امیرحسین حیدرزاده
فهرست عنوان‌ها
یکی از دوستان را پای میز نشاندم و از او پرسیدم: به چند سال عمر فکر می‌کنی؟ او گفت: شاید در حدود 80 سال زندگی کنم.
بیش‌تر ما، درست مانند او به زندگی در حدود 80 سال فکر می‌کنیم. برخی از مردم 80 سال را مثل آب خوردن پشت سر می‌گذارند و به 100 سال می‌رسند.
در کشورهایی مثل ایتالیا و ژاپن افراد 100 ساله زیادی وجود دارد. مسن‌ترین فرد تاریخ یک زن فرانسوی به نام ژان کالمنت است. او 122 سال زندگی کرد.
زمانی که او در سال 1875 به دنیا آمد، متوسط امید به زندگی تنها 43 سال بود. یک سوال بزرگ برای شما داریم: یک انسان چقدر می‌تواند زنده بماند؟
این سوالی است که مردم برای قرن‌ها درگیر آن هستند. شاید بتوانیم با آمار و اعداد متوسط امید به زندگی را حساب کنیم اما رسیدن به حداکثر عمر کار دشواری است.
بیش‌ترین سنی که انسان می‌تواند عمر کند به عوامل زیادی بستگی دارد. گروهی از مطالعات نهایت عمر انسان را 140 سال می‌دانستند. مطالعات اخیر نشان می‌دهد که محدودیت عمر انسان در حدود 150 سال است.
محاسبه طول عمر
قدیمی‌ترین و پر کاربردترین روش برای محاسبه امید به زندگی و طول عمر انسان، یک معادله به نام گومپرتز است. این معادله در قرن نوزدهم و بر اساس مشاهدات ایجاد شد.
معادله گومپرتز نشان می‌دهد که میزان مرگ و میر انسان‌ها در اثر بیماری با گذشت زمان بالا می‌رود. گذشت زمان با یک روند ثابت انسان را به مرگ نزدیک نمی‌کند، روند نزدیک شدن به مرگ انسان تصاعدی افزایش می‌یابد.
برای مثال: احتمال مرگ به دلیل سرطان، بیماری‌های قلبی و بسیاری از عفونت‌ها هر هشت تا نه سال تقریبا دو برابر می‌شود.
روش‌های زیادی وجود دارد که بتوانیم این فرمول را اصطلاح کنیم. فرمول او جنسیت یا بیماری‌های زمینه‌ای را در نظر نمی‌گیرد. شما می‌توانید در نظر بگیرید.
از محاسبات گومپرتز حتی برای حق بیمه درمانی استفاده می‌شود. این شرکت‌ها به جزئیات زندگی شما توجه زیادی دارند: آیا سیگار می‌کشید؟ آیا ازدواج کرده‌اید یا قصد ازدواج دارید؟
تمام این عوامل کوچک و بزرگ حساب کردن سن شما را دقیق‌تر می‌کند. روش دیگر برای حساب کردن طول عمر، بررسی وضعیت اندام‌ها در افزایش سن است.
به هر حال اندام‌های انسان درست مانند قطعات خودرو فرسوده می‌شوند. این فرسودگی تا چه مقدار روی سن شما تاثیر گذار خواهد بود؟ برای مثال: عملکرد چشم و مصرف اکسیژن در زمان ورزش یک الگوی کلی در رابطه با افزایش سن را نشان می‌دهد.
با بسیاری از این محاسبات، اعضای بدن انسان تنها تا 120 سالگی او را همراهی می‌کنند. متاسفانه این مطالعات تفاوت‌های فرد به فرد را در نظر نمی‌گیرد.
برای مثال: کلیه یک فرد هر سال به نسبت سال گذشته ضعیف‌تر می‌شود. از طرفی فرد دیگر سال به سال هیچ تغییری نمی‌کند. آیا طول عمر هر دو برابر خواهد بود؟ قطعا اینطور نیست.
با در نظر گرفتن تمام این موارد، محققان در سنگاپور، روسیه و ایالات متحده روش دیگری را برای بررسی حداکثر عمر انسان در پیش گرفتند.
آن‌ها به کمک یک مدل رایانه‌ای، حداکثر عمر انسان را حدود 150 سال تخمین زدند.
زندگی تا 150 سال
در ظاهر باید یک رابطه مشخص بین طول عمر شما و سرعت بهبود از بیماری وجود داشته باشد. این که شما در چه مدت یک بیماری را شکست می‌دهید، ثبات بدن شما را نشان می‌دهد.
