فلاش بک به نوستالژی: داستان گوشی نوکیا ۵۸۰۰ اکسپرس موزیک

گوشی نوکیا ۵۸۰۰ اکسپرس موزیک در زمان خودش گوشی خوبی بود. در سال اول ورود آن به بازار ۸ میلیون دستگاه فروش داشت و یک موفقیت تجاری برای غول فنلاندی بود که در آن زمان روی تخت سلطنت دنیای موبایل به همگان فخر می‎فروخت.

اما اگر عینک خوش‎بینی‎مان را کنار بگذاریم، می‎توانیم ببینیم این گوشی شروع پایان سلطنت نوکیا را پایه‎گذاری کرد.

نوکیا ۵۸۰۰ زمانی که اواخر ۲۰۰۸ به بازار آمد تقریبا هر چیزی که از یک گوشی هوشمند می‎خواستید را داشت. ترکیبی از سری گوشی‎های توانمند N نوکیا و سری اکسپرس موزیک بود که در یک جعبه فروش پر از قطعات جانبی و قیمت عالی به بازار عرضه شد.

این اولین گوشی لمسی نوکیا نبود، ولی احتمالا اولین گوشی لمسی بود که اکثر افراد با آن آشنا شدند چون بسیار محبوب بود و تنها پیش از آن دستگاه‎های لمسی کمی به بازار آمده بودند.

نوکیا ۵۸۰۰ اکسپرس موزیک همچنین اولین گوشی بود که از سیستم عامل سری ۶۰ سیمبیان برای فرامین ورودی لمسی استفاده کرد و آن را نشان داد. (ابتدا سیستم عامل UIQ سیمبیان برای این منظور طراحی شد ولی سال ۲۰۰۸ این سیستم عامل به تاریخ پیوسته بود).

شرکت فنلاندی چندین به‎روزرسانی مهم برای این سیستم عامل ارائه کرد که به شکل بارزی باعث افزایش عملکرد گوشی و کاربرپذیری رابط کاربری آن شد. با این حال، آن‎ها سعی داشتند یک سیستم عامل قرن بیستمی را به قرن بیست و یکم وارد کنند، کاری که به هیچ وجه ساده نبود.

پس از آن که اپل سال ۲۰۰۷ با تولید اولین گوشی و سیستم عامل خود که از ابتدا منحصرا برای نمایشگرهای لمسی ساخته شده بود جهان موبایل را شگفت‎زده کرد، نوکیا که پیشرو بازار موبایل بود ابتدا از آن به عنوان یک مد زودگذر یاد کرد و خیلی دیر به اشتباه خود پی برد.

این گوشی در مقایسه با آیفون 3G برتری‎های مشخصی داشت. نمایشگر آن شارپ‎تر و با نسبت تصویر ۱۶:۹ برای فایل‎های رسانه‎ای مناسب‎تر بود، همچنین دوربین کیفیت بالاتری داشت و می‎توانست ویدئوهای با دقت 480p ضبط کند (قابلیتی که آیفون تا قبل از ورود مدل 3GS به بازار نداشت). علاوه بر این محصول نوکیا اسپیکرهای استریو داشت و از درگاه میکرو اس‎دی پشتیبانی می‎کرد.

اما آیفون یک نمایشگر لمسی خازنی واکنش‎گرا و کاربرپسند و رابط کاربری داشت که حول آن طراحی شده بود و از ژست‎های حرکتی چند لمسی پشتیبانی می‎کرد.

نوکیا برای گوشی خود از یک نمایشگر لمسی مقاومتی و قلمی استفاده کرده بود که داخل گوشی قرار می‎گرفت (به همراه یک plectrum (مضرابی که وصل به بند موبایل بود و روی آن نام نوکیا نوشته شده بود). جنبه بدتر ماجرا نبود قابلیت‎های پایه‎ایی مانند اسکرول کردن جنبشی در منوها و پیش‎بینی حروف و کلمات در صفحه کلید QWETRY روی نمایشگر بود.

تا آن زمان، سیستم عامل سری ۶۰ سیمبیان توسط یک D-pad و به نوعی یک صفحه کلید کنترل می‎شد. در نسل پنجم آن (که بعدا Symbian^1 نام گرفت) رابط کاربری به فرامین ورودی لمسی واکنش نشان داد، اما نتیجه کاملا ناخوشایند بود. انگاری نوکیا یک سیستم عامل داس با پشتیبانی از موس ساخته بود، جواب می‎داد ولی ویندوز نبود.

