتی دیگر، فریم ریت شما روی 75 قفل می‌شود که با نرخ نوسازی مانیتور برابر باشد.

چرا به VSync نیاز است؟

قابلیت VSync توسط سازندگان کارت‌های گرافیکی ایجاد شده است. این فناوری به‌منظور کاهش بریده شدن صفحه نمایش که هنگام بازی یا انجام کارهای گرافیکی فشرده رخ می‌دهد، طراحی شده است.

بریده شدن صفحه نمایش زمانی اتفاق می‌افتد که نمایشگر چندین فریم را به‌صورت همزمان نشان دهد. بریده شدن صفحه چیزی شبیه عکس زیر می‌باشد:

همانطور که در این تصویر مشاهده می‌کنید، صفحه نمایش هنگام تغییر به یک ساختار متفاوت، فریم را تقسیم می‌کند. این اتفاق باعث ایجاد یک خط عجیب و غریب بین دو صفحه تصویر می‌شود. بنابراین، بریده شدن تصویر زمانی اتفاق می‌افتد که نرخ نوسازی مانیتور با فریم ریت بازی مطابقت نداشته باشد.

بریده شدن تصویر اغلب هنگام مشاهده یک حرکت سریع روی صفحه، اتفاق می‌افتد؛ بخصوص اگر مانیتور نتواند بازی را با فریم‌های بالا اجرا کند.  معمولا متوجه چنین چیزی نمی‌شود مگر اینکه در حال اجرای یک بازی سریع با حرکات تصویر زیاد باشید.

وقتی صفحه دربردارنده درختان، ساختمان‌ها و ساختارهای گرافیکی پیچیده باشد، فریم‌ها در یک خط قرار نمی‌گیرند.

VSync چگونه کار می‌کند؟

قابلیت VSync برای رفع مشکلاتی همچون بریده شدن تصویر، نرخ فریم بازی را روی نرخ نوسازی مانیتور قفل می‌کند. با این کار، حس می‌کنید بازی روان‌تر اجرا می‌شودچراکه هم جلوی بریدگی تصویر را می‌گیرد و هم نرخ فریم را ثابت نگه می‌دارد.

به‌طور پیش‌فرض، VSync مانع پردازش حافظه توسط GPU می‌شود تا زمانی که مانیتور یک چرخه نوسازی تصویر را تمام کند. این یعنی مانیتور تا پایان یافتن چرخه نوسازی، اطلاعات جدیدی دریافت نمی‌کند.

آیا Vsync تفاوتی ایجاد می‌کند؟

همانطور که گفته شد، در صورتی که مانیتور توانایی پردازشنرخ فریم بالا را نداشته باشد، VSync فریم ریت بازی را روی عددی مشخص قفل می‌کند. اگر چنین چیزی اتفاقا بیفتد، تاثیر آن را به‌خوبی حس خواهید کرد.

با این حال، VSync میزان کالیبراسیون، روشنایی، کنتراست، رنگ‌ها یا قابلیت HDR صفحه نمایش را بهتر نمی‌کند. ممکن است روشنایی صفحه کمی افزایش یابد که می‌توانید آن را کاهش دهید.

در موارد ممکن است این قابلیت، منجربه کاهش عملکرد سیستم شود تا ارتقای آن. این به بازی و کارت گرافیکی که استفاده می‌کند، بستگی دارد. داشتن فریم ریت کمتر، در مواردی نیز می‌تواند مشکل‌ساز باشد.

اما فریم ریت بجای اینکه ناپایدار باشد، ثابت خواهد شد. در بعضی بازی‌ها داشتن فریم ریت بالاتر می‌تواند تاخیر ورودی را کاهش دهد که برای بازی‌های آنلاین رقابتی ضروری است. بنابراین قبل از فعال‌سازی این گزینه باید تاثیر آن را روی بازی آزمایش کنید.

آیا فناوری Vsync عیبی هم دارد؟

هیچ تکنولوژی بدون نقص نیست از جمله VSync. اگر مانیتور شما در سینک شدن با بازی مشکل داشته باشد، استفاده از این قابلیت اغلب می‌تواند تاثیر منفی روی تجربه بازی بگذارد.

در نتیجه استفاده از VSync ، ممکن است نرخ فریم بازی کاهش یابد. همچنین احتمال دارد باعث تاخیر ورودی در بازی شود.

مقایسه VSync با G-Sync و FreeSync. کدام یک بهتر است؟

با گذشت زمان، شرکت‌هایی همچون انویدیا و AMD هرکدام قابلیت همگام‌سازی عمودی مخصوص محصولات خود را ایجاد کردند. شرکت AMD، با قابلیت FreeSync کارایی پردازنده‌های گرافیکی خود را بالا برد و انویدیا نیز G-Sync را برای این منظور طراحی کرد. هدف این دو فناوری، رفع مشکلات VSync است.

به زبان ساده، FreeSync و G-Sync نسخه‌های بهبودیافته VSync هستند که با پردازنده گرافیکی مربوطه، بهترین عملکرد را به‌ نمایش می‌گذارند.

مشکل این دو راه‌حل این است که برای استفاده باید GPU و صفحه نمایش باهم سازگاری داشته باشند. تفاوت‌های اندکی بین این دو فناوری VSync وجود دارد اما هر دو اساسا یک کار را انجام می‌دهند.

منبع: makeuseof.com