از آن جایی که کرونا ویروس جدید ترس را به تمامی کشورهای دنیا آورده است، نگرانی و آشفتگی افراد روز‌به‌روز بیشتر می‌شود و بنابراین جای تعجب ندارد دائم به ما گفته شود چطور از خودمان به بهترین راه در برابر آلودگی به این ویروس محافظت کنیم.
ولی چطور تحت این شرایط ایمن بمانید و همزمان مطمئن شوید که ترس به زندگی‌تان غلبه نکرده است و به یک اختلال وسواس اجباری یا اضطراب دائمی تبدیل نمی‌شود؟
ترس یک پدیده طبیعی و یک واکنش ضروری به تهدید است که در نهایت هدف آن حفظ ایمنی افراد است. چه این تهدید عاطفی، اجتماعی یا فیزیکی باشد، واکنش ترس وابسته به یک تعامل پیچیده بین «مغز حیوانی» بدوی ما (سیستم لیمبیک) و مغز شناختی پیچیده ما (نئو کورتکس) است.
بین این دو دائما هماهنگی است تا تهدیدها ارزیابی شوند و فرد برای بقا نسبت به آن‌ها واکنش نشان دهد. زمانی که یک تهدید شناسایی شود، امکان تحریک یک پاسخ «مبارزه یا گریز» وجود دارد. این پاسخ واکنش زیستی بدن به ترس است و شامل ترشح آدرنالین در بدن می‌شود تا این اطمینان به وجود آید ما می‌توانیم از هر گونه تهدیدی فرار کنیم یا آن را شکست دهیم، مانند زمانی که یک حیوان خطرناک حمله می‌کند.
این پاسخ‌ها یک سری علایم بدنی مانند لرز، عرق کردن، سرگیجه و تنفس مشکل به وجود می‌آورند که هدف آن‌ها فرار سریع‌تر و جنگیدن سرسختانه‌تر ما است.
گرچه این سیستم می‌تواند عیب‌هایی داشته باشد و گاهی اوقات به نادرستی نسبت به تهدیدهایی واکنش نشان دهد که واقعا جدی یا قریب القوع نیستند. نگرانی در مورد مشکلات سلامتی مانند حملات قلبی، سکته و حتی کووید ۱۹ (بیماری که عامل آن کورنا ویروس است) بنابراین می‌توانند همچنین یک پاسخ مبارزه یا گریز به وجود آورند.
این قضیه با وجود این حقیقت است که هیچ نقشی برای یک واکنش زیستی بدوی در قبال کووید ۱۰ وجود ندارد یعنی فرار کردن یا مبارزه الزامی نیست. بلکه، در این جا نیاز به نقش سطح بالاتر ضمیر ما یعنی نئو کورتکس شناختی است تا یک تدبیر سنجیده شده و منطقی نسبت به این بیماری عفونت‌آمیز گرفته شود بدون این که آشفتگی و اضطراب دائمی به وجود آورد.
متاسفانه گفتن این قضیه از انجام دادن آن ساده‌تر است. زمانی که ترس شکل گرفت، توقف آن سخت می‌تواند باشد.
گروه‌های آسیب‌پذیر
فوق‌العاده بعید است که شیوع یک ویروس حتی در سطح همه‌گیری مشکلات روان سلامت در افرادی به وجود آورد که مبتلا به آن نیستند یا در مرحله توسعه آن قرار دارند. تحقیق انجام شده نشان می‌دهد اکثر مشکلات سلامت روان از اوایل نوجوانی و اواسط دهه ۲۰ زندگی شروع می‌شوند و عوامل پیچیده‌ای در آن‌ها نقش دارند.
حدود ۱۰ درصد جمعیت جهان سطوح بالینی اضطراب را همیشه تجربه می‌کنند، گرچه بعضی از تخمین‌ها حتی به عدد بیشتری اشاره می‌کنند.
افرادی که بیماری مزمن و بدنی دارند، یعنی کسانی که بیشتر به کرونا ویروس آسیب‌پذیر هستند، به ویژه در خطر اضطراب دائمی قرار دارند. این مشکل را نباید واقعا نادیده گرفت.
این نگرانی تضمین شده است و برای این که انگیزه انجام تدابیر احتیاطی را داشته باشند مهم است. اما همچنین مهم است این افراد برای برخورد با این احساسات پشتیبان داشته باشند.
افرادی که بیش از حد نگران سلامت خود هستند و دائما ذهنشان را با اطلاعات مربوط به سلامت پر می‌کنند یا نشانه‌های فیزیکی دارند نیز در زمان شیوع ویروس در خطر بدتر شدن سلامت روان قرار می‌گیرند. بنابراین این افراد به دفعات همه چیز را بررسی می‌کنند، به عنوان مثال دائما مطمئن می‌شوند گاز خاموش بوده یا در ورودی قفل است.
افرادی که چنین رفتاری را با شدت کامل از خود نشان می‌دهند ممکن است مبتلا به اختلال وسواس اجباری باشند.
افرادی که یک پیش زمینه برای اضطراب خود داشته باشند به راحتی خیالشان جمع نمی‌شود و ممکن است در سایه شیوع کرونا ویروس از ارزیابی و حمایت بهره ببرند. از جمله این افراد می‌توانند کسانی باشند که اختلال اضطراب فراگیر یا اختلال هراس دارند.
راه‌های مدیریت استرس
اگر متوجه شدید دائما نگران کرونا ویروس هستید، الزاما به این معنا نیست که یک اختلال روانی دارید. ولی با سطح بالای نگرانی عاطفی به هر دلیلی که باشد باید به درستی برخورد کرد، به ویژه اگر در کارهای روزانه تداخل ایجاد کند.
ما اغلب اوقات به هنگام استرس و اضطراب به سمت استفاده از راهکارهایی کشیده می‌شویم که هدف از آن‌ها کمک است ولی ثابت شده اثر عکس دارند. به عنوان مثال، ممکن است در گوگل برای آرام کردن خود به دنبال علایم بیماری کووید ۱۹ بگردید، گرچه حتی بعید است حالتان را بهتر کند. زمانی که راهکارهای دفع استرس به جای آن اضطراب ما را زیاد می‌کنند، وقت آن است کمی عقب‌نشینی کنیم و از خودمان بپرسیم چه کار مفیدتری می‌توانیم انجام دهیم.
در واقع راه‌هایی برای تسکین علایم روحی و فیزیکی مرتبط با اضطراب وجود دارد. یک از آن‌ها دست کشیدن از بررسی است. به عنوان مثال، به دنبال نشانه‌های بیماری نگردید. احتمالا حساسیت‌های بدنی ناآشنایی را پیدا می‌کنید که بی خطر هستند ولی به شما اضطراب می‌دهند. تغییرات طبیعی فیزیکی و حساسیت‌ها به مرور زمان گذر می‌کنند، بنابراین اگر احساس اضطراب می‌کنید، تمرکز خود را روی فعالیت‌های لذت‌بخش بگذارید.
در مورد بیماری کووید ۱۹، بررسی کردن می‌تواند شامل دنبال کردن دایمی اخبار جدید و فیدهای رسانه‌های اجتماعی باشد که به شکل بارزی اضطراب را زیاد می‌کنند به جای این که به ما اطمینان خاطر بدهند، اگر اصلا چنین نقشی داشته باشند. بنابراین اگر احساس اضطراب می‌کنید، نوتیفیکیشن‌های خودکار و به‌روزرسانی‌های مربوط به کووید ۱۹ را خاموش کنید.
به جای آن به دفعات کمتر اخبار جدید کووید ۱۹ را از منابع قابل اعتماد دنبال کنید. از جمله آن‌ها سایت وزارت بهداشت است.
اطلاعاتی که ریشه در حقایق دارند باعث آرامش خیال می‌توانند شوند. اغلب اوقات بی‌قراری ناشی از عدم قطعیت است که اضطراب را به جای ترس از خود بیماری، دائمی می‌کند.
زمانی که استرس و اضطراب بالا می‌رود، تنفس سریع و کوتاه طبیعی است. تنفس منظم و هدفمند بنابراین می‌تواند نقش ریست پاسخ مبارزه یا فرار را داشته باشد و جلوی شروع هراس و علایم بدنی ناخوشایند مربوط به اضطراب را بگیرد.
همین قضیه را می‌توان در مورد ورزش گفت که می‌تواند به کاهش تجمع آدرنالین بیش از حد مربوط به اضطراب کمک کند.
شاید مهمتر از هر چیزی نباید خودتان را از سایرین جدا کنید. روابط شخصی برای حفظ شرایط ذهنی سالم، بالا بردن روحیه و حواس‌پرتی از نگرانی‌هایی که برای ما مشکل‌آفرینند مهم هستند. حتی زمانی که باید از سایرین جدا و در قرنطینه باشید مهم است که با تنهایی مبارزه کنید و صحبت با سایرین را به عنوان مثال از طریق تماس تصویری حفظ کنید.
ما از نظر جهانی موجودات زنده‌ای در ارتباط با یکدیگر هستیم که با یک تهدید سلامت بسیار واقعی ولی غیرقطعی روبرو شدیم. تدابیر احتیاطی و سریع ضروری هستند. ولی هراس گسترده و ناراحتی روانی الزاما نباید بخشی از این تجربه باشد. به فعالیت‌های روزانه خود ادامه دهید و کاهش استرس بیخود کلید بقای روانی است. به عبارت دیگر تا جای ممکن آرام باشید و به زندگی ادامه دهید.
منبع: sciencealert.com
