نجوم، هوا و فضا

در سال ۲۰۰۰، جف بزوس شرکت بلو اوریجین (Blue Origin) را با هدف بردن انسان به فضا و فراتر از آن تأسیس کرد. پس از آن ایلان ماسک به سرعت با پروژه اسپیس ایکس (SpaceX) در سال ۲۰۰۲ و ریچارد برانسون با پروژه ویرجین گالاکتیک (Virgin Galactic) در سال ۲۰۰۴ این ماموریت بزرگ را همراهی کردند.

این سه شرکت به بازیگران پیشرو در بخش تجاری هوافضا تبدیل شده‌اند. آن‌ها همچنین ادعاهای مختلفی را در خصوص توانایی انتقال انسان به سیارات دیگر و همچنین آینده سفرهای فضایی توسط خود مطرح کرده‌اند. به طوری که هر یک به صورت جداگانه وعده‌هایی برای ارسال داوطلبان به فضا ارائه کرده‌اند.

اما آیا تاکنون به اهداف این سه پروژه بزرگ و همچنین نحوه کارکرد آن‌ها در قبال پروژه‌های فضایی فکر کرده‌اید؟ ما در این مطلب قصد داریم تا اهداف هر یک از آن‌ها را بررسی کنیم و تفاوت هر یک را به شما بگوییم.

تفاوت های اسپیس ایکس (SpaceX), بلو اوریجین (Blue Origin) و ویرجین گالاکتیک (Virgin Galactic) با یکدیگر

تفاوت‌های این سه پروژه عظیم را باید از چند منظر مورد بررسی قرار دهیم:

• هدف پروژه (Purpose)
• مسافت (Altitude)
• نوع فضاپیما (Vehicle)
• اتوماسیون یا دستگاه تنظیم خودکار (Automation)
• سرعت (Speed)
• مدت زمان پرواز (Duration of Flight)
• ایمنی (Safety Record)
• هزینه‌ها (Costs)

هدف

اولین وجه تمایزی که باید در خصوص این سه پروژه به آن توجه کنیم، هدف است. اسپیس ایکس (SpaceX) و ویرجین گالاکتیک (Virgin Galactic) هر دو در اظهارات خود به صراحت به ماجراجویی سفر به فضا به عنوان انگیزه اصلی خود اشاره می‌کنند. در مقابل، بلو اوریجین (Blue Origin) هدف خود از این پروژه را حفظ منابع زمین با انتقال میلیون‌ها (و در نهایت میلیاردها) انسان برای زندگی و کار در فضا بیان می‌کند.

با این حال، شایان ذکر است که SpaceX همچنین در حال استقرار هزاران مینی ماهواره در فضا است که اینترنت را به هر نقطه از زمین ارسال می‌کند. Blue Origin در آینده نیز چنین جاه‌طلبی بزرگی را در سر دارد.

علاوه بر این، ایلان ماسک بارها اعلام کرده که اسپیس ایکس قصد دارد تا نسل بشریت را در چندین سیاره گسترش دهد. به طوری که با ایجاد یک کلونی در مریخ از نسل انسان‌ها (نه لزوماً زمین) محافظت کند. بنابراین، اگر اتفاقی برای زمین بیافتد، ما امیدوار خواهیم بود که ادامه زندگی را در مریخ انجام دهیم.

مسافت

وقتی صحبت از فضا می‌شود، مهم‌ترین سوال این است که تا چه ارتفاعی پیش خواهید رفت؟ تا ماه؟ مریخ؟ تا کجا؟

این پروژه‌ها هرگز به دنبال رقابت با یکدیگر نیستند اما اسپیس ایکس (SpaceX) بسیار جلوتر از دیگران قرار دارد و در آخرین ماموریت خود انسان را تا ارتفاع ۳۶۳ مایلی (۵۸۵ کیلومتری) پرتاب کرده است. این مسافت بالاتر از ایستگاه فضایی بین‌المللی یا تلسکوپ فضایی هابل است. همچنین این سفر دورترین مسافت از زمان ۱۹۷۲ بوده است. جایی که ماموریت فضایی ناسا در ماه به اتمام رسید. اسپیس ایکس قصد دارد تا سال ۲۰۲۵ انسان را به مریخ بفرستد.

بلو اوریجین (Blue Origin) با پرواز جف بزوس به فضا به مسافت ۶۶.۵ مایلی در رتبه دوم قرار دارد. ویرجین گالاکتیک (Virgin Galactic) نیز با ارتفاع ۵۳.۵ مایلی در رتبه سوم قرار دارد.

مرز بین‌المللی شناخته شده برای فضا و زمین حدود ۶۲ مایل است که به خط کارمان معروف است. بنابراین، طبق این استاندارد، Virgin Galactic به فضا نرفته و در واقع تا قبل از مرز کارمان پیش رفته است. با این حال، یک تبصره وجود دارد که سفر ویرجین گالاکتیک را نیز در زمره سفرهای فضایی قرار می‌دهد. آن‌ هم این که ایالات متحده از ۵۰ مایل به عنوان نقطه شروع فضا استفاده می‌کند.

نوع فضاپیما یا وسیله نقلیه

بار دیگر، SpaceX بسیار جلوتر از رقبای خود قرار دارد. اسپیس ایکس چهار فضاپیمای مختلف برای حمل انسان و محموله به فضا در اختیار دارد؛ که شامل موشک‌های فالکون ۹ و فالکون هوی، کپسول دراگون برای حمل انسان در پرواز به ایستگاه فضایی بین‌المللی و پروازهای اطراف زمین، و کشتی ستاره‌ای که می‌تواند خدمه و محموله را به مدار زمین، ماه و در نهایت مریخ ببرد.

Blue Origin نیز چندین فضاپیمای مختلف را توسعه داده است. نمونه اولیه آن شارون نام داشت که برگرفته از نام قمر پلوتون است. بلو اوریجین سپس از فضاپیمای گدارد استفاده کرد که بعداً آن را با موشک نیو شفارد جایگزین نمود که جف بزوس و ویلیام شاتنر را به فضا برد. از دیگر فضاپیماهای در حال توسعه این شرکت می‌توان به نیو گلن، نیو آرمسترانگ و کاوشگر ماه آبی اشاره کرد. تاکنون فقط نیو شپرد فعال است.

