نمک را به بدی‌های آن می‌شناسیم اما ناسا خبرهای دیگری دارد. با روکیدا همراه شوید.
بر اساس گزارشات: ناسا تا سال 2024 گروهی از فضانوردان را راهی مریخ می‌کند. احتمالا دهه 2030 یک خانه در مریخ داشته باشیم.
پایگاه‌های دائمی در سیاره سرخ بلند پروازی‌های انسان را نشان می‌دهد.
اما در پایگاه‌های دائمی به منابع انرژی و غذای دائمی هم نیاز داریم. تحقیقات زیادی برای تامین نیاز‌های انسان در فضا انجام شده است.
بعد از تلاش فراوان به نمک رسیدیم! به نظر با استفاده از آب نمک موجود در مریخ می‌توانیم اکسیژن و هیدروژن برای سوخت بسازیم.
زندگی روی خاک مریخ از ماه مهم‌تر است. دوری مریخ از زمین، هزینه و زمان حمل و نقل را افزایش می‌دهد.
یک مسئله مهم تامین اکسیژن کافی برای فضانوردان است. اتمسفر مریخ بسیار نازک است. فکر می‌کنید چقدر نازک‌تر است؟ یک صدم کره زمین!
جو مریخ از 96 درصد دی اکسید کربن و تنها 0.1 درصد اکسیژن تشکیل شده است. هوایی که روی کره زمین تنفس می‌کنید 21 درصد اکسیژن دارد.
مریخ نورد پرسویرنس همین حالا در راه مریخ است. او برای بررسی شرایط به مریخ می‌رود. یکی از ابزارها برای بررسی شرایط موکسی نام دارد.
وظیفه موکسی تجزیه دی اکسید کربن برای تولید اکسیژن است. روی کاغذ این کار عملی به نظر می‌رسد، اما واقعیت چطور؟
اکسیژن تولید شده برای تنفس فضانوردان و بخشی از سوخت استفاده می‌شود.
با تجزیه دی اکسید کربن، اکسیژن و مونوکسید کربن ایجاد می‌شود، مونوکسید به جو مریخ آزاد خواهد شد.
تولید اکسیژن از آب نمک مریخ
این روش 25 برابر انرژی کم‌تری مصرف می‌کند. منابع انرژی ما در مریخ محدود خواهد بود. در نتیجه بین پنل‌های خورشیدی یا یک راکتور اتمی تفاوتی وجود ندارد.
باید قدر انرژی را در فضا بدانیم.
تیم این تحقیقات در دانشگاه واشنگتن کشور آمریکا فعالیت می‌کنند. آن‌ها می‌گویند: استفاده از محلول غلیظ پرکلرات منیزیم تجزیه آب به اکسیژن و هیدروژن را آسان می‌کند.
عجیب به نظر می‌رسد اما پرکلرات منیزیم در آب شور مریخ وجود دارد. محققان با بررسی قطره آب روی بدنه مریخ نورد ناسا متوجه وجود این ماده شدند.
ققنوس در سال 2008 به مریخ رسید.
قطره‌هایی که به نظر می‌رسد محلول پرکلرات منیزیم است را در عکس می‌بینید. عکس سمت چپ 8 روز، وسط 31 روز و سمت راست 44 روز پس از فرود هواپیما گرفته شده است.
پرکلرات می‌تواند دمای انجماد آب را تا منفی 70 درجه سانتیگراد کاهش دهد. این ماده آب را در سطح سرد مریخ مایع نگه می‌دارد.
مکان‌هایی در مریخ وجود دارد که به نظر می‌رسد جریان‌های فصلی رگه‌های نمک تیره را به سطح سیاره آورده‌اند.
بهترین منطقه برای فرود در کنار آب نمک است. با دریایی از آب و نمک مقدار زیادی اکسیژن تولید می‌شود. تقریبا نا محدود!
در کنار آب نمک به انرژی نیاز داریم. برای تجزیه دریایی از آب نمک دریایی از انرژی لازم است.
تجزیه کننده آب نمک الکترود نام دارد. ناسا برای تولید بهترین الکترود از پیروکلور استفاده کرده است. این الکترودها از اکسید سرب و روتنیم ساخته شده‌اند.
پیروکلرها کاربرد زیادی در فناوری دارند.
نمک در رقابت با دی اکسید کربن
در نهایت هر دو روش باید در عمل آزمایش شوند. آیا تجزیه دی اکسید کربن به صرفه خواهد بود یا تجزیه آب نمک؟ از نظرات شما در روکیدا استقبال می‌کنیم.
باید بدانید در تجزیه آب نمک هیدروژن بدست می‌آید. هیدروژن به عنوان سوخت موشک قابل استفاده است. سوخت هیدروژن نیاز به اکسیژن دارد.
در این سوخت اکسیژن به عنوان یک عضو اصلی شناخته می‌شود. به هرحال انتخاب با شماست. اکسیژن را تنفس کنید یا در سوخت موشک به همراه هیدروژن استفاده کنید.
البته هیچ کدام از این گزینه‌ها در سفر چند ماهه به مریخ وجود ندارد. بهترین راه برای یک سفر چند ماهه بازیافت است. دقیقا شبیه به کاری که در ایستگاه بین المللی فضایی انجام می‌شود.
بیایید کمی زمینی فکر کنیم. اگر گیاهان را برای تولید اکسیژن به مریخ بفرستیم چطور؟ گیاهان می‌توانند دی اکسید کربن موجود در باز دم فضانوردان را به اکسیژن تبدیل کنند.
گیاهان با فوتوسنتز رشد می‌کنند. حالا برای فضانوردان یک غذای تازه داریم! هزاران کیلومتر دورتر از خانه، طعم و مزه غذای زمین جذاب به نظر می‌رسد.
این مقاله توسط دیوید روتری نوشته شده است. او استاد علوم زمینی از دانشگاه اوپن است. شما می‌توانید مقاله اصلی را با لمس این قسمت بخوانید.
منبع: thenextweb.com