هموستاز تعادل طبیعی ساختار بدن است. این ویژگی بدن، آن را در تمام شرایط حفظ می‌کند. پیری به معنی از دست دادن هموستاز حساب می‌شود.
به طور معمول هرچه سن شما کم‌تر باشد، با سرعت بیش‌تری بیماری را شکست می‌دهید. برای انجام مطالعات کامل و مدل سازی، محققان از 70 هزار شرکت کننده نمونه خون گرفتند.
شرکت کنندگان در این مدل سازی تا 85 سال سن داشتند. محققان تغییرات خون در کوتاه مدت را تحت نظر گرفتند. تعداد گلبول‌های سفید میزان بیماری را در بدن نشان می‌دهد.
حجم گلبول‌های قرمز می‌تواند با بیماری‌های قلبی، سکته مغزی، اختلالات شناختی مانند: از دست رفتن حافظه، ارتباط داشته باشد.
آن‌ها این اطلاعات در قالب یک شاخص ساده، اندازه گیری می‌کنند. این شاخص “حالت موجودات به شکل پویا” یا دوسی (Dosi) نام دارد.
تغییر در مقادیر دوسی بین شرکت کنندگان پیشبینی می‌کند که کدام افراد با افزایش سن دچار بیماری می‌شوند. این عدد از فرد به فرد دیگر متفاوت است.
به کمک مقدار دوسی می‌توانیم بالا رفتن سن را مدل سازی کنیم. این محاسبات پیش بینی می‌کند که هر کسی در 150 سالگی به انتهای راه می‌رسد.
عمر انسان حداقل روی کاغذ امکان عبور از 150 سال را ندارد. باید توجه کنید که اطلاعات این بررسی پیشرفت بشر را در نظر نمی‌گیرد.
این که در سال‌های آینده راه‌های درمان جدید برای بیماری‌ها ساخته شود، می‌تواند مطالعات این افراد را زیر سوال ببرد.
دقیقا نکته‌ای که مطالعات این دانشمندان را زیر سوال می‌برد، پیشرفت است. در سال‌های اخیر، هر روز به نسبت روز قبل پیشرفته‌تر شده‌ایم.
حتی مردم عادی این پیشرفت را در زندگی خود مشاهده می‌کنند. برای مثال: نوزادی که امروز چشم به جهان باز می‌کند، تا 85 سال آینده به پیشرفت علم امیدوار خواهد بود.
متاسفانه شخصی که امروز 85 سال سن دارد، از مزایای پیشرفت کودک، استفاده نخواهد کرد. شاید محاسبه این افراد برای افراد مسن امروز درست باشد اما برای آیندگان اینطور نخواهد بود.
حداکثر عمر در نظر گرفته شده در مقدار دوسی، حدود 25 درصد بیش‌تر از عمر ژان کالمنت است. در نتیجه اگر می‌خواهید او را شکست دهید، به چند عامل مهم نیاز دارید: ژن خوب، که باعث می‌شود عدد 100 را پشت سر بگذارید. رژیم غذایی عالی و برنامه ورزشی که تا 15 سال به امید به زندگی شما اضافه می‌کند.
آخرین کلید برای رسیدن به عمر بیش‌تر از 100 سال، فناوری است. ما باید بتوانیم دانش را به زیست فناوری پیری برسانیم. درمان‌هایی که روند پیر شدن سلول را کند و حتی آن را به عقب باز گرداند.
اگر امروز از دانشمندان بپرسید، به شما می‌گویند که اضافه کردن 15 تا 20 سال به زندگی پستانداران بسیار دشوار است. به این دلیل که شناخت ما از زیست شناسی پیری کم و کاستی‌های زیادی دارد.
امروز می‌توانیم طول عمر موجودات ساده‌تر را به مقدار زیادی افزایش دهیم. در یک آزمایش دانشمندان توانستند طول عمر یک نوع از کرم را تا ده برابر افزایش دهند.
ما به پیشرفت فناوری امید داریم. به هرحال توجه کنید که از سال‌های 1860 چه مقدار پیشرفت کرده‌ایم؟ اگر به همین مقدار جلو برویم، شرایط چه مقدار تغییر خواهد کرد؟
احتمالا بعد از خواندن این مقاله امید به زندگی شما افزایش می‌یابد. امیدواریم 150 سالگی خود را جشن بگیرید. اگر به ما اجازه بدهید، در جشن شما حضور داشته باشیم.
اگر امکان زندگی ابدی وجود داشت، آن را انتخاب می‌کردید؟ شاید بعد از سال‌ها، پایان بهتر از ادامه باشد! نظر خود را با روکیدا به اشتراک بگذارید.
منبع: theconversation.com