اما، فضاپیمای ویرجین گالاکتیک کمی منحصربه‌فردتر است، زیرا عملکرد آن به صورت پرتاپ موشک نیست. در عوض، آن‌ها با یک هواپیمای فضایی به نام SpaceShipTwo یا VSS Unity به فضا پرواز می‌کنند که از طریق یک هواپیمای حامل به نام WhiteKnight Two یا VMS Eve در هوا به فضا پرتاب می‌شود. Virgin Galactic تاکنون فقط یک هواپیمای فضایی عملیاتی در اختیار دارد. اما آن‌ها در حال ساخت یک SpaceShipThree جدید می‌باشند.

اتوماسیون یا دستگاه تنظیم خودکار (Automation)

فضاپیماهای اسپیس ایکس و بلو اوریجین هر دو کاملاً خودکار هستند. آن‌ها همچنین مجهز به کپسول‌هایی هستند که در حین پرواز از موشک حامل خود جدا می‌شوند و با کمک چتر نجات به زمین باز می‌گردند.

اما، هواپیمای فضایی ویرجین گالاکتیک هیچگونه اتوماسیونی ندارد. به طوری که خلبانان آن را به صورت دستی برای پرواز به فضا آماده به کار می‌کنند، آن را به زمین برمی‌گردانند و مانند یک هواپیمای معمولی روی باند فرود می‌آورند.

سرعت

راکت نیو شفارد شرکت Blue Origin به حداکثر سرعت ۲۲۳۴ مایل در ساعت و حداکثر ارتفاع ۶۶ مایل (۱۰۶ کیلومتر) رسیده است. از سوی دیگر، VSS Unity Virgin Galactic به حداکثر سرعت ۲۳۰۰ مایل در ساعت و حداکثر ارتفاع ۵۳.۵ مایلی بالای زمین رسیده است.

وسایل نقلیه SpaceX اما بسیار برتر هستند. به طوری که در اعماق فضا، آن‌ها به سرعت‌های مافوق صوت فوق‌العاده ۲۴۶۰۰ مایل در ساعت در حداکثر ارتفاع صدها کیلومتری از زمین دست یافته‌اند.

مدت زمان پرواز

بلو اوریجین ضعیف‌ترین نتیجه را در بین دو رقیب اصلی خود دارد. چراکه طولانی‌ترین زمان پرواز وسایل نقلیه آن‌ها ۱۰ دقیقه از زمان پرتاب تا فرود بر روی زمین است. ویرجین گالاکتیک کمی بهتر است، و با مدت پرواز ۲.۵ ساعت از زمان پرتاب تا بازگشت در رتبه دوم قرار دارد. اگرچه مدت زمان پرواز وسایل نقلیه آن‌ها در فضا تنها حدود ۱۵ دقیقه طول می‌کشد.

اما، اسپیس ایکس با اختلاف بسیار فاحشی از رقبای خود جلوتر است. پروازهای آن‌ها به طور معمول ماه‌ها طول می‌کشد زیرا آن‌ها فضانوردان را به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاده و برمی‌گردانند. در ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۱، آن‌ها خدمه‌ای متشکل از چهار غیرنظامی را به یک ماموریت فضایی خصوصی فرستادند که آن‌ها را به مدت سه روز در چندین مدار به دور زمین در ارتفاع ۳۶۳ مایلی به صورت معلق قرار داد. سال آینده نیز سه مسافر به مدت سه روز به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر خواهند کرد. ماموریت اصلی اسپیس ایکس قطعا فرستادن انسان به مریخ برای سفرهای چند ساله است.

ایمنی

هر دو شرکت بلو اوریجین (Blue Origin) و اسپیس ایکس (SpaceX) هنگام توسعه و آزمایش وسایل نقلیه خود دچار حوادث متعددی شده‌اند. خوشبختانه، این حوادث هرگز تلفات جانی، جراحات جدی، یا خسارت مالی قابل توجهی به همراه نداشته‌اند. در مورد خدمه، هر دو شرکت Blue Origin و SpaceX دارای سوابق ایمنی کاملی هستند و هرگز متحمل هیچ گونه خسارتی به پرسنل نشده‌اند.

متأسفانه، ما نمی‌توانیم در مورد Virgin Galactic همین را بگوییم. چراکه تاکنون چهار کارمند جان خود را از دست داده‌اند و چهار نفر دیگر در دو حادثه جداگانه در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۱۴ مجروح شدند. سه عضو در جریان آزمایش‌های زمینی موتورهای SpaceShipTwo در سال ۲۰۰۷ جان باختند و سه نفر دیگر نیز زخمی شدند. همه کارکنان در کمپانی Scaled Composites استخدام بودند – شرکتی که اولین هواپیمای فضایی Virgin Galactic را ساخت و بعداً توسط Virgin خریداری شد.

بعد از این حوادث، در سال ۲۰۱۴، یک خلبان دیگر نیز جان خود را از دست داد و خلبان دیگری در یک سانحه غم‌انگیز در جریان اولین پرواز آزمایشی هواپیمای فضایی Virgin Galactic به شدت مجروح شد. اخیراً نیز پرواز ریچارد برانسون در سال ۲۰۲۱ به طرز خطرناکی از مسیر خارج شد اما پس از چند لحظه به مسیر اصلی بازگشت و به سلامت فرود آمد.

هزینه‌ها

ویرجین گالاکتیک قبلاً بلیت‌هایی را به قیمت ۲۵۰ هزار دلار فروخته بود اما در سال ۲۰۱۴ پس از تصادف مرگبار، آن را متوقف کرد. پس از اینکه ریچارد برانسون اولین پرواز خود را با خدمه کامل به لبه فضا در ژوئیه ۲۰۲۱ انجام داد، ویرجین گالاکتیک از علاقه مجدد مشتریان سود می‌برد و فروش بلیت پروازهای فضایی خود را با قیمت اولیه ۴۵۰۰۰۰ دلار برای هر صندلی بازگشایی کرد. این شرکت همچنین بلیط‌هایی را برای تحقیقات ریزگرانش و آموزش فضانوردان حرفه‌ای به قیمت ۶۰۰۰۰۰ دلار می‌فروشد.

بلو اوریجین هنوز قیمت بلیت‌های خود را در پروازهای خود را اعلام نکرده است، اما این شرکت ادعا می‌کند که تاکنون ۱۰۰ میلیون دلار بلیط فروخته است. یکی از مسافران اولین پرواز خدمه Blue Origin در ژوئیه ۲۰۲۱، بلیتی را به مبلغ ۲۸ میلیون دلار در یک حراجی خریداری کرد، جایی که ۱۹ میلیون دلار از آن را به طور مساوی به ۱۹ سازمان فضایی اهدا کرد.

