چطور ممکن است به خون خودتان آلرژی پیدا کنید؟!

رایز احساس می‌کرد حالش مثل همیشه نیست. به طور معمول، او از کارش و کدنویسی برای یک استارتاپ موفق لذت می‌برد. اما اخیرا نمی‌توانست به خوبی قبل تمرکز داشته باشد. و وقتی پای مسائلی پیش می‌آمد که به راه حلی خلاقانه نیاز داشت شدیدا سردرگم می‌شد. او نمی‌توانست حواس و ذهنش را روی مشکلات خودش متمرکز کند چه برسد به حل مسائل این چنینی.

وقتی از احساس خستگی جسمی و ذهنی به تنگ می‌آمد، با همکاران و دوستانش رفتار خوبی نداشت. فکر کرد شاید رفتن به باشگاه و ورزش به بهتر شدن حالش کمک کند اما به ندرت می‌توانست حرکات ورزشی را انجام دهد. پس به خانه بازگشت، در سرش احساس ضربان داشت و ساعت‌ها نتوانست از جای خود بر روی کاناپه تکان بخورد.

سردرد، تنگ خلقی، ضعف و مشکل تمرکز فقط یک مرحله گذرا نبود. خیلی زود، رایز با مشکل بدتری دست به گریبان شد: کم خونی همولیتیک ایمنی (immune hemolytic anemia). به طور خلاصه، رایز به خون خودش حساسیت پیدا کرده بود. بیماری کم خونی همولیتیک ایمنی یکی از چندین بیماری‌ای است که با مشخصه‌هایی چون واکنش‌های آلرژیک بیمار به خون خودش شناخته می‌شود.

در کل، وقتی یک شخص به خون خودش حساسیت داشته باشد، در حقیقت، از پرکاری یکی از واکنش‌های ایمنی بدن خود رنج می‌برد. بدن شخص به اشتباه آنتی‌بادی‌هایی با نام آنتی‌ژن تولید می‌کند که در سطح سلول‌های قرمز خون یافت می‌شوند و به پروتئین‌ها حمله می‌کنند. هنگامی که چنین جنگی در بدن برپا می‌شود، گلبول‌های قرمز سالم خون به عنوان تهدیدی برای سیستم ایمنی بدن در نظر گرفته شده و خیلی سریع تخریب می‌شوند.

در حالت نرمال، گلبول‌های قرمز بدن قبل از اینکه توسط کبد یا طحال حذف شوند 120 روز عمر می‌کنند. در مورد رایز، گلبول‌های قرمز بدنش به سرعت نابود می‌شدند و این باعث تغییرات فیزیکی و احساسات ناپایدار در او می‌شد. او به طور مداوم احساس خستگی و آشفتگی می‌کند و چون به شکل فزاینده‌ای کم خون می‌شود، رنگ پریده شده، احساس گیجی داشته و دچار تنگی نفس می‌شود. خوشبختانه با مراجعه مرتب به پزشک و تجویز درمان از طریق استروئید، سرانجام، این حساسیت تخفیف پیدا کرد.

موقعیت دیگری که در آن شخص به خون خودش حساسیت پیدا می‌کند immune thrombocytopenic pupura نامیده می‌شود. با اینکه عامل اصلی آن ناشناخته است، این بیماری در شرایطی اتفاق می‌افتد که  آنتی‌بادی‌ها در آن پلاکت‌های خون را هدف می‌گیرند.

پلاکت‌ها سلول‌هایی هستند که به لخته شدن خون کمک می‌کنند. یک شخص به طور متوسط در هر میکرولیتر خون بیش از 150.000 پلاکت دارد، اما این بیماری که باعث از بین رفتن مداوم پلاکت‌ها می‌شود پلاکت خون فرد را در هر میکرولیتر به کمتر از 20.000 پلاکت تقلیل می‌دهد. این اتفاق خطر خون‌ریزی غیرقابل کنترل را به شدت افزایش می‌دهد. برای بیماری immune thrombocytopenic purpura هیچ راه درمانی وجود ندارد، اما درمان‌هایی مانند کورتیکواستروئید (داروهایی برای کاهش واکنش‌های آلرژیک) یا برداشتن طحال تجویز می‌شود.

با اینکه بعید به نظر می‌رسد، اینکه شخصی به خون خود حساسیت داشته باشد، یک امر کاملا ممکن است. خوشبختانه، درمان‌هایی برای کاهش علائم آن و قابل مدیریت کردن این شرایط وجود دارد.