می توانیم کل این مطلب را در این جمله ژول ورن خلاصه کنیم: آنچه که یک انسان در ذهن می پروراند، انسانی دیگر می تواند آن را به حقیقت تبدیل کند.
ژول ورن (1905-1828)، پدر داستانهای علمی تخیلی است. آثار ورن در کنار آگاتا کریستی و ویلیام شکسپیر، از آثاری است که بیشترین ترجمه را به زبان های مختلف داشته است.
او نویسنده چندین داستان کلاسیک از جمله سفر به مرکز زمین (1864)، بیست هزار فرسنگ زیر دریا (1870) و دور دنیا در هشتاد روز (1873) بود.
ژول ورن در طول زندگی خود نزدیک به صد رمان نوشت که به نوعی بازتاب اکتشافات بزرگ و نوآوری ها در زمینه فناوری در زمان خود بود.
آنچه آثار او را نسبت به دیگران متمایز می کند، پیش‌بینی های باورنکردنی او در مورد آینده است.
ورن در سال 1863 كتابی به نام “پاریس در قرن بیستم” منتشر كرد. این کتاب داستان مرد جوانی را نشان می دهد كه در یک شهر با اتومبیل های بنزینی، قطارهای پر سرعت و آسمان خراش های شیشه ای عظیم، زندگی می کند.
در این رمان، ورن از یک شبکه ارتباطات بین المللی که به طور همزمان مناطق مختلف را به هم وصل می کند، یاد می کند. جایی که کاربران آن می توانند اطلاعات و داده ها را با هم به اشتراک بگذارند.
در مشهورترین رمانش، بیست هزار فرسنگ زیر دریا، کاپیتان نمو در اقیانوس های زمین در یک زیر دریایی الکتریکی به نام ناتیلوس سفر می کند.
در این زیردریایی عجیب، یک اتاق ناهار خوری بزرگ و همچنین سایر تجملات جود دارد. اما نکته قابل توجه این که، توصیفات زیر دریایی ناتیلوس، با داشتن باتری اسیدی، آنچنان با زیردریایی های امروزی تفاوتی ندارد.
این نویسنده فرانسوی، در کتاب خود به نام “در سال 2889” نوشته که چگونه به جای چاپ کردن اخبار، مردم از مصاحبه های جالب با خبرنگاران، دولتمردان و دانشمندان، اخبار روز را می آموزند. این حرف، ما را به یاد اخبار رادیویی یا تلفنی می اندازد. اما جالب این است که اولین اخبار رادیویی در سال 1920، یعنی 30 سال پس از نوشته شدن این کتاب، گفته شد.
کتاب مشهور دیگری که توسط ورن نگاشته شده، سفر به مرکز زمین (1864) بود که ژول ورن اقیانوسی را در داخل سیاره زمین تصور می کرد. در کمال تعجب، مطالعات علمی اخیر نشان داده اند که در واقع اقیانوسی در زیر پاهای ما وجود دارد.
اگرچه این اقیانوس به شکل آب مایع نیست. اما دانشمندان در سال 2014 دریافتند که نوعی مواد معدنی فشرده در پوسته زمین و در عمق تقریبی بین 410 و 660 کیلومتر به دام افتاده اند.
در کتاب از زمین تا ماه (1865)، ژول ورن درباره فضاپیماهای نوری پیش بینی کرده است. جالب این است که امروز این فناوری واقعاً وجود دارد و ناسا از آن به عنوان فضاپیمای خورشیدی استفاده می کند. در همین کتاب، او در مورد اولین سفر به ماه نوشته بود. او اشاره کرده بود که اولین موجودی که به ماه می رود، دسته ای از حیوانات است. در کمال تعجب، اولین موجود زنده ای که به فضا سفر کرده بود سگی به نام لائیکا بود.
هنوز تمام نشده.
ورن در کتاب خود اشاره کرده بود که فضاپیمایی به نام “کلمبیا” از جنس آلومینیوم تحت کنترل سه فضانورد، به ماه رفت.
جالب است که فضاپیمای آمریکایی آپولو XI که با نام کلمبیا شناخته می شد به همراه سه فضانورد به ماه رفت. جالب اینجاست که طول و وزن این دو فضاپیما بسیار نزدیک به هم بود.
ژول ورن در کتاب خود حساب کرده است که برای غلبه بر جاذبه و رسیدن به فضا، یک وسیله نقلیه باید با سرعتی در حدود یازده کیلومتر در ثانیه حرکت کند. این سرعت، بسیار نزدیک به سرعت آپولو XI است.
مکانی که فضاپیمای ورن از آنجا پرتاب شده نزدیک به محل پرتاب آپولو است.
اگر به قرن نوزدهم برگردید، انتظار دارید که یک نویسنده، کشوری اروپایی را برای پرتاب فضاپیما انتخاب کند. اما به دلایلی، ورنه ایالات متحده را انتخاب کرده بود و به نظر می رسد این دلایل کاملاً علمی بوده است.
وی تصمیم گرفت تا فضاپیما را از شهر کیپ تاون، در حدود صد کیلومتری کیپ کاناورال (فلوریدا) پرتاب کند. او به درستی تخمین زده بود که پرتاب از این منطقه جغرافیایی، شانس موفقیت را افزایش می دهد.
در همان کتاب، او همچنین در مورد سقوط فضاپیما در اقیانوس نوشت. این نویسنده فرانسوی تصور کرد که چگونه سفینه های فضایی که از مدار بازگشت می توانند در اقیانوس فرود بیایند و در آنجا بمانند. دقیقاً مانند “کپسول مركورى” که دقیقاً همین کار را کرد.
او در کتاب “در سال 2889″، چیزی به نام “فونوتلفوت” معرفی کرده بود. چیزی شبیه به ویدئو کنفرانس امروزی. او در توصیف فونوتلفوت نوشته بود، انتقال تصاویر با استفاده از آینه های حساس متصل به سیم.
او همچنین در مورد تفنگ های برقی تیزر (Taser) نیز پیش‌بینی کرده بود. در بیست هزار فرسنگ زیر دریا، ورن اسلحه ای را توصیف کرد که قادر به ارسال یک شوک الکتریکی قدرتمند بود، شبیه به یک دستگاه الکترونیکی Taser امروزی.
