فضاپیمای نیوهورایزنز دیوار هیدروژنی دور منظومه شمسی را آشکار می‌کند

فضاپیمای نیوهورایزنز (افق‌های نو) با یک هدف مشخص پرتاب شد: پیمایش نهمین سیاره منظومه شمسی (پلوتو) برای اولین بار. تا سال ۲۰۰۶‌ که نیوهورایزنز به فضا پرتاب شد، پلوتو را نهمین سیاره منظومه می‌شناختند اما با اطلاعاتی که در کاوش‌های سال ۲۰۱۵ بدست آمد، در ردیف سیارات کوتوله قرار داده شد. یک لحظه فراموش نشدنی برای ستاره شناسان سراسر جهان که برخی از آن‌ها هنوز هم اطلاعات ارسالی از فضاپیمای نیوهورایزنز را بررسی می‌کنند. اما این پایان کار نبود. ناسا این بار، نیوهورایزنز را به کمربند کویپر فرستاد و اکنون این فضاپیما چیز شگفت انگیزی را در لبه منظومه شمسی کشف کرده است. یک دیواره هیدروژنی فراتر از سیارات، سیارک‌ها و حتی ستاره‌های دنباله داری که از ابر اورت می‌آیند، وجود دارد.

نیوهورایزنز فقط پروازی نزدیک به پلوتو به عمل آورده و در ادامه برای هدف‌های دیگری به کمربند کویپر رهسپار شد. در واقع ناسا یک ماموریت دیگر هم برای فضاپیمای نیوهورایزنز در نظر گرفته بود و آن دستیابی به هدفی به نام MU69 در طی چند ماه بود. در راه، نیوهورایزنز فضای خارج منظومه شمسی را مورد بررسی قرار داد. این یک فرصت نادر بود زیرا بعد از کاوشگر وویجر هیچ سفینه فضایی تا این اندازه دور نرفته است. این کاوش‌ها منجر به کشفی شد که از قبل انتظارش می‌رفت و حالا  نیوهورایزنز، آن را تایید کرد: دیواره هیدروژنی که دور منظومه شمسی کشیده شده است.

ناسا با استفاده از طیف سنج فرابنفش آلیس، مطالعاتی از لبه منظومه شمی به عمل آورد. حالا با بررسی تغییرات طیف فرابنفش، دانشمندان معتقدند که فضاپیمای نیوهورایزنز مشاهدات اولیه وویجر ۱ و ۲ را تایید می‌کند. یک دیوار غول پیکر هیدروژنی به دور منظومه شمسی وجود دارد.

اما این دیواره چیست؟ ما آن را فضا می‌نامیم، اما فضا کاملا تهی نیست. حتی در میان ستاره‌ها، اتم‌های ولگرد  و غبار وجود دارد. ابرهای اتم هیدروژن خنثی در فضای بین ستاره‌ها شناورند، اما خورشید می‌تواند بر توزیع آنها تأثیر بگذارد. ستاره محلی ما یعنی خورشید، جریانی پیوسته از ذرات باردار را منتشر می‌کند که ما آن ها را باد یا طوفان های خورشیدی می‌نامیم. این نیروی بیرونی در اطراف منظومه شمسی به شکل یک حباب گسترش می‌یابد. هیدروژن خنثی نزدیک منظومه شمسی ما هنگامی که با بادهای خورشیدی برخورد می‌کنند، سرعتشان کم شده و این باعث می‌شود که اتم‌ها به شکل یک دیواره درآیند.

محققان در ارزیابی دیواره هیدروژن نسبتا محتاط هستند، اما فضاپیمای نیوهورایزنز همانطور که حرکت می‌کند، دو بار در سال به مشاهده دیواره می‌پردازد. هنوز شانس این وجود دارد که منشأ این نور فرابنفش یک کهکشان دورتر باشد، اما مشاهدات آینده به تایید یا عدم تایید آن کمک خواهد کرد.