سجاد مزروعی

“جوان، متعجب پرسید: «بزرگ‌ترین فریب دنیا دیگر چیست؟»

«این‌که در یک لحظه از حیات خود، مالکیت و فرمان زندگی را از دست می‌دهیم و تصور می‌کنیم سرنوشت بر زندگی مسلط شده است، همین نکته، بزرگ‌ترین فریب دنیاست.»”

از امروز در روکیدا با نقد و بررسی کتاب هایی که ارزش خواندن بسیار زیادی دارند، همراه شما هستیم و سعی می کنیم هر هفته یک کتاب را مورد بررسی کامل قرار دهیم. همه ما یا حداقل بیشتر ما دوست داریم خودمان را کتابخوان جلوه دهیم، دوست داریم از نیچه و فروید بگوییم، دوست داریم به یک شکل غیرعادی بوف کور هدایت را تحلیل کنیم. اصلا حال خیلی خوبی دارد که به ما بگویند کتابخوان؛ ولی وقتی میخواهیم پای کار برویم، یک دفعه ایی وقت ما از ایلان ماسک نیز مشغول تر است، حتی اگر خیلی جوگیر شویم و برویم کلی پول پای کتاب بدهیم و چندین کتاب بخریم، بعد از چند ورق خواندن دیگر خسته میشویم، چشم باز میکنیم و میبینیم یک من خاک رو کتاب ها هست.

ولی من یک راه حل یک کلمه‌ایی دارم برای همه کسانی که می‌خواهند واقعا کتاب‌خوان شوند ولی انگار هیچ کتابی مجذوبشان نمی‌کند. من هم روزی مثل شما بودم، کتاب می‌خریدم و  بعد از کمی کتابخوانی دیگرهیچ جذابیتی برایم نداشت، تا اینکه با “کیمیاگر” آشنا شدم. من این کتاب 160 صفحه ای را در یک روز خواندم، بله یک روز، شاید باورنکردنی باشد برای کسی که تا حالا بیشتر از 10 ورق از کتابی را نخوانده است. ولی باور کنید این کتاب واقعا مس وجودی شما را به یک طلای 24 عیار تبدیل خواهد کرد. این کتاب به درستی اسم کیمیاگر را یدک می‌کشد. اگر واقعا واقعا قصد کتاب‌خوان شدن را دارید، ادامه این مقاله را از دست ندهید. مطمئن باشید کتاب‎خوان خواهید شد.

تاریخچه

کیمیاگر کتابی است که در سال 1988 به قلم شیوای پائولو کوئلیو نوشته شده است. این کتاب تا کنون در بیش از 150 کشور جهان منتشر شده و  به 71 زبان جهان ترجمه شده است که از این نظر در کتاب گینس رکورد دار می‌باشد.

جالب است بدانید، پائولو کوئلیو داستان کیمیاگر را از داستانی در دفتر ششم مولانا الهام گرفته است.

خلاصه چه

درباره پسری به نام سانتیاگو می‌باشد که تا 16 سالگی در کلیسا درس مذهب می‌خوانده، ولی تصمیم میگیرد که به یک جهانگرد تبدیل شود و خدا را در طبیعت و جهان بیابد تا در کلیسا.

پس او به یک چوپان تبدیل می‌شود تا همراه گوسفندانش جهان را تماشا کنند؛ در دو شب متوالی خواب پیدا کردن گنج را می‌بیند و تصمیم می‌گیرد به دنبال گنج برود.

پائولو کوئیلو این‌گونه می‌نویسد:

“پسربچه، مدتی با میش‌هایم بازی کرد، اما ناگهان به سمت من آمد، دستم را گرفت و مرا تا اهرام برد. در مقابل اهرام مصر پسرک به من گفت، اگر تا این‌جا بیایی، گنجی به دست خواهی آورد… زمانی که می‌خواست محل دقیق گنج را نشانم دهد، هر دو دفعه از خواب پریدم.”

تحلیلی بر کتاب

همانطور که گفتم من این کتاب را در یک روز خواندم، ولی چه چیزی باعث شده این کتاب اینقدر جذاب باشد؟

همه ما در زندگی دنبال هدف خود، رویای خود هستیم، ولی همانطور که در کتاب میگوید:” آدمها از اینکه به دنبال مهمترین رؤیاهایشان بروند می‌ترسند زیرا احساس می کنند شایسته آن رؤیاها نیستند و قادر نخواهند بود به آنها برسند.“

نویسنده دنبال این نیست که به شما یک داستان موفقیت غالب کند. او میخواهد شما خود آن پسر شوید، او با قلم شیوایش شما را دنبال داستان میکشاند، انقدر شما را به عمق داستان میبرد که شما میشود ان پسرک دنبال رویا.

