چه چیزی قرار است جایگزین گوشی‌های هوشمند شود؟

گوشی‌های هوشمند منسوخ خواهند شد و با نسلی جدید از ابزارهای ارتباطی پوشیدنی جایگزین می‌شوند، ابزارهایی که شیوه تعامل در جهان را متحول خواهند کرد.

امروزه تقریبا از هر ۱۰ آمریکایی، ۸ نفرشان کاربران گوشی‌های هوشمند هستند، و همه ما به استفاده از  این ابزار خو گرفته‌ایم، به طوری که از گوش کردن به موسیقی، عکس گرفتن، خواندن اخبار و ایجاد پست روی رسانه‌های اجتماعی گرفته تا خرید و انجام تراکنش‌های مالی خود به آنها وابسته شده‌ایم. این گوشی‌ها برای بسیاری از مردم جای ابزار انداز‌ه‌گیری، چراغ قوه و ساعت مچی را گرفته‌اند.

با اینکه عمر محبوبیت گوشی‌های هوشمند کمی بیش از ۱۰ سال است، به قدری زندگی روزانه ما را متحول کرده‌اند که فراموش کردن این حقیقت بسیار ساده به نظر می‌رسد. این محبوبیت از زمانی که شرکت اپل، iPhone خود را به بازار ارائه داد آغاز شد، موبایلی که از ترکیب قابلیت‌هایی مانند دسترسی به اینترنت موبایل، قابلیت انجام محاسبات و رابط صفحه مولتی تاچ بهره برده و کاربر تقریبا هر کاری را می‌توانست با فشار انگشت شصت یا سبابه‌اش انجام دهد. در نظرسنجی اخیر اینطور براورد شد که کاربران گوشی هوشمند حدود ۵ ساعت در روز را به استفاده از آن می‌پردازند، به همین دلیل هم وقتی در حال پیاده روی در شهرهای بزرگ و شلوغ هستید امکان ندارد با کسی برخورد نکنید که سرش با گوشی هوشمندش گرم است.

با وجود اینکه سرعت پیشرفت‌های فناوری در این روزها افزایش قابل توجهی دارد، اینکه فکر کنیم گوشی‌های هوشمند امید به زندگی محدودی دارند موضوعی عجیب به نظر می‌رسد. نظرسنجی دیگری که شرکت سوئدی خدمات و فناوری ارتباطات اریکسون در سال ۲۰۱۵ از کاربران گوشی‌های هوشمند دنیا انجام داد نشان می‌دهد که از هر دو کاربر، یک نفرشان انتظار دارند که تا سال ۲۰۲۰ گوشی‌های هوشمند منسوخ شوند.

و اینجاست که سوال بزرگی به ذهن‌ها خطور می‌کند و آن اینکه: چه چیزی قرار است جایگزین گوشی‌های هوشمند شود؟ پیش‌بینی شده که پیشرفت‌های انجام شده در فناوری‌هایی مانند واقعیت مجازی، واقعیت افزوده، هوش مصنوعی و ابزارهای الکترونیکی پوشیدنی، به ایجاد نسل جدیدی از دستگاه‌ها منجر خواهد شد که زندگی روزمره ما را بیش از گوشی‌های هوشمند منقلب خواهند کرد.

جک آلدریچ (Jack Uldrich) به اشخاص دنیای کسب‌وکار کمک می‌کند تا گرایش‌های جدید را شناخته و از آن بهره ببرند، این مولف، سخنران و مشاور کسب‌وکار معتقد است که ” قرار است تحولی را تجربه کنیم که در آن به جای داشتن دسترسی به اینترنت، در واقع در اینترنت زندگی کنیم”.

ما هنوز برای این گجت‌های عصر جدید نام مناسبی نیافته‌ایم اما کاملا روشن است که در این عصر، دیگر خبری از مستطیل‌های کوچک با صفحه شیشه‌ای نخواهد بود – یا اصلا هیچ نوع صفحه شیشه‌ای وجود نخواهد داشت. و شاید حتی هیچ گجت منفردی هم وجود نداشته باشد. برد برنز (Brad Berens)، مسئول ارشد استراتژی مرکز Digital Future در دانشگاه اخبار و ارتباطات آننبرگ در جنوب کالیفرنیا پیش‌بینی می‌کند که گوشی‌های هوشمند جای خود را به شبکه‌های شخصی می‌دهند-مجموعه‌ای از گجت‌های کوچکی که در مهره‌های یک گردنبند پنهان هستند، یا در عینک‌ها یا لنزهای ارتباطی مخفی شده‌اند.

