امروز سازندگان تلفن همراه مگاپیکسل‌های بیش‌تری را به کار می‌گیرند. ما روزهایی را پشت سر گذاشتیم که حسگر 20 مگاپیکسلی در یک تلفن همراه معجزه بود.
حتی دوستان میان رده دوربین‌های 100 مگاپیکسلی را به همراه می‌آورند. تعداد پیکسل‌های بالاتر یعنی تصویر با پیکسل‌های بیش‌تری ذخیره می‌شود.
آیا زمانی که یک تصویر با پیکسل‌های بیش‌تری ذخیره شود، کیفیت آن بالاتر خواهد بود؟ جواب به این سوال آسان نیست. برای کیفیت بالا، پیکسل‌های زیاد کافی نیست.
برای آشنایی با راز پیکسل‌ها، روکیدا را همراهی می‌کنید؟
1. حسگر دوربین تلفن‌های هوشمند چطور کار می‌کنند؟
دوربین کوچک پشت تلفن همراه شما از قطعات پیچیده و زیادی ساخته شده است. یک بخش اصلی در میان آن قطعات وجود دارد: حسگر دوربین.
حسگر نور را جذب می‌کند. درست همان کاری که فیلم در دوربین‌های قدیمی انجام می‌داد. اکثر دوربین‌های دیجیتال از یک تراشه با نام CMOS قدرت می‌گیرند.
حسگر استفاده شده در دوربین تلفن‌های هوشمند ابعاد کوچکی دارد: بین 0.4 تا 0.59 اینچ. این قطعه به مجموعه‌ای از محفظه‌های کوچک با نام فوتوسیت تقسیم می‌شود. هر فوتوسیت را با نام پیکسل می‌شناسیم.
در زمان عکس برداری، نور از طریق لنزها به داخل دستگاه هدایت می‌شود. هر کدام از فوتوسیت‌ها مقداری کمی نور را جذب می‌کنند. آن نور به جریان الکتریکی تبدیل می‌شود.
جریان الکتریکی برای پردازش به پردازنده دستگاه می‌رسد. پردازنده اطلاعات را از تمام فوتوسیت‌ها (پیکسل‌ها) دریافت می‌کند و آن‌ها را در کنار هم قرار می‌دهد.
در کنار هم قرار گرفتن پیکسل‌ها یک تصویر را ایجاد می‌کند. البته که این روند دشوار در یک چشم به هم زدن انجام می‌شود.
2. نکات مثبت مگاپیکسل‌های بیشتر
وجود پیکسل‌های بیشتر به معنی یک تصویر با جزئیات بیشتر است. اگر بخواهید تصویر را در ابعاد بسیار بزرگ چاپ کنید یا در یک قسمت بزرگ‌نمایی کنید، پیکسل‌های بیشتر به کار می‌آیند.
تفاوت اصلی زمانی خود را نشان می‌دهد که از یک سوژه با جزئیات بالا عکس بگیرید. مانند: سگ، گربه یا شن‌های ساحل.
3. نکات منفی پیکسل‌های بیشتر
در هر حال لیوان پیکسل‌ها لب به لب پر نیست. نیمه خالی هم در آن وجود دارد. گاهی اوقات تعداد زیاد پیکسل مشکل ساز می‌شود که در ادامه با آن آشنا می‌شوید.
تصاویر تاریک‌تر
نور کافی یکی از شروط مهم در عکس برداری حساب می‌شود. باید نور کافی به حسگر شما برسد. نور یک عامل فیزیکی است.
نور به حسگر شما باید برخورد کند. حسگر هم سطح مشخصی دارد. اگر ما تعداد زیادی پیکسل را در فضای کوچک قرار دهیم، یعنی هر پیکسل برای جذب نور فضای کافی نخواهد داشت.
هر مقدار که نور جذب شده کم‌تر باشد، سیگنال ارسال شده به پردازنده ضعیف‌تر خواهد بود. سیگنال ضعیف‌تر هم به معنی تصویر تاریک تمام می‌شود.
نویز بیشتر
تصویر ثبت شده تاریک است. برای جبران تاریک بودن تصویر، نرم افزار وارد می‌شود. نرم افزار تلاش می‌کند تا با تغییر در ISO، تصویر را روشن کند.
ویژگی‌های نرم افزاری کاری می‌کند تا نور تصویر به شکل مصنوعی افزایش پیدا کند. این مساله باعث ایجاد نویز می‌شود. نویز ایجاد شده به این شکل، نویز دیجیتال نام دارد.
یک تصویر با نویز دیجیتال به نظر می‌رسد که با پیکسل‌های رنگی تصادفی پوشیده شده است. یک مثال خوب در این مورد، میکروفون به حساب می‌آید.
زمانی که شما صدا را به شکل دیجیتال افزایش دهید، حجم صدا افزایش پیدا می‌کند اما همراه با اصل صدا، خش خش شنیده می‌شود.
خش خش درست همان نویز دیجیتال در قالب صدا است. نرم افزار می‌تواند کمک کننده باشد اما نمی‌تواند معجزه کند.
4. اهمیت پردازش مناسب
راستش را بخواهید، مهم نیست که یک شرکت از چند مگاپیکسل استفاده می‌کند. اگر پردازش تصویر بد باشد یک عکس خوب دریافت نمی‌کنیم.
اگر به یاد داشته باشید، نرم افزار و پردازنده سیگنال‌های رسیده از حسگر را کنار هم قرار می‌دادند. این نرم افزار و روش پردازش کار اصلی را انجام می‌دهند.
شرکت‌های مختلف از راه و روش مختلف کمک می‌گیرند. آن‌ها مشخص می‌کنند که سیگنال‌ها به چه شکل از نرم افزار و پردازنده عبور کند.
برای مثال: سامسونگ به دلیل ثبت تصاویر بیش از حد اشباع شده مشهور است. اپل را به نمایش طبیعی رنگ‌ها و جزئیات کم‌تر می‌شناسیم.
برگ برنده دوربین تلفن‌های هوشمند، مگاپیکسل بیشتر نیست
مگاپیکسل‌های بیشتر روی کاغذ بهتر به نظر می‌رسند اما ماجرا در دنیای واقعی تفاوت دارد. برای ثبت یک عکس دنیایی از قطعات و روندها دست در دست هم کار می‌کنند.
کیفیت لنز، شرایط نور و مهارت در عکاسی را نباید دست کم بگیریم. در نهایت این شما هستید که با دوربین معجزه می‌کنید.
شاید با یک حسگر متوسط کار سخت انجام شود اما خلاقیت شما می‌تواند ضعف حسگر را جبران کند. شما چه پیشنهادی برای کاربران روکیدا دارید؟
منبع: makeuseof.com