نویسنده دنبال این است که معنای حقیقی زندگی را، خود زندگی را، به شما بفهماند.

نویسنده داستان حداکثر چند ماهی را روایت میکند. ولی در این چند ماه همه چیزهایی که ما در زندگی تجربه کردیم، یا میخواهیم تجربه کنیم را به تصویر میکشد. داستان را که تمام میکنید میبینید شما یک داستان را نخوانده اید، شما یک زندگی را دیده اید؛ تازه نه هر زندگی، انگار شما داریم اتفاقات گذشته و حال و اینده خود را میبینید و میخوانید.

هر شخص در داستان نماینده یک چیز و یک اتفاق است. پائولو کوئیلو دنبال این است خود واقعی زندگی را نشان دهد.

کیمیاگر یک کتاب نیست، راه زندگی است.

مثل پسرک ما دنیال هدف در زندگیمان هستیم که در کتاب به افسانه شخصی ازش یاد میشود. در کتاب مشکل و راه حل را باهم میبینید.

همه ما دنبال هدف خود هستیم ولی انگار پیدایش نمیکنیم، کتاب اینگونه بیان میکند:

“آدم‌ها خیلی زود دلیل زندگی خودشان را می‌آموزند. شاید به همین خاطر باشد که خیلی زود هم از آن دست می‌کشند.“

بار اولی که کتاب را میخوانید باور نمیکنید چقدر زود تمام شده و چقدر پر بوده از هیجان و لذت و غم و شادی.

کیمیاگر بار اول مجذوبتان میکند، بار دوم در ذهن شما نقش میبندد و بار سوم میشود جزیی از شما.

کیمیاگر راه روش زندگی را نشانتان میدهد، کمکتان میکند، هدفتان را به شما نشان میدهد و شما را در اخر به یک کتابخوان تبدیل میکند.

در آخر به چند جمله از کتاب اشاره می‌کنیم:

1. ساربان به پسرک گفت:من زنده ام . وقتی چیزی می خورم فقط به خوردن فکر می کنم، اگر راه بروم همۀ حواسم را به روی گامهایم متمرکز می کنم. اگر ناگزیر از جنگیدن باشم، آن روز، روز خوبی برای مردنم خواهد بود.
2. خردمندان فهمیدند که این دنیای مادی فقط تصویر و رونوشتی از بهشت است، وجود این دنیا دال بر وجود دنیایی بی نقص و کامل دارد.
3. وقتی آدم عاشق باشد، همه چیز معنای بیشتری می‌یابد.
4. معمولاً مرگ باعث می‌شود آدم زندگی را بیشتر احساس کند.
5. به ندای قلبت گوش بسپار. قلبت همه چیز را می‌داند، چون روح جهان را می‌بیند و یک روز به نزدش باز خواهد گشت.
6. همه آدم‌ها، در آغاز جوانی می‌دانند افسانه شخصی‌شان چیست. در آن دوره زندگی، همه چیز روشن است، همه چیز ممکن است و آدم از رؤیا و آرزوی آنچه دوست دارد در زندگی بکند، نمی‌ترسد. با این وجود، با گذشت زمان، نیرویی مرموز تلاش خود را برای اثبات آن که تحقق بخشیدن به افسانه شخصی غیرممکن است، آغاز می‌کند.
7. همه ی آدمها دنیا را همان جور که می خواهند ببینند، می بینند، نه آنجوری که هست.

زمانی که بچه بودیم هرچیزی از کوچک تا بزرگ ما را سر ذوق می اورد، کوچیکترین کاراها به بزرگترین حس شادی که تا­کنون تجربه کرده بودیم ختم می­شد. چرا وقتی بزرگ شدیم به اندازه کودکی احساس شادی نداریم؟ ایا ما عوض شده ایم یا کارهایی که می­کردیم؟ نکند زامبی شده­ایم و خودمان خبر نداریم؟ بیاید شادیمان را دوباره پس بگیریم.زمانی بود که صبح­ها با یک لقمه نان و پنیر مادر به کوچه می­رفتیم و تا جایی که نا­ داشتیم بازی می­کردیم.ظهر به خانه بازمی­گشتیم و ناهار می­خوردیم . دوباره تا غروب به ادامه هفت سنگ یا گل کوچیک با اون توپ های دو­پوسته می­پرداختیم. زنگ همسایه را می­زدیم و فرار می­کردیم و گاهی خودمان قربانی این شوخی می­شدیم و بعدش کلی می­خندیم چون می­دانستیم دوستانمان این بلا را سرمان در اورده اند .ولی الان که کمی پا به سن گذاشته ایم ، نوجوان شده ایم هیچکدام از این کارها به نظرمان جالب و هیجان­انگیز نیست، دیگر انگار چهارشنبه سوری­ها همان چهارشنبه سوری نیست و عید همان عید نیست، ولی چرا؟ و مهمتر از آن چگونه سرعت زمان را کاهش دهیم.