چنین دستگاههایی از  VR (واقعیت مجازی) و AR (واقعیت افزوده) برای پردازش اطلاعات در حوزه بصری ما استفاده می‌کنند و نیاز به وجود صفحه را از بین می‌برند. همانطور که ما امروزه برنامه‌های گوشی‌های هوشمند را با انگشتانمان کنترل می‌کنیم، قادر خواهیم بود تا شبکه شخصی خود را از طریق فرمان‌های صوتی یا حرکات بدنمان کنترل کنیم (شاید این امر به کمک فناوری لمسی که لمس اشیاء واقعی را به صورت بازخوردهای حسی شبیه‌سازی می‌کند، تحقق پیدا کند). مهارت تایپ ممکن است به طور کامل از رده خارج نشود اما شاید به اندازه نوشتن با قلم خوشنویسی در حال حاضر، به کاری کمیاب مبدل شود.

آلدریچ می‌گوید “همانطور که ما نمی‌توانیم به سرعتی که کودکانمان کار تایپ را انجام می‌دهند این کار را انجام دهیم آنها هم در انجام حرکات لمسی، نخواهند توانست از کودکان مهدکودکی پیشی بگیرند”.

نسل جدید دستیاران هوشمند

با گذر زمان، دیگر مجبور نخواهیم بود به اندازه قبل اطلاعات وارد کنیم زیرا نسل جدید دستیاران هوشمند – نسخه بسیار پیشرفته‌تری از Siri، Alexa یا Cortana – گاهی حتی قبل از اینکه خودمان بفهمیم، متوجه می‌شوند که می‌خواهیم چه چیزی را بدانیم یا چه کاری را انجام بدهیم. آلدریچ پیش‌بینی می‌کند که در آینده نزدیک، گجت‌های شخصی به مطالعه حرکات چشمهای کاربر پرداخته و از این طریق پیش‌بینی‌هایی انجام می‌دهند. او می‌گوید “اگر دو ثانیه به چیزی خیره شویم، این یعنی ما به اطلاعات بیشتری درباره آن نیاز داریم”.

دستیاران هوشمند آینده، به طور مداوم در گوشمان زمزمه خواهند کرد و پیام‌هایی را پردازش خواهند کرد که فقط ما قادر به دیدن آن هستیم. این امر می‌تواند به شیوه‌های مختلفی به ما کمک کند – مثلا اگر به کسی برخورد کردیم و نام او را به یاد نداشته باشیم ممکن است لحظه معرفی شخص از مقابل چشمانمان بگذرد و به ما یادآوری شود که “او جان اسمیت است.”

این امکان هم وجود خواهد داشت که شاید دستگاه‌های دستیار هوشمند آینده ما قابلیت تعامل با سایر دستیاران هوشمند را داشته باشند و جای تعاملات ما با برخی از افراد واقعی را پر کنند. از نظر برنز این قابلیت، جالب و در عین حال آزاردهنده است.

او می‌گوید “ما تابحال شاهد این بودیم که وقتی کاربران با برخی از افراد تعامل بیشتری دارند، برای اجتناب از تعامل مستقیم با برخی دیگر از افراد به تکنولوژی‌های دیجیتال روی می‌آورند. در اتوبوس یا مترو مردمی را می‌بینیم که با گوشی‌هایشان بازی می‌کنند یا به جای صحبت رو در رو، از طریق رسانه‌های اچتماعی با افرادی از راه دور ارتباط و سروکار دارند. برنامه‌های dating مانند Tinder باعث شده بدون اینکه مجبور باشید برای ملاقات با یک غریبه به خود جرأت بدهید، ملاقات با فرد را ساده‌تر ساخته است.”

برنز می‌گوید “برخی از این موارد خوب هستند اما این موضوع این معنی را هم با خود به همراه دارد که مردم به طور فزاینده در جهان کوچک خودشان یا بقول الی پاریسر نویسنده، در “حباب‌های فیلتر شده” زندگی می‌کنند، جایی که در آن نیازی نیست از نقطه نظرات دیگران درباره امور شناخت داشته باشند”.

اما دستگاه‌های شخصی ارتباطی در نسل آینده ممکن است ما را به شیوه‌های مختلف عوض کند. همانند تجربه‌ای که با تلفن‌های هوشمند داشتیم، از این ابزار هم باید استفاده کنیم تا تاثیر آنها روی زندگی خود را ببینیم.

از نظر برنز یکی از موارد جالبی که در شبکه منطقه‌ای شخصی آینده وجود خواهد داشت هواپیماهای بدون سرنشین شخصی مجهز به دوربین هستند. این پرنده‌های کوچک را به این ترکیب فوق العاده‌ی فناوری‌محور ارتباطی اضافه کنید و تصور کنید چه اطلاعاتی درباره چیزهایی که حتی با چشم خودتان نمیبیند هم خواهید داشت!