MBR و GPT دو روش مختلف برای ذخیره‌سازی اطلاعات مربوط به پارتیشن بندی در درایو هستند. این اطلاعات شامل شروع و پایان پارتیشن‌ها در دیسک فیزیکی می‌شود، بنابراین سیستم عامل شما پس از پارتیشن بندی می‌داند که کدام بخش‌های درایو (سکتورها) به هر پارتیشن تعلق دارند و کدام پارتیشن قابل بوت است.
تفاوت MBR و GPT
| ویژگی | MBR | GPT |
|---|---|---|
| تعداد پارتیشن | حداکثر ۴ پارتیشن اصلی | حداکثر ۱۲۸ پارتیشن |
| اندازه درایو | حداکثر ۲ ترابایت | نامحدود |
| سازگاری | با تمام سیستم عامل‌ها | با سیستم عامل‌های مدرن |
| سرعت | کندتر | سریعتر |
| دوام | کمتر | بیشتر |
MBR
MBR مخفف Master Boot Record است. این یک استاندارد قدیمی است که در سال ۱۹۸۳ معرفی شد. MBR یک سکتور بوت ویژه است که در ابتدای درایو قرار می‌گیرد. این بخش یا همان سکتور حاوی یک بوت لودر برای سیستم عامل نصب شده و اطلاعات مربوط به پارتیشن های منطقی درایو است.
MBR محدودیت‌های زیر را دارد:
- حداکثر ۴ پارتیشن اصلی
- حداکثر ۲ ترابایت اندازه درایو
- سازگاری با تمام سیستم عامل‌ها
- سرعت کندتر
- دوام کمتر
GPT
GPT مخفف GUID Partition Table است. این یک استاندارد جدید است که در سال ۲۰۰۹ معرفی شد. GPT با فریم‌ور UEFI مرتبط است که BIOS را با چیزی مدرن‌تر جایگزین می‌کند. از این رو GPT نیز به نوبه خود، سیستم پارتیشن‌بندی قدیمی MBR را با چیزی مدرن‌تر جایگزین می‌کند.
GPT مزایای زیر را دارد:
- حداکثر ۱۲۸ پارتیشن
- نامحدود اندازه درایو
- سازگاری با سیستم عامل‌های مدرن
- سرعت سریعتر
- دوام بیشتر
MBR یا GPT کدام یک بهتر است؟
در حالت کلی، اگر قصد پارتیشن بندی درایو سیستم خود را برای نصب ویندوز ۱۱ و ویندوز ۱۰ دارید، پیشنهاد می‌شود از فرمت GPT استفاده کنید. این یک استاندارد مدرن‌تر و بهتر است که هم‌اکنون همه کامپیوترها به سمت آن حرکت می‌کنند.
اگر به سازگاری با سیستم‌های قدیمی اهمیت بیشتری می‌دهید، فعلاً باید از همان پارتیشن‌های MBR استفاده کنید. البته توجه داشته باشید که MBR به زودی منسوخ خواهد شد و استفاده از آن در آینده ممکن است با مشکلاتی همراه باشد.