تعریف ما از زمان اشتباه است

زمان یک خط ثابت روی خط­کش نیست؛ زمان انعطاف پذیر و به عباری یک منحنی است. زمان بنا به شرایط ­ما و سن ما و موقعیتی که در آن قرار می­گیریم تغییر می­کند. تحقیقات نشان داده هرچقدر ما پیرتر می­شویم زمان برای ما سریعتر می­گذرد . وقتی که ما در یک موقعیتی هستیم که تا به حال آن را تجربه نکرده ایم، بعضا زمان بسیار دیرتر از حالت عادی می­گذرد. مواد مخدر نیز همین کار را انجام میدهد، ما را وارد موقعیتی میکند که در آن قرار نگرفته بودیم.مگر یادتان نیست وقتی درس نخوانده بودیم و معلم بچه ها را برای سوال و جواب پای تخته می آورد، زمان به چه طرز عذاب آوری دیر می­گذشت و یا وقتی به بازی می­پرداختیم چه قدر به سرعت می­گذشت؟

کودکان همیشه در موقعیت جدیدی هستند

کودکان چون تازه پا به دنیا گذاشته اند همه چیز برایشان تازه و یک ماجراجویی محسوب میشود . ولی برای بزرگسالان دیگر کارهای گذشته جذاب نیست چون موقعیت جدیدی برای آنها پیش ­نیامده  و نه اینکه آنها دیگر خالی از شادی اند.

راه حل چیست؟

حالا که تعریفی درست از زمان به دست آورده­ایم و حالا که فهمیدیم ما زامبی نیستیم و هنوز هم شادی در ما وجود دارد به چند راه حل موثر می­پردازیم.

تاجایی که میشود تجربه جدید خلق کنید

حالا که فهمیدیم موقعیت جدید باعث مشیود زمان کاهش پیدا کند پس دست به کار شوید و خودتان را در موقعیت­های جدید قرار­دهید تا تجربه­های متفاوت و تازه داشته باشید؛ یک سرگرمی برای خودتان ایجاد کنید و یا یک مهارت تازه، یک زبان جدید بیاموزید و شاید بهترین کار سفر باشد.

ذهن را تمرین دهیم تا بیشترین بازده تجربه را دریافت کند

شما باید ذهنتان را تمرین دهید تا بیشترین بازده را دریافت کند. یعنی حواس خود را شش دنگ جمع کار و تجربه جدیدتان کنید.

تمام حواس خود را جمع کار کنید، بوها، رنگ ها، طعم ها، همه اینها باعث میشود تجربه برای ما بیشتر جا­بیافتد.همه ما برایمان رخ داده غذایی را که در کودکی می­خوردیم و مورد علاقه­مان بود هر­وقت و هر­زمان بخوریم یاد دوران کودکی می­افتیم و یا یک موسیقی ما را یاد حسمان در زمانی که اولین بار این موسیقی گوش می­دادیم می‌آورد.

در لحظه باشیم

شاید خیلی کلیشه­ای باشد ولی درست برایمان این جمله معروف جا­نیافتاده است. در لحظه زندگی کردن، این نیست ذهنمان را معطوف کنیم به تجربه و کارمان، سعی کنیم همه چیز را به خاطر بسپاریم. بلکه به این معناست که به جای اینکه با ذهن خود زندگی کنیم و در لحظه باشیم، با حس­هایمان در لحظه ­باشیم.برای مثال وقتی که زیر دوش هستیم به جای اینکه به کار­هایی که باید بکنیم و یا چه کار­هایی کردیم فکر­کنیم،حواسمان را بدهیم به صدای برخورد اب به زمین و حسی که دارد وقتی قطرات آب بدنمان را لمس می­کند. وقتی در اتوبوس و مترو هستیم، به جای اینکه فکر قرض و بدهی را بکنیم کمی بیشتر به دورمان توجه کنیم. وقتی که کمی اینکارها را انجام دادیم کم کم به عادت تبدیل میشود و زمان برای ما آهسته می­گذرد و دوباره می­توانیم شادی دوران کودکی­مان را از زندگی پس بگیریم.

همه ما به این فکر می­کنیم که با ورزش کردن و سیگار و الکل مصرف نکردن و غذای سالم خوردن عمرمان را افزایش دهیم که صد البته منطقی است، ولی خب وقتی پیرتر میشویم زمان سریعتر می­گذرد. چرا تجربه­مان را از یک حس افزایش ندهیم و زمان را آرامتر نکنیم؟

این ماندگاری بیشتری دارد.

منبع:sciencealert