وقتی ناامید شده‌اید و جایی نیست که بروید، کمی جستوخیز می‌تواند اعصاب ناآرام شما را تسکین دهد.
سوار اتومبیل هستید و ناگهان برافروخته می‌شوید و نیاز به سرویس بهداشتی پیدا می‌کنید. یک ساعت قبل باید می‌رفتید، اما حالا اضطراری شده است. در رنج و عذاب بسر می‌برید. براساس تحقیقی که در نشریه اورودینامیک و عصب‌شناسی منتشر شد، این حالت حتی می‌تواند منجر به کاهش سطح تمرکز و تواناییهای شناختی شود.
بسیار خُب، ابتدا شما باید در مورد اینکه چه موقع و چطور مثانه پر ادرار خود را تخلیه کنید، فکر کنید. در همین اثنا شما ممکن است پیچ و تاب بخورید. بیشتر ما نه فقط وقتی بچه بودیم، بلکه الان نیز در این ساعات تیره و تار شروع به جستوخیز می‌کنیم. وقتی که مثانه‌تان پر شده است، هدف از این پیچ و تاب خوردن چیست؟ این کار چه چیزی را باعث شود؟ هیچ کدام از متخصصان اورولوژی یا دانشمندان رفتارشناسی و یا سایر محققان نتوانسته‌اند به علل دقیق این رفتار پی برند. اما چندین فرضیه در مورد آن وجود دارد. به عنوان مثال بالا و پایین پریدن و کوبیدن پاها به یکدیگر فشاری را که روی اسفنکترهای مثانه شماست، سبک کرده و کمک می‌کند کمی بیشتر بر احساس خود کنترل داشته باشید. شاید نهایتا خیلی موثر نباشد، اما حداقل مغز شما را فریب می‌دهد تا فکر کنید وضعیت آنقدرها هم پیچیده و دشوار نیست.
فرضیه دیگری در مورد اینکه چرا ما هنگامیکه باید دستشویی برویم نیاز داریم خود را به فعالیتی مشغول کنیم، وجود دارد، به همان دلیلی که به ورزش کردن می‌پردازیم یا خود را سرگرم موبایلمان می‌کنیم: پرت شدن حواس. وقتی ما در وضعیت بد روانی قرار می‌گیریم به هر متمسکی دست می‌زنیم تا از این درد خارج شویم.
در شرایط دشوار یا وقتی کنترل کاری از دستمان خارج میشود، موبایل ما یا قدم زدن سریع می‌تواند، مفید واقع شود. وقتی روی صندلی دندانپزشکی نشسته‌اید یا در حال خون دادن برای نمونه‌گیری هستید، می‌توانید با انگشتتان روی صندلی ضربه بزنید. وقتی فشار زیاد مثانه بر ما غلبه می‌کند، اندکی جستوخیز می‌تواند به ما کمک کند موقتا کنترل این حالت را تا وقتی بتوانیم دفع ادرار کنیم، بدست گیریم.
به هر صورت محتمل‌ترین نظریه این است که جستوخیز بهنگام ادرار نوعی رفتار حرکتی ریتمیک است. وقتی ما با وضعیت دشوار مواجه می‌شویم، ماهیتا به صورت ریتمیک حرکاتی از خود نشان می‌دهیم.
وقتی سعی دارید در خانه خود به یک بچه گربه مضطرب غذا دهید، آن با نگرانی تلاش می‌کند از دیوار بالا برود، به پشت خود می‌غلتد و به ظرف غذایی که جلو شما قرار دارد، دور و نزدیک میشود. هنگامیکه ما با دو وضعیت اضطراری اما متضاد مواجه هستیم، اضطراب می‌تواند باعث شود حرکات پی‌درپی مانند ضربه زدن با ناخن، خاراندن سر یا جستوخیز از خود بروز دهیم. بنابراین وقتی کودک ما به خاطر اضطرار فیزیکی به ادرار کردن پیچ و تاب می‌خورد، اما باید منتظر بماند تا به یک دستشویی برسد، این دو با یکدیگر در تضاد هستند و به همین دلیل حرکاتی مانند جستوخیز کردن می‌تواند اضطراب او را کاهش دهد.
گرچه ممکن است این جست‌وخیزها نهایتا کمک کننده نباشد، اما موقتا حواس را از مشکل پیش‌رو دور می‌کند و گرچه اگر گاهی اوقات به مثانه‌تان فشار آورید و آن را نگهدارید، چندان خطرآفرین نیست اما چنانچه بطور مداوم این کار را انجام دهید با بالا رفتن سن ممکن است توانایی تخلیه کامل مثانه‌تان را از دست دهید.
پس وقتی نیاز دارید به دستشویی بروید حتما این کار را انجام دهید، (بنا به دلایلی که ذکر شد.)