تام هنکس ظاهراً قیمت بلیت سریال “Jimmi Kimmel Live” را وقتی فاش کرد که جف بزوس به او پیشنهاد سوار شدن بر نیو شفارد را به مبلغ ۲۸ میلیون دلار داده است.

در مورد اسپیس ایکس، سه مسافری که در سال آینده به مدت سه روز به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر می‌کنند، هر کدام ۵۵ میلیون دلار برای بلیت‌های خود پرداخت نموده‌اند.

فضا: ماجراجویی جدید انسان

اگرچه این سه شرکت فضایی جاه‌طلبی‌ها، ظرفیت‌ها و دستاوردهای متفاوتی به دست آورده‌اند، اما هر سه از دستاوردهای سایر پروژه‌های فضایی پیشی گرفته‌اند. این  پروژه‌ها شامل دولت‌های پیشرو در فضا، یعنی چین، روسیه و ایالات متحده می‌شود. فناوری‌های پیشگام و برنامه‌های بزرگ آن‌ها، بشریت را در مسیر تبدیل شدن به یک تمدن فضایی قرار داده است.

با این حال، SpaceX به طور قابل ملاحظه‌ای از سایر رقیبان خود جلوتر است و به نظر می‌رسد که زودتر از بقیه به اهداف فضایی خود دست پیدا کند.

سخن پایانی

با یکی دیگر از مقالات جذاب وبسایت روکیدا همراه شما دوستان عزیز بودیم. فضا دیگر مانند قبل در انحصار دولت‌ها و ناسا قرار ندارد. همانطور که دیدید، پروژه‌های بزرگ مختلفی در تلاش برای فرستادن انسان به فضا هستند که ایلان ماسک و گردانش از بقیه جلوتر هستند. اگر شما نیز به فکر سفر به فضا هستید، خیلی راحت با خرید بلیت‌های نجومی (بین ۵۰ الی ۷۰ میلیون دلار) می‌توانید برای ۳ الی ۵ روز به فضا سفر کنید.

شما هم مانند ایلان ماسک به معماری فضایی فکر می‌کنید؟ او می‌گوید: انسان برای زنده ماندن باید به سیارات دیگر سفر کند. ما به جز زمین برای زندگی و کار به یک خانه جدید نیاز داریم: خارج از زمین، در عمق فضا، روی یک سیاره در کهکشان دیگر.

ما به افراد زیادی نیاز داریم تا برای زندگی خانه بسازند. ادارات، آپارتمان‌ها و مراکز خرید فضایی چه شکل و ترکیبی خواهند داشت؟ حمل و نقل در فضا چطور انجام می‌شود؟

باید زندگی خود را تمام و کمال در یک سیاره دیگر تصور کنیم. شکل جدید از معماری ایجاد خواهد شد. شکلی که به آن معماری فضایی می‌گوییم. خوشبختانه انسان‌های پیشرو به این بخش از بازی هم فکر کرده‌اند.

ایده معماری فضایی

اولگا بانووا مدیر مرکز بین المللی معماری فضایی ساساکاوا (SICSA) است. صد البته که در جیب او یک کارت ویزیت با عنوان: معمار فضایی پیدا نمی‌کنیم. این موضوع از اواخر دهه ۱۹۸۰ وجود داشته.

فکر می‌کنید محل تولد این ایده کجاست؟ دانشگاه هیوستون آمریکا! اگر از مرکز SICSA مدرک معماری خود را دریافت کنید، کارشناس ارشد معماری فضایی حساب می‌شوید.

روند آن‌ها بزرگ و گسترده نیست. هر سال تنها چند دانشجو جذب میکنند. درست مانند هر برنامه فضایی قدم به قدم رشد می‌کند و بزرگ می‌شود. افرادی که به زندگی در آسمان‌ها فکر می‌کنند، این برنامه را کاملا جدی می‌دانند.

به نظر آن‌ها: ما نمی‌توانیم برای همیشه در خانه بمانیم و فکر کنیم که تمام دنیا به همین شکل باقی می‌ماند. ما، زمین، خورشید و کهکشان در حال تغییر و حرکت است. باید درک بهتری از شرایط اطراف خود داشته باشیم.

معماری فضایی چیست؟

معنای آن با اسم آن گره خورده است. معماری فضایی تئوری و عمل ساخت یک محیط مسکونی در فضای خارج از زمین معنی می‌شود. شامل: محیط زندگی و کار، زیستگاه‌ها و وسایل نقلیه.

آن‌ها زندگی ما را در فضا تکرار می‌کنند. بازارهای میان ستاره‌ای را تصور کنید. همان تصویری که در جنگ ستارگان یا دیگر فیلم و سریال‌های فضایی مشاهده می‌کنیم.

مشکلات آن‌ها شباهتی به مشکلات معماری روی زمین ندارد. گاهی اوقات حتی رویا پردازی به خط پایان خود می‌رسد. ما حتی نمی‌دانیم در مورد چه مواردی رویا بسازیم!

به کمبود اکسیژن یا شرایط هوای یک سیاره فکر کنید. تمام الگوهای امروزی ما از آب و هوا خارج از زمین اعتباری ندارد. آب و هوای شهر تهران به یک ساختمان آسیب وارد می‌کند.

نور خورشید و تغییرات دما روی زمین و در یک سیاره دیگر قابل مقایسه نیست. برای ساخت یک ساختمان به مصالح نیاز داریم. مصالح چطور باید تامین شود؟ ارسال خاک و سیمان به فضا منطقی به نظر نمی‌رسد.

ایجاد یک فضا برای زندگی پایدار در آسمان یک حرکت جسورانه است. اتفاقی که قابل مقایسه با دستاوردهای گذشته انسان نیست. از طرفی به خودتان نگاه کنید. زندگی شما هیچ شباهتی به پدربزرگ شما ندارد.

انسان از تمام مشکلات با سربلندی خارج شده است.

چالش‌های پیش رو

ما بخشی از مشکلات را می‌شناسیم و از بخشی دیگر هیچ تصوری نداریم. در معماری فضایی مهندسان صنایع، هوا و فضا، هوانوردی، فیزیک، هندسه، ریاضیات، علوم رایانه، زیست شناسی و دیگر علوم نیاز است.

ما باید سوال بپرسیم. سوالات بسیار مهم مانند: بادها در آن سیاره چطور حرکت می‌کنند؟ گرانش چطور کار می‌کند؟ چطور می‌توانیم غذا تولید کنیم؟ شاید بتوانیم با ساختن ساختمان‌ها در بیابان‌های زمین بخشی از فضای بی رحم را شبیه سازی کنیم.

یک معمار فضایی یک جعبه ابزار به اندازه کره زمین نیاز دارد. رییس سابق انجمن می‌گوید: معماری فضایی برای افراد ترسو نیست. برای این کار باید در شرایط سخت قرار بگیریم.

فاصله انسان و مرگ تنها یک حباب خواهد بود. یک حباب که روحیه زندگی داشته باشد. انسان یک سیستم ماشینی و بی روح نیست. برای ۲۰ سال است که به یک ایستگاه فضایی رفت و آمد داشته‌ایم.

بانووا تمام داستان را خلاصه کرد: ما بیش‌تر از پاسخ، سوال داریم. دانشجوی این رشته تمام مدت زیر تیغ چالش‌ها قرار می‌گیرد. دانشجویان باید زمینه مورد علاقه خود را پیدا کنند. با یک درخت بی پناه در میان باد رو به رو هستیم.

منبع: science.howstuffworks.com

آخرین نگاه شما به آسمان چقدر طول کشید؟ ناسا چشم انسان رو به آسمان است. این شرکت یک ربات جدید را برای فرستادن به ماه آماده کرده. هدف آن جست و جوی سیارک‌های دور از دسترس خواهد بود.

سیارک‌هایی که اطراف مشتری قرار دارند. فضاپیمای دوست داشتنی ناسا بدون خدمه پرواز می‌کند. نام او لوسی است. اولین ساخته دست انسان که در میان صخره‌های نا شناخته فضایی سفر خواهد کرد.

سیارک‌های مقصد لوسی “تروجان” نام دارند. آن‌ها به دور خورشید در امتداد مسیر مشتری حرکت می‌کنند. گروهی از آن‌ها در جلوی مشتری و گروهی دیگر پشت سر سیاره غول پیکر به دور خورشید می‌چرخند.

شاید تروجان‌ها داستان دیگری داشته باشند

ما نمی‌دانیم روی آن سیارات چه می‌گذرد. دانشمندان فکر می‌کنند آن سیارک‌ها داستان کهکشان ما را بدانند. آن‌ها به ما بگویند: کهکشان راه شیری چطور آغاز شد. تروجان‌ها برای اولین بار ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفتند.

از همان زمان تغییرات کمی داشته‌اند. آن‌ها را به چشم تصاویری از کودکی جهان مشاهده می‌کنیم. ماجرا از جایی جذاب‌تر می‌شود که بدانید تروجان‌ها در مدار مشتری شکل نگرفته‌اند. آن‌ها مهمان منظومه شمسی حساب می‌شوند.

شاید ردپای گذشته را روی آن‌ها پیدا کنیم. بیل بوتکه یکی از اعضای تیم علمی لوسی است. او می‌گوید: ما سیارک‌ها و دنباله‌ دارهای زیادی را مطالعه کرده‌ایم. هر کدام از آن‌ها قسمتی از تصویر را نقاشی می‌کنند. ما فکر می‌کنیم تروجان‌ها قطعه گم شده پازل ما باشند.

از طرفی ما هیچ ایده‌ای از پازل نداریم. اطلاعات را بدون نقشه کلی کنار هم قرار می‌دهیم.

پیدایش تروجان‌ها

نام این ماموریت از اسکلت فسیل شده معروف “لوسی” گرفته شده. یک انسان نخستین که در سال ۱۹۷۴ در اتیوپی کشف شد. شاید باور نکنید اما ۴۰ درصد از بدن آن دست نخورده باقی مانده بود.

لوسی بخش مهمی از دوران تکامل انسان را به ما نشان داد. ناسا امیدوار است ماموریت لوسی، نقش “لوسی” را برای آسمان‌ها بازی کند.

هیچ شباهتی وجود ندارد

جالب است بدانید نام کامل لوسی “Lucy in the Sky with Diamonds” است. قبل از لوسی، این نام برای یکی از آهنگ‌های گروه بیتلز بوده. حالا قسمت اول را داریم. قسمت دوم یا “الماس‌ها” پیش روی ما است. در آینده‌ای نزدیک به تروجان‌ها می‌رسیم.

آن‌ها از کجا آمده‌اند؟ گروهی از محققین می‌گویند: آن‌ها سنگ‌های باقی مانده از زمان شکل گیری سیاره مشتری هستند اما راهی برای ورود به سیاره پیدا نکردند.

در زمان تولد منظومه شمسی، ابرهای غول پیکر ایجاد شده از گاز و غبار دور خورشید می‌چرخیدند. در نهایت مواد درون ابر شروع به جمع شدن کرد. نتیجه کار ایجاد سیارات بود.

تروجان‌ها نه سیاره شدند و نه شانسی برای رهایی پیدا کردند.

ایده دیگر می‌گوید: آن‌ها مسافراند. از جای دیگری به منظومه خورشیدی ما آمده‌اند. احتمالا گروهی از سنگ‌های فضایی دورتر از سیاره نپتون وجود داشته است. سپس سیاره‌ها آن‌ها را به سمت خود کشیده‌اند. جایی که امروز و در کنار مشتری قرار دارند.

بسیاری از دانشمندان فکر می‌کنند سیارات غول پیکر در جایی که امروز قرار دارند، شکل نگرفته‌اند. یعنی در نزدیکی خورشید متولد شده و سپس دور شدند.

غریبه‌های نا شناس

تروجان‌ها از چه ساخته شده‌اند؟ آن‌ها پسر عموی سیارات منظومه شمسی حساب می‌شوند. اجسامی که خارج از منظومه و در کمربند کویپر قرار دارند. یک ابر عظیم که از سنگ‌های یخ زده فضایی تشکیل شده است.

دانشمندان تنها به تشخیص جنس سنگ‌های فضایی فکر می‌کنند. آیا روی زمین یا سیارات دیگر شبیه به آن‌‌ها وجود دارد؟ از دور نمی‌توانیم آن‌ها را به خوبی تشخیص دهیم. هر احتمالی وجود دارد.

در قدم اول باید به آن سیارک‌ها برسیم. لوسی برای این کار یکی از سخت‌ترین مسیرهای ممکن را پیش رو دارد. در طی ۱۲ سال باید ۴ میلیارد مایل را طی کند.

در طول این مسیر، از یک سیارک و هفت تروجان بازدید خواهد کرد. در این میان سه بار نزدیک به خورشید حرکت خواهد کرد. هدف از این کار تقویت نیروی گرانش آن است.

پرواز میان ستاره‌ها کمی گران تمام می‌شود. به خاطر محدودیت بودجه نمی‌توانیم روی تک به تک سیارک‌ها فرود بیاییم. هر بخش از سفر فضایی ما لحظه به لحظه برنامه ریزی شده است.

منبع: theverge.com

یک سیگنال رادیویی عجیب مثل بمب در میان اخبار منفجر شد. برای مدت‌ها فکر می‌کردیم از طرف بیگانگان ارسال شده است. با یک خبر نا گوار باید بگوییم: آن سیگنال رادیویی نتیجه قطعات خراب رایانه بوده است.

۲۹ آوریل سال ۲۰۱۹ یک اختر شناس یک سیگنال عجیب را شناسایی کرد. یک سیگنال که از پروکسیما قنطورس ارسال می‌شد. پروکسیما قنطورس نزدیک‌ترین منظومه ستاره‌ای به خورشید ما حساب می‌شود.

البته که جالب است بدانید نزدیک‌ترین منظومه ۴.۲ سال نوری با ما فاصله دارد. ما فکر کردیم آن سیگنال از یک سیاره قابل سکونت ارسال شده است. سیگنال در باند رادیویی ۹۸۲ مگاهرتز ارسال شده بود.

یک باند که هواپیما یا ماهواره‌ها از آن استفاده نمی‌کنند. محققان بعد از شک و تردید بسیار گفتند: سیگنال نتیجه فعالیت بیگانگان است! ارسال سیگنال رادیویی برای حدود ۵ ساعت ادامه داشت.

آن سیگنال هرگز دوباره ارسال نشد. محققان بالاخره از جست و جوی آسمان خسته شدند. دو مطالعه جدید در خصوص واقعه منتشر شد. هر دو می‌گویند: سیگنال از آسمان و بیگانگان نیامده است.

از نظر عده‌ای ماجرا کمی ترسناک‌تر می‌شود. نسخه ترسناک: سیگنال از داخل منظومه شمسی ارسال شده. سوفیا شیخ اختر شناس از دانشگاه کالیفرنیا است. او به عنوان یکی از نویسندگان مقاله گفت: سیگنال ارسال شده نتیجه یک دستگاه معیوب ساخته شده توسط انسان است. حتی فکر می‌کنیم آن دستگاه روی سطح زمین قرار داشته باشد.

دریافت سیگنال عجیب توسط تلسکوپ رادیویی پارکس موریانگ استرالیا انجام شد. نام آن سیگنال را BLC1 گذاشتند. در اولین تحقیقات، تلسکوپ استرالیایی ۲۶ ساعت مشغول بررسی بود تا سیگنال را دریافت کند.

بررسی انجام شده، بخشی از یک برنامه ۱۰۰ میلیون دلاری حساب می‌شوند. برنامه‌ای که برای شکار بیگانگان طراحی شده است. در این برنامه هر تلسکوپ ممکن در سراسر جهان به آسمان گوش می‌کند.

هر صدایی که به نظر برای موجودات فضایی باشد بررسی خواهد شد. البته که صدای جیغ از آسمان به گوش نمی‌رسد! تلسکوپ داستان ما بیش از ۴ میلیون سیگنال رادیویی را ثبت کرد.

۴ میلیون سیگنال رادیویی که از محدوده پروکسیما قنطورس ارسال شده است. در میان تمام آن‌ها، تنها سیگنال BLC1 عجیب و غیر عادی به نظر رسید. این مساله به دلیل طول موج نا آشنا و مدت زمان طولانی تکرار آن برجسته شد.

در اولین قدم تداخل با امواج ماهواره‌ها و هواپیماها رد شد. هیچ کدام از ساخته‌های انسان مسئول آن موج شناخته نشدند. با این حال دیگر آن سیگنال را دریافت نکردیم. چشم انسان به ستاره خشک شد اما آن موج تکرار نشد.

به اطلاعات گذشته بازگشتند. در میان دریای اطلاعات یک الگو را جست و جو کردیم. البته که جست و جو توسط یک نرم افزار رایانه‌ای انجام شد. آیا نتیجه را حدس می‌زنید؟

تا قبل از دریافت سیگنال مشهور، چند سیگنال دیگر با همان الگو دریافت شده است. چرا آن‌ها را نادیده گرفتیم؟ آن سیگنال‌ها در فرکانس‌های مختلف دریافت شده بود.

در دومین مقاله محققان به این نتیجه رسیدند که سیگنال BLC1 و سیگنال‌های شبیه به آن نتیجه یک منبع رادیویی حساب می‌شوند. آن‌ها فکر می‌کنند آن منبع رادیویی جایی روی زمین قرار داشته باشد.

بر اساس اطلاعات، فاصله آن منبع تا تلسکوپ تنها چند صد مایل است. در نتیجه کنار هم قرار دادن قطعات پازل، ماجرای سیگنال جادویی تنها یک تصادف بوده.

سیگنال هرگز تکرار نشد. به دلیل تکرار نشدن آن، فکر می‌کنیم نتیجه یک قطعه الکترونیکی معیوب بوده باشد. یک قطعه که برای همیشه خاموش شد. شاید هم تعمیر کننده قطعه آن را در فرکانس‌های مختلف بررسی کرده باشد.

نوسان فرکانس به ساعت دستگاه‌های دیجیتال شباهت دارد. شاید هم بیگانگان چند شباهت در سیگنال رادیویی ایجاد کرده باشند. اولین بار نیست که یک قطعه ساده انسانی نقش تجهیزات بیگانه را بازی کرده باشد.

یکی دیگر از سیگنال‌های عجیب در تاریخ بیگانه شناسی، نتیجه گرم کردن ناهار دانشمندان در ماکروفر بود. تحقیقات در مورد سیگنال رادیویی BLC1 بی نتیجه نبود.

با این سیگنال‌ها خود را امتحان می‌کنیم. امتحانی که به ما راه شناسایی یک سیگنال رادیویی بیگانه واقعی و یک سیگنال ساده را نشان می‌دهد. شما در مورد فضایی‌ها چطور فکر می‌کنید؟

منبع: livescience.com

یک عکاس در زوریخ سوئیس، این شی درخشان تحت عنوان بشقاب پرنده دونات (doughnut UFO) را در حالی که چهار فضانورد اسپیس ایکس هزاران مایل دورتر به زمین بازگشته بودند، مشاهده کرد.

راز بشقاب پرنده دونات

در شب دوشنبه، ۸ نوامبر، یک عکاس در زوریخ سوئیس،  موفق به ثبت یک شیء نورانی و عجیب در آسمان شد. این عکاس که اثر خود را بشقاب پرنده دونات (doughnut UFO) معرفی می‌کند در صفحه توییتر خود به آی‌دی @Eavix1Eavix شرح حالی از زمان وقوع این اتفاق نوشته است.

این عکاس در توییتر خود نوشت: یک شی پرنده متشکل از چندین حلقه متحدالمرکز آبی رنگ که بیشتر شبیه به دونات صبحانه بود در آسمان می‌درخشید. کمی قضیه مشکوک به نظر می‌رسید، زیرا در همان شب قرار بود ۴ تن از فضانواردان  اسپیس ایکس درون کپسول فضانوردی اندیور (Endeavour capsule) بعد از سپری کردن ۲۰۰ روز اقامت در ایستگاه فضایی بین‌المللی، به زمین بازگردند. اما، بعد از آن که سایت روزنامه انگلیسی «دیلی میل» این عکس‌های وهم‌آور را فردای روز بازگشت فضانوردان اسپیس ایکس منتشر کرد، قضیه کمی پیچیده‌ شد.

این داستان یک مشکل دارد: چراکه کپسول اندیور کمی بعد از ساعت ۱۰:۳۰ شب در حوالی خلیج مکزیک به زمین فرود آمد؛ بیش از ۵۰۰۰ مایل (۸۰۰۰ کیلومتر) آن طرف‌تر از زوریخ!

مارکو لانگبروک، متخصص و ردیاب ماهواره‌ای آماتور و محقق دانشگاهی در دانشگاه لیدن در هلند، در ایمیلی به Live Science گفت: در حالی که تماشاگران در لوئیزیانا، آلاباما و چندین ایالت دیگر خلیج مناظر واضحی از کپسول در حال فرود در آسمان را دیدند، تقریبا غیرممکن است که کسی در سوئیس بتواند ورود مجدد این فضاپیما – آن هم چند ساعت بعد از فرود آن در زمین – را ببیند.

بشقاب پرنده دونات همچنان مرموز باقی می ماند!

لانگبروک افزود: « کپسول اندیور پیش از غروب خورشید از فراز سوئیس عبور کرده، به طوری که کاملاً در سایه زمین حرکت کرده است، یعنی در حضور خورشید و روز روشن هرگز نمی‌توان اثری از آن را روی آسمان دید.»

او ادامه داد: کپسول بر فراز مکزیک و خلیج مکزیک فرود آمده که قطعا از سوئیس قابل مشاهده نبوده است. حتی دود ناشی از کپسول نیز، بر فراز اقیانوس هند مشاهده شده که باز هم فرضیه مشاهده از سمت سوییس را رد می‌کند.

بنابراین، اگر بشقاب پرنده دونات  یکی از فضاپیمای SpaceX نبوده، پس چه چیزی می‌تواند باشد؟ به گفته لانگبروک، شی پرنده ناشناس بر فراز سوئیس ممکن است اصلاً بشقاب پرنده نباشد. چراکه می‌توانست تصویر درهم ریخته یک ستاره دوردست باشد.

لنگبروک گفت: “من کاملاً مطمئن هستم تصویری که موسوم به بشقاب پرنده دونات است، اصلا شی فضایی نیست؛ عکاس سوئیسی درواقع تصویری خارج از فوکوس از یک ستاره درخشان را مورد هدف قرار داده و تصور کرده که یک شی پرنده است. “بنظرم این تصویر کاملا شبیه یک ستاره دوردست است.”

با این حال، تصاویر دیگری که عکاس در آن شب گرفت، به نظر می‌رسد که ردی از نور زیگ‌زاگ را در پشت جسم نشان می‌دهد. لانگبروک معتقد است که این الگو نتیجه حرکت دوربین و ناشی از لرزش دست عکاس است. با این حال، ممکن است توضیحات دیگری برای شی وجود داشته باشد.

به گفته جاناتان مک داول، اخترفیزیکدان در مرکز هاروارد-اسمیتسونیان در ماساچوست، این امکان وجود دارد که بشقاب پرنده دونات ، بخش فوقانی یک موشک باشد – یعنی کوچکترین و بالاترین بخش موشک که برای راندن یک فضاپیما به مدار استفاده می‌شود. این نوع موشک برای پرتاب مجدد کپسول به سمت جو زمین مورد استفاده قرار می‌گیرد که هنگام برخورد با جو پودر می‌شود و هاله‌ای از نور در آسمان ایجاد می‌کند.

 با این حال، بدون داشتن یک چارچوب زمانی دقیق برای عکس‌ها، نسبت دادن نورهای مرموز به هر جسم شناخته شده‌ای (مانند ستاره) که در آن شب در آسمان بوده، دشوار است.

سخن پایانی

ستاره، موشک یا چیز دیگر؟ در حال حاضر، بشقاب پرنده دونات  بر فراز سوئیس همچنان مرموز باقی مانده است.

مرگ بخشی از زندگی است. مرگ یک روز در دنیای ما انسان‌ها و روزی دیگر در آسمان اتفاق می‌افتد. تلسکوپ فضایی هابل، به تازگی شش کهکشان مرده را شناسایی کرده است.

دانشمندان از مرگ آن‌ها تعجب کرده‌اند. چرا یک کهکشان عظیم با توجه به وجود سوخت در نزدیکی آن، مرده است؟ در هر حال، مرگ باید یک دلیل داشته باشد!

تلسکوپ هابل یک کهکشان را شناسایی کرد که در حدود سه میلیارد سال عمر داشته. محققان کهکشانی را کشف کردند که به شکل غیر عادی مرده است. به نظر می‌رسد عناصر مورد نیاز برای تشکیل ستاره تمام شده.

یکی از آن عنصرها، هیدروژن سرد است. محقق اصلی داستان آسمانی ما، کیت ویتاکر نام دارد. او گفت: در دوران اوج شکل گیری ستاره‌ها، کمبود سوخت نباید مشکلی ایجاد می‌کرد.

سوال واقعی در مورد سرعت زندگی آن‌ها است. چرا کهکشان‌ها با سن بسیار کم دچار مرگ شدند؟ پیدا کردن کهکشان‌ها در بی نهایت آسمان ساده نیست. دانشمندان به کمک عدسی‌های گرانشی قدرتمند این کار را انجام دادند.