نوکیا یک سیستم عامل جایگزین به اسم Maemo داشت که در گوشی نوکیا N900 استفاده شده بود. این سیستم عامل نیز اولین سیستم عامل لمسی نبود و براساس سیستم ویندوز X و لینوکس ساخته شده بود (که تکیه به استفاده از موس و کیبورد داشتند).

Maemo نسبت به سیمبیان به مراتب با پشتیبانی از چند صفحه هوم به همراه ویجت و کارت‎های مختلف مدرن‎تر به نظر می‎رسید.

نیازی نیست به کشمکش‎های داخلی آن زمان شرکت نوکیا اشاره کنیم ولی مشخصا تیم طراحی سیستم عامل سیمبیان برنده شد. Maemo (در واقع نسل بعدی آن MeeGo) تنها در یک گوشی مهم دیگر یعنی Nokia N9 استفاده شد که یکی از محبوب‎ترین گوشی‎های نوکیا است (علاوه بر این که رابط کاربری آن به مراتب جلوتر از زمان خود بود).

تا چندین سال بعد، نوکیا به تلاش خود برای ساخت یک نسخه از سیمبیان برای دنیای نمایشگرهای لمسی ادامه داد (و اگر منصف باشیم، Symbian Belle تا حدی شبیه به اندروید بود). اما همه پایان ماجرا را می‎دانیم، مدیران نوکیا با این احساس که از قایق اندروید عقب مانده‎اند، تصمیم گرفتند به سیستم عامل ویندوز فون رو آورند با این امید که مایکروسافت در عرصه موبایل مانند جهان دستگاه‎های رومیزی حرف اول را بزند.

این امیدها نقش بر آب شد و نوکیا نیز به سمت سقوط پیش رفت.

ما تقصیر را به گردن نوکیا ۵۸۰۰ اکسپرس موزیک نمی‌اندازیم. به هرحال، این گوشی ارزان و میان‎رده کاملا توانمند بود و به شهرت زیادی رسید، بدون شک ۸ میلیون کاربر اشتباه نمی‌کردند و با توجه به قیمت آن محصول بسیار با ارزشی خریده بودند.

این گوشی زیر ۳۰۰ یورو در جعبه فروش یک کارت حافظه خارجی ۸ گیگابایتی، یک هدست با کیفیت بالا، یک کابل AV و یک قاب خوب به همراه یک plectrum داشت که به بند آن وصل شده بود.

علاوه بر این، نوکیا از طریق به‎روزرسانی‎های نرم‎افزاری قابلیت‎های پرچم‎دار N97 خود را به آن اضافه کرده بود، از جمله امکان اوورلاک پردازنده، قابلیتی که در ابتدا برای Nokia 5800 Navigation Edition در نظر گرفته بود.

نوکیا ۵۸۰۰ به عنوان یک میان‎رده یک گوشی موفق بود چون قیمت پایین آن باعث شد کاربران نقص‎هایش را نادیده بگیرند.

تا این که چند ماه بعد گوشی نوکیا N97 به بازار آمد و سعی کرد واقعا نشان دهد سیستم عامل لمسی سیمبیان در یک پرچم‎دار می‎تواند موفق باشد. Anssi Vanjoki رئیس بخش موبایل نوکیا در آن زمان یک جمله مشهور دارد که می‎گوید نوکیا N97 «یک ناامیدی کامل از نظر کیفیت تجربه برای مصرف‎کنندگان است».

با این حال، اگر منطقی نگاه کنیم متوجه می‎شویم نوکیا ۵۸۰۰ اکسپرس موزیک پیش از این که حتی N97 به بازار آید زنگ هشدارها را به صدا در آورده بود و نشان داد سیمبیان نمی‎تواند در عصر نمایشگرهای لمسی گوشی‎های هوشمند رقابت کند.

Vanjoki در مورد Symbian^1 گفت آن‎ها «این سیستم عامل را بیش از حد کش داده بودند، چیزی که نباید کش داده می‎شد».

نوکیا پس از آن چند گوشی پر فروش دیگر نیز وارد بازار کرد ولی اگر به گذشته نگاه کنید، خواهید دید که بخش دوربین این شرکت تنها چیزی بود که باعث ادامه حیات کسب و کار موبایل نوکیا شد.

بنابراین، این داستان تلخ و شیرین نوکیا ۵۸۰۰ اکسپرس موزیک بود، یک گوشی دوست‎داشتنی و موفق که با این حال شروع سقوط این شرکت را رقم زد.

منبع: gsmarena.com