اگر در یک مسابقه‌ی ورزشی – اعم از تنیس، فوتبال، کریکت یا راگبی – در استرالیا حضور پیدا کنید، به احتمال زیاد تصویر یک کانگورو که دستکش بوکس پوشیده است را مشاهده خواهید کرد. قدمت کانگوروی بوکسر به دهه‌ی 1890 باز می‌گردد، نمادی از روحیه‌ی جنگندگی استرالیا. و حتی اگر در هیچ رویداد ورزشی در استرالیا شرکت نکرده اید، احتمالاً تصویر را در کارتون‌ها یا روی بسته بندی غذاهای میان وعده دیده اید – کانگورو بوکسر حتی نماد رسمی نیروی هوایی سلطنتی استرالیا در جنگ جهانی دوم بود.
اما آیا کانگوروها واقعاً بوکس بازی می‌کنند؟
بوکس کمی پیچیده است، اما مشهورترین جانور کیسه دار استرالیا رفتار دفاعی دارد که کاملاً شبیه بوکس است. استرالیا مملو از شکارچیان خطرناک مانند دینگو، عقاب و انسان است.
هر چهار گونه کانگورو – کانگورو قرمز، کانگوروی آنتیلوپین، کانگوروی خاکستری شرقی و کانگوروی خاکستری غربی – دارای پاهای پشتی بزرگ و قدرتمند و دمی بلند و عضلانی هستند که علاوه بر این که ضربه‌ی محکمی به شکارچی وارد می‌کند می‌تواند کل وزن بدن حیوان را نیز تحمل کند. حملات کانگورو به انسان نادر است، اما مواردی از مرگ یا مجروح شدن شدید افراد توسط کانگوروها مشاهده شده است.
نحوه‌ی مبارزه کانگوروها با یکدیگر بیشتر از نحوه‌ی دور کردن شکارچیان از خود شبیه بوکس است. پاهای جلویی یک کانگورو کوتاه تر است و قدرت کمتری نسبت به پاهای عقبی دارد، و اگرچه کانگوروها از هر دو پای جلو و عقب در مبارزه با یک دینگو استفاده می‌کنند، اما نرها در فصل جفت گیری در یک نوع مسابقه‌ی بوکس تشریفاتی با یکدیگر مبارزه می‌کنند.
برای تعیین اینکه کدام یک از آن‌ها با یک ماده خاص جفتگیری می‌کند، دو کانگورو نر کنار هم قرار می‌گیرند، روی دم‌های بزرگ خود می‌نشینند و با پنجه‌های بلند پاهای جلویی خود به سر و شکم یکدیگر ضربه می‌زنند.
درست مثل کتک کاری که شما در کودکی با خواهر و برادر خود داشتید. آن‌ها حتی ساعد یکدیگر را می‌گیرند و به عقب و جلو می‌چرخند و از دم خود برای حفظ تعادل و به عنوان تکیه گاه استفاده می‌کنند.