به عبارتی از خوشه‌های کهکشانی برای بزرگ‌نمایی و خم کردن نور بازتاب شده از آن کمک گرفتند. دانشمندان غبار سرد را شناسایی کردند. غبار سرد جایگزین هیدروژن است.

هر کهکشان در منطقه‌ای از آسمان تشکیل می‌شود. تلسکوپ هابل آن منطقه را شناسایی کرد. اگر مقدار بیش‌تری از ماده اولیه وجود دارد، کهکشان‌ها کجا شکل می‌گرفتند؟ تلسکوپ بزرگ ما جواب سوال را مشخص کرد.

آن شش کهکشان بزرگ شدن را آغاز کردند. روش آن‌ها روش معمولی کهکشان‌ها نبود. به جای روش تعریف شده، آن‌ها به آرامی با کهکشان‌های دیگر ترکیب شدند.

آن‌ها نتوانستند بیش‌تر از محدوده مشخص، رشد کنند. دانشمندان در مورد کشف تلسکوپ هابل هیجان زده‌اند اما سوالات باقی مانده شرایط عجیبی را ایجاد می‌کند.

چطور ممکن است انرژی آن‌ها به این سرعت تمام شده باشد. آیا موردی در قلب کهکشان تمام انرژی را مصرف کرده است؟ در هر حال مصرف انرژی باید نتیجه قابل تشخیص داشته باشد.

آیا تلسکوپ هابل با یک جایگزین جدید بازنشسته می‌شود؟

شاید یک هیولا به سبک سینمای مارول در قلب آن کهکشان زندگی می‌کند. تا این لحظه جواب سوال را نمی‌دانیم. از طرفی تلسکوپ  هابل پدربزرگ آسمان حساب می‌شود.

هر کشف جدید به کمک یک تلسکوپ قدیمی ما را به آینده امیدوار می‌کند. ما امیدواریم که تا سال‌های آینده یک دوست جدید به آسمان ارسال کنیم. شما در مورد راز آسمان چطور فکر می‌کنید؟

منبع: reviewgeek.com

در سال ۲۰۲۰ برنامه آزمایشی استارلینک رسما با شرکت چندین خانوار‌ در سراسر ایالات آمریکا شروع شد. این برنامه اولین شانس استفاده از این نوع اینترنت برای مردم بود.

براساس شماره ثبت نام بسیاری از مردم از این فرصت خوشحال بودند. اما مانند هر تکنولوژی جدیدی که بیشتر مردم آن را به‌طور کامل نمی‌فهمند، عده‌ای موافق استفاده از آن نبودند.

برنامه استارلینک شامل ارسال بیش از هزاران ماهواره است. بعضی از افراد ارزش و بهایی را که باید برای اینترنت ماهواره ‌ای بپردازیم زیر سوال می‌برند و همچنین شبهه‌هایی در مورد ایمنی این اینترنت وجود دارد. در این مطلب این موضوع را بررسی می‌کنیم. پس تا انتها با روکیدا بمانید.

چرا اینترنت ماهواره ای در حال توسعه است؟

سرعت اینترنت هرگز سریع‌تر از این نبوده است، اما در دسترس بودن بالاترین سرعت‌ها هنوز تا حد زیادی به محل زندگی شما بستگی دارد. نقاط بزرگی از جهان و حتی ایالات متحده وجود دارد که در آن‌جا اصلا نمی‌توانید آنلاین شوید.

ارائه‌دهندگان اینترنت ماهواره ‌ای امیدوارند بتوانند این موضوع را تغییر دهند. زمانی که تعداد کافی از ماهواره‌ها در مدار قرار گیرند (استارلینک ۱۲۰۰۰ ماهواره را در نظر گرفته است)، انتظار می‌رود نقاط کور اینترنت ناپدید شوند.

هر کسی که می خواهد آنلاین شود، به چیزی بیشتر از یک بشقاب ماهواره‌ای که به سمت آسمان نشانه رفته است نیاز ندارد.

آیا استفاده از اینترنت ماهواره ‌ای برای سلامتی مشکلی ایجاد می‌کند؟

با توجه به تعداد ماهواره‌های در حال پرتاب، برخی از مردم این سوال را مطرح کرده‌اند که اثر این‌ها بر سلامتی چگونه خواهد بود؟ زیرا ماهواره‌ها به انتشار امواج شهرت دارند و الان بحث تعداد زیادی از آن‌ها است.

خبر خوب این است که هر ماهواره بر فناوری‌ متکی است که به‌خوبی آزمایش شده است. داده‌ها با استفاده از امواج رادیویی، به ویژه باندهای Ku و Ka منتقل می‌شوند.

امواج رادیویی چندین دهه است که وجود داشته‌اند. اگر تلویزیون ماهواره‌ای دارید، هر روز با آن‌ها روبرو می‌شوید.

با این‌حال، ماهیت پراکنده گسترده تابش ماهواره به این معنی است که تأثیر ناچیزی در سطح زمین خواهد داشت و اینترنت ماهواره ‌ای هیچ خطری برای سلامتی ندارد.

آیا اینترنت ماهواره ای امن است؟

خطرات بالقوه سلامتی اینترنت ماهواره ای به خوبی درک و پاسخ داده شده است. پاسخ به سوال دشوارتر در مورد این سرویس، امن بودن یا نبودن آن است.

محبوبیت روزافزون اینترنت ماهواره ای با پرسش هایی از سوی برخی کارشناسان امنیتی مواجه شده است. مشکلی که آنها به آن اشاره می‌کنند این است که بعضی از داده‌های ارسال شده توسط ماهواره‌ها را می‌توان در حین سفر به زمین دریافت کرد.

همچنین می توان بعضی از آن داده‌ها را قبل از رسیدن به گیرنده مورد نظر خود تغییر داد. مورد آخر خیلی ترسناک است و می‌تواند انواع جدیدی از سانسور را ایجاد کند.

این کار لزوما به تجهیزات تخصصی نیز نیاز ندارد. یک مطالعه اخیر نشان داد که با تجهیزاتی به ارزش ۳۰۰ دلار نیز می توان این کار را انجام داد.

توجه به این نکته مهم است که این مشکل برای همه ترافیک ها صدق نمی‌کند. البته در صورت استفاده از اتصالات رمزگذاری شده هک کردن خط اتصال به آسانی ممکن نخواهد بود.

اما باید بدانیم که افزایش محبوبیت اینترنت ماهواره ‌ای به معنای شروع نسل جدیدی از کلاهبرداری‌ها و جرایم سایبری است که ماموران امنیتی باید به آن توجه کنند.

آیا وجود این همه ماهواره در مدار زمین خطرناک است؟

 

تا سال ۲۰۲۱، اسپیس ایکس قرار است ۱۷۹۱ ماهواره را به مدار زمین پرتاب کند. در حالی که این تنها بخش کوچکی از ماهواره‌های برنامه‌ریزی شده است، برخی از مردم از الان به مشکلات احتمالی اشاره می‌کنند.

ماهواره های استارلینک در عکس‌های نجومی مشخص هستند

بسیاری از ستاره شناسان از این پروژه ناراضی هستند. آن‌ها معتقدند که این ماهواره‌ها در ستاره‌شناسی اختلال ایجاد می‌کنند.

به‌عنوان مثال، برخی می‌گویند بعضی از ماهواره‌ها در مدار، بسیار روشن‌تر از حد انتظار هستند و باعث می‌شوند تا عکاسی واضح از ستارگان را با مشکل مواجه شود.

بعد از این انتقادات، اسپیس ایکس به این شکایات واکنش نشان داد و همه ماهواره‌های استارلینک بعد از آن با سایبان‌هایی پرتاب می‌شوند که میزان انعکاس نور خورشید از آن‌ها را کاهش می‌دهد.

چندین شرکت ماهواره‌ای، از جمله اسپیس ایکس، با یک آستانه روشنایی موافقت کرده‌اند که می‌تواند دیدن ماهواره‌ها را برای چشم انسان در مقابل آسمان تاریک غیرممکن کند.

یعنی طبق موافقت‌نامه‌ای شرکت‌های ماهواره‌ای موظف هستند تا مقدار معینی نور از ماهواره‌های خود تولید کنند تا تاریکی شب را از بین نبرند.  ‌

اسپیس ایکس ظاهرا به این آستانه نزدیک است اما هنوز به‌طور کامل به آن نرسیده است. شایان ذکر است که حتی زمانی که این آستانه برآورده شود، ماهواره‌ها همچنان برای افرادی که از تلسکوپ استفاده می‌کنند قابل مشاهده خواهند بود. پس آسیب آن به علم ستاره‌شناسی جبران نمی‌شود.

ماهواره ها ممکن است با یکدیگر برخورد کنند

مشکل دیگر اضافه کردن هزاران ماهواره به آسمان این است که احتمال وقوع برخورد ماهواره‌ها می‌تواند بالا برود. به گفته ناسا، این مشکل در حال حاضر هم جدی است چه برسد به زمان اضافه شدن کامل ماهواره‌های استارلینک.

در صورتی که ماهواره‌ای از فاصله یک کیلومتری دیگری عبور کند، به آن برخورد نزدیک می‌گویند. هزار و ششصد مورد از این برخوردها هر هفته اتفاق می افتد و ماهواره‌های SpaceX بیش از نیمی از آنها را تشکیل می‌دهند.

برخورد در فضا پیش از این هم زیاد اتفاق افتاده است. علاوه بر این، یک برخورد در فضا به‌طور خودکار به این معنی نیست که هر زباله‌ی ایجاد شده از تصادف بتواند راه خود را به زمین پیدا کند.

اما محدودیتی نیز برای تعداد برخوردها وجود دارد که بهتر است به‌خوبی در نطر گرفته شوند. وگرنه پیشنهاد اینترنت ماهواره ‌ای سرانجام خوبی ندارد.

آیا اینترنت ماهواره ای موفقیت آمیز خواهد بود؟

نگرانی‌های ایمنی تنها چیزی نیست که منتقدان اینترنت ماهواره ‌ای در مورد آن صحبت می‌کنند. همچنین مساله قیمت و اثربخشی کلی وجود دارد.

اسپیس ایکس برنامه آزمایشی خود را در سال ۲۰۲۰ راه اندازی کرد. تقاضای اولیه برای این سرویس بسیار بالا بود و بیش از نیم میلیون کاربر فقط در ایالات متحده ثبت نام کرده‌اند.

برنامه آزمایشی استارلینک ارزان نیست. مشتریان باید ۴۹۹ دلار برای تجهیزات و سپس ۹۹ دلار در ماه پس از آن بپردازند. برخی از افراد به سرعت به زیادی این قیمت‌ها اشاره انتقاد کردند.

اگر اینترنت ماهواره ‌ای واقعا بخواهد به هدف اصلی خود که آن را علت شروع این کار معرفی کرد یعنی رساندن اینترنت به همه دست یابد، باید بسیار ارزان‌تر شود. وگرنه بیشتر شبیه به یک بهانه است.

بسیاری از مردمی که در مناطق بدون دسترسی سنتی به اینترنت زندگی می‌کنند، درآمد بالایی ندارند. پس معرفی گزینه‌های جدید اینترنتی برای آن‌ها فایده چندانی ندارد.

خبر خوب این است که اسپیس ایکس از این مشکل آگاهی دارد و در آینده با گسترش درخواست برای اینترنت قیمت آن نیز کاهش خواهد یافت.

اینترنت ماهواره ای اختراع جدیدی نیست، اما قبلا هرگز در این مقیاس تلاش امتحان نشده بود. بنابراین سوالاتی در مورد اثربخشی آن نیز وجود دارد.

برای مقرون ب‌صرفه بودن، باید میلیون‌ها کاربر وجود داشته باشد. وقتی این اتفاق بیفتد سرعت سرویس چقدر خواهد بود؟

قدرت سیگنال ماهواره نیز تا حد زیادی به محل قرارگیری بشقاب ماهواره بستگی دارد. اگر قرار است از اینترنت ماهواره ‌ای در مناطق صعب العبور استفاده شود، چقدر در عبور از موانعی که باعث شده آن مناطق، صعب العبور باشند موثر خواهد بود؟

در حالی که بررسی های اولیه Starlink مثبت بوده است، این احتمال وجود دارد که ما برای مدتی طولانی پاسخ دقیق این سوالات را ندانیم.

آیا اینترنت ماهواره ای ایده خوبی است؟

استفاده از اینترنت ماهواره ای ایمن است. همچنین چیزی است که همسایگانتان می‌توانند بدون ایجاد خطر برای شما از آن استفاده کنند.

با این‌حال معایب قطعی برای این فناوری وجود دارد. بعید است که ستاره شناسان از معرفی آن استقبال کنند. اما با توجه به مشکلی که این سرویس در تلاش برای حل آن است، بسیاری از مردم استدلال می کنند که این بهایی است که ارزش پرداخت دارد.

منبع: makeuseof.com